Reiziger…lief lichaam reis je wel met me mee?

Ik voel mij ergens diep van binnen, bij het lezen van een mooi boek, over ja…wederom het land Mongolië…echt dat land! Dat heeft zo’n gigantische aantrekkingskracht op mij sinds een jaar en blijft spontaan als ik er niet meer aan denk op mijn pad komen… Maar goed, ik voel mij dus een reiziger in hart en nieren. Daar ergens diep van binnen. Als een thuishaven. Best gek eigenlijk.
Ik lees over avonturen, en herinner mijn eigen.
Ik voel de reis, en herinner mijn eigen reizen… Mijn overgave aan alles op dat moment. Mijn moed en durf en relaxedheid vaak. Mijn ik-kan-de-hele-wereld-aan-gevoel.
Ik voel mij die reiziger, wat enorm aangewakkerd wordt het laatste jaar.

En tegelijk, voel ik de andere kant. De wetenschap. Sinds ik ziek raakte bijna 6,5 jaar terug.
Ik ga naar Siberië, voel de vrijheid. Voel me dichtbij Mongolië 😉! (Wie weet wanneer ik daar kom) En nu, weet ik ook, ik kan niet zomaar alles. Ik denk na over tijden, over plekken, over vliegreizen en hotels, over nachten, over het zorgen voor mijn fysieke huishouding met die al 6 jaar durende (in dit geval toch echt een) last.
Ik maak me zorgen, over of ik wel genoeg rust kan krijgen, of ik de reis wel aankan, zeker nu het ineens sinds een paar weken, na een jaar stabiel en stapjes omhoog, even een stuk slechter gaat met me.., of men wel begrip zal hebben daar van de mensen die er ook zullen zijn als ik niet kan, of dat ik continu moet gaan uitleggen hoe het zit om de snapfactor te creëeren.
Of ik mezelf een marteling gegeven heb met deze reis of een prachtcadeau…

En dan, in dit besef, vervloek ik mijn beperking.
Ik kan niet meer zomaar op reis, gewoon alleen een ticket boeken en gaan. Ter plekke wel zien en alles regelen en op me af laten komen.
Ik moet nu zoveel mogelijk proberen te regelen, en loslaten, dat ik fysiek het minste last zal hebben om niet in een drama te geraken en uitputting… Ik heb angsten te overwinnen. Zorgen. En een momenteel verdomd lijf dat me in de steek laat de laatste weken en vrij weinig kan ineens. Iets wat al deze zorgen en angsten heeft aangewakkerd. Hiervoor was ik namelijk ervan overtuigd dat alles goed zou komen. Ik maakte me geen zorgen.
Nu vraag ik me heel soms af, kan ik nog wel gaan straks…? Gaat het gauw beter? Alsjeblieft…..
Ik wil zo graag op reis. Zo ontzettend graag! Het is bijna iets wat ik heel hard nodig heb. Zo’n gevoel.

Angsten zijn verraderlijk… Lichamelijke beperkingen ook… Ze slokken zo als je niet uitkijkt je plezier op. En in dit geval van zoiets iets bijzonders waar ik alleen maar van wil genieten!
Van dat ik ondanks beperking wél kan gaan. Me opnieuw avonturier voel en reiziger. Een nieuwe reis van mijn leven meemaak. Mijn gezondheid verbetert en me ondersteunt. Een deel van mijn pad… ❤️
En weten doe ik wel, diep van binnen, dat ik zal gaan. Gelukkig. Alleen even moeite met vertrouwen en dat weten te vinden en voelen,

Ik zal alles accepteren wat gebeurt. Snel of uiteindelijk eens.
En ook, duim ik nu twintigduizend duimen tegelijk, dat ik heel gauw weer opkrabbel en al het vertrouwen 100% terug voel en vol goede moed en met plezier naar mijn reis toe kan leven. En de reis kan gaan beleven.
Want eigenlijk, heb ik er zoveel zin in! En ben ik dolblij hiermee van binnen :-).

Soms, is alles onduidelijk…
Het leven.

Namasté

“STOP! In the name of your health…” Zucht

Ik ben weer op zo’n punt gekomen… Zo eentje waar ik mezelf had gezegd niet meer op te willen zitten. Want na al die tijd, wil ik geleerd hebben, om te voorkomen… Geleerd om voor te blijven.
En weet ik dat dit juist lessen zijn. Lessen om me alert te houden, me scherp te houden, me op het juiste pad te houden, te zorgen dat ik bewust blijf en blijf zorgen voor mezelf…
Ergens is het goed wat er gebeurt, want echt waar, in jaren kan ik niet zoveel als nu. Ik geniet intens van alle momenten die ik momenteel heb en meemaak. Ik ben met een vriendin een weekend weg geweest, ik ben een avondje uit geweest naar een optreden, een avond welke eindigde op een manier die nog steeds verder gaat nu, ik doe een opleiding, en ik probeer ook mijn toekomstige, nee huidige, woondroom te realiseren, ik app, bel, spreek af. Alles tussen slapen en eten en rusten door.
Ik doe, voor mij, in jaren, ontzettend veel. En ik ben dan ook ontzettend dankbaar!

Deze maand is voor mij ontzettend druk, zo’n woord wat ik ook al in geen jaren heb gebruikt. Maar echt, de tijd die ik heb, en de energie, daarin ben ik ontzettend druk ;-). Ik wil ook, zo ontzettend veel! Iets wat ik altijd al heb gehad, ik vind ontzettend veel leuk… En kiezen is niet mijn sterkste kant. Dan komt de valkuil.
1+1+1.. Ik kan meer, ik doe meer, ik wil meer en doe uiteindelijk teveel…

Zoals nu, wanneer ik al eerdere signalen wel voelde en opmerkte maar gewoonweg geen ruimte maakte. Ik zag nog niet in hoe. Ik haat dingen afzeggen. Ik weet wel dat het erbij hoort, bij mijn leven, maar nu voelde ik dat ik er geen recht meer op had… Afzeggen…. Het gaat immers beter toch? En ik wil iedereen zien, ik wil niemand afzeggen.
Dus na deze aanloop, en twee dagen rust van tevoren waarin ik wat af had gezegd, kon ik gisteren naar een lang gepland jaarlijks uitje. EOFT, Europian Outdoor Filming Tour. Iets met extreme sporten, 9gave filmpjes, in 3u tijd gestopt met pauze, een kick en adrenaline. Merkzaam makkelijker bij te wonen voor me dan voorgaande 2 jaren! Alleen, dit keer moest ik eerst in de ochtend een klein uur autorijden…daarna in bed kruipen bij die vriendin met wie ik zou gaan, toen buiten mijn gewende tijden om opstaan en met haar nog 35min naar Utrecht waar het was en om 5u begon, uitloop van het programma en om half 9 nog eten halen om vervolgens om half 10 op de bank te ploffen, met wat eten. Dan slechter slapen erbij, klein uur terug naar huis met de auto, en je komt bijna uit op: SYSTEM FAILURE 😉

Dus moest ik vandaag, vanavond, een besluit nemen. Morgen, ga ik niet naar de opleiding toe… 3u daar zitten en zwaar cognitief alert zijn zou ik niet trekken, vertelt (lees: schreeuwt want anders hoor ik het niet…) mijn lijf me.
En wandelen, yoga, routine voor mijn gezondheid gebeurt deze maand maar mondjesmaat. Gewoon geen tijd!
Dat betekent, ik zet langzaam mijn gezondheid weer ondergeschikt. Iets wat ik geleerd heb, wat NOOIT meer ondergeschikt mag staan bij mij met mijn lijf. Or else…

Dat dus.
Geen drama nu, want ben nog wel ‘op tijd’, wel even gas terug. En ja, er is zó ontzettend veel leuks in deze wereld te ontdekken, ik stop er zeker niet mee… Maar nu, nu is het even Anouk-tijd, quality time, zen, rust en mezelf voeden vanuit die stabiele pure kern. De verleidingen van het leven, sommige dan ;-), weerstaan.
Terug naar de kern!
Dus als je me zoekt, hier ben ik, in mijn kern gedoken, van waaruit ik hoor te leven.
En beter nog, van waaruit ik wíl leven.
Dat is, volgens mij, iets met vanuit liefde leven.. ❤️.