Reiziger…lief lichaam reis je wel met me mee?

Ik voel mij ergens diep van binnen, bij het lezen van een mooi boek, over ja…wederom het land Mongolië…echt dat land! Dat heeft zo’n gigantische aantrekkingskracht op mij sinds een jaar en blijft spontaan als ik er niet meer aan denk op mijn pad komen… Maar goed, ik voel mij dus een reiziger in hart en nieren. Daar ergens diep van binnen. Als een thuishaven. Best gek eigenlijk.
Ik lees over avonturen, en herinner mijn eigen.
Ik voel de reis, en herinner mijn eigen reizen… Mijn overgave aan alles op dat moment. Mijn moed en durf en relaxedheid vaak. Mijn ik-kan-de-hele-wereld-aan-gevoel.
Ik voel mij die reiziger, wat enorm aangewakkerd wordt het laatste jaar.

En tegelijk, voel ik de andere kant. De wetenschap. Sinds ik ziek raakte bijna 6,5 jaar terug.
Ik ga naar Siberië, voel de vrijheid. Voel me dichtbij Mongolië 😉! (Wie weet wanneer ik daar kom) En nu, weet ik ook, ik kan niet zomaar alles. Ik denk na over tijden, over plekken, over vliegreizen en hotels, over nachten, over het zorgen voor mijn fysieke huishouding met die al 6 jaar durende (in dit geval toch echt een) last.
Ik maak me zorgen, over of ik wel genoeg rust kan krijgen, of ik de reis wel aankan, zeker nu het ineens sinds een paar weken, na een jaar stabiel en stapjes omhoog, even een stuk slechter gaat met me.., of men wel begrip zal hebben daar van de mensen die er ook zullen zijn als ik niet kan, of dat ik continu moet gaan uitleggen hoe het zit om de snapfactor te creëeren.
Of ik mezelf een marteling gegeven heb met deze reis of een prachtcadeau…

En dan, in dit besef, vervloek ik mijn beperking.
Ik kan niet meer zomaar op reis, gewoon alleen een ticket boeken en gaan. Ter plekke wel zien en alles regelen en op me af laten komen.
Ik moet nu zoveel mogelijk proberen te regelen, en loslaten, dat ik fysiek het minste last zal hebben om niet in een drama te geraken en uitputting… Ik heb angsten te overwinnen. Zorgen. En een momenteel verdomd lijf dat me in de steek laat de laatste weken en vrij weinig kan ineens. Iets wat al deze zorgen en angsten heeft aangewakkerd. Hiervoor was ik namelijk ervan overtuigd dat alles goed zou komen. Ik maakte me geen zorgen.
Nu vraag ik me heel soms af, kan ik nog wel gaan straks…? Gaat het gauw beter? Alsjeblieft…..
Ik wil zo graag op reis. Zo ontzettend graag! Het is bijna iets wat ik heel hard nodig heb. Zo’n gevoel.

Angsten zijn verraderlijk… Lichamelijke beperkingen ook… Ze slokken zo als je niet uitkijkt je plezier op. En in dit geval van zoiets iets bijzonders waar ik alleen maar van wil genieten!
Van dat ik ondanks beperking wél kan gaan. Me opnieuw avonturier voel en reiziger. Een nieuwe reis van mijn leven meemaak. Mijn gezondheid verbetert en me ondersteunt. Een deel van mijn pad… ❤️
En weten doe ik wel, diep van binnen, dat ik zal gaan. Gelukkig. Alleen even moeite met vertrouwen en dat weten te vinden en voelen,

Ik zal alles accepteren wat gebeurt. Snel of uiteindelijk eens.
En ook, duim ik nu twintigduizend duimen tegelijk, dat ik heel gauw weer opkrabbel en al het vertrouwen 100% terug voel en vol goede moed en met plezier naar mijn reis toe kan leven. En de reis kan gaan beleven.
Want eigenlijk, heb ik er zoveel zin in! En ben ik dolblij hiermee van binnen :-).

Soms, is alles onduidelijk…
Het leven.

Namasté

Mijn leven leidt een eigen weg

Oke.
Mijn leven is een gekkenhuis.
Dat anderen het niet meer kunnen volgen snap ik! Want ik zelf heb soms moeite het bij te benen laat staan te volgen… En dat, mag ik dan weer loslaten?
Respect voor mijn moeder, die zo mee geslingerd kan worden soms. Hoe onbegrijpelijk.
Van uitputting naar meer energie en weer uitputting en energie.
Van twintig (gevoelsmatige..😉) verhuizingen naar reizen naar Siberie en tussendoor wat uitputtingsslagen.
En toch weer energie erna.
Een workshop hier, een afspraak daar.
En dan weer boodschappen hulp nodig daar.
Continu in beweging.
Ik snap het niet meer…
Maar misschien, is dat nou juist de clue… Loslaten van willen snappen. Ons vooropgelegde ‘normaal’ schema en zijn, elk moment is anders, en elk moment brengt weer wat anders.
De ene keer uitputting, soms paniek hierom, stress.
De andere keer energie, erop uit gaan, nieuwe parels onderweg.
Een rollercoaster, is deze wereldse periode. En niet alleen voor mij…
Van emoties, van energie, van aardse dingen, van ervaringen, van wel en niet kunnen, van zoveel, dat ik het niet meer bijhoud. Laat staan, voor een ander. Waarvoor wellicht een eigen chaos bestaat.
Hoe ga je hiermee om?
Hoe laat je oordelen los?
“Dit kan écht niet hoor.”
Ik denk hetzelfde mee. En tegelijk oprechte vragen: Hoezo niet? Omdat het niet normaal is? Omdat het geen lijn is met het welbekende leven? Omdat ik een pad te volgen heb die mezelf ergens brengt maar die van hot naar her loopt. De uitdaging…
En hoe ga ik om, met de oordelen die om de hoek lurken(Inclusief eigen oordelen). Of beter gezegd, de angst voor oordelen. Want mocht ik nou weer een uitputting ervaren, terwijl ik erna weer vrolijk mee ga doen met een workshop voor mijn ontwikkelweg. Ik zou zeggen, mijn spirituele weg… De angst van ‘ja maar als je erna uitgeput bent moet je niet komen klagen’, of de ‘zie je wel’ enz. Of dat ik niet meer gesteund word als ik me echt zo beroerd voel met mijn lijf, omdat, ik nou eenmaal zo bizar leef buiten de lijntjes om.. En bizarder leef naarmate we verder gaan..
Ja, ook ik voel me bang soms. Ik kan het niet bevatten. En tegelijk gaat het mij het beste af als ik dat loslaat. Het bevatten. Het past namelijk niet in een doosje, een hoekje, een kamer, een huis. Het leidt een eigen leven. En dat leven laat mij steeds alleen op het moment zelf zien welk leven dat is, welke stap, welke richting, welke bedoeling. Soms maak ik een keuze, zonder dat ik weet wat de reden erachter is. Gewoon omdat deze nog niet helder is.
En men, dit is soms doodeng!
Wat als…
Maar ja, als ik alle wat als-en laat regeren in mijn leven, dan droom ik alleen maar en word ik geleefd. Door een wat-als-leven.
En mocht ik ooit verkeerd kiezen, en toch weer ellenlang teruggefloten worden. Dan hoop ik, dat ik nog steeds steun om me heen heb… En hoop ik, dat ik door een wijzend vingertje heen kan kijken.
Op dit moment, denk ik niet dat dat ooit gaat gebeuren.
Op dit moment, denk ik, dat ik precies doe wat goed is voor me.
Ook al snap ik het niet altijd… Laat staan mijn omgeving.
En kan ik me uren ervoor nog 180grd andersom gevoeld hebben.

Mijn leven leidt een eigen leven…
😊

Wereld ME dag

12 mei is het wereld ME dag. Een dag voor bewustzijn voor mensen met M.E. Mensen waarbij er vele zo beperkt zijn dat ze niet meer buiten komen en alleen maar kunnen liggen.
Soms compleet in het donker in bed en niks kunnen.
Anderen op de bank nog wel, en wat kunnen verdragen.
Sommigen vallen flauw bij de minste inspanning zoals een paar traptreden, anderen kunnen nog wel een baantje hebben bij wijze van.
De een kan nog lopen,
de ander heeft een rolstoel, of scootmobiel,
en weer een ander,
loopt al jaren niet meer en ligt alleen maar.
De meesten worden door artsen en verzekeringsinstanties in een het-zit-tussen-je-oren hoekje gestopt, en in het laatje ‘niks aan de hand en 40u kunnen werken’ geschoven.

Deze mensen kunnen écht niet!
Uitputting, zodanig, dat zelfs in extreme gevallen ademhalen moeite kost, dat fake je niet.

Voor mij, ik heb mij veel slechter gevoeld dan ik me nu voel. Ook voor mij, zijn er momenten geweest dat ademhalen zwaar voelde, een arm optillen. Gelukkig altijd maar voor even, een paar uur, in deze extreme mate. De rest voelde ik me ‘gewoon’ uitgeput.
Voor mij, heb ik een weg gevonden die me helpt en omhoog doet kruipen. Dit doe ik, helemaal zelf, en de mensen om mij heen, met hulp inschakelen her en der.
Ook ik kom, van een tijdje alleen de bank, met nog een klein blokje beweging, en bij alles hulp in het huishouden nodig hebben. Van koken tot boodschappen tot poetsen. Hulp.
Ik spreek van geluk, dat ik nu weer zoveel zelf kan!

En deze blog, gaat uit naar mijn lieve lotgenoten, die weten hoe het is. Die weten wat het allemaal betekent. Die niks faken, maar een zeer pittige uitdaging in hun leven hebben, met M.E.

En naar iedereen eromheen, van buurjongen tot arts tot zuster. Onzichtbaar ziek, doe je niet gewoon even, voor je plezier, kan heel eenzaam zijn, en een gevecht, voor je recht of je leven. Een glimlach en een hand doen veel.

En bedankt, aan alle mensen in mijn leven die mij begrijpen, die er al 6 jaar, of korter, of langer, voor me zijn en blijven. Voor de steun, het plezier, de ruimte, en het geloof, in mij, als persoon.

Ik héb een beperking, maar ik bén een mens en vrouw en van vlees en bloed en licht en liefde.

Deze blog, gaat over stilstaan bij.

Namasté

Hieronder een foto, van mij op vakantie. En daarnaast hoe ik het heb kunnen doen, door een liefdevolle vriendin die alles voor me deed en regelde, zodat ik alle beetjes kon geven aan de sneeuw. Verder, was het liggen en rusten. En op de terugreis, voelde ik me heel slecht, zo slecht dat ik op het vliegveld een zusterpost vond en daar prikkelloos kon verblijven. Ik voelde me nauwelijks nog in staat tot lopen. Dit weet niemand echt, behalve die vriendin. Dit is iets wat ik niet laat zien, omdat dat ook niet hoeft. Ik ben wie ik ben en kan wat ik kan. Ik wil niet hoeven bewijzen dat ik iets niet kan om een ander te overtuigen die mij niet op mijn woord gelooft.
Een uitzondering, bij deze. Een foto, van foto’s…
Een foto, van de toen, realiteit. ❤
Ps. Ik heb wél ENORM genoten, laat dat voorop staan. 😃

Het bos induiken voor zonsopgang…

Kan je blij en onrustig en verdrietig en opgelucht en gefrustreerd en compleet verbonden tegelijk zijn??
Het lijkt er bij mij af en toe nu wel op! Het wisselt snel en veel deze dagen… Van momenten van vertrouwen, naar angst, naar vertrouwen naar machteloosheid, naar vertrouwen naar blijdschap, naar frustratie naar weer vertrouwen!
Het lijkt wel een pinballautomaat van binnen. En het enige wat ik kan doen is me mee laten voeren op mijn stroom en vertrouwen hebben. Steeds maar weer terug komen op dat vertrouwen. Welke gepaard gaat met een ongelooflijke rust en vrijheid en bezinning. Gelukkig, heb ik dat vertrouwen.
Maar momenteel vliegen er regelmatig momenten tussendoor van de compleet andere kant. En voor ik weer op dat vertrouwen uitkom zijn er een paar de revue gepasseerd!
Ik heb te kampen met uitputtingsklachten sinds lange tijd, slechtere nachten, spierpijnen en noem maar op. Emotioneel word ik getriggerd. En ergens weet ik, is het goed, want blijkbaar heb ik dit nodig. En is het aan mij, hoe ik ermee omga.
Mijn lijf gooit iets in de strijd om me bewust te maken en te behoeden voor. Of het nou geoorloofd is of niet, dat doet er niet zoveel toe want het is er. En ik, doe mijn best om steeds weer te vertrouwen, dat innerlijke grote universele vertrouwen. En steeds weer bevestigt het mij in mijn zijn, mijn deel, mijn weten. De rust die over me heen valt. Nadat ik weer alle gedachten en verleidingen van het gevangen leven heb bekeken en weerstaan. Dan voel ik me weer helemaal vrij, als wezen op deze aarde.

Vanochtend was er weer een moment. Na al vanaf 4u wakker te liggen. Meestal duurt het dan 2u en val ik weer in slaap. Dit keer, niet, en sloeg de wanhoop en frustratie toe! Met oog gericht op de verhuizing over 2 dagen en al mijn plannen die on hold staan.
Ik vloog mijn bed uit en belandde huilend in mijn huiskamertje, wat nog twee dagen mijn huiskamertje is. Een hele lading kwam eruit. Waarom lukt het me nou niet? Waarom? Waarom krijg ik geen controle over mijn gezondheid en fysieke lichaam? Waarom?
Wetende dat het die controle is die ik los mag laten…
Ik keek naar boven en zag een ster, zo helder. En ik bleef alleen maar staren. Me langzaam weer bewust wordend van het universum. Van de schoonheid. Van het al.
En toen besloot ik te gaan wandelen, in het bos. De zon zou zo opkomen, of in ieder geval zou het snel licht worden. En de drang naar de natuur, naar ‘mijn’ bos was zo groot! Het riep me… Dus ik reed naar het bos en begon te wandelen in schemering. HEERLIJK. En ik had het zo gemist… Door alles deze dagen komt de natuur en bewegen er niet zo van. Maar ik had me kwaad gemaakt en alleen het bos was iets wat me trok en bevoelde.
Ik kwam bij een veldje, met mijn laarzen, en keek naar de rand en zag een hertje. Dit mooie schepsel had mij gezien maar bleef roerloos staan. Net als ik. En mijn hart vulde zich van dankbaarheid. Een paar minuten ervoor wilde ik graag een hertje zien, en meteen bedacht ik me laat het los, geniet gewoon en vul jezelf met de natuur en zijn schoonheid. Dat hertje komt vanzelf.
En ja hoor, daar was ze. Een minuut staarden we elkaar aan, voor deze schone weghuppelde.
Wat restte, was ik op het veld. En de mooiste kleuren van de dageraad welke door de bomen schenen. Vervuld van geluk, besloot ik te gaan liggen op het gras. Gewoon, omdat ik dat wilde en in achterhoofd dacht dat mensen me vast een maffe zouden vinden nu! Haha. Maar ik lag daar mooi wel, en ik genoot intens van het deel uitmaken van deze natuur! Alleen, in het bos, met de zon die opkwam.
Ik voelde me herladen, en zo liep ik langzaam verder, om weer bij de auto uit te komen.

Het is allemaal niet zo zwaar, alleen, je moet het wel zien…alles wat er al is…en het zelf zijn…
Namasté en een mooie dag
🍀

Mijn mojo is kwijt…

Stress, druk, etc, dit zijn de dingen die niet teveel de revue mogen passeren. Bij niemand niet natuurlijk. En ook zeker niet bij mij. Want sinds de start van de belemmerende fysieke toestand in mijn leven is het een zwaard van Damocles. Iets wat binnen no time ontwaard in een overprikkeld en belast systeem genaamd mijn lijf en hersens. Prikkels in mijn hersenen, van denken, ik kan natuurlijk gewoon goed denken 😉 , die teveel worden door stress zorgen er zowat voor dat het daar op tilt slaat…snel…

In mijn geval, er gebeurt zo ontzettend veel momenteel in mijn leven, echt het grootste gedeelte is leuk hoor, alleen ik zit op een punt dat ik me af begin te vragen of het allemaal niet een beetje teveel is… Ik stoer alles doen en regelen, en het gaat hartstikke stukken beter met me, alleen… Van niks naar eigen huishouden-alles door op een huis te passen, eigen bedrijf opzetten, UWV afspraak en traject in ivm eigen bedrijf, studie, etc. En toen ging ik heel fijn in twee weken tijd ook nog een week op vakantie! Heel erg leuk, naar de sneeuw. Wel met twee keer flink reizen, en een nacht stress door geluidsoverlast (heb je het weer, die prikkels…). En vlák voor ik vertrok nog een woning die langs kwam fietsen en waar ik komende 6 maanden mag wonen, op mezelf! Super super super. Echt waar!
En toch ook, een beetje veel…

Afgelopen dinsdag zou ik dan ook nog toets hebben van de opleiding, deze heb ik niet gedaan, ik ben niet gegaan. Woninggeregel moest eerst.
En nu staat hij volgende week…met de gedachte, kweetniet of dát het hem wordt ook!?
En ik blijf achter in reageren op mails, berichtjes, etcetera.

Als deze dingen dan gaan gebeuren, dan is het echt een beetje veel. En het bezig zijn met eigen bedrijf is leuk, alleen momenteel heb ik daar niet eens de ruimte voor de laatste 2 weken!?! Letterlijk in tijd door energie, en nu ook gewoon mentaal even niet. Dat gebeurt wanneer er zoveel langskomt, dan raakt mijn systeem overbelast en lamgeslagen.
En eigenlijk, komt dit, door de druppel, die komt van een instantie… Wil werkelijk zeggen: ‘altijd weer die instanties en het gezeik daarmee’. Het is ongelooflijk, maar kan me geen moment met instanties herinneren, op de studiefinanciering na, dat géén gevoel van stress of onmacht en onrecht heeft gegeven. Ik pies meestal altijd naast de pot, val net buiten de deur, door lullige(of instantie-bewuste) situaties, zoiets is bij mij het geval.

En dan?… Raak ik mijn mojo kwijt… Die ontzettend fijne, altijd betrouwbare, warme, liefdevolle, steunende, lichte en bemoedigende krachtige mojo…

Mojo, zullen we afspreken, dat je twee dagen op vakantie bent, en me daarna weer op komt zoeken? En dat we weer als happy team op aarde zijn?

En dan trek ik na het schrijven van mijn blog twee engelenkaarten:

Maya: “we raden je met klem aan door te gaan met je studie, omdat je hierdoor extra info en ervaringen opdoet, waardoor je levensmissie sneller tot bloei kan komen. … Het verrijkt je inzicht en innerlijke kracht en zorgt ervoor dat je steeds herinnerd wordt en gemotiveerd om je levensopdracht uit te voeren. En ik word hierin geleid…”

Zanna: “Wat er ook in het verleden gebeurd mag zijn, je huidige situatie en je toekomst worden nu veilig beschermd door de engelen. Ik help je om te helen van vroegere verwarring en trauma’s. Je hart te helen van zorgen en angst. ….je kunt er met een gerust hart zeker van zijn dat er geen lagere energieën door je beschermende aura kunnen heendringen. Wij laten alleen de energie van liefde binnenkomen waar je verblijft….
Het Universum en de engelen vragen je te ontspannen en van jezelf te genieten, want jouw geluk is een glimlach naar de hemel.”

Ik voel me opgemonterd door het schrijven, en een kers op de taart deze engelenboodschappen. Ik adem in en uit, en een glimlach is verschenen 😊. Het universum, het is ook zo mooi…
Namasté

Omgekeerde wereld ontdekt! Na 2 jaar weg…

Nu een week op mezelf weer, na 10 maanden. En na bijna 2 jaar hulpbehoevend zijn. En dan, ben je er echt een beetje uit…ofzoiets. Ik kom mezelf wel weer echt even tegen. Zoals van de week met boodschappen doen, allemensen wat wat voelde ik me gesloopt erna! De hoeveelheid prikkels, het was niet eens zo druk in de winkel, verre van, maar alle artikelen en alles verzamelen. Ik had moeite om mijn groenten uit te kiezen, het nadenken ging me niet goed af ondanks grotendeels een lijstje te hebben. Ik stond er af en toe maar, proberen te ordenen in mijn hoofd. En het klinkt voor mezelf bijna alsof ik achterlijk ben! Wat voor iedereen normaal is, voelt voor mij afwijkend.
En meer nog, ontdek ik van mezelf… Want in de afgelopen jaren, ben ik anders gaan leven, maar vooral ook, anders gaan kijken tegen de wereld, naar de wereld, in de wereld. Mijn visie is veranderd. Of misschien beter gezegd, ik héb een visie gekregen.
Velen zijn vaak op zoek naar iets in de wereld, waaronder ikzelf. Iets beters. Om beter te maken, voor zichzelf, en gezin bijvoorbeeld. Voor velen vertaald dat zich in meer, groter, beter. Wat met consumeren te maken heeft. En we consumeren wat af… Allemaal tijdelijke vervullingen om weer naar een volgende uitbreiding te kijken. Het is de menselijk natuur wellicht?
Of heeft het meer te maken met dat we er ver vanaf staan juist…? En dat we proberen vervulling te geven aan. Een zoektocht, naar vervulling van ons innerlijk. Alleen zonder het te weten en onbewust vooralsnog. Helaas.
Ik juich die vervulling van ons innerlijk namelijk toe! Dat iedereen dat mag ervaren.
Voor mij zit hem die niet meer in de manier van leven in onze maatschappij besef ik. Niet zoals het wordt neergezet. En soms, is dat ook wel angstig ergens. Want, ik voel die vervulling niet meer in ons systeem, en hoe ga ik het dan doen? Hoe wil ik het anders doen in onze maatschappij? En kan dat wel, in onze maatschappij…? En weer merk ik, dat ik niet de makkelijkste weg in het leven wandel, dat ik niet zomaar volgen kan. En dat ik uitgedaagd wordt.

Ooit zei een psycholoog tegen mij tijdens de eerste acceptatie processen van beperkt zijn, nadat ik al besloten had een tijd niet meer te reizen en me eens te vestigen hier een paar jaar, en uiteindelijk ziek werd en niet meer kon reizen, dat ik mijn drang naar adrenaline of iets misschien kon halen uit de uitdaging ‘gewoon’ te leven. De verantwoordelijkheden en uitdagingen aan gaan van het ‘serieuze’ leven, volgens onze maatschappij. Zoiets. Niet dat ik dat niet deed, maar had er wel moeite mee, met de bijkomende verplichtingen, en een drang naar uitdaging en avontuur en vrijheid.

Hier dacht ik over na, serieus over na. Was het een vlucht? Misschien. Ik wilde het wel zo zien, de uitdaging omvormen. En dat heb ik ook gedaan. En er zat natuurlijk een kern van waarheid in, dat zag ik ook. Maar altijd zat er ook een gedachte, wat als zij het gewoon niet kón zien en niet zo leven kón als ik? Misschien was het haar reflectie wel die ze op mij projecteerde over iets dat ik ‘zou moeten doen’ omdat ze mijn ‘manier’ en behoefte niet werkelijk begrijpen kon en dus wel ergens deels afwijkend moest zijn. Net als dat mensen me ooit weleens zeiden, na weer een grote reis: ‘en nu zul je toch wel een keer echt aan het werk moeten denk je niet? Serieus leven’. Bedoelend, geen tijdelijk werk en weer de hort op. Dat stond me altijd tegen, hoezo? Ik bepaal dat zelf toch wel? En wie zegt dat anders niet serieus is? Wie zegt wat ‘hoort’ en de ‘bedoeling’ is?
Ik ben geen groot avonturier geweest, die voor jaren vertrok en alles wilde zien. Meer een klein, af en toe, ertussenuit avonturier 😉 .
Maar altijd een gevoel, ergens sluimerend, over het leven zoals we dat (geacht worden te) leven…

En nu na jaren van gedeeltelijke afzondering in het meedraaien in ons systeem, het eigen rooien erin, andere kanten ontdekken van de werkelijkheid, systemen die ineens iets minder fijn (zacht uitgedrukt) werken, en ineens weer erin komen, waar mogelijk, doet me keihard iets beseffen…
Wat een omgekeerde wereld!
Want eigenlijk, hoe raar is het, dat we ons eten van tevoren bedenken, de ingrediënten opschrijven (of onthouden voor sommigen), dat we dan naar de winkel gaan en die producten uitkiezen om dat vervolgens te koken. Voor mij een gedoe, en stress een beetje. Nadenken over wat ik wil eten, plannen, etcetera. En toen dacht ik, maar dat is ook helemaal niet de natuur!?! Want werkelijk, is het niet eigenlijk veel natuurlijker dat we zien wat er verbouwd is, kijken wat we kunnen ‘plukken’ en wat rijp is, en dan daaruit een maaltijd bereiden? Ja. Dat is de natuur. Want die groeit zo, en wij leven van de natuur.

Wij doen alles anders! Wij proberen de natuur te omzeilen, met al onze ‘ontwikkelingen’ en mogelijkheden, de natuur te sturen, zodanig dat we eraan voorbij gaan. Man, het gros ziet niet eens meer wat natuur is! Kinderen groeien op zonder ooit een bos te hebben gezien, denken dat melk in een fabriek gemaakt wordt (ja, een koe is ook een fabriek…ergens dus allicht), gooien bergen afval over onze schouders zonder om te kijken (soms letterlijk), produceren in massa’s en massa’s om de natuur uit te putten. Oh nee, om geld. Maar als neveneffect, niet geheel onbelangrijk, putten we diezelfde natuur, die ons voorziet van alles wat we nodig hebben, uit… Het besef van natuur en onze aarde is voor een grote massa, compleet verdwenen.
En dat, doet me zeer.

En dat ook, doet me beseffen, dat ik ver ben…ver heen misschien…want iets in mij wil niet meer. Er ontstaat een drang naar anders, naar beter. Een gevoel die me verward af en toe, omdat ik misschien ver verwijderd ben geraakt…? Ik anders ben gaan kijken, naar anders ben gaan willen, en misschien….niet meer zo kan leven als eerst…? En dat maakt me anders, zeker niet tot de massa behorend, afwijkend, in de ogen van een grote massa. En pittig, want, wat nu?
Maar wat, als het nou helemaal niet zo raar is? Dat we juist zo ver van alles vandaan zijn geraakt en dat wat nu als gewoon en acceptabel wordt ervaren in werkelijk compleet afwijkend is! En misschien, zie ik juist weer, eindelijk, hoe het echte leven is en hoort te zijn? En hier bedoel ik niks arrogants mee. Mijn werkelijkheid, lijkt te zijn veranderd.

En dat….waar zal dit me heen brengen? Wat is de betekenis voor mij? Is het iets wat ik mag volgen…? Is het iets wat ik beter negeren kan?

Ik ben bezig, langzaam, met een eigen bedrijf, waar ik volledig achter sta. Wat ooit misschien beter een stichting zal worden, waaronder van alles valt, wat bij mij past. Puur en voor de maatschappij. Maar tegelijk, wil ik het niet op de manier doen zoals ‘het moet’. Omdat die manier, niet meer, bij me past. En dan, wordt het lastig, want wat, betekent dit? Ik wil leren…nog heel veel. Van het leven. En voor mij, het échte leven…

Makkelijk? Nee.
Het is iets, in mijn binnenste, wat roert. En ik heb geen idee, hoe dat tot uiting komt en hoe ik er vorm aan ga geven, en of…
Het enige wat ik kan zeggen: wordt vervolgd! Ergens, ooit, een keer.
I have a dream…

Namasté

De volgende boeken en artikelen en films/docu’s zijn zeer recentelijk op mn pad gekomen, die mijn beeld voedden, niet altijd letterlijk natuurlijk, maar wel in denken en voelen (en dit is maar een kleine greep uit velen van de afgelopen 2 jaar waar veel interessantere tussenzaten maar mijn hoofd wil nu niet meer meewerken 😉 ):
Over onze maatschappij:
https://decorrespondent.nl/10/waarom-we-iedereen-gratis-geld-moeten-geven/384450-0b1c02bd

Over off the grid wonen:
https://decorrespondent.nl/551/in-griekenland-is-er-leven-na-de-crisis/14122130-06785eae

De film Avatar

Floortje Dessing naar remote living in New Zeeland:
http://gemi.st/BNN_101343038

Boeken zoals Anastasia, Tillu, de Wolventotem, Tuinen van overvloed etc etc etc.

“STOP! In the name of your health…” Zucht

Ik ben weer op zo’n punt gekomen… Zo eentje waar ik mezelf had gezegd niet meer op te willen zitten. Want na al die tijd, wil ik geleerd hebben, om te voorkomen… Geleerd om voor te blijven.
En weet ik dat dit juist lessen zijn. Lessen om me alert te houden, me scherp te houden, me op het juiste pad te houden, te zorgen dat ik bewust blijf en blijf zorgen voor mezelf…
Ergens is het goed wat er gebeurt, want echt waar, in jaren kan ik niet zoveel als nu. Ik geniet intens van alle momenten die ik momenteel heb en meemaak. Ik ben met een vriendin een weekend weg geweest, ik ben een avondje uit geweest naar een optreden, een avond welke eindigde op een manier die nog steeds verder gaat nu, ik doe een opleiding, en ik probeer ook mijn toekomstige, nee huidige, woondroom te realiseren, ik app, bel, spreek af. Alles tussen slapen en eten en rusten door.
Ik doe, voor mij, in jaren, ontzettend veel. En ik ben dan ook ontzettend dankbaar!

Deze maand is voor mij ontzettend druk, zo’n woord wat ik ook al in geen jaren heb gebruikt. Maar echt, de tijd die ik heb, en de energie, daarin ben ik ontzettend druk ;-). Ik wil ook, zo ontzettend veel! Iets wat ik altijd al heb gehad, ik vind ontzettend veel leuk… En kiezen is niet mijn sterkste kant. Dan komt de valkuil.
1+1+1.. Ik kan meer, ik doe meer, ik wil meer en doe uiteindelijk teveel…

Zoals nu, wanneer ik al eerdere signalen wel voelde en opmerkte maar gewoonweg geen ruimte maakte. Ik zag nog niet in hoe. Ik haat dingen afzeggen. Ik weet wel dat het erbij hoort, bij mijn leven, maar nu voelde ik dat ik er geen recht meer op had… Afzeggen…. Het gaat immers beter toch? En ik wil iedereen zien, ik wil niemand afzeggen.
Dus na deze aanloop, en twee dagen rust van tevoren waarin ik wat af had gezegd, kon ik gisteren naar een lang gepland jaarlijks uitje. EOFT, Europian Outdoor Filming Tour. Iets met extreme sporten, 9gave filmpjes, in 3u tijd gestopt met pauze, een kick en adrenaline. Merkzaam makkelijker bij te wonen voor me dan voorgaande 2 jaren! Alleen, dit keer moest ik eerst in de ochtend een klein uur autorijden…daarna in bed kruipen bij die vriendin met wie ik zou gaan, toen buiten mijn gewende tijden om opstaan en met haar nog 35min naar Utrecht waar het was en om 5u begon, uitloop van het programma en om half 9 nog eten halen om vervolgens om half 10 op de bank te ploffen, met wat eten. Dan slechter slapen erbij, klein uur terug naar huis met de auto, en je komt bijna uit op: SYSTEM FAILURE 😉

Dus moest ik vandaag, vanavond, een besluit nemen. Morgen, ga ik niet naar de opleiding toe… 3u daar zitten en zwaar cognitief alert zijn zou ik niet trekken, vertelt (lees: schreeuwt want anders hoor ik het niet…) mijn lijf me.
En wandelen, yoga, routine voor mijn gezondheid gebeurt deze maand maar mondjesmaat. Gewoon geen tijd!
Dat betekent, ik zet langzaam mijn gezondheid weer ondergeschikt. Iets wat ik geleerd heb, wat NOOIT meer ondergeschikt mag staan bij mij met mijn lijf. Or else…

Dat dus.
Geen drama nu, want ben nog wel ‘op tijd’, wel even gas terug. En ja, er is zó ontzettend veel leuks in deze wereld te ontdekken, ik stop er zeker niet mee… Maar nu, nu is het even Anouk-tijd, quality time, zen, rust en mezelf voeden vanuit die stabiele pure kern. De verleidingen van het leven, sommige dan ;-), weerstaan.
Terug naar de kern!
Dus als je me zoekt, hier ben ik, in mijn kern gedoken, van waaruit ik hoor te leven.
En beter nog, van waaruit ik wíl leven.
Dat is, volgens mij, iets met vanuit liefde leven.. ❤️.

Yes!! Weer in de buitenlucht

Yes!!!

Vandaag heb ik weer mijn eerste volledige wandeling kunnen maken in een week tijd… Zoiets. En wat héb ik genoten! 🙂 alsof de zon wist dat ik naar buiten zou gaan vandaag en zich speciaal voor mij heeft laten zien ;-).

Normaal loop ik dagelijks een half uurtje. Behalve als ik afspraken heb. Of tegenwoordig, aan het reïntegreren ben. Dus is het nog maar zo’n 3 a 4 keer in de week…

Sinds vorige week donderdag lig ik bijna dagelijks 16u(….) op bed vanwege uitputtingsklachten, een rusthartslag van 90-100 terwijl ik lig, op bepaalde momenten. Normaal bij mij is 60-65 p.minuut!?! (Normaal spendeer ik trouwens zo’n 12u in bed dagelijks). En ik houd nu zo’n uur per dag over voor iets, en in dat iets, zit ook thuisadministratie enzo. En was ophangen/-vouwen bijvoorbeeld.
Wat nog meer? Geen tv vaak kunnen verdragen ivm de prikkels, word er misselijk van.. nou is er niet echt veel interessants tegenwoordig, maar soms is de afleiding wel fijn!
Ook zit ik met extreme spierklachten in mijn hele lijf… Alsof mijn spieren van binnen worden opgegeten/verbrand!?! Spierpijn ook alsof ik de marathon heb gelopen de dag ervoor steeds. Nou, dat valt dan even vies tegen, want die loop je lastig vanuit bed! Haha.

Mijn reïntegratie stagneert nu helaas. Niet zo gek ook met deze klachten, en gezien ik over 2,5 week verhuis naar het zuiden des lands…
Verhuizingen staan in de top 3 van stressvolle gebeurtenissen. Nu heb ik geen stress echt dáarom, genoeg mensen geregeld.. Komt vast goed.
Maar wel stress om hoe mijn lijf de laatste week reageerde!? Want ja, ik heb een ziekte, maar nee, dit zijn toch echt klachten die ik nagenoeg nooit heb!! Hooguit een dag.
En dan krijg je dit: ‘oh nee hè, dit blijft toch niet zo hè?? En hoe moet ik alles nu voor elkaar krijgen? Krijg nog geen doos ingepakt, reïntegratie-uren te maken…sjips…:-(‘
Die stress dus wel…
En ook zo fijn dat je bedrijfsarts dan erg begripvol is, met de mededeling dat hij geen medische noodzaak ziet om niet het plan te blijven volgen. Die paar uurtjes, zelf indelen, moet makkelijk kunnen… Oh ja, en mocht ik het er toch niet mee eens zijn, dan kan ik een deskundigenoordeel aanvragen bij het UW..V (á 100e en wetende dat die alleen van papier afkijken en je klachten er niet toe doen maar de cijfertjes wel…)

Dat is goed, starend naar een scherm vanachter gesloten oogleden dan maar?!? Mafkees.
En dit doet hij vaker. Zodra ik iets niet kan, of het ergens niet mee eens ben, komt hij meteen hiermee aanzetten. Ik vind van wel, anders ga je maar naar het UW..V…

Daar moet ik het mee doen!

Maar goed, kreeg vandaag een hele mooie Engelenboodschap via Facebook. En ik ben best goed opgestaan! Had al besloten wel te gaan wandelen vandaag 🙂
Dit was de boodschap:
“Het is Nu belangrijk om aandacht aan Jouw algehele Ontspanning te besteden. Door ontspanningsoefeningen, meditatie of Yoga bijvoorbeeld. Daarnaast is een heerlijke wandeling ook aan te raden en wij wandelen dan uiteraard gezellig mee! Zie het als een Pauze, een liefdevol Moment om jezelf en Jouw Lichaam de aandacht te geven die het verdient.”

Couldn’t be móre for me at the moment!!

Ik heb nú al een heerlijke dag, door mijn wandeling in het bos en de zon die met zijn stralen het pad verlichtte tussen de takken door….

I don’t need much…
-Love-

ME voor mij is:

ME voor mij is:
Nooit weten waar ik aan toe ben…
Teleurgesteld worden door mijn lijf…
Leven met klachten en beperkingen die door nagenoeg niemand die gewoon gezond is echt begrepen (kunnen) worden in de hoedanigheid en ernst dat ze er zijn…
Soms zo uitgeput zijn dat een arm optillen al teveel is en alleen ademhalen nog te doen is, naast liggen, in stilte, in het donker…
Mezelf keer op keer oppakken en vol goede moed verder gaan.
Me gevangen voelen in mijn lijf…
Meestal helder van geest zijn en zin hebben in de dingen waar iedereen zin in heeft om te doen.
Blij worden van een keer boodschappen hebben kunnen doen.
Blij worden van een keer gekookt te hebben.
Blij worden van iemand die aan je denkt en een kaartje heeft gestuurd.
In eenzaamheid leven vooral als ik me fysiek erg slecht voel.
Geen erkenning krijgen door vele artsen en instanties, een continu gevecht moeten leveren voor je recht wat meestal dan niet eens aan jou kant valt.
Me zo nu en dan in de val laten lokken om mezelf te verantwoorden waarom ik iets niet kan…Rustig proberen uitleggen en hopen dat diegene het begrijpen zal, of op zijn minst aannemen wilt en niet door onbegrip mijn kunnen in twijfel trekt…
Af en toe extreem prikkelovergevoelig zijn…
Angst meedragen voor nog verdere achteruitgang…
Dromen hebben, weer naar dingen toewerken, en vervolgens vallen ze (gedeeltelijk) in duigen omdat ik ineens een periode stuk minder kan en me weer uitgeput voel… Om nadien, dagen, weken, maanden, weer opnieuw de dromen te durven oppakken.
In onzekerheid leven…
De grootste uitdaging ooit!
Positief en blij leven tot ik onder mijn grens van fysiek welbevinden zit…dan lukt het me niet goed.
Trots zijn op mezelf en hoe ik het doe.
Trots zijn op hoe positief ik meestal ben en hoe ik kan genieten van kleine dingen vaak.
Enorme veerkracht nodig hebben om alle ups en vooral downs weer op te vangen.
Weten dat er mensen zijn die mijn leven te zwaar vinden…
Voelen dat er mensen zijn die oordelen over en vinden dat ik, en met mij meerdere in soortgelijke situaties, niet sterk genoeg omgaan met het ziek zijn…Het gevoel krijgen dat zij denken dat ze er zelf beter mee om zouden gaan…
Vaak mijn hart willen luchten als het fysiek slechter gaat met me…
Een actieve copingstijl hebben voor situaties maar die niet kunnen hanteren gezien deze ziekte…
Af en toe heel graag mensen om me heen willen hebben, ook al weet ik dat ik geen contact ‘verdragen’ kan.
Het missen om erop uit te kunnen gaan met vrienden.
Me bezwaard voelen, vooral als ik onder die fysieke grens kom en me dan niet lekker meer in mijn vel voel zitten en emotioneler raak…
Enorm dankbaar zijn voor alles wat wel kan en de momenten dat er meer dingen lukken.
Enorm dankbaar zijn voor de hulp die langskomt en mijn lieve vrienden die er zijn en mijn moeder, broer en zusje.
Enorm blij zijn met lotgenoten, omdat zij me écht begrijpen en ik aan één woord genoeg heb.
Enorm blij zijn met social media, wat nu een deel van mijn leven is geworden, een sociaal leven, een uitlaatklep.

Houden van het LEVEN.

Voor mij maken het onbegrip, het niet kunnen(willen) snappen, de mensonterende benadering en opleggen door het systeem/bedrijfsartsen/UWV, het continue gevecht voor je recht, het missen van een actief sociaal leven deze ziekte soms, en meestál als ik met de fysieke ondergrens en uitputting te maken heb…, zwaar.

Heel vaak voel ik me vrij gelukkig, ondanks de beperkingen. En op moment dat ik dit schrijf even niet…omdat ik weer onder die fysieke grens terecht ben gekomen…uitputting voel…en de 4,5u werken afgelopen week niet gered heb…

En schrijven, me uitten, lucht op..

De positieve momentjes van mijn dag gelukkig vandaag zijn deze: koken, social media, brood halen, en opgelucht zijn na het uitten/schrijven.