Nieuwe blog site, kijk nu! :-)

Hallo lieve mensen,

Zoals ik al heb aangekondigt in mijn laatste blog, vanuit een innerlijke beweging, ik heb een nieuwe blog gestart! Het is zover, een aantal maanden later. Ik zal op deze nieuwe blog over mijn leven blijven schrijven, alleen vanuit een andere naam. Omdat M.E. niet meer meer hierin past en ik me hiervan los maak/heb gemaakt.

Ik vind het heel leuk als je me blijft volgen :).

En als je dat wilt, dat kun je je inschrijven op de volgende blogsite van mij:

Leven Ont-dekt | ont-dekken, ont-wikkelen, naar puur en gewoon zíjn!

https://levenontdekt.wordpress.com/

Leven ont-dekt.

Veel leesPlezier en een fijne lente!

Namasté

Everything changes, zo ook schrijven op mijn blog…

It has been a while…

Ja, blijkbaar zit ik in een periode, waarin ik niet echt op mijn schrijversstoel zit. Waar ik voorheen ‘echt iets móest schrijven!’ is dat nu ver te zoeken.

En eigenlijk weet ik wel waardoor het komt. Ik zit in een grote transformatiefase. Niet zichtbaar, niet tastbaar, maar wel ‘voorspeld’ door mijn weten…
Met als omslagpunt Siberië afgelopen zomer.

Twee jaar, zo ver ben ik bijna, met deze blog, Leven ik en ME. Een uitlaatklep. Een start om te gaan schrijven, wat ik graag al een tijd wilde. Een laagdrempelige manier, ergens. Een blog! Omdat ik zo graag deel. Wat ik meemaak. Een interne stimulans.

Ik kom van ver, mijn eerste blogs, vooral over ME en mijn beleven en struggles, op zoek naar verlossing, ergens. (blog 1: ME voor mij is is van 2 februari 2013). Van zware periodes, fysiek voortslepen, onmacht, verdriet, frustratie. Alles, wat een chronische aandoening met zich meebrengt. En dan extra het onzichtbare erin, de strijd die dan erbovenop komt.
Van plezier, genieten, ervaren, kleine momenten en soms grotere. Van zielenroersels en zijn en natuur en ontwikkelen.

Ik kan oprecht zeggen, ik ben enorm blij en dankbaar met waar ik nu sta!
In twee jaar, is er veel gebeurd. En veel veranderd.
En om bij ME te blijven, mijn lijf, mijn gestel, echt heel veel….

Ik kon alleen maar dromen van de plek waar ik nu sta. Ik ben nog niet terug op de plek waar ik was toen ik net ziek was, maar ik ben al ontzettend ver. Ik wandel, en mogelijk best wat op zn tijd, ik kan op pad, ik zit en lig bijna alleen nog om te slapen/rusten ipv bijna de hele dag, ik rust minder lang overdag, ik werk ondertussen weer wat, in mijn eigen bedrijf, ik heb op reis kunnen gaan enz.
Alleen maar liggen, slapen, ademen, donkerte en stilte, korte beweging buiten, dat ligt achter me.

En ik laat, zo zal het zijn, ME achter me. Het is er niet meer. In mijn systeem, gevoelsmatig, voel ik geen verbinding meer ermee. Ook niet ongewild toch. Alsof ik het voorbij ben.
Een aantal zullen zeggen, dat kan niet, ME kom je niet voorbij. Of misschien, dan heb je vast geen ME (gehad).
En dat maakt ook niet uit.
Ik weet alleen, dat ik alle identificatie met ME heb losgelaten. Voor mezelf. Van binnen. Het is geen oogkleppen op doen, niet willen zien, nee, oprecht voel ik het niet meer.
Nog altijd beperkt, nog altijd slapen overdag, nog altijd minder dan kunnen.
Maar, ME? Daar zit ik niet meer in.
Ik ben op weg. Buiten ME dit keer.
Buiten dit.

Ik heb mezelf gevonden. In hoever dat iets zeggen kan. F*** wat is dat een pittige weg, en nog altijd. Maar het is exact waardoor ik nu hier sta.
5 jaar lang heb ik elke nacht met oordoppen geslapen, ik kon weinig verdragen. Adviezen kon ik niks mee, ik kón gewoon niet, prikkelovergevoeligheid kon ik niet uitzetten of beïnvloeden door er mentaal anders over te denken. Ik ben er zelfs door moeten verhuizen een keer, om mijn gezondheid niet nog verder te laten afzakken…
En, sinds 2 a 3 maanden, ik draag ze niet meer…. Een wonder! Dat ik in slaap val zonder die stoppen in mijn oren. Echt, voor mij, een wonder.

Ik zei rúim een half jaar terug. Ik wil ze niet meer. Die oordoppen. Als er iets is wat ik graag wil, is het dat ik leer overal te slapen, en geen oordoppen meer (structureel) nodig te hebben. Nou overal is het niet, maar thuis heb ik ze niet meer nodig. Het was een echte diepe wens (die ik o.a. maar meenam naar Siberië, waar ik volle maand mét ze geslapen heb…).
Mijn op maat gemaakte oordoppen moesten vervangen worden en ik zei in mezelf, “als het mag dan wil ik geen nieuwe. Ik wil het afsluiten, laat dit het moment zijn dat ik er vanaf kom. En zo niet, dan zal ik nieuwe laten aanmaken…”  Ook dacht ik al een aantal keer, als ik hem verlies, dan zal het vast de bedoeling zijn…

De sjamaan gaf me het meest simpele antwoord op de avond voor vertrek, die op dat moment die hele maand van toepassing was geweest. En ik geloof, dat ik er toen klaar voor was.
Geluid, was niet langer mijn vijand. Ik was veilig. Ik kon ermee leven.
Dat, gebeurde pas toen ik een tijdje terug was. Ik dacht na. Even. Diep. Kort. En ineens. Ik deed het gewoon.
En prompt, niet lang daarna, was ik ze kwijt… Weg, foetsie en nog altijd niet gevonden!?

Je denkt, wat een verhaal over oordoppen. Maar ze staan symbool. Voor een ommezwaai in mijn zijn. Ik ben echt veranderd. En ik zit op een inspirerende, spannende en gezondmakende persoonlijke weg!

Alle wegen zijn persoonlijk. En ik geloof dat ieder zijn eigen weg naar heling mag ontdekken omdat er geen één hetzelfde zal zijn. Leren voelen en ervaren en luisteren en varen op je eigen ziel. Dat is de enige weg.
Voor mij wel.

En Leven ik en ME?
Deze zal veranderen. Ik wil absoluut doorgaan met schrijven. Maar het voelt niet goed, onder deze naam verder te gaan. Het is tijd voor verandering!
Alles is energie. En hier, ben ik klaar.

Namasté mooie lieve mensen! Als ik zover ben laat ik het weten. Uiteraard superleuk als je me blijft volgen! Ik ben nog altijd ik en niet anders ;-).

Liefs.

 

Mijn bedrijf is Umaya – leer de taal van je gevoel
www.umaya.nl

Siberie verslag 3: my journey can now really begin

Sja, dat zal het zijn geweest… Een kwetsbaar makende ervaring om vervolgens als een malle van alles te leren en open te staan. Ofzo…

Ik werd wakker, die bewuste volgende morgen. Er was geen hectiek, de rust was er, de lucht helder, de mist verdwenen… Was er nou iets gebeurd vannacht? Of, is het een vage schim van een droom?
Alsof er niks aan de hand was geweest, wat vaker zo is als het licht zijn intrede weer heeft gedaan en de dag weer gewoon dag is geworden, stond ik op. En banjerde naar het kamp, naar de soort-van-keuken en mengde me onder de mensen.
Wat bleek, de sjamaan was gisteravond in het donker gearriveerd, maar niet alleen, nee, met vrouw en twee kinderen. En blijkbaar kan de oudste een behoorlijke aanval (? Mag ik dat zo noemen..?) hebben en schreeuwen alsof er gemoord en verbrand wordt, aangevallen en gedood, het einde van de wereld gekomen is… Meestal getriggerd door verandering en extreme vermoeidheid.
Wist je dat niet dan? Nee… Maar dat was toch een kind en hoorde je ze buiten niet erna? Nee…voor mij niet hoorbaar…alleen het geschreeuw… Ik lag een paar honderd/honderd meter verder. Ik werd dus níet gerust gesteld door pratende mensen. Mede waarschijnlijk door de mist die als een mystieke geluidsdempende deken over en om me heen lag en alleen oordverdovend geschreeuw losliet…

Bedankt. Siberië. Het begin is me duidelijk… 😉

En zo besloot ik, nadat de goede gesprekken teniet waren gedaan door die nacht, en ik blijkbaar niet zo makkelijk er vanaf kwam en mijn systeem en het universum me veel meer te leren had nog, toch maar even in een wat grotere tent ietsje dichterbij het kamp te gaan slapen. Even. En mezelf langzaam, een soort graded activity therapy ;-), te leren wennen en overgeven.
Misschien, eiste ik wel teveel van mij, en moest ik koste wat kost stoer en sterk zijn. Dát loslaten, was eigenlijk toch ook wel heel stoer van mij.
Vond ik.
Dus ging ik zachter en milder raken naar mezelf. Aftasten en ontdekken. Accepteren en ervaren. Aankijken en leren.

‘My journey can now really begin’, was het toen.
Overgave aan wat is, ipv hevig verzetten met wat je niet wilt. Alleen dan, kan verandering en groei écht tot stand komen.
Wijze lessen, van het leven zelf.
Voor mij was het een reis van vele lagen van zelf-bewustwording en zo ook levensbewustwording. Groei in de wijsheid van zijn.

Dus ipv meteen in mijn eentje in de bossen of ver op de velden te moeten kunnen slapen, in mijn eentje alle wandelpaden in de omgeving afstruinen moeten, vision quests op aanvraag doen want dat moet ik ook kunnen.
Besloot ik anders.
Ik wandelde eerst tot het einde van het veld, met ons kamp nog zichtbaar.
Ik vroeg iemand mee om verder te wandelen in de omgeving.
Ik sliep in een ruimere tent waarbij ik mijn kont kon keren dichter bij het kamp.
En van lieverlee, liep ik verder. Ont-dekte ik mijn angsten en overwon ze.
Ik bleef een fractie kijken, naar de sterren en maakte me bewust van de eenheid in ons universum, toen ik gauw in het gras was wezen plassen ’s nachts.
Ik verplaatste naar mijn kleine tentje, na anderhalve week ofzo.
Ik bewoog mezelf bewust, als ik me angstig voelde, zodat ik mezelf niet liet freezen en dat niet toestond, om angst te doorbreken.
Geluid maken, hoorde daar ook bij. Iemand roepen, ipv zo stil mogelijk blijven, voor alle mogelijke gevaar.

Uiteindelijk, liep ik in mijn eentje naar een strobalen lemen huis op 10min a kwartier lopen door de omgeving. Met spanning en alertheid, voor alle wolven en beren die er nooit te zien waren, en waarschijnlijk niet eens kwamen ;-). En het Universum hielp me altijd.
Want dat ik terug lopen erna wel wat naar vond, het idee alleen al, oh nee, ook nog terug. Na heel fijn onthaald te zijn bij prachtige mensen, met een thee en lekkers. Kwamen daar plots twee kampgenoten ook toevallig langs.
En dus hoefde ik niet alleen terug.
Hoe stom ik het ook vond van mezelf, soms, ergens, ook moest ik mezelf de ruimte laten te ervaren.

Deze angst was natuurlijk een diepere angst, met een hele andere onderlaag dan het feitelijke wat ik ervaarde. Het was iets oerouds, van mijn ziel die zich beroerde om wat als herinnering was opgeslagen. Ik móest hier doorheen om tot een opening van kennis te komen, wat oeroud is…
Moeilijk uit te leggen. Maar het hoort bij mijn pad.

Ik voelde me het jonkie, het meisje, het kleine kind, in het begin. Tot frustratie toe in eerste instantie. Wat moest men wel niet denken ;-). Ook al was ik dat helemaal niet, wist mijn weten en ziel. Het was nu wat ik doormaakte. De kwetsbaarheid bepaalde voor mij deze ervaring.
Ik ben vertrokken uit Siberië als gegroeid, geleerd, ervaren en overwonnen. In en volledig met mijn kracht, een rijkdom en een ommezwaai. Een van de vele, maar nu deze. Verder op mijn pad.

Ik heb gewandeld en gelopen, gezwommen in alle naaktheid tussen de bomen, ik heb ruim een week geslapen met mijn kleine tentje, weg van iedereen tussen de jonge bomen en erna even nog op het veld helemaal achterin, ik heb genoten van de prachtige sterrenhemelen in de nacht, ik heb een poort van verdieping in de verbinding van ons Universum mogen ontdekken en doorheen gaan, ik heb ontrafeld een stuk van gedachten versus lichamelijk welbevinden, ik bovenal volledig buiten geleefd, letterlijk en figuurlijk out in the open. Geweldig, om zo te leven.
Ik heb gelachen en gehuild, gebeefd en genoten, gepraat en stilte ervaren, gevochten en overgegeven, conflict gehad en bij mezelf gekomen.
Ik ben in rauwe kwetsbaarheid vebleven, verward en verwonderd.

Deze reis, heeft mij gegrepen, en zal me bijblijven als nieuw startpunt.
Ik heb geleefd. Opnieuw.
En ik ben niet van plan om te stoppen.
Leven, is mijn keuze.
Het échte pure zuivere leven van de ziel…

Namasté

Dromen is gaaf! Durf te dromen.

Ja ik weet het, ik zou eigenlijk allang mijn Siberië verhaal af moeten schrijven, maar het komt er niet van! En nu, heb ik geen zin om dáarin verder te schrijven. Dus helaas nog even wachten… 😉

Vandaag heb ik een opleidingsdag gehad. De derde dag van deze opleiding, genaamd Permacultuur. En wat een rijkdom, om dit te mogen leren.
Net als de omgang en samenwerking met deze mensen, wat een verádeming om met zoveel gelijkgestemden te mogen zijn wat betreft onze aarde. Zo mooi.
Ik leer veel. Naast dat ik gewoon alleen aanwezig zijn hierbij al enorm voldoenend vind.

Ik leer ontwerpen, kijken als een ontwerper naar tuinen, natuur, leefomgevingen. Ik leer brainstorm manieren, dragon dreaming wat echt een geweldige manier is om tot een concreet plan te komen. Ik leer dat er met heel weinig al heel veel kan, en dat ook de tijd die er voor nodig is niet eens zo heeel lang is.

Vandaag bij een tuin geweest, de Kapeltuin in Breda. Mijn broer is medeuitvoerder in de startfase hiervan en heb het nu pas zelf kunnen zien. Jammer dat hij er niet bij kon zijn vandaag. Zij zijn twee jaar terug begonnen, met een veld vol onkruid en ‘niks’. Een ‘loos’ stuk land ergens bij woonwijken. En als ik zevenblad en kweekgras zeg, dan weten velen misschien genoeg. ‘een veld vol en niet uit te roeien..‘

Twee jaar terug was hun start. En vandaag de dag, staat er een sfeervolle gemeenschapstuin, met eetbare groenten en gewassen, kruiden, knusse zitplekjes en looptunneltjes. Werkelijk een geweldig succesvol project!

Het geeft mij moed. Dit project o.a. maar vooral deze opleiding. Dat ook ik zoiets kan gaan realiseren in de toekomst. Mijn woondroom.
En vertrouwen. Dat ik mijn dromen absoluut niet voor te groot hoef aan te zien, maar dat er van alles mogelijk is. En toch wel, dat samenwerking van groot belang is. En dan samenwerking in de letterlijke zin van het woord.

Ja, ik ben een dromer. Volgens de dragon dream methode is dat wel duidelijk. Ik zie mijn valkuilen, welke nog versterkt worden door de beperking die ik mee draag. Maar er is veel mogelijk. Als je durft te reflecteren naar jezelf, en jezelf van feedback, eerlijke feedback durft te voorzien, open te staan voor anderen en hun ideeën, ruimte te geven aan de flexibele adem van het leven.

En het mooie is, dat 25% van een plan van begin tot uitvoering een viering zou moeten bevatten. Het vieren van je succes, of misschien je verlies, het vieren van de krachten, of je zwaktes, het vieren in groot en/of klein.
Met viering geef je jezelf een bewuste terugkoppeling en mag je ook rust nemen. Om te zijn.
Van daaruit kun je weer opnieuw dromen.
Vergeet nooit te vieren… Daar ontstaan de mooiste dromen uit en zullen de mooiste dromen in werkelijk gevierd worden.

Durf te dromen! Het leven is gemaakt om te durven dromen. Reik uit met je vleugels en durf los van enige beperkingen vrij te dromen. Het hoeft niet bewaarheid te worden, al die dromen. Maar dromen, in vrijheid, zet altijd wat in beweging… Waar je wellicht wel wat mee kan doen.
Dat is mijn ervaring.

Dromen is gaaf! 😃

Siberie verslag 2, primitief leven en ‘doodsangsten’

Na een heerlijke nacht, tijdsverschil van 4u wat ervoor zorgde dat ik ondanks de nog vroege Nederlandse tijd, daar de avond ervoor meteen mijn bed in kruipen kon. Heerlijk warm gedoucht (de laatste voorlopig) en van een verbazingwekkend goed ontbijtbuffet genoten. Nog wat broodjes en een ei mee gestolen voor onderweg. Iets wat er gewoon bij hoort soms, op reis ;-).
Mijn reisgenoten, waarvan ik dacht dat ik alleen zou reizen, stonden te wachten om 11u, zo bleek. Met een busje op weg naar de beginnende ‘outback’ in Rusland.

3u later en een laatste stuk weg wat zelfs van de slechtste offroadwegen de qualificatie ‘weg’ niet haalt, stapte ik uit, op een plek waar een andere jeep stond te wachten met aanhanger. En een man die waggelend naar ons toe kwam lopen en waarvan ik hem een ogenblik verdacht dronken te zijn. Jee, Rusland?! Wat achteraf gewoon de vader van de sjamaan bleek te zijn (oeps…) en zo liep vanwege de ondergrond vol kuilen, plassen en modder, en enorm aardig was! In Russische woorden en glimlachen. We waren dus bijna waar we zijn moesten. Dankten Dimitri en volgden de aanwijzingen van Vladimir. ‘Lopen’, nog een stukje. Bagage ging in de aanhanger. ‘Auto geen plek’. Wat klopte.

Oké. Lopen dus. Of ik het wel of niet kon daar dacht ik niet eens meer over na. Dat bleek uiteindelijk als rode draad door de reis te gaan lopen, niet meer nadenken daarover. Een soort onbewuste half bewuste beslissing vóór mij of dóór mij gemaakt. Ik weet het niet goed. Met zn drieën door de modder, blup en hoog gras en tussen de bomen. Ik moest keihard lachen. Hier begon het dus! Hahaha. Het avontuur op locatie. Het bleek een hele maand geregend te hebben!?! Dan zou het vast klaar zijn nu…toch? Het was bewolkt. Ik deed een schietgebedje.
We kwamen uiteindelijk uit op een veld, zagen een huisje, nadat er eerst een, toen nog, enge herdersachtige hond op ons af gestormd kwam maar gelukkig Vladimir ons hielp kennis te maken. Een waakhond, zeker. De trouwe lieve Júlia (Zjoeeliàh) van zijn ouders, bleek toen. En ze volgde ze overal. In deze vrijheid van omgeving.

Ik voelde me….? Geen idee. Gevoelloos misschien van de reis? In een wolk? Een waas? We zaten aan de tafel buiten, ik maakte kennis met de mensen die er al waren, kreeg lunch voorgeschoteld, ik denk toen de soep borstsj van bietjes. Erg lekker. Gras werd gemaaid. En dan bedoel ik écht gemaaid! Met een zeis. Later ontdekte ik zelf ook een keer de handigheid ervan. (En hoe praktisch lui wij zijn geworden op aarde met al onze machines.) Ik had inmiddels een gemaaid plekje voor mijn tent. Minitent á la 1 persoon trekkerstentje. Lekker knus, past geen bagage in ;-). Handig is een tweede…
Aaahh, liggen, slapen, rusten, yes! Niet wetende dat dat hierna nog een geschenk zou worden als dat lukte…’s middags kunnen rusten.

Ik bevond mij in Siberië, het begin van. Net als het begin van de Oeral, het oudste gebergte van de wereld waar de Aarde haar geheimen bewaart. Onder andere daar. Alleen, een constatering…: Ik kon me niet bewust worden van waar ik was, genieten van de eerste triomph van de reis, de omgeving. Door bijvoorbeeld in gedachten te verzinken zoals je kan genieten aan een helderblauwe zee met een briesje en de zon die langzaam zakt, een cocktail naast je strandbed en een aangename zwoele temperatuur,…
-PATS- zelfs deze dagdroom had ik daar niet. En zo wel, dan was die hier kapot gesprongen als een luchtbel! haha.

Ik was…in 35 graden (lees extra: tent=60+grd overdag), een week lang, waarbij de wind net een beetje meer ging liggen met de dagen die verstreken, om me heen aan het slaan en elk plekje huid aan het beschermen van potentiële indringers en jeuk als gevolg, als gevolg daarvan lange mouwen schoenen etc en dat in 35grd…, de bijen van de imker aan het ontlopen die woest in je haar gingen zitten als je niet uitkeek, wanneer ze ‘gevoerd’ werden, de hitte proberen te verdragen, een schaduw plekje proberen te creëren met een constructie van berkenhout en sarongs en uiteindelijk een tarp, met ‘vele’ mensen om mij heen leven wat ik heel graag deed en tegelijk niet meer gewend was (alhoewel ik op dat moment niet kon stilstaan bij evt energetische lekkage, zeg maar), angsten van het terrein niet in mijn eentje af durven te wandelen ivm mogelijk wild wat mij uiteraard op elke denkbeeldige hoek van een recht pad, met water in de mond, stond op te wachten en ga zo maar door.
Na de eerste nacht mijn tent verplaatst, vanwege snurkers om me heen en een gezin wat in de tenten naar elkaar praatte laat op de avond, ik wilde rust. In ieder geval ’s nachts!
Tot bleek dat ik het angst ervaren door ’s nachts alleen op afstand van de rest te slapen mezelf meester had gemaakt. Of nou ja, leerling ;-).
Na twee nachten en goede gesprekken en ik die mijn angsten graag aanga (en uitdagingen) omdat ik geen beperkingen in het leven wil daardoor. Hoe ironisch…beperkingen. Vol goede moed ging ik de nacht in.

Lag ik bijna te slapen, was er een oorverdovend gekrijs te horen in de verte. Serieus, er werd iemand vermoord! Of aangevallen! Of stond op wat voor manier ook doodsangsten uit! And so was I, op dat moment. Mijn hart vloog in mijn keel, wilde kijken, deed de tent open, één en al mist… Aaahh, spookscenario compleet, tent weer dicht. Shit.
Het kwam van het huis, dat hoorde ik. Ik dacht aan de moeder, die naar de wc was gelopen en ineens oog in oog met een wolf was komen te staan. (Uiteraard met ontblote tanden) Of dat haar man plotseling dood was neergevallen en zij erbij was of hem vond. Koud zweet. Gedachten aan wat erg, gebeurt er iets dramatisch straks (kon me op momenten wijsmaken dat het niks was), lig ik verstijfd van angst in mijn tent en durf ik er niet uit!?! Wat voelde ik me enorm kwetsbaar… En niet mezelf.

Misschien was dat, wat het hier zijn met me deed… Kwetsbaar maken en bloot leggen. Datgene, wat je niet wilde zodat je gaat zien en niet meer kan ontwijken…
De donkerte van binnen.

-wordt vervolgd-

Siberie verslag 1, afzien

35 graden, zit je net, stormt een peleton muggen op je af. Hè? Maar het is pas 14u? … Oh, dit is normaal hier? Oh…
En of dat niet genoeg is, want nee de muggen hebben vrienden meegenomen. Deze heten horzel. En horzel doet vrolijk mee, als je blote huid hebt. Of dunne kleding. Net als de mug trouwens. Bij ‘dunne’ kleding. Strakke kleding.

Soort welkomstcomité. Welkom in Siberië! Anouk.
Of beter gezegd: Welkom in Siberië! Anouks bloed…
Ik zie ze nog grinniken. Die in dat comité zitten.

Week 1 begint. Verzengende hitte, lange kleren aan om de comfort van jeukvrije plekken te bewaren, ongeacht hitte…
En probeer dan maar eens ’s middags te rusten in je tent, mét muggengaas! Dat dan weer wel :-D. Maar 35grd volle zon, geeft in je tent, in de zon (geen bomen op het stuk tentenkamp)… Juist. Sauna. Niet geschikt voor een paar uur liggen en rusten…

Dan denk je, ik, natuurlijk, jééé! Er is een meer! Mijn douche en koelkast voor de komende tijd. Heerlijk afkoelen! En ik houd werkelijk van natuurwateren. En het was ook werkelijk prachtig. Ik werd enorm blij ervan. Even…
Ik kan je namelijk één ding vertellen. Zitten de muggen en horzels overdag op het open veld? Dan zitten ze zeker tussen de bomen bij het water. Dus mocht je dan heerlijk ontspannen willen afkoelen en douchen? Dan kun je, en ik kan het weten, beter niet gaan.
Zodra ik mijn kleren uitdeed, was het van 1 peleton naar 10 gegaan. Eenmaal in het water hadden de muggen geen kans. Alleen, daar dachten de horzels weer anders over. Altijd wel 1 of drie die je hoofd genadeloos aanvallen. En mocht je ze in het wateroppervlak krijgen? Ze blijken meerdere levens te hebben en gewoon weer weg te vliegen (en je opnieuw aan te vallen). Lucky bastards. Het mooie meer wat ik 5 seconden heb gezien zag ik nergens meer.
Heerlijk. Ontspannen…

😉

Onbewuste gedachte no1: waarom bén ik hier?

Maar goed, dit was ná mijn reis. De reis waarvoor menigeen wel wat zorgen had voor mij. Wat toch wel erg zwaar zou zijn. En waarop ik alleen maar dacht, ach en hoezo, we zien wel. Misschien toen al een overgave. Want wilde ik komen waar ik wilde zijn, dan was reizen onvermijdelijk. En wilde ik zo goed mogelijk reizen? Dan was druk maken over mogelijke gevolgen of momenten wel het laatste wat ik moest doen… En blijkbaar ging dit vanzelf! Een knop om.
Ik gaf me volledig over. De reis ging, van moment naar moment. Ik had rolstoelhulp geregeld. Schaamtepunt over…. Wat was ik er blij mee!! Spaarde op Schiphol zo wat energie. In Moskou werd het onduidelijk dus heb ik een flink stuk gelopen.
En de engelen hebben me echt wel geholpen. Alles verliep soepel. Bij geld wisselen liepen er ineens twee Nederlanders met ervaring en ik besloot daardoor niet daar te wisselen. Wat me flink wat euro’s scheelde bleek het! Toen ik later gewoon een bank vond.
Ik kwam vrijwel meteen een Russische meid tegen die in Vancouver woonde en alle borden kon lezen wat werkelijk enorm scheelde. Russisch, is een totaal ander schrift… Niet te ontcijferen, voor een leek. Ik moest namelijk, net als zij, van de ene naar de andere terminal. Wat niet zo voor de hand ligt in borden en wegwijzers in Moskou blijkt. En door haar hoefde ik 0,0 energie te besteden aan zoeken, vragen aan niet engels sprekende Russen in gebarentaal, enzovoorts. Alleen maar samen lopen. Met mijn bagage op een karretje welke door zou zijn gegaan naar mijn eindbestemming maar plots toch op de bagageband verscheen in Moskou… Oeps? Een geluk, wederom, dat ik dit zag!

Doodop checkte ik me opnieuw in. Regelde rolstoelhulp (wat uiteindelijk een superleuke Rus bleek te zijn met wie ik communiceerde via een vertaal app. Gelachen. Wensde hem op de terugreis weer. Dan zou ik blijven. Tevergeefs. Ik kwam thuis.) Ging wat drinken en eten en liet mijn tranen lopen. Sjonge…wat voelde ik me uitgeput even…
Ik liet het gaan. Troostte mezelf. Steunde mezelf. En ik was, onderweg. Nog even meisje. Nog even. Nog maar 1 vlucht. Je kan het!
Het leuke weer ook. Vliegangst bestaat niet meer! Bij overgave verdwijnt deze als sneeuw voor de zon. Dat gebeurde al bij vlucht nummer één. Alsof het simpelweg een keus was dat me daar druk over maken echt heel dom zou zijn nu. Haha. Dat was het ook. Dus liet ik dat meteen los.

En ’s avonds, lokale tijd, kwam ik aan in mijn hotel. Waar de engelen me hielpen aan een hotelkamer zonder buren en volledige rust hoog bovenin. Ik stapte de drempel over van mijn hotelkamer, heerlijk schoon, fris luxe, deed de deur dicht, en slaakte een kreet! Rende op het bed af en liet me als tiener vallen op het bed met een glimlach van oor tot oor. I HAVE MADE IT!

Siberie…

Siberie

Van onmogelijk genieten
Van onmetelijk ver kijken
Van hitte en koude
En van muggen, horzels, slangen, krekels, salamanders.
En natuurlijk de pracht van roofvogels,
Van arend tot buizerd tot kiekendief? Ik weet het niet, maar ik heb de roep van één van ze in mijn geheugen gegrift.
De vreugde van de termieken. Alsof ik er zelf in meevloog.

Oh Siberië, wat ervaar jij mij, wat ervoer ik jou, wat een reis heb jij me gegeven.
Van overleven tot intens genieten.
Van angsten tot complete overgave.
Van uitproberen en testen,
Van meevaren op je adem.
Van een maand wat wel maanden hebben geleken.
Van binnen en van buiten, zo heb ik ervaren. Geleerd en geleefd. En hopelijk wat meegenomen.

Een kantelpunt, een nieuw begin, en toch doorgaan op dezelfde weg. Zoeken hoe ik hier, met jou in gedachten weer verder ga.
4 salamanders zijn per ongeluk meegekomen. De eerste was versuft maar levend. De andere drie vond ik vandaag…. Ik heb ze licht gegeven en een plekje. Moeder Aarde heeft zich over ze ontfermd.
Salamander staat voor transformatie.
Symbool, voor die mij?

Hoe ga ik hier leven? Ga ik hier wel leven? Ik wil alles loslaten… De maatschappij te ingewikkeld en vol met moetjes… Toch leef ik hier en ben ik hier. Dus vind ik een weg, tussen rat-race en drukte, waarin ik de pracht van de aarde mag leven en geven. Datgene, waar leven echt om draait. Op deze planeet, moeder Aarde, Umai. Dankbaar en blij. Als ik dan ook echt met haar leven mag… Ik creëer de weg, hier, op deze plek. En ben nieuwsgierig, waar ik uiteindelijk landen mag. Ik voel me ontspannen en zacht, lukt mij die overgave mee te nemen?

We gaan ervoor, ik en mijn aardse lichaam. We gaan sterken en versterken, dromen en verder zijn, toewerken naar en slagen. Samen leven. Dit is de nieuwe stap. Ik heb nog altijd tijd nodig. En wens de oeroude tijden. De ruimte en de steun.
Leven, steun je mij? Dat ik kan slagen en bereiken? Kan helen en mag klimmen.
Geef mij de tijd zonder tijd.

Anders dan dit kan ik nog niet schrijven. Alles heeft nog een plekje nodig volgens mij. Ik zit nu op mijn gras, een tuin vol groen en vlinders. Wanneer zal ik landen? En hoe?
Misschien is een plan maken, niet eens zo’n slecht idee…

Namasté

Kriebels in mijn buik! The journey begins…

Aaaahhh.
Spannend..
Dichtbij…
Het verre weg….
Kriebels in mijn buik…..

Nog maar 3 dagen.
En elke keer als ik denk aan dan, overstroomt een golf kriebels mijn buik. Als een golf van spanning en blijdschap en avontuur die mij komt vertellen, gewoon even vertellen.
Nog een week, nog 5 dagen, nog 4, en nu nog 3. Tot het moment dat ik misselijk om 04.30u opsta (omdat ik zo vroeg op ben, dan gebeurt dit), omdat we vertrekken. Vertrekken naar mijn vertrek. Dan word ik afgezet bij de check-in op het vliegveld.
En ga ik, me overgeven, aan alles wat is en komt.

Aan de ene kant geen verwachtingen, met aan de andere kant duizenden! Dus kan het meevallen, tegenvallen, of, gewoon vallen.
Van voorbereiding naar uitvoering.

In gedachten ben ik al wel zo nu en dan vertrokken. Het is een intense reis, niet zomaar een vakantie. En wat dat betekent, heeft geen woorden, of bekendheid nog.
Alleen, dat ik daar naartoe hoor te gaan.
Het is de bedoeling.

Alleen al het feit dat ik me de afgelopen twee maanden, zeker 1,5 maand belabberd voel. Nauwelijks energie overhoudt. Me vooruitsleep etc. Zo slecht heb ik me lang niet gevoeld. ‘Wat ontzettend stom!’ Zo met deze reis. Maar toch, is er een weten van binnen, dat het goed is, en goed komt, deze reis. Dat ik volledig mag vertrouwen.
Ik was nooit gegaan, als ik me zo voelde voor het boeken. Totale onmogelijkheid was me dan bekropen, onmogelijkheid om zo’n reis te kunnen ondergaan. Het reizen ernaartoe. Dus de reis moest geboekt worden.
Zo denk ik. Zo voel ik. Zo ga ik ook.
Hoe bizar het ook klinkt, hoe bizar ook in mijn situatie. Maar ja, zo is het. En ik ga het meemaken, we zullen het zien. Het gaat me gewoon lukken. Ik voel een ongekende kracht binnen in mij, welke weer omhoog komt.
Een kracht die alle begrip overstijgt.
Een kracht die mij intens blij maakt en onnoemelijk oud is.
En een stemmetje dat roept: welkom thuis…

Lieve mensen, reizen zijn overal, van binnen, buiten, hier en daar, aards en universeel en energetisch. Mijn reis, is niet zozeer groot vanwege geografie, maar minstens net zo van binnen en meer.
Licht.

Het klinkt misschien wat poetisch of onbegrijpelijk. Het zal ongetwijfeld passen bij deze reis 😉.

Namasté en een fijne lichte augustusmaand.
Tot na mijn reis.
❤️

Ode aan het terugkijken… op het leven

Terugkijken op je leven.
Terugkijken op mijn leven.
Ik heb vandaag in één ruk een boek van bijna 400 pagina’s uitgelezen. Gewoon, een roman, niks spectaculairs. Maar wel een die me tussentijds en naderhand een blik liet werpen op mijn leven. En dan mijn gehele leven, in chronologie en niet-chronologie. Alsof ik op een punt sta waarop je ook gewoon even terug kijkt. Ik ben nu 32 en, alsof het logisch is, terugkijken is gewoon… Ofzo.
Waar sta ík nu eigenlijk?
Hoe zijn mijn jaren verlopen?
Hoe is het mij vergaan en vergaat het mij?
Hoe beschrijf ik mijn leven?
Doe ik het goed, slecht, teleurstellend, blij, gelukkig, zwaar, ongelukkig, uitdagend?
Mezelf als klein meisje op de basisschool, zoekend naar de eerste herinnering op school. Hoe ver gaan mijn herinneringen terug? Wat herinner ik me zoal?

En het besef, dat ik vanuit verschillende invalshoeken naar mijn verleden kan kijken. Ik kan er wel vijf verschillende ladingen aan geven, afhankelijk van waaruit en welke hoek ik me op focus.
Van toen naar nu, gekeken in alle zwaarte en levenservaringen, van pesten, dood, gedumpt, angst, naar ‘huisloos’, werkloos, ziek en nooit een carriere hebben kunnen maken en alleenstaand kindloos. Om maar even in het schrijversoeuvre dramatiek te pennen 😜.
Maar ook van dorpsmeisje en onzekerheid en vele lachstuipen en deuken, naar werelduitvliegend en ondernemend en ontdekkend en avontuurlijk, van pienter en studerend, en zelfstandig, naar diepgaand en spiritueel onderzoekend, zelf onderzoekend en ont-dekkend, werelds en idealistisch. Van open en eerlijk en vol passie en hartstocht voor het leven.

Het is maar net, hoe ik het bekijk. En het besef, dat ik daar zelf een keuze in heb. Ja ik heb drama meegemaakt, en nog kan ik mijn dramatische dagen hebben. Ik heb ondertussen een leven geleefd. Zonder dat nog echt íedereen knikkebollend naar zo’n uitspraak kijkt omdat ze ‘pas ….. is’..(op uiteraard nog een paar na 😉) Jong. Maar ook niet tè.
Voor het eerst sta ik stil, bij waar ik sta en waar ik ben gekomen. En probeer ik te kijken naar mijn oordelen en niet oordelen, en gewoon, te zien, waar ik ben. Wat vind ik van mezelf? Vind ik het goed of fout? Of is het grijs en oké?
Vanochtend dacht ik even, al 6,5 jaar…en nooit de kans gehad carriere te maken (ja geen idee waarom dit me ineens belangrijk in de oren klinkt..?!) vanwege mijn gezondheid, alleen, en sja…is dit het nou?
En nu, kan ik zien, dat ik zelf beslis hoe ik kijk naar mezelf. En als ik eerlijk ben? Kan ik verdomde trots zijn op mezelf!
Totaal niet standaard, mijn leven, nee. Dat huisje boompje beestje (wat ik trouwens nooit voor ogen zag zo…toch?) en die uitstekende baan, dat is niet mijn leven. Maar alles wat ik leef en geleefd heb, heb ik toch mooi geleefd!

En ik ben nog niet op de helft, wat me enerzijds angst inboezemd (nog zoveel meer…?) en anderzijds waanzinnig avontuurlijk maakt en enthousiast (nog zoveel te ‘ont-dekken’ en ‘er-varen’_op aarde_), en waar ik voor zover er plannen gemaakt kunnen worden.., ik mezelf steeds puurder en zuiverder en liefdevoller en mooier wil laten wandelen. Vooral echt, waar alles mag zijn. En gewoon, omdat licht heel fijn is, en lichtgevend, en prettig, en lichter maakt.

Mijn leven was, is , en zal zijn.
In deze wetenschap, verblijf ik…

Namasté

Dankbaarheid, net zoiets als positiviteit…

Ik heb eens zitten nadenken. Over dankbaarheid, nav een klein opdrachtje wat iemand me gaf op FB voor drie dagen dankbaarheid.
Ik heb zitten nadenken erover, een beetje analyseren, want er komt bij dankbaarheid gelijk een zinnetje boven bij me van, ‘je moet wel dankbaar zijn’. Voor bijvoorbeeld alles wat je hebt, wat je kan, nog kan, etc. Wat me dan weer doet denken aan echt zo’n ding. Zo’n ding, net als positiviteit. Want ‘je moet wel positief zijn’.
En in deze contexten kan het een insinuatie creëren. Een insinuatie van dat als je niet dankbaar, of positief, ‘bent’, dat dat slecht is, en je per definitie ondankbaar of negatief bent.
En dit kwam dus langs in mijn gedachten. En het besef, dat klopt niet! Want dit is die rare dualiteit, of het zwart witte, of het niet groot en dan maar klein etc.
Ik kwam erachter bijvoorbeeld, dat ik moeite had even om die allesoverheerlijkende gevoelens van dankbaarheid en geluk te ervaren, te voelen. Dat zegt niks over of ik het al dan niet bén of niet.
Want ik ben enorm dankbaar, voor heel veel in mijn leven. Ik voel mij ook heel vaak gezegend.
Maar soms, kán je gewoon even niet goed hierbij, deze dingen, ze voelen. Omdat er wat andere, wederom dingen, van binnen wellicht, je aandacht vragen, eisen, slurpen, wat dan ook.
En is dat erg? Nee!
Ik voelde me een beetje rot, over het feit dat ik even niks échts kon melden aan dankbare gewaarwordingen.
Totdat ik dit besefte.
Totdat ik besefte dat ik gewoon mocht zijn.
En dat ik momenteel gewoon even niet goed bij dankbare gevoelens kon komen. Echt deze voelen. Naast een verstandelijk weten.

Soms, is het niet mogelijk om je een staat van beleven en gewaarworden op te dringen, omdat het simpelweg even niet het moment is daarvoor. Misschien heb je nog wat te doorvoelen, te beleven, te verwerken, of wil je simpelweg gewoon even zonder, óok goed genoeg zijn.

Dus ik mag zijn nu, precies waar ik me nu begeef, precies hoe ik me nu voel, precies wie ik ben en alles is oké.
Daar ben ik ik dan weer dankbaar voor!
😊

Ik kan je wel vertellen waar ik blij van werd de afgelopen dagen.
Twee vlinders die druk doende in mijn tuin kwamen en steeds rond blaadjes dwartelden. Ik begreep hun gedrag niet zo. Hij zat erop stil een tijdje, dwartelde weer druk rond, vond een ander blaadje, dan daar stil, en zo maar door. En ook echt, niet alle planten waren geschikt. Soms landde hij op de smeerwortel, of op een viooltje, maar dan fladderde hij gauw weer weg. Bijna landde hij op mij nog, maar bedacht zich op tijd dat ik geen groen blaadje mee ben 😉.
Nee, mijn grootbloemige lavatera bladeren in de groei nog, waren favoriet. Maar ook de rucola scheen goed te doen. Ik ging eens dichterbij kijken, en ja, hij kromde steeds zijn lijfde. En prompt, onder op de blaadjes legde hij dan een eitje. Deze werd ‘uitgepoept’ en eraan vastgeplakt.
Ik was verrast, en werd vrolijk van mijn bevinding en observering der natuur.
Dank je vlinders, voor onze meet-cute in mijn tuin. En ik ben weer wat wijzer geworden.
❤️