Reiziger…lief lichaam reis je wel met me mee?

Ik voel mij ergens diep van binnen, bij het lezen van een mooi boek, over ja…wederom het land Mongolië…echt dat land! Dat heeft zo’n gigantische aantrekkingskracht op mij sinds een jaar en blijft spontaan als ik er niet meer aan denk op mijn pad komen… Maar goed, ik voel mij dus een reiziger in hart en nieren. Daar ergens diep van binnen. Als een thuishaven. Best gek eigenlijk.
Ik lees over avonturen, en herinner mijn eigen.
Ik voel de reis, en herinner mijn eigen reizen… Mijn overgave aan alles op dat moment. Mijn moed en durf en relaxedheid vaak. Mijn ik-kan-de-hele-wereld-aan-gevoel.
Ik voel mij die reiziger, wat enorm aangewakkerd wordt het laatste jaar.

En tegelijk, voel ik de andere kant. De wetenschap. Sinds ik ziek raakte bijna 6,5 jaar terug.
Ik ga naar Siberië, voel de vrijheid. Voel me dichtbij Mongolië 😉! (Wie weet wanneer ik daar kom) En nu, weet ik ook, ik kan niet zomaar alles. Ik denk na over tijden, over plekken, over vliegreizen en hotels, over nachten, over het zorgen voor mijn fysieke huishouding met die al 6 jaar durende (in dit geval toch echt een) last.
Ik maak me zorgen, over of ik wel genoeg rust kan krijgen, of ik de reis wel aankan, zeker nu het ineens sinds een paar weken, na een jaar stabiel en stapjes omhoog, even een stuk slechter gaat met me.., of men wel begrip zal hebben daar van de mensen die er ook zullen zijn als ik niet kan, of dat ik continu moet gaan uitleggen hoe het zit om de snapfactor te creëeren.
Of ik mezelf een marteling gegeven heb met deze reis of een prachtcadeau…

En dan, in dit besef, vervloek ik mijn beperking.
Ik kan niet meer zomaar op reis, gewoon alleen een ticket boeken en gaan. Ter plekke wel zien en alles regelen en op me af laten komen.
Ik moet nu zoveel mogelijk proberen te regelen, en loslaten, dat ik fysiek het minste last zal hebben om niet in een drama te geraken en uitputting… Ik heb angsten te overwinnen. Zorgen. En een momenteel verdomd lijf dat me in de steek laat de laatste weken en vrij weinig kan ineens. Iets wat al deze zorgen en angsten heeft aangewakkerd. Hiervoor was ik namelijk ervan overtuigd dat alles goed zou komen. Ik maakte me geen zorgen.
Nu vraag ik me heel soms af, kan ik nog wel gaan straks…? Gaat het gauw beter? Alsjeblieft…..
Ik wil zo graag op reis. Zo ontzettend graag! Het is bijna iets wat ik heel hard nodig heb. Zo’n gevoel.

Angsten zijn verraderlijk… Lichamelijke beperkingen ook… Ze slokken zo als je niet uitkijkt je plezier op. En in dit geval van zoiets iets bijzonders waar ik alleen maar van wil genieten!
Van dat ik ondanks beperking wél kan gaan. Me opnieuw avonturier voel en reiziger. Een nieuwe reis van mijn leven meemaak. Mijn gezondheid verbetert en me ondersteunt. Een deel van mijn pad… ❤️
En weten doe ik wel, diep van binnen, dat ik zal gaan. Gelukkig. Alleen even moeite met vertrouwen en dat weten te vinden en voelen,

Ik zal alles accepteren wat gebeurt. Snel of uiteindelijk eens.
En ook, duim ik nu twintigduizend duimen tegelijk, dat ik heel gauw weer opkrabbel en al het vertrouwen 100% terug voel en vol goede moed en met plezier naar mijn reis toe kan leven. En de reis kan gaan beleven.
Want eigenlijk, heb ik er zoveel zin in! En ben ik dolblij hiermee van binnen :-).

Soms, is alles onduidelijk…
Het leven.

Namasté

Wereld ME dag

12 mei is het wereld ME dag. Een dag voor bewustzijn voor mensen met M.E. Mensen waarbij er vele zo beperkt zijn dat ze niet meer buiten komen en alleen maar kunnen liggen.
Soms compleet in het donker in bed en niks kunnen.
Anderen op de bank nog wel, en wat kunnen verdragen.
Sommigen vallen flauw bij de minste inspanning zoals een paar traptreden, anderen kunnen nog wel een baantje hebben bij wijze van.
De een kan nog lopen,
de ander heeft een rolstoel, of scootmobiel,
en weer een ander,
loopt al jaren niet meer en ligt alleen maar.
De meesten worden door artsen en verzekeringsinstanties in een het-zit-tussen-je-oren hoekje gestopt, en in het laatje ‘niks aan de hand en 40u kunnen werken’ geschoven.

Deze mensen kunnen écht niet!
Uitputting, zodanig, dat zelfs in extreme gevallen ademhalen moeite kost, dat fake je niet.

Voor mij, ik heb mij veel slechter gevoeld dan ik me nu voel. Ook voor mij, zijn er momenten geweest dat ademhalen zwaar voelde, een arm optillen. Gelukkig altijd maar voor even, een paar uur, in deze extreme mate. De rest voelde ik me ‘gewoon’ uitgeput.
Voor mij, heb ik een weg gevonden die me helpt en omhoog doet kruipen. Dit doe ik, helemaal zelf, en de mensen om mij heen, met hulp inschakelen her en der.
Ook ik kom, van een tijdje alleen de bank, met nog een klein blokje beweging, en bij alles hulp in het huishouden nodig hebben. Van koken tot boodschappen tot poetsen. Hulp.
Ik spreek van geluk, dat ik nu weer zoveel zelf kan!

En deze blog, gaat uit naar mijn lieve lotgenoten, die weten hoe het is. Die weten wat het allemaal betekent. Die niks faken, maar een zeer pittige uitdaging in hun leven hebben, met M.E.

En naar iedereen eromheen, van buurjongen tot arts tot zuster. Onzichtbaar ziek, doe je niet gewoon even, voor je plezier, kan heel eenzaam zijn, en een gevecht, voor je recht of je leven. Een glimlach en een hand doen veel.

En bedankt, aan alle mensen in mijn leven die mij begrijpen, die er al 6 jaar, of korter, of langer, voor me zijn en blijven. Voor de steun, het plezier, de ruimte, en het geloof, in mij, als persoon.

Ik héb een beperking, maar ik bén een mens en vrouw en van vlees en bloed en licht en liefde.

Deze blog, gaat over stilstaan bij.

Namasté

Hieronder een foto, van mij op vakantie. En daarnaast hoe ik het heb kunnen doen, door een liefdevolle vriendin die alles voor me deed en regelde, zodat ik alle beetjes kon geven aan de sneeuw. Verder, was het liggen en rusten. En op de terugreis, voelde ik me heel slecht, zo slecht dat ik op het vliegveld een zusterpost vond en daar prikkelloos kon verblijven. Ik voelde me nauwelijks nog in staat tot lopen. Dit weet niemand echt, behalve die vriendin. Dit is iets wat ik niet laat zien, omdat dat ook niet hoeft. Ik ben wie ik ben en kan wat ik kan. Ik wil niet hoeven bewijzen dat ik iets niet kan om een ander te overtuigen die mij niet op mijn woord gelooft.
Een uitzondering, bij deze. Een foto, van foto’s…
Een foto, van de toen, realiteit. ❤
Ps. Ik heb wél ENORM genoten, laat dat voorop staan. 😃

Emotie, want ik mis mijn spiri-cocktailfeestjes! ;-)

3 yoga ochtendsessies verder, niet allemaal om 7u ;-), vele slechte nachten, een shiatsubehandeling vandaag, en nu in afwachting van een logeerbezoekje van goede vriendin!

De shiatsubehandeling dit keer, ik was supermoe want om 8u yoga gedaan en niet meer in bed kunnen kruipen om om 11u bij mw shiatsu te verschijnen. Welke net afgestudeerd was en wel!
En verwonderlijk, eíndelijk, deze keer weer iets anders gedaan gedeeltelijk en voelde me toch lekker erna! Ben vanmiddag wel mijn bed in gekropen maar heb nagenoeg niet geslapen. Wilde weer opstaan! Met het oog op vanavond toch maar even rustig gehouden ;-).

Maar wat ontzettend fijn is het om weer zo’n goed gevoel te ervaren zeg! Door alle slechte nachten de afgelopen maand, functioneer ik nog redelijk gelukkig, maar wel continu zo’n waas van…tja…van wat eigenlijk!?..over me heen.

Ik had ook even een emotiemomentje vanmorgen voor we begonnen, ineens een kort zinnetje maakte me bewust van een gevoel en emotie. Van verdriet en ontlading. Van besef dat het inderdaad niet altijd meevalt nee… En ja, dat ik óok daar best wel eventjes van mocht tranen laten. Het mocht laten zijn.
In een klap een besef dat ik zo heerlijk mijn weg aan het bewandelen ben, op mijn manier mijn mogelijkheden zoek én ze benut, en hoe gewoon het is dat ik leef op deze manier. Wel met een megavette beperking vooralsnog… En gek genoeg, sta ik daar nauwelijks nog bij stil!? Dat brengt ook een besef dat het dus eigenlijk heel goed met me gaat als mens, dat ik leef en geniet en blij ben, mogelijkheden zie en ernaartoe werk, dat ik ben.
En ja, dan is zo’n moment als vanochtend wel erg oké, welkom, fijn, nodig en ontladend. Want ik zou zo maar even blijven hollen en niet meer stilstaan ;-).
Geduld, is namelijk niet mijn sterkste kant en daarom ook een misbruikte motivator het ‘geen-geduld’ met als risico door te walsen en vooral niet stil te staan en te voelen als ik zo lekker in de flow zit :).
Dus ik vond het een fijn kadootje, van mijn ziel, om even te beseffen en voelen dat het ook af en toe best zwaar is en niet leuk, hè lieverd? zeg ik dan. Het is goed, het is oké. En nee, het is ook zeker niet normaal om 31 te zijn en niet de hele wereld te kunnen verkennen op je blote voeten en tigduizend opleidingen en cursussen te doen en spirituele cocktailfeestje te geven ;-). Haha.
En dan ben ik toch even trots, op mezelf, dat ik het zo doe. Dat ik heerlijk genieten kan en me blijkbaar niet in een leven vol lijden laat vallen maar leiden en zijn heel hartelijk tot me neem.
En dan geniet ik van de tranen van ontlading, van de ruimte van mijn ziel, van besef dat ook ik weleens een paar armen om me heen geslagen nodig heb. Gewoon heel eventjes maar natuurlijk ;), dat is mens-zijn. Dat ik mens-ben.

Vroege vogel…solidair aan opkomende zon

Daar stond ik dan, om 7u naast mijn bed… Al weken word ik geregeld bij zonsopgang (voor 6u dus..) wakker, om het grootste deel nauwelijks nog te slapen. En als ik dan weer in slaap val op gegeven moment en de wekker gaat voel ik me zoo beroerd en niet klaar om uit bed te komen.
Dus op gegeven moment dacht ik, wat moet ik hier nou mee!?!
If you can’t fight it, go with it?…
Opstaan…?
Nou, ik dacht, dan maar opstaan proberen vanaf nu, zie ik wel wat de dag voor me in petto heeft op deze manier. Ik word niet voor niks wakker denk ik…!?
Vervolgens werd ik niet meer wakker-wakker rond die tijd ;-). Zul je altijd zien!
Tot vanochtend, weer… Na niet zulke beste slaapnachten. Inslapen moeite mee etc. Deze week is sowieso qua klachten niet echt mijn beste energieweek… Maar goed, ik lag wakker en dacht, zal ik mijn voornemen eens serieus nemen en opstaan? Ik zag het wel zitten :-). Opstaan, en yoga in de serre doen!

Ik in mijn halve slaapkloffie door de tuin met muziek in handen, mooie cd opgezet en oefeningen voor mijn neus.
Dat ik zo stijf als een hark ben, leuke confrontatie steeds hiermee ;-).
Maar,
Het was,
…..
Heerlijk! Echt, heerlijk.
Het tijdstip zo vroeg in de ochtend vind ik sowieso heerlijk. Vroeger was ik al een vroege vogel, een echt ochtendmens. Dat is nu voor een ‘ME-er’ nog steeds zo met mijn 9u opstaan geloof ik ;-). Maar het allerlekkerste is de energie als de zon opkomt en iedereen nog ligt te slapen… Het liefste zou ik dan opstaan en wandelen door het bos, of yoga doen kwam ik vandaag achter.
Nu nog even een berg energie dagelijks hebben om niet daarna een moeie/uitgeputte dag te hebben…
Na de yoga in bed gekropen, ontspannen en viel weer in slaap. Maar had maar 3 kwartier omdat ik had afgesproken even mee naar een winkel te gaan…
Ja, dan lag ik er na 13u dit keer weer in, en erg fit niet geweest.

Maar toch, die yoga in de ochtend…., het deed me goed.
Zou mooi zijn, als ik daarmee mezelf zou kunnen versterken, en dat het steeds makkelijker gaat en ik steeds een beetje langer de dag vol kan houden!
Stap voor stap…
Hoe gaat dat ook al weer? Stap voor stap? :-p

De dagen zijn mooi, deze dagen zijn bijzonder, een ontdekkingstocht vol nieuwe wegen die verkenning vragen, aftasting, leren en zien en ervaren.
Ik houd het niet meer bij, wat komt dat komt. Ik verwonder me dagelijks. Ik irriteer me ook dagelijks voor het eerst weer, aan dat ik nog steeds tegen beperkingen aan loop, en vervolgens heb (en zoek) ik weer alle vertrouwen. Een week van vallen en opstaan, net als de zon opkomt en onder gaat… En altijd weer opkomt!