Schieten in een angstspiraal, oude patronen.

Soms ontstaan er ineens van die momenten, die het even heel moeilijk maken. Mentaal en fysiek…
De slechte nachten, daar is het nog zo zo en kan ik redelijk mee omgaan (op een enkele keer na).
Alle andere gebeurtenissen in en rond mensen om mij heen ook.
Nu, morgen, een bruiloft van een hele goede vriendin van mij, een van de hele weinige plannen waar ik écht voor geen goud onderuit wil dus! Wat overigens ook niet gaat gebeuren.
Maar even voel ik stress…
Want ja, ik zit sinds gisteravond echt, met keelpijn en grieperig gevoel… En loslaten en vertrouwen dat het wel goed komt laat me ook even in de steek nu. I can stretch untill this far.. Of zoiets 😉 .
Vanbinnen vloek ik, lekker on-zen, en tier ik en vind ik het zo g…vergeten oneerlijk en ben ik er klaar mee! En ik durfde me er even niet aan over te geven omdat ik dan denk dat ik het fysiek alleen maar erger maak. Overtuiging waarvan ik ook weet dat deze niet klopt.
Angstspiraal… Erg onhandig hiervoor.
Wil hem doorbreken, allerlei trucjes, niks werkt, schiet steeds weer terug in de spanning en stress. Daar zit t m natuurlijk, overgeven aan het nu, loslaten, vertrouwen…
Niks proberen, niks afdwingen van mezelf, geen trucjes.
Iets met gewoon zijn.

Ik ga as vrijdag, als het goed is, onverwachts een weekje naar de Ardennen! Gisteren besloten. Een bijzondere week :-), vakantie maar vrij om mee te doen aan yoga, mediatie, trancereizen (sjamanisme), vegetarisch gezond eten wat er is. Ik moet er alleen nog zien te komen en weer thuis geraken. Treinen kan, zeer pittig, een tocht met 3 keer overstappen. En misschien kan ik heen met iemand meerijden, véél beter voor me!
Dus ja, dat speelt ook mee. Had ik eerst alleen de bruiloft deze week, nu ook een reis naar de Ardennen en dit zijn 2 flinke inspanningen voor mij!
Het voelt goed, daar niet van, het voelt heel goed zelfs. Daarom ook, begrijp ik het niet dat ik me fysiek nu zo moet voelen en word ik boos… Ik wil namelijk genieten, van beide activiteiten!

Doordat de vakantie erbij komt schiet ik weer even in een stuk, een oud stuk.., van stress en angst om het niet kunnen, teveel zijn tov wat ik fysiek aankan, word ik weer even geconfronteerd, met mezelf, met een mechanisme van mij, wat belemmerd en krampachtig van binnen laat zijn… Het is niet voor niks dat na dat besluit, de keelpijn en grieperigheid zich op me los laten. Even extra druk uitoefenen zodat ik écht ga kijken…
Ik zie het, want ik weet dat het goed is en dat het klopt, maar door me zo te voelen zoals ik me nu voel ga ik twijfelen en schiet ik in de angst.
Angst om ziek te worden nu ivm keelpijn (die niet voor niets op komt zetten.. 😉 ).
Angst voor het slapen met anderen op een kamer daar die week, “toch geen snurker hè..?” De lichte slaper die ik ben.
De grootste angst van alles, dat ik mezelf achteruit laat gaan door teveel op mn bordje te nemen of teveel te doen.

En die spiraal, is er één waar ik uit wil. Uiteraard realistisch blijven, maar ik heb gezien en ervaren dat het niet zo slecht meer gaat met me, dat ik veel meer speling heb dan zeg een half jaar terug, dat ik momenten heb waarop ik langer volhoud en weer kracht ervaar. Ik zou dus vertrouwen mogen hebben, dat deze dingen die op mijn pad komen, er zijn met een reden en dat ik ze ondertussen aankan. Niet dagelijks, maar zeker als het uitzonderingen zijn.

Ik zie het, ik voel het, ik weet het…. Dit laat me even wat zien, de angst waar ik in schiet.

En mee dat ik dit schrijf, en mee dat ik er even over praat, en mee dat ik laat zijn wat er is en er naar kijk in plaats van voor wegloop of verschuil, zakt er een heleboel en voel ik mij rustiger.
Ik had kunnen kiezen om mijn angst te blijven voeden, om te blijven verkrampen, angstvallig vast te grijpen en proberen controle uit te oefenen enzovoorts, maar ik voelde ook aan alles dat dit me niet helpen zal. Het heeft me iets te zeggen, beter onder ogen komen, en dan éerlijk onder ogen komen. Het is mijn eigen gecreëerde mechanisme en waarheid, wil ik er iets mee dan zal ik dáar naar mogen kijken. 😉

Vandaag de dag word er dus weer een van bezinning, niet eindeloos mijmeren en analyseren, maar ondergaan en laten zijn.
Uitdagingen van het leven, zitten hem soms (juist) in de ogenschijnlijk kleine zaken en diep van binnen, onzichtbaar voor buiten.

Namasté