“Mensen laat me nooit alleen!…”

“Langzaam sluipt het er weer in… Mijn keel wordt dichtgeknepen…
Ontspannen lukt me zelf niet goed… Ik wordt door uitputting gegrepen…

Waar kan ik snijden? Hoe haal ik de belasting nu omlaag?
Het lijkt wel onmogelijk met alles op mijn pad… En allerlei klachten spelen op, zoals in mijn maag…

‘Nog even volhouden, ga nog even door…’
Speelt een oud bandje…..waarmee ik destijds toch echt verloor…

Als ik dit gevecht aanga zal ik verliezen, dit is me bekend, dus daar pas ik nu wel voor…
Ook al duurde het even, voor ik dit bewustzijnsgaatje vond met die ene inzicht-boor…

Al wil ik het heel graag, alles zelf kunnen rooien,
‘Maar pas toch op, en laat je niet door je angsten en ego kooien!’

De wijze tip waarmee ik eindelijk mocht loslaten,
Kwam van moederlief met wie ik gelukkig hierover kon praten…

En meteen kwamen de tranen, die vrijelijk konden gaan stromen..
Als een bevrijding en ontlading, dankbaar, en ik laat ze maar komen…

Wat kan het soms verdomde moeilijk zijn! Om goed voor jezelf te zorgen…
En toch nu zo simpel, ik ga een weekje naar huis, vanaf morgen…”

Mensen laat me nooit alleen! Roept een stemmetje dan spontaan van binnen. Soms heb ik je heel hard nodig alleen zeg ik het niet… Of weet ik niet hoe, want de wereld is hard, ook mijn wereld is hard…
Het gaat vaak gelukkig heel goed met mij nu, en dan vergeet ik het zelfs over die arm, tot ik weer een keer teruggefloten word en besef hoe ontzettend fijn en steunend en helpend en nodig die arm ineens kan zijn.
Grotendeels red ik me prima, maar soms, al is het maar een kwartier voor ik vermoedelijk fluitend opsta, dan wens ik even die arm, gewoon zachtjes om me heen. Zoals vanavond kon, en me weer heeft geholpen. Het helpt mij bijvoorbeeld ont-laden. Als een lichtje waarbij ik even op adem mag komen. Een stukje empathie en begrip, die mij van binnen verwarmen. Waarmee ik weer kracht opdoe, en mijn lichtje weer oppakken kan.
We zijn allemaal samen. En ook ík zal waar ik kan mijn arm voor je ophouden. Op afstand, dichtbij, met gedachten of een paar woorden. Ik weet namelijk zelf hoe fijn die arm van begrip en empathie en warmte kan zijn, en met alle liefde maak ik er een cirkel van.

Namasté ❤️

Dank je wel lieve vriend(inn)en.
Dank je wel lieve familie.
Dank je wel lieve mensen wie ik nog nooit ontmoet heb maar wel deel uitmaken van mijn wereld.
Dank je wel vreemde, die een stukje pad verwarmd.
Dank je wel jij, wie zich durft te openen voor mij.
En dank je wel jij, bij wie ik me mag openen.
Dank je wel.