Siberie verslag 3: my journey can now really begin

Sja, dat zal het zijn geweest… Een kwetsbaar makende ervaring om vervolgens als een malle van alles te leren en open te staan. Ofzo…

Ik werd wakker, die bewuste volgende morgen. Er was geen hectiek, de rust was er, de lucht helder, de mist verdwenen… Was er nou iets gebeurd vannacht? Of, is het een vage schim van een droom?
Alsof er niks aan de hand was geweest, wat vaker zo is als het licht zijn intrede weer heeft gedaan en de dag weer gewoon dag is geworden, stond ik op. En banjerde naar het kamp, naar de soort-van-keuken en mengde me onder de mensen.
Wat bleek, de sjamaan was gisteravond in het donker gearriveerd, maar niet alleen, nee, met vrouw en twee kinderen. En blijkbaar kan de oudste een behoorlijke aanval (? Mag ik dat zo noemen..?) hebben en schreeuwen alsof er gemoord en verbrand wordt, aangevallen en gedood, het einde van de wereld gekomen is… Meestal getriggerd door verandering en extreme vermoeidheid.
Wist je dat niet dan? Nee… Maar dat was toch een kind en hoorde je ze buiten niet erna? Nee…voor mij niet hoorbaar…alleen het geschreeuw… Ik lag een paar honderd/honderd meter verder. Ik werd dus níet gerust gesteld door pratende mensen. Mede waarschijnlijk door de mist die als een mystieke geluidsdempende deken over en om me heen lag en alleen oordverdovend geschreeuw losliet…

Bedankt. Siberië. Het begin is me duidelijk… 😉

En zo besloot ik, nadat de goede gesprekken teniet waren gedaan door die nacht, en ik blijkbaar niet zo makkelijk er vanaf kwam en mijn systeem en het universum me veel meer te leren had nog, toch maar even in een wat grotere tent ietsje dichterbij het kamp te gaan slapen. Even. En mezelf langzaam, een soort graded activity therapy ;-), te leren wennen en overgeven.
Misschien, eiste ik wel teveel van mij, en moest ik koste wat kost stoer en sterk zijn. Dát loslaten, was eigenlijk toch ook wel heel stoer van mij.
Vond ik.
Dus ging ik zachter en milder raken naar mezelf. Aftasten en ontdekken. Accepteren en ervaren. Aankijken en leren.

‘My journey can now really begin’, was het toen.
Overgave aan wat is, ipv hevig verzetten met wat je niet wilt. Alleen dan, kan verandering en groei écht tot stand komen.
Wijze lessen, van het leven zelf.
Voor mij was het een reis van vele lagen van zelf-bewustwording en zo ook levensbewustwording. Groei in de wijsheid van zijn.

Dus ipv meteen in mijn eentje in de bossen of ver op de velden te moeten kunnen slapen, in mijn eentje alle wandelpaden in de omgeving afstruinen moeten, vision quests op aanvraag doen want dat moet ik ook kunnen.
Besloot ik anders.
Ik wandelde eerst tot het einde van het veld, met ons kamp nog zichtbaar.
Ik vroeg iemand mee om verder te wandelen in de omgeving.
Ik sliep in een ruimere tent waarbij ik mijn kont kon keren dichter bij het kamp.
En van lieverlee, liep ik verder. Ont-dekte ik mijn angsten en overwon ze.
Ik bleef een fractie kijken, naar de sterren en maakte me bewust van de eenheid in ons universum, toen ik gauw in het gras was wezen plassen ’s nachts.
Ik verplaatste naar mijn kleine tentje, na anderhalve week ofzo.
Ik bewoog mezelf bewust, als ik me angstig voelde, zodat ik mezelf niet liet freezen en dat niet toestond, om angst te doorbreken.
Geluid maken, hoorde daar ook bij. Iemand roepen, ipv zo stil mogelijk blijven, voor alle mogelijke gevaar.

Uiteindelijk, liep ik in mijn eentje naar een strobalen lemen huis op 10min a kwartier lopen door de omgeving. Met spanning en alertheid, voor alle wolven en beren die er nooit te zien waren, en waarschijnlijk niet eens kwamen ;-). En het Universum hielp me altijd.
Want dat ik terug lopen erna wel wat naar vond, het idee alleen al, oh nee, ook nog terug. Na heel fijn onthaald te zijn bij prachtige mensen, met een thee en lekkers. Kwamen daar plots twee kampgenoten ook toevallig langs.
En dus hoefde ik niet alleen terug.
Hoe stom ik het ook vond van mezelf, soms, ergens, ook moest ik mezelf de ruimte laten te ervaren.

Deze angst was natuurlijk een diepere angst, met een hele andere onderlaag dan het feitelijke wat ik ervaarde. Het was iets oerouds, van mijn ziel die zich beroerde om wat als herinnering was opgeslagen. Ik móest hier doorheen om tot een opening van kennis te komen, wat oeroud is…
Moeilijk uit te leggen. Maar het hoort bij mijn pad.

Ik voelde me het jonkie, het meisje, het kleine kind, in het begin. Tot frustratie toe in eerste instantie. Wat moest men wel niet denken ;-). Ook al was ik dat helemaal niet, wist mijn weten en ziel. Het was nu wat ik doormaakte. De kwetsbaarheid bepaalde voor mij deze ervaring.
Ik ben vertrokken uit Siberië als gegroeid, geleerd, ervaren en overwonnen. In en volledig met mijn kracht, een rijkdom en een ommezwaai. Een van de vele, maar nu deze. Verder op mijn pad.

Ik heb gewandeld en gelopen, gezwommen in alle naaktheid tussen de bomen, ik heb ruim een week geslapen met mijn kleine tentje, weg van iedereen tussen de jonge bomen en erna even nog op het veld helemaal achterin, ik heb genoten van de prachtige sterrenhemelen in de nacht, ik heb een poort van verdieping in de verbinding van ons Universum mogen ontdekken en doorheen gaan, ik heb ontrafeld een stuk van gedachten versus lichamelijk welbevinden, ik bovenal volledig buiten geleefd, letterlijk en figuurlijk out in the open. Geweldig, om zo te leven.
Ik heb gelachen en gehuild, gebeefd en genoten, gepraat en stilte ervaren, gevochten en overgegeven, conflict gehad en bij mezelf gekomen.
Ik ben in rauwe kwetsbaarheid vebleven, verward en verwonderd.

Deze reis, heeft mij gegrepen, en zal me bijblijven als nieuw startpunt.
Ik heb geleefd. Opnieuw.
En ik ben niet van plan om te stoppen.
Leven, is mijn keuze.
Het échte pure zuivere leven van de ziel…

Namasté

Reiziger…lief lichaam reis je wel met me mee?

Ik voel mij ergens diep van binnen, bij het lezen van een mooi boek, over ja…wederom het land Mongolië…echt dat land! Dat heeft zo’n gigantische aantrekkingskracht op mij sinds een jaar en blijft spontaan als ik er niet meer aan denk op mijn pad komen… Maar goed, ik voel mij dus een reiziger in hart en nieren. Daar ergens diep van binnen. Als een thuishaven. Best gek eigenlijk.
Ik lees over avonturen, en herinner mijn eigen.
Ik voel de reis, en herinner mijn eigen reizen… Mijn overgave aan alles op dat moment. Mijn moed en durf en relaxedheid vaak. Mijn ik-kan-de-hele-wereld-aan-gevoel.
Ik voel mij die reiziger, wat enorm aangewakkerd wordt het laatste jaar.

En tegelijk, voel ik de andere kant. De wetenschap. Sinds ik ziek raakte bijna 6,5 jaar terug.
Ik ga naar Siberië, voel de vrijheid. Voel me dichtbij Mongolië 😉! (Wie weet wanneer ik daar kom) En nu, weet ik ook, ik kan niet zomaar alles. Ik denk na over tijden, over plekken, over vliegreizen en hotels, over nachten, over het zorgen voor mijn fysieke huishouding met die al 6 jaar durende (in dit geval toch echt een) last.
Ik maak me zorgen, over of ik wel genoeg rust kan krijgen, of ik de reis wel aankan, zeker nu het ineens sinds een paar weken, na een jaar stabiel en stapjes omhoog, even een stuk slechter gaat met me.., of men wel begrip zal hebben daar van de mensen die er ook zullen zijn als ik niet kan, of dat ik continu moet gaan uitleggen hoe het zit om de snapfactor te creëeren.
Of ik mezelf een marteling gegeven heb met deze reis of een prachtcadeau…

En dan, in dit besef, vervloek ik mijn beperking.
Ik kan niet meer zomaar op reis, gewoon alleen een ticket boeken en gaan. Ter plekke wel zien en alles regelen en op me af laten komen.
Ik moet nu zoveel mogelijk proberen te regelen, en loslaten, dat ik fysiek het minste last zal hebben om niet in een drama te geraken en uitputting… Ik heb angsten te overwinnen. Zorgen. En een momenteel verdomd lijf dat me in de steek laat de laatste weken en vrij weinig kan ineens. Iets wat al deze zorgen en angsten heeft aangewakkerd. Hiervoor was ik namelijk ervan overtuigd dat alles goed zou komen. Ik maakte me geen zorgen.
Nu vraag ik me heel soms af, kan ik nog wel gaan straks…? Gaat het gauw beter? Alsjeblieft…..
Ik wil zo graag op reis. Zo ontzettend graag! Het is bijna iets wat ik heel hard nodig heb. Zo’n gevoel.

Angsten zijn verraderlijk… Lichamelijke beperkingen ook… Ze slokken zo als je niet uitkijkt je plezier op. En in dit geval van zoiets iets bijzonders waar ik alleen maar van wil genieten!
Van dat ik ondanks beperking wél kan gaan. Me opnieuw avonturier voel en reiziger. Een nieuwe reis van mijn leven meemaak. Mijn gezondheid verbetert en me ondersteunt. Een deel van mijn pad… ❤️
En weten doe ik wel, diep van binnen, dat ik zal gaan. Gelukkig. Alleen even moeite met vertrouwen en dat weten te vinden en voelen,

Ik zal alles accepteren wat gebeurt. Snel of uiteindelijk eens.
En ook, duim ik nu twintigduizend duimen tegelijk, dat ik heel gauw weer opkrabbel en al het vertrouwen 100% terug voel en vol goede moed en met plezier naar mijn reis toe kan leven. En de reis kan gaan beleven.
Want eigenlijk, heb ik er zoveel zin in! En ben ik dolblij hiermee van binnen :-).

Soms, is alles onduidelijk…
Het leven.

Namasté

Schieten in een angstspiraal, oude patronen.

Soms ontstaan er ineens van die momenten, die het even heel moeilijk maken. Mentaal en fysiek…
De slechte nachten, daar is het nog zo zo en kan ik redelijk mee omgaan (op een enkele keer na).
Alle andere gebeurtenissen in en rond mensen om mij heen ook.
Nu, morgen, een bruiloft van een hele goede vriendin van mij, een van de hele weinige plannen waar ik écht voor geen goud onderuit wil dus! Wat overigens ook niet gaat gebeuren.
Maar even voel ik stress…
Want ja, ik zit sinds gisteravond echt, met keelpijn en grieperig gevoel… En loslaten en vertrouwen dat het wel goed komt laat me ook even in de steek nu. I can stretch untill this far.. Of zoiets 😉 .
Vanbinnen vloek ik, lekker on-zen, en tier ik en vind ik het zo g…vergeten oneerlijk en ben ik er klaar mee! En ik durfde me er even niet aan over te geven omdat ik dan denk dat ik het fysiek alleen maar erger maak. Overtuiging waarvan ik ook weet dat deze niet klopt.
Angstspiraal… Erg onhandig hiervoor.
Wil hem doorbreken, allerlei trucjes, niks werkt, schiet steeds weer terug in de spanning en stress. Daar zit t m natuurlijk, overgeven aan het nu, loslaten, vertrouwen…
Niks proberen, niks afdwingen van mezelf, geen trucjes.
Iets met gewoon zijn.

Ik ga as vrijdag, als het goed is, onverwachts een weekje naar de Ardennen! Gisteren besloten. Een bijzondere week :-), vakantie maar vrij om mee te doen aan yoga, mediatie, trancereizen (sjamanisme), vegetarisch gezond eten wat er is. Ik moet er alleen nog zien te komen en weer thuis geraken. Treinen kan, zeer pittig, een tocht met 3 keer overstappen. En misschien kan ik heen met iemand meerijden, véél beter voor me!
Dus ja, dat speelt ook mee. Had ik eerst alleen de bruiloft deze week, nu ook een reis naar de Ardennen en dit zijn 2 flinke inspanningen voor mij!
Het voelt goed, daar niet van, het voelt heel goed zelfs. Daarom ook, begrijp ik het niet dat ik me fysiek nu zo moet voelen en word ik boos… Ik wil namelijk genieten, van beide activiteiten!

Doordat de vakantie erbij komt schiet ik weer even in een stuk, een oud stuk.., van stress en angst om het niet kunnen, teveel zijn tov wat ik fysiek aankan, word ik weer even geconfronteerd, met mezelf, met een mechanisme van mij, wat belemmerd en krampachtig van binnen laat zijn… Het is niet voor niks dat na dat besluit, de keelpijn en grieperigheid zich op me los laten. Even extra druk uitoefenen zodat ik écht ga kijken…
Ik zie het, want ik weet dat het goed is en dat het klopt, maar door me zo te voelen zoals ik me nu voel ga ik twijfelen en schiet ik in de angst.
Angst om ziek te worden nu ivm keelpijn (die niet voor niets op komt zetten.. 😉 ).
Angst voor het slapen met anderen op een kamer daar die week, “toch geen snurker hè..?” De lichte slaper die ik ben.
De grootste angst van alles, dat ik mezelf achteruit laat gaan door teveel op mn bordje te nemen of teveel te doen.

En die spiraal, is er één waar ik uit wil. Uiteraard realistisch blijven, maar ik heb gezien en ervaren dat het niet zo slecht meer gaat met me, dat ik veel meer speling heb dan zeg een half jaar terug, dat ik momenten heb waarop ik langer volhoud en weer kracht ervaar. Ik zou dus vertrouwen mogen hebben, dat deze dingen die op mijn pad komen, er zijn met een reden en dat ik ze ondertussen aankan. Niet dagelijks, maar zeker als het uitzonderingen zijn.

Ik zie het, ik voel het, ik weet het…. Dit laat me even wat zien, de angst waar ik in schiet.

En mee dat ik dit schrijf, en mee dat ik er even over praat, en mee dat ik laat zijn wat er is en er naar kijk in plaats van voor wegloop of verschuil, zakt er een heleboel en voel ik mij rustiger.
Ik had kunnen kiezen om mijn angst te blijven voeden, om te blijven verkrampen, angstvallig vast te grijpen en proberen controle uit te oefenen enzovoorts, maar ik voelde ook aan alles dat dit me niet helpen zal. Het heeft me iets te zeggen, beter onder ogen komen, en dan éerlijk onder ogen komen. Het is mijn eigen gecreëerde mechanisme en waarheid, wil ik er iets mee dan zal ik dáar naar mogen kijken. 😉

Vandaag de dag word er dus weer een van bezinning, niet eindeloos mijmeren en analyseren, maar ondergaan en laten zijn.
Uitdagingen van het leven, zitten hem soms (juist) in de ogenschijnlijk kleine zaken en diep van binnen, onzichtbaar voor buiten.

Namasté

Cadeautjes, zichtbare en onzichtbare

Soms ontvang je ineens cadeautjes, ze kunnen zichtbaar en tastbaar zijn, maar ook onzichtbaar en ontastbaar zoals een bijzondere ontmoeting met iemand, beide hebben een energie die doet creëren en stralen. Harten geopend en warmte gecreëerd.

Van de week ontving ik een superleuk pakketje, van iemand die ik eigenlijk niet echt ken, alleen een beetje, via de post. Ze zou me wat opsturen, ik dacht cakemail, en ontving uiteindelijk allerlei leuke cadeautjes gevuld met lekkers en begeleid met kaartjes met inspirerende teksten. Ik vond dit zo speciaal dat ik me even heel bescheiden afvroeg, waar heb ik zoiets leuks nou aan te danken?! Met blijdschap in mijn hart maakte ik ze open en las een paar kaartjes:
‘Wie zijn eigen tuintje wiedt, ziet het onkruid van de ander niet.’ (Ja ik heb een moestuintje sinds kort en geniet er intens van! 😀 )
‘Een hart dat geeft, ontvangt’ en deze is zo mooi!
‘Alles wat je aandacht geeft, groeit.’
‘Liefde is de enige zinnige en bevredigende oplossing voor het probleem van het menselijk bestaan’

Dat is misschien nog wel de meest mooie en sprekende voor mij, iets waar ik volledig naar probeer te leven.
Liefde, dat uit je hart komt, gevormd wordt en onuitputtelijk aanwezig als je je hart altijd open kan laten zijn, je hart kan laten zijn.
Iets wat nog helemaal niet zo makkelijk, en zeker niet vanzelfsprekend is! Door allerlei gebeurtenissen in het leven, sluit een hart zich, soms volledig met 20(000) sloten…, soms tijdelijk of af en toe.
Ook mijn hart, sluit zich af en toe, en ik ben me er tegenwoordig van bewust. Vaak heeft het te maken met angst, of eigenlijk wel altijd. Het is liefde of angst…dus angst kan de liefde uit/in het hart doen sluiten, en liefde kan angst doen verdwijnen. Waarom lijken we dan toch vaak te blijven varen op angst als duidelijk is dat liefde zoveel mooier is? Daar komt dan weer een angst om de hoek, angst om pijn, angst om verwachtingen, angst om etc etc etc.
Terwijl als je kijkt naar die allesomvattende liefde, deze voelen kan, dan is niks anders, geen angst, meer belangrijk, die doet er simpelweg niet toe!
Dan staat angst voor ego, en liefde voor de ziel.
Zoiets dus.

Namasté

Ik omarm de liefde en voed mijn hart en kom mijn angsten onder ogen, erken en verken en laat gebeuren wat zijn mag.
“Rustig zitten, niets doen, de lente komt en het gras groeit vanzelf”
🙂

Tranen en de wereld

Soms heb ik van die momenten, dat ik overweldigd word door een gevoel. Zó intens en zó aanwezig. Zó…heftig wil ik bijna zeggen.

Het zijn die pieken, net als dalen. Mijn leven kent geen kabbelende structureel kleine golfjes. Mijn persóonlijkheid kent ze gewoon niet. Ik beleef veel dingen heel intens. En dat zeg ik met een glimlach :-).
Ik noem het namelijk rijkdom.
Mijn ervaring kent grote hoogtes, ultiem geluk, gierende blijdschap, verliefdheid, op het leven en de wereld, adrenaline kicks.
Daarbij ken ik ook de wat diepere lagen, dalen, intens verdriet, van verlies en pijn.
Door diepe dalen heb ik ook intens leren genieten van (grote) pieken. Ik heb verliefdheid gekend op top 😉 niveau, terwijl sommigen nooit verliefdheid zeggen te hebben gekend. Enorm plezier, lol, lachbuien tot de tranen over mijn wangen rolden.
Het is een feit voor mij, zonder te weten wat donker is weet je niet wat licht is, zonder je ongelukkig gevoeld te hebben, wat geluk inhoudt en hoe dat voelt, zonder oppervlakkigheid te kennen weet je niet wat diepgang is, de tegenstelling klein en groot. Zonder angst, geen liefde. Een soort wet van wat is, de wet van de ervaring noem ik het maar even ;-).
Ik ben pas 30, maar soms denk ik wel eens dat ik al een leven geleefd heb… Op beide vlakken.
Het verdriet wat ik gezien heb, het verdriet wat ik zelf ervaren heb, het verdriet om me heen… Soms, dan wordt ik me hiervan (pijnlijk) bewust.

Nu zit ik in een periode, dat af en toe, alles me weer raken kan. Binnen no time rollen de tranen over mijn wangen ;-). Wereldse dingen, andermans pijn, ontroerend mooie verhalen, liefde, van alles, pijnlijk én mooie zaken.

Vandaag bij mijn opa en oma geweest, mijn oma ontroerde me, ook mijn opa met zijn liefde voor oma, en ook zijn pijn van hoe het met haar gaat. Je geliefde oud zien worden is niet altijd leuk… Ik hoop later, ik geloof nog in sprookjes ;-), op een lang gelukkig leven samen en dan tegelijk inslapen daarna!
De ervaring van mijn vader, die alweer bijna 14 jaar zich bij de sterren heeft gevoegd…
Een verlies van liefde, en pijn van verder gaan.
Rouwen om eigen leven zodra je ziek wordt.
Een film zoals de Bucket List, net op tv ;-). Perfect om gewoon je eigen tranen even de vrije loop te laten!
Wat er allemaal in de wereld gebeurt…

Tranen dus, in en van de wereld, die míjn tranen dan soms oproepen. En ook soms niet eens wetend waarom.
Ach, ik ben gewoon een gevoelsmens, mede-levend en mede-mens, een romanticus, een idealist, een dromer, die houdt van het leven en daarom intens ervaren kan! 🙂
Zolang het me niet overheerst noem ik het pure rijkdom, zo het leven kunnen ervaren.
Ik heb geleerd dat er na regen zonneschijn komt, deze is altijd te vinden, soms een hele hemel vol, soms een klein straaltje. Genoeg om een glimlach op mijn gezicht te toveren, vrijwel elke dag weer.

En tranen? Ach, die spoelen de olie uit het vat over de rand weg, die het leven gegarandeerd achterlaat. Die spoelen je dus schoon! Na tranen, ontstaat er weer ruimte :-). Geen angst voor tranen.
Angst en liefde, 2 tegenpolen.
Ik kies voor liefde!
❤