Kan je blij en onrustig en verdrietig en opgelucht en gefrustreerd en compleet verbonden tegelijk zijn??
Het lijkt er bij mij af en toe nu wel op! Het wisselt snel en veel deze dagen… Van momenten van vertrouwen, naar angst, naar vertrouwen naar machteloosheid, naar vertrouwen naar blijdschap, naar frustratie naar weer vertrouwen!
Het lijkt wel een pinballautomaat van binnen. En het enige wat ik kan doen is me mee laten voeren op mijn stroom en vertrouwen hebben. Steeds maar weer terug komen op dat vertrouwen. Welke gepaard gaat met een ongelooflijke rust en vrijheid en bezinning. Gelukkig, heb ik dat vertrouwen.
Maar momenteel vliegen er regelmatig momenten tussendoor van de compleet andere kant. En voor ik weer op dat vertrouwen uitkom zijn er een paar de revue gepasseerd!
Ik heb te kampen met uitputtingsklachten sinds lange tijd, slechtere nachten, spierpijnen en noem maar op. Emotioneel word ik getriggerd. En ergens weet ik, is het goed, want blijkbaar heb ik dit nodig. En is het aan mij, hoe ik ermee omga.
Mijn lijf gooit iets in de strijd om me bewust te maken en te behoeden voor. Of het nou geoorloofd is of niet, dat doet er niet zoveel toe want het is er. En ik, doe mijn best om steeds weer te vertrouwen, dat innerlijke grote universele vertrouwen. En steeds weer bevestigt het mij in mijn zijn, mijn deel, mijn weten. De rust die over me heen valt. Nadat ik weer alle gedachten en verleidingen van het gevangen leven heb bekeken en weerstaan. Dan voel ik me weer helemaal vrij, als wezen op deze aarde.
Vanochtend was er weer een moment. Na al vanaf 4u wakker te liggen. Meestal duurt het dan 2u en val ik weer in slaap. Dit keer, niet, en sloeg de wanhoop en frustratie toe! Met oog gericht op de verhuizing over 2 dagen en al mijn plannen die on hold staan.
Ik vloog mijn bed uit en belandde huilend in mijn huiskamertje, wat nog twee dagen mijn huiskamertje is. Een hele lading kwam eruit. Waarom lukt het me nou niet? Waarom? Waarom krijg ik geen controle over mijn gezondheid en fysieke lichaam? Waarom?
Wetende dat het die controle is die ik los mag laten…
Ik keek naar boven en zag een ster, zo helder. En ik bleef alleen maar staren. Me langzaam weer bewust wordend van het universum. Van de schoonheid. Van het al.
En toen besloot ik te gaan wandelen, in het bos. De zon zou zo opkomen, of in ieder geval zou het snel licht worden. En de drang naar de natuur, naar ‘mijn’ bos was zo groot! Het riep me… Dus ik reed naar het bos en begon te wandelen in schemering. HEERLIJK. En ik had het zo gemist… Door alles deze dagen komt de natuur en bewegen er niet zo van. Maar ik had me kwaad gemaakt en alleen het bos was iets wat me trok en bevoelde.
Ik kwam bij een veldje, met mijn laarzen, en keek naar de rand en zag een hertje. Dit mooie schepsel had mij gezien maar bleef roerloos staan. Net als ik. En mijn hart vulde zich van dankbaarheid. Een paar minuten ervoor wilde ik graag een hertje zien, en meteen bedacht ik me laat het los, geniet gewoon en vul jezelf met de natuur en zijn schoonheid. Dat hertje komt vanzelf.
En ja hoor, daar was ze. Een minuut staarden we elkaar aan, voor deze schone weghuppelde.
Wat restte, was ik op het veld. En de mooiste kleuren van de dageraad welke door de bomen schenen. Vervuld van geluk, besloot ik te gaan liggen op het gras. Gewoon, omdat ik dat wilde en in achterhoofd dacht dat mensen me vast een maffe zouden vinden nu! Haha. Maar ik lag daar mooi wel, en ik genoot intens van het deel uitmaken van deze natuur! Alleen, in het bos, met de zon die opkwam.
Ik voelde me herladen, en zo liep ik langzaam verder, om weer bij de auto uit te komen.
Het is allemaal niet zo zwaar, alleen, je moet het wel zien…alles wat er al is…en het zelf zijn…
Namasté en een mooie dag
🍀
Het leven, ik, en ME 