Ik denk aan mijn uurtjes in het bos vandaag. Want ondanks gisteravond, en mijn mega uitdaging van het Universum 😉, was ik vroeg wakker, en besloot ik niet de dag hierdoor te laten weerhouden van stralen.
Ik ben na een fijne uitlaatklep en mogen laten zijn van emotie bij een vriendin, mezelf naar buiten gaan brengen.
Laarzen die structureel onder mijn jassen hangen, om het bos in te kunnen wat op nog geen minuut van mij vandaan ligt!🍃
Mijn kruidenboek voor de opleiding mee, water, en wat lekkers in mijn biostoftasje over mijn schouder.
Eenmaal buiten liep ik op gevoel naar plekken, en koos de rand langs het weiland. Mooi gekozen, want heerlijk rustig ondanks de zondag. En daar, na een stukje, lag een boomstronk waar ik op neerdaalde en genoot van de zonnestralen, een aardige mevrouw met hondjes, de takken, de temperatuur en het buiten zijn in de natuur.
Ik sprak met een vriend, en toen ik ophing stond er een jongetje van 11 vlak naast me stil, al een tijdje, met zijn mountainbike. Dus ik zei vrolijk: ‘ Hoi!’
En hij zei hoi terug. Vervolgens, ik zag dat hij uitrustte, dus vroeg ik hem of hij lekker aan t fietsen was?
Ja.
En toen….kwamen de verhalen. Al zijn avonturen, die dit jongetje van 11 had meegemaakt met zijn mountainbike. Van gps volgen, youtube filmpjes waar zijn benen op te zien waren, het uitleven op zn fiets, zijn vroege jeugd waar hij al op zijn 4e kon mountainbiken, zijn moeder, hoe hij woonde, wat verwacht werd van hem als hij 1 keer gebeld werd, en twee keer ook…
Al met al, deze spraakwaterval vertelde me alles wat er op dat moment in hem opkwam.
En alles wat ik deed was luisteren, en af en toe een vraag stellen. Hij ging helemaal op in zijn beelden.
Ik vroeg me even vluchtig af, moet ik hier nu iets mee doen? Toevoegen?
En nee, luisteren, gewoon luisteren was zeker genoeg, en misschien alles wat hij nodig had.
Het veroorzaakte een glimlach op mijn gezicht, deze spraakwatervallende jongen van 11.
Vooral, ook, omdat ik niet lang daarvoor, terwijl ik wandelde naar het bos, mezelf in gedachten zei dat ik het ineens fijn zou vinden om mijn verhaal te kunnen doen. Zoals ooit weleens gebeurt in een leven. Bij een vreemde. Die gewoon vraagt en luistert. En dat ik gewoon zonder voorkennis mijn verhaal kon doen…
En prompt, komt daar dit jongetje, toen ik eenmaal mijn plekje had gevonden. Dat duidelijk zijn verhaal deed en wilde doen. En ik glimlachte, ik hoefde het blijkbaar niet, ik kon het nu zelf geven. En luisteren was genoeg. De neiging als mens om toe te voegen of ‘wijs’ te zijn was simpelweg veel te veel en dat ene fragment verdween dan ook direct. Waardoor ik luisterde. Precies wat ik zelf had gezegd in gedachten ervoor.
Life is simple, it’s joys are in so many small things. A listening stranger, if you are the stranger or the storyteller doesn’t matter, can be one such thing…
It is the light, being brought to the day.
Na een minuut of twintig, zoiets, zei hij, ik moet nu weer weg. Daag!
Daag, 11 jarig jongetje!
Zijn naam weet ik niet. Maar ik heb hem gezien! Namasté
Het leven, ik, en ME 