Ode aan het terugkijken… op het leven

Terugkijken op je leven.
Terugkijken op mijn leven.
Ik heb vandaag in één ruk een boek van bijna 400 pagina’s uitgelezen. Gewoon, een roman, niks spectaculairs. Maar wel een die me tussentijds en naderhand een blik liet werpen op mijn leven. En dan mijn gehele leven, in chronologie en niet-chronologie. Alsof ik op een punt sta waarop je ook gewoon even terug kijkt. Ik ben nu 32 en, alsof het logisch is, terugkijken is gewoon… Ofzo.
Waar sta ík nu eigenlijk?
Hoe zijn mijn jaren verlopen?
Hoe is het mij vergaan en vergaat het mij?
Hoe beschrijf ik mijn leven?
Doe ik het goed, slecht, teleurstellend, blij, gelukkig, zwaar, ongelukkig, uitdagend?
Mezelf als klein meisje op de basisschool, zoekend naar de eerste herinnering op school. Hoe ver gaan mijn herinneringen terug? Wat herinner ik me zoal?

En het besef, dat ik vanuit verschillende invalshoeken naar mijn verleden kan kijken. Ik kan er wel vijf verschillende ladingen aan geven, afhankelijk van waaruit en welke hoek ik me op focus.
Van toen naar nu, gekeken in alle zwaarte en levenservaringen, van pesten, dood, gedumpt, angst, naar ‘huisloos’, werkloos, ziek en nooit een carriere hebben kunnen maken en alleenstaand kindloos. Om maar even in het schrijversoeuvre dramatiek te pennen 😜.
Maar ook van dorpsmeisje en onzekerheid en vele lachstuipen en deuken, naar werelduitvliegend en ondernemend en ontdekkend en avontuurlijk, van pienter en studerend, en zelfstandig, naar diepgaand en spiritueel onderzoekend, zelf onderzoekend en ont-dekkend, werelds en idealistisch. Van open en eerlijk en vol passie en hartstocht voor het leven.

Het is maar net, hoe ik het bekijk. En het besef, dat ik daar zelf een keuze in heb. Ja ik heb drama meegemaakt, en nog kan ik mijn dramatische dagen hebben. Ik heb ondertussen een leven geleefd. Zonder dat nog echt íedereen knikkebollend naar zo’n uitspraak kijkt omdat ze ‘pas ….. is’..(op uiteraard nog een paar na 😉) Jong. Maar ook niet tè.
Voor het eerst sta ik stil, bij waar ik sta en waar ik ben gekomen. En probeer ik te kijken naar mijn oordelen en niet oordelen, en gewoon, te zien, waar ik ben. Wat vind ik van mezelf? Vind ik het goed of fout? Of is het grijs en oké?
Vanochtend dacht ik even, al 6,5 jaar…en nooit de kans gehad carriere te maken (ja geen idee waarom dit me ineens belangrijk in de oren klinkt..?!) vanwege mijn gezondheid, alleen, en sja…is dit het nou?
En nu, kan ik zien, dat ik zelf beslis hoe ik kijk naar mezelf. En als ik eerlijk ben? Kan ik verdomde trots zijn op mezelf!
Totaal niet standaard, mijn leven, nee. Dat huisje boompje beestje (wat ik trouwens nooit voor ogen zag zo…toch?) en die uitstekende baan, dat is niet mijn leven. Maar alles wat ik leef en geleefd heb, heb ik toch mooi geleefd!

En ik ben nog niet op de helft, wat me enerzijds angst inboezemd (nog zoveel meer…?) en anderzijds waanzinnig avontuurlijk maakt en enthousiast (nog zoveel te ‘ont-dekken’ en ‘er-varen’_op aarde_), en waar ik voor zover er plannen gemaakt kunnen worden.., ik mezelf steeds puurder en zuiverder en liefdevoller en mooier wil laten wandelen. Vooral echt, waar alles mag zijn. En gewoon, omdat licht heel fijn is, en lichtgevend, en prettig, en lichter maakt.

Mijn leven was, is , en zal zijn.
In deze wetenschap, verblijf ik…

Namasté

Paradijs is hier! Nu!

Oke, ik wil toch graag even ÉÉN advies kwijt: lees allemaal de boeken van Vladimir Megre over Anastasia. Ook wel bekend als de ‘Anastasiareeks’. Ik wil het niet meer voor me houden, ik kan het niet meer voor me houden. Als we allemaal zo gaan leven dan leven we in een paradijs. En ik wil graag leven in een paradijs. Ik geloof toch al niet in gecreëerde geloven en religies, en in hemel en hel buiten aarde. Nee, het is hier, op onze prachtige planeet, waar wij de keus hebben er wat van te maken. Hier en nu, elke dag weer, kun je kiezen om te genieten van een blaadje aan de boom, een zonnestraal in je ooghoek, een vleugje wind die je gezicht streelt. Of je kiest om ogenschijnlijk even te genieten van iets kunstmatigs.

Vandaag zag ik een hommel, de derde in korte tijd, op straat liggen… Het baarde me zorgen. Drie, zomaar, uit het niets, levenloos op straat. En vandaag, zat ik erbij, ‘toevallig’ of hoe je het zeggen wilt. Zo’n prachtig beestje, en ik beroerde het met iets wat ernaast lag. En plots zag ik nog licht wat bewegen… “Hij leeft!!!”
Ik zette hem op zijn pootjes en zat erbij. Mijn elektrische scooter werd gemaakt door de monteur. Ik zei: “de hommel leeft nog!” En hadden het over de bijtjes in de wereld, en de wereld, en hoe het eraan toe gaat.
Ik zei dat hij nu mooi kon vertellen over de gekke dame die zich helemaal bekommerde over een hommel op straat… Met een knipoog. Hij moest lachen.

Maar zo is het nu juist! Dit is het leven. Zoiets kleins draagt zoiets machtigs met zich mee. Genaamd leven. En wie zijn wij, om dat te negeren, te vermoorden, te vergiftigen…

Dus nee, ik heb meneer of mevrouw hommel geprobeerd te redden en hem op een graspluim gezet. Hij bewoog al wat meer! Ik hoop dat hij zo meteen als ik beneden kom en de deur uit ga weg is. En weggevlogen is. Met heel mijn hart gaf ik hem vanmiddag nog wat energie, voor ik naar binnen ging.

Het paradijs is in het hier en nu, je moet het alleen willen zien, en leren zien, en jezelf ont-dekken van alle opsmuk.

Life is great, and I sure love it! We have to create it…we CAN create it. Just like we can destroy it… Be sure to know what you do!
❤️

(Foto komt van http://www.jacktummers.nl/antwoorden-2/ )

Aandacht…soms net zo’n doorgedraaid hyperactief kind

Mijn hoofd is soms net zo’n doorgedraaid hyperactief kind…dat je in de juiste banen wil leiden en beheerst en gecontroleerd wil laten zijn, maar alles buiten de lijntjes kleurt en van het hek naar de dam schiet om vervolgens over 7 sloten te springen. Zoiets.
Een flinke klus!
Concentratie, whah? whaah? wie? *springt tegelijkertijd over sloot no 5*
Dit vereist een andere aanpak. En nee dit losgeslagen hoofdwezen behoeft geen medicatie hiervoor…à la Ritalin ofzo!
Aandacht. En geduld. Daarmee bereik ik wel wat. Oh damn…weer dat geduld! Mijn geduld is op!!! Al 31 jaar misschien… 😉
Aandacht. Bij genezen dit keer. Niet meer klakkeloos de druppels en pillen innemen. Aandacht! Met aandacht dus. Besloot ze, van de week.
Want ja, ik maakte een link met geneeskunde wat ik ooit zou zijn gaan studeren, besefte ineens dat ik nu iets met geneeskunde studeer, kruiden-geneeskunde. En hoe ik in vredesnaam anderen kan gaan genezen ooit (mocht dat ineens een missie worden opnieuw) als ik mezelf nog niet eens weet te genezen!?! Bam! Nee dus, zit in mn hoofd dat dat niet kan dan.
Wat mis ik? Alles gedaan? Veel, heel veel. En toch, wandel ik naast zo’n gevoelsmens te zijn toch vrolijk langs mijn beleving en aandacht heen in mijn genezingsproces. Want hoe vaak sta ik stil en neem ik mijn druppels bewust? Of pillen? Of voeding?
Juist.
Tijd dus, voor wat aandacht. Van mezelf. Aan mezelf, aan genezen :).

Studeren met ME, kortsluiting in de bovenkamer… ;)

Verbazingwekkend nog wel, de ervaring dat studeren zo anders gaat dan voor het ‘ziek-worden’…
Kon ik vroeger met redelijk wat gemak de boeken in duiken, gegevens in deze hersenpan opslaan, toetsen waren prima te doen. In verhouding met nu, want nu is het een totaal andere koek!
Vroeger, tijdens mijn opleiding fysiotherapie, hadden we toetsweken van soms wel 2 weken. Praktijk en theorie. Gewoon even knallen, was dat, vroeg opstaan wanneer ik op mijn best was in informatie opslaan en concentreren.
De afgelopen jaren heb ik 1 keer eerder geleerd voor een hele grote toets met teveel boeken en informatie, om een opleiding af te ronden waar ik al 2 jaar te lang, naar mijn wensen zeker…, over deed. Nou, met geen mogelijkheid kreeg ik de informatie goed genoeg opgeslagen. Het leek wel of ik niks onthield… Kon 20 keer hetzelfde lezen en dan nog afvragen welke punten het nou ook weer waren… Tot mijn frustratie toe. Uiteindelijk na maanden toch in een keer de toets op de drempel gehaald! Ik mega blij! Voorheen was ik pas blij met een 7,5 minstens ofzo. Wetende dat ik nu niet mocht zeuren ;-).

Gelukkig, gaat het ondertussen ietsje beter. En heb ik weer een 1e toets gehad, van de kruidenopleiding die ik doe. Blok 1 afgesloten! En ik voel me trots :D. Waar ik een half jaar terug nog alleen kon dromen van een opleiding doen, doe ik het nu maar mooi! En het is pittig, in tijd en energie, maar ik geniet ervan. En de stof, nou die is ook wel pittig… Probeer al die kruiden met hun werking maar eens uit elkaar te houden! Dit is complexer studeren dan gewoon 1 onderwerp, alleen de plant zelf ofzo. Nee nu is het plant, uiterlijk, kenmerken, typologie, geneeskrachtige werking, en leren af te leiden uit de signatuurkenmerken van het kruid, verbanden leggen. Ontzettend interessant! Echt waar. En passend bij mij. Maar ook echt pittig… Voor mijn cognitief verstoorde vermogen van deze tijd.
Ik denk dat ik blij mag zijn dat ik vroeger goed kon leren, net als met een basisconditie voor mensen die nooit sporten, als ze het doen zijn ze gemiddeld nog niet zo extreem slecht. Zo hoop ik dat dit met mijn studie ook zo werkt. Ik leg me al lang erbij neer dat ik niet alles leren kan, en dat ik tevreden ben met wat lukt.

De week die ik ervoor uittrok, voor die ene toets, heb ik weer kortsluiting in de hersenen mogen ervaren. Cognitief onvermogen om zoveel informatie op te slaan, dat het in mijn hoofd gewoon blokkeert en niks meer doet. En ik alleen maar even kan stoppen, rusten, en hopen dat het snel genoeg weer gaat!
Zo ging de week voorbij. Soms balend van de gradatie saaiheid (en traagheid), na al die leuke activiteiten de periode ervoor… Verwend was ik ;-). En uiteindelijk, afgelopen dinsdag, heb ik de toets gemaakt. Ik was hartstikke snel klaar in vergelijking met de rest. Vroeg mezelf nog af of dit wel klopte!? Maar goed, die snelheid zit er gewoon in. En zeker, ik heb echt wat fouten gemaakt, maar ik durf te zeggen dat ik vast wel een voldoende heb gehaald! En dat is fijn, heeeel fijn.

Trots, op mijn eerste nieuwe mijlpaal, dat ik weer meedoe op mijn manier, en dat ik weer kan én het ook doe!
Het voelt heel fijn, steeds een beetje meer ‘terug’ in het leven. Maar dan op een nieuwe manier, ik wil niet eens meer terug naar de manier van ‘toen’. Wel de energie, maar niet de manier. Ik vind mijn manier van leven en in het leven staan vele malen beter, fijner, leuker en rijker nu!

En nu, voelt het als een weekje vakantie na de toets, even niet leren of verslagen maken, gewoon even bijkomen en andere dingen doen en regelen.
Komend weekend vieren we feest bijvoorbeeld. Dan zijn mijn opa en oma 60 jaar getrouwd. 60 jaar!!? Haal ik bij lang zal ze leven niet meer haha.
En maandag, een gesprek bij de gemeente. Over mijn plannen!! Duimen dat ze enthousiast zullen zijn en mee willen werken, dat ik mijn droom mag realiseren! Hierover binnenkort meer.

Voor nu, fijn weekend alvast!
Namasté

“Amor omnia vincit” liefde overwint alles, en sommige ruim 60 jaar lang 🙂

Een heleboel ietsjes…

Iets met zelfbewustzijn, enzo…
Iets met leuke uitjes…
Iets met optredens bijwonen op een kruk…
Iets met leuke post…
Iets met mannen…
Iets met studeren…
Iets met pijn in de pols van het tikken…
Iets met toekomstplannen…
Iets met gedachten-vol…
Iets met Bridget Jones acties…
Iets met veel willen…
Iets met plezier maken…
Iets met weekendjes weg…
Iets met diepgang en zin-geving…
Iets met mogelijkheden…
Iets met vooruitzichten…
Iets met avontuur…
Iets met ontdekkingstochten…

Iets met…. Het leven! 😊

Weer in de stroom van ‘normale’ leven

Zo is het alweer meer dan een week geleden! 🙂
Zo ben ik ook alweer bijna 2 weken hier… En heb ik er al een zotte drukke week op zitten van het ‘normale’ leven.

Het bevalt hier goed, in mijn eigen huiskamer, en ’s ochtends als ik de gordijnen open doe kijk ik recht op de weilanden van de landelijke omgeving waarin ik woon. Hier hoef ik dus niet eerst mezelf een stuk te verplaatsen voor ik me in de natuur begeef! Dat is natuurlijk super. En wandelen in het bos kan hier ook, op geen 5 minuten hiervandaan.
Terwijl ik dit schrijf, prijs ik me zeer gelukkig!
Ik houd echt enorm van de natuur. In de natuur kan ik alles even vergeten, zorgen verdwijnen als sneeuw voor de zon (over sneeuw gesproken trouwens… 😉 maart-staart en iets van roeren..!?!).
In de natuur proef ik, voel ik, zie ik, de essentie van het leven.
De natuur, is prachtig en wonderlijk, voor mij. En ik geloof voor menig mens… In de natuur, laad ik op.

Morgen, ga ik weer genieten van mijn wandeling! Ja, daar heb ik nu al zin in.

Afgelopen week was, vooral het tweede deel, erg druk en vermoeiend… Ik begon met mijn reïntegratie week, weer 4,5u werken. En wist dat mijn WIA aanvraag voor de 12e gedaan moest worden. Maar ik had, dacht ik, vrijwel alles compleet.
Dat bleek niet helemaal waar helaas… Achter mijn werk aan zitten voor gegevens/formulieren, ze eerst van u..wv halen, zelf nog wat bestanden maken, alles checken, kopiëren, printen, scannen, schrijven, uitzoeken etc.
Ipv 4,5u werken heb ik zo’n 10,5u gewerkt met het weekend erbij!?! Pfff, dat was me een dobber. Nog steeds met een oorontsteking (al bijna 2 weken) en voelde me gisteren dan ook behoorlijk beroerd.
Íets teveel.. Zou je denken? 😉

Des te groter de opluchting vandaag toen ik alles ingediend had en alles klaar ligt voor verzending! Zo blij. Dan kan ik nu weer even ademhalen, en rust en ontspanning nemen. Dat laatste, daar heb ik erg behoefte naar, een geestelijke behoefte, naast de rust die mijn lijf nodig heeft.

Vrijdag heb ik besloten, dat ik weer aan het werk ga hier. Deze week moet ik de 6u maken namelijk. En ik geloof dat ik al met al er eigenlijk al aan zit na vandaag weer 2u. Goed voor mezelf zorgen!

Dus nu er weer ruimte is, voel ik de behoefte om er weer eens op uit te kunnen gaan. Alleen al een theetje in het durp hier is goed ;-). Dát gaat me vast wel lukken, van het weekend.
Tijd om in te burgeren hier!

Fijne avond en, hopelijk, tot gauw!
Liefs

Ertussenuit vandaag

Als ik kon was ik de stad in gegaan, lekker even ertussenuit op deze dag. En misschien, aangezien ik niet hoef te werken nu was ik met een rugzak op de bonnefooi naar het vliegveld gegaan, een paar dagen naar een vreemde stad, of misschien wel gewoon een paar maanden een andere wereld ontdekken.
Lekker op reis. Uiteraard ook even snowboarden ergens. Misschien wel Canada, of New Zeeland! Reizen in Bhutan. Of misschien gewoon even het zonnetje ergens opzoeken.
En dan nieuwe mensen ontmoeten, tijdje met een paar optrekken.
Of gewoon nu hier in Nederland een cafeetje in duiken met wat vriendinnen, sushi eten en lekker wijntje, omdat ik ertegen kan. Dus dan misschien ook wel 2 of 3 ;-).
Ik zou wandelen, van hier naar de stad, ik zou met mensen praten, flirten, ik zou lachen, plezier maken, alle tijd en energie van de wereld hebben. Me niet druk hoeven maken en gewoon tot midden in de nacht weg zijn.
Ik zou sporten, tennissen, misschien wel hardlopen een keer… Ik zou een lastminute snowboardvakantie boeken! Ja, dat zou ik doen. En niet alleen. Nee, ik zou met meerderen gaan. Heerlijk, lichamelijke inspanning verrichten, in de buitenlucht. Ultiem genot! Jägermeistertje tussendoor, of bij de apresski. En heel gemakkelijk, gewoon wat eten in een tentje om de hoek.
Bij de open haard zitten :).
En mijn mountainbike, die zou ik ook weer pakken, lekker stuk fietsen, de natuur in. En misschien ook wel met de trein naar de andere kant van het land, vriendin opzoeken!
Gewoon, lekker even borrelen in de stad… Dát zou ik nu willen doen, vandaag. Nog één keer kunnen genieten van de stad waar ik 3,5 jaar heb gewoond. Omdat het kan, omdat ik het wil, omdat ik het mis…
Er even tussenuit.
🙂

Yes!! Weer in de buitenlucht

Yes!!!

Vandaag heb ik weer mijn eerste volledige wandeling kunnen maken in een week tijd… Zoiets. En wat héb ik genoten! 🙂 alsof de zon wist dat ik naar buiten zou gaan vandaag en zich speciaal voor mij heeft laten zien ;-).

Normaal loop ik dagelijks een half uurtje. Behalve als ik afspraken heb. Of tegenwoordig, aan het reïntegreren ben. Dus is het nog maar zo’n 3 a 4 keer in de week…

Sinds vorige week donderdag lig ik bijna dagelijks 16u(….) op bed vanwege uitputtingsklachten, een rusthartslag van 90-100 terwijl ik lig, op bepaalde momenten. Normaal bij mij is 60-65 p.minuut!?! (Normaal spendeer ik trouwens zo’n 12u in bed dagelijks). En ik houd nu zo’n uur per dag over voor iets, en in dat iets, zit ook thuisadministratie enzo. En was ophangen/-vouwen bijvoorbeeld.
Wat nog meer? Geen tv vaak kunnen verdragen ivm de prikkels, word er misselijk van.. nou is er niet echt veel interessants tegenwoordig, maar soms is de afleiding wel fijn!
Ook zit ik met extreme spierklachten in mijn hele lijf… Alsof mijn spieren van binnen worden opgegeten/verbrand!?! Spierpijn ook alsof ik de marathon heb gelopen de dag ervoor steeds. Nou, dat valt dan even vies tegen, want die loop je lastig vanuit bed! Haha.

Mijn reïntegratie stagneert nu helaas. Niet zo gek ook met deze klachten, en gezien ik over 2,5 week verhuis naar het zuiden des lands…
Verhuizingen staan in de top 3 van stressvolle gebeurtenissen. Nu heb ik geen stress echt dáarom, genoeg mensen geregeld.. Komt vast goed.
Maar wel stress om hoe mijn lijf de laatste week reageerde!? Want ja, ik heb een ziekte, maar nee, dit zijn toch echt klachten die ik nagenoeg nooit heb!! Hooguit een dag.
En dan krijg je dit: ‘oh nee hè, dit blijft toch niet zo hè?? En hoe moet ik alles nu voor elkaar krijgen? Krijg nog geen doos ingepakt, reïntegratie-uren te maken…sjips…:-(‘
Die stress dus wel…
En ook zo fijn dat je bedrijfsarts dan erg begripvol is, met de mededeling dat hij geen medische noodzaak ziet om niet het plan te blijven volgen. Die paar uurtjes, zelf indelen, moet makkelijk kunnen… Oh ja, en mocht ik het er toch niet mee eens zijn, dan kan ik een deskundigenoordeel aanvragen bij het UW..V (á 100e en wetende dat die alleen van papier afkijken en je klachten er niet toe doen maar de cijfertjes wel…)

Dat is goed, starend naar een scherm vanachter gesloten oogleden dan maar?!? Mafkees.
En dit doet hij vaker. Zodra ik iets niet kan, of het ergens niet mee eens ben, komt hij meteen hiermee aanzetten. Ik vind van wel, anders ga je maar naar het UW..V…

Daar moet ik het mee doen!

Maar goed, kreeg vandaag een hele mooie Engelenboodschap via Facebook. En ik ben best goed opgestaan! Had al besloten wel te gaan wandelen vandaag 🙂
Dit was de boodschap:
“Het is Nu belangrijk om aandacht aan Jouw algehele Ontspanning te besteden. Door ontspanningsoefeningen, meditatie of Yoga bijvoorbeeld. Daarnaast is een heerlijke wandeling ook aan te raden en wij wandelen dan uiteraard gezellig mee! Zie het als een Pauze, een liefdevol Moment om jezelf en Jouw Lichaam de aandacht te geven die het verdient.”

Couldn’t be móre for me at the moment!!

Ik heb nú al een heerlijke dag, door mijn wandeling in het bos en de zon die met zijn stralen het pad verlichtte tussen de takken door….

I don’t need much…
-Love-