Slapen slapen slapen…
Er veranderd wat, in mijn slapen. Nu doet het dat wel vaker, in de vorm van niet slapen, onrustig slapen, niet uitrustend slapen, tot ineens weer doorslapen (wat heeeeerlijk is, als het er is…).
Maar de middagen veranderen…
Sinds 5,5 jaar slaap ik ’s middags. Gewoonweg omdat ik de dag niet volhoud. Dat was ook het grootste euvel altijd…’ik houd de dag simpelweg niet vol, hij is in tweeën gesplitst, anders trek ik niks meer.’ En met de vraag ‘wat heb ik?’, geregeld destijds. Of heb ik wel ME. Ook zo eentje.
Maar goed, ik begon met een uur in de middag, of twee uur, ik weet het niet zo goed meer. Wel dat ik ook op gegeven moment in het begin maar een half uur nodig had, en dan ‘gewoon’ functioneerde erna! Gouden tijden, als ik ze met daarna vergelijk…
Dat is dan ook mijn streven, weer terug te komen naar dat ene halve uurtje liggen, of uurtje, en de rest redelijk kunnen functioneren. Beetje kunnen werken, en sociaal leven hebben, deelnemen aan. Dan weet ik echt, nu ben ik ver vooruit gekomen!
Tijdens dat momentje hoefde ik ook niet eens te slapen, half doezelen was al genoeg.
Dat werd uiteindelijk 3u lang liggen, en soms 4 of 5u, in de middag. Ik kón gewoon niet meer… Maximaal 4u ‘op’ zijn, om vervolgens weer te slapen. En zónder die slaap, als het om wat voor reden dan ook niet lukte, functioneerde ik in de avond niet meer. En voelde ik me erg beroerd, erg naar.
Slapen dus, iets wat heel lang dominerend in mijn gedachten is geweest. Van o.a. ‘Ik moet slapen, want anders…’ Dat is niet leuk, kan ik je zeggen. En velen hebben dan wijze adviezen…, van je moet er niet zo op focussen, en mentaal ben je er teveel mee bezig, en en en. Goed bedoeld, maar oh zo niet te behappen. Als je afhankelijk bent van je rust, je prikkelovergevoeligheid ervaart waar je geen reet aan kan doen (symptoom ME), licht slaapt. Ik had een periode ook nog geluidsoverlast dagelijks van de buren met een spring-in-het-veld lief mannetje wat het hele huis door rende, dagelijks, wat onze rieten en houten plafonds niet tegenhield en ik geen ruimte had waar ik eraan kon ontsnappen.
Wat weer stress gaf. En ik me er “natúúrlijk veel te druk om maakte waardoor ik niet slapen kon”…. Ik ben erom verhuisd, voor mijn gezondheid. Beste keus ever!
Ik wijk af :-), dat was ooit, toen, tot 2 jaar terug! En nu al lang niet meer dus!
Slapen gaat al klein tijdje beter, in de zin dat ik geen extreem goede nachten heb steeds, maar minder nodig heb. Ik probeer al een tijd mijn ochtendritme te verplaatsen van 9u op naar 8u op. Wat soms lukt, soms ook niet.
En de middagen!
Sinds 2 weken ofzo, of 3, slaap ik nauwelijks nog in ’s middags. Ik wil wel, maar het lukt me niet meer… En dat doet de vraag rijzen, heb ik het niet meer nodig misschien? 😀 Want de avonden, niet alle, ze gaan soms redelijk oké, ondanks geen slaapmoment in de middag. Wel moet ik de uren nog liggen, in rust, in donker vaak, even alle prikkels uit.
Een andere uitdaging nu, want niet slapen, betekent hoofd blijft wakker, betekent ratel ratel ratel. Bij mij dan ;-). Nu leren zen te worden in die periode in rust, zonder dat ik wegzakken hoef… Uitdaging!
Ik hoop, van harte, dat dit mijn transitiefase is!!! Van niet meer hoeven slapen in de middag, naar wie weet uiteindelijk weer alleen nog maar dat half uurtje op de bank liggen met ogen gesloten en weg van alles en iedereen, om op te laden.
Het lijkt me zoooo geweldig!
Elke verandering brengt een verschuiving met zich mee. Zowel letterlijk als figuurlijk. Voor mij een verschuiving in omgang met. Mezelf. En even door een ongemakkelijke appel heen, want allerprettigst voel ik me niet per se nog, op deze momenten en/of erna. waarin de balans geen balans is maar toch weer naar een balans lijkt te zoeken…
En geduld en afwachten waar het me brengt en wat het betekent. Want dat weet ik nu nog niet.
Ik heb alleen wel hoop :).
Kom je in zicht? Dat ene halve uurtje?? 🙂 I hope so…
Het leven, ik, en ME 