Hoi eekhoorntje, wij samen in dezelfde boom!

Één dag in mijn nieuwe jaar, en wat doe je dan? Vroeg wakker worden en, jawel, weer, het bos in gaan!

Voor zeven uur liep ik het bos al in. En wat is dat lekker, zo vroeg, geen kip te zien, op een verdwaalde hardloper na.
Na de eerste vijf minuten bleef ik verwonderd staan. Want er was een vogel bezig, op een stam, die ik nog nooit had gezien! Een zwarte vogel, met een knalrode brede streep bovenop zijn hoofd, en een lichte snavel. Die ga ik nog eens opzoeken. Echt prachtig! En deze had mij duidelijk niet zien aankomen, want stond toch best dichtbij, een tijdje.

Verder wat konijnen die als witte hoppende bolletjes vanaf de achterkant gezien wegsprongen.

En toen, was ik op een smal pad ergens en zag ik een boom. Ja, uiteraard in het bos staan er wel meer ;-). Maar ik zag deze boom dus. Als een op zich zelf staande boom tussen de bomen. Niet eens heel groot of apart. Gewoon een kleine eikenboom. En toch, ik liep ernaartoe. Gewoon, omdat ik dat wel vaker doe, naar een plek lopen van het pad af waar ik naartoe getrokken word. En dan zie ik wel.
En bij de boom, keek ik, en zag ik, en zag ik dat het de perfecte boomklimboom was! 😀 Zelfs voor mij. Joehoe!
Dus, ja, daar ging ik, de boom in!
Wilde eigenlijk stukken verder, kon ook makkelijk, maar ik ben niet zo’n hoogte held en was bang dat ik uit zou glijden of niet meer naar beneden zou durven… Hè, bah, mijn angst verpestte het vergroten van mijn avontuur! 😉
Maar goed, stond ik toch bijna twee meter boven de grond, zoiets.
En ik hoorde op een gegeven moment wat…
Een apart geluid. Moest denken aan de paradijsvogels die ik in documentaires weleens heb gezien. Daar was er eentje van die ook zoiets aan geluid kon maken. Maar ja, ik was nou niet echt in de jungle van Borneo ofzo, hier in het Hollandse bos… Alhoewel, ik me gerust kan wanen in een ongerept bos op mijn tochten!

En ineens, zag ik het! Het was een eekhoorntje :-D. Zo leuk. En die wilde ik al weken tegenkomen in het bos. En nu zat ik in een boom, samen met het eekhoorntje wat een paar meter boven mij zat en me aankeek. En weghupte, en vervolgens weer tevoorschijn kwam. Ergens bij wat blaadjes liep te rommelen, trok, en op een tak ging zitten en een nootje, eikel denk ik, aan het pellen was! Zo leuk. Ze was het lekker aan het oppeuzelen.

Ik ging zitten op de tak, en genoot. Van een nieuw uitzicht, een nieuw perspectief, een frisse blik, zo vanuit die boom. Met mijn eekhoornmaatje.
Die naast me kwam zitten, en op mijn schouder, en mij een nootje aanbood. Een waar bosvriendje.
Oh nee…dat was in gedachten ;-).

Verhuizingen, brengen altijd weer wat teweeg. En er is altijd wel wat onrust. Gelukkig voel ik me bij deze verhuizing, as zaterdag, heel rustig erover, en geen stress. Alleen wat innerlijke bewegingen.
En soms, wil ik gewoon in een boom zitten, en het liefst gewoon daar wonen…met de planten en dieren van het bos. Dan voelt het zo gek, in die box met ramen te leven…

“Climbing trees will give you a different perspective”

Soms denk ik weleens, ik ben niet van deze aarde…

Voordat de zon vertrok voor deze stralende dag ben ik nog even naar het bos geweest. Op een zeer rustig plekje diep in het bos waar de stralen door de bomen kwamen heb ik mezelf geïnstalleerd en mijn boslaarzen uitgetrokken. En heerlijk na een winter lang mijn blote voeten op de grond gezet!

Energie opdoen, ontladen, en weer herladen na een bewogen dagje.

En zelfs een aantal yoga zonnegroeten gedaan op het pad. Met een enkele (al dan niet lachende om mij) voorbijganger een eindje verderop. Ja…dat is ook zo gek namelijk iemand in de natuur treffen die aan yoga doet… Wel voor de meesten besef ik…

Ik heb me wel even herladen, en genoot intens. Soms denk ik weleens, ik ben niet van deze aarde…als ik me vergelijk met menig mens…dan voel ik me net een buitenaards wezen. Met mijn gevoelens en dromen en gedachten en wensen en visies enzovoorts. Maar tegelijk weet ik, ik ben mens en ik ben gemaakt op deze aarde. De aarde waar ik zo verschrikkelijk veel van houd! Ik zou er veel voor over hebben, om altijd omgeven te kunnen zijn door moeder natuur. Het is een steeds dieper groeiende wens… De moeder van alles waarin ik me zo geborgen en heel voel. En te leven met mensen die dit net zo voelen als ik. Waardoor er overeenstemming is en harmonie. In een setting met altijd deze helende energieën.

Soms vind ik het moeilijk. Het leven hier, met alles en iedereen om me heen. Zelden voel ik dan complete verbinding namelijk… Wat zo ontzettend mooi is. De natuur, daar voel ik het altijd bij.
Heelheid.

Zo dankbaar, voor dit bos, wat me elke dag een stralende uitnodiging stuurt als ik opsta, en de gordijnen opendoe… Zodra ik kan, wandel ik naar mijn grote vrienden, in het bos. De longen van ons leven…

Namasté

Ontmoeting met dit 11-jarige jongetje en luisteren

Ik denk aan mijn uurtjes in het bos vandaag. Want ondanks gisteravond, en mijn mega uitdaging van het Universum 😉, was ik vroeg wakker, en besloot ik niet de dag hierdoor te laten weerhouden van stralen.
Ik ben na een fijne uitlaatklep en mogen laten zijn van emotie bij een vriendin, mezelf naar buiten gaan brengen.
Laarzen die structureel onder mijn jassen hangen, om het bos in te kunnen wat op nog geen minuut van mij vandaan ligt!🍃
Mijn kruidenboek voor de opleiding mee, water, en wat lekkers in mijn biostoftasje over mijn schouder.

Eenmaal buiten liep ik op gevoel naar plekken, en koos de rand langs het weiland. Mooi gekozen, want heerlijk rustig ondanks de zondag. En daar, na een stukje, lag een boomstronk waar ik op neerdaalde en genoot van de zonnestralen, een aardige mevrouw met hondjes, de takken, de temperatuur en het buiten zijn in de natuur.

Ik sprak met een vriend, en toen ik ophing stond er een jongetje van 11 vlak naast me stil, al een tijdje, met zijn mountainbike. Dus ik zei vrolijk: ‘ Hoi!’
En hij zei hoi terug. Vervolgens, ik zag dat hij uitrustte, dus vroeg ik hem of hij lekker aan t fietsen was?
Ja.
En toen….kwamen de verhalen. Al zijn avonturen, die dit jongetje van 11 had meegemaakt met zijn mountainbike. Van gps volgen, youtube filmpjes waar zijn benen op te zien waren, het uitleven op zn fiets, zijn vroege jeugd waar hij al op zijn 4e kon mountainbiken, zijn moeder, hoe hij woonde, wat verwacht werd van hem als hij 1 keer gebeld werd, en twee keer ook…
Al met al, deze spraakwaterval vertelde me alles wat er op dat moment in hem opkwam.
En alles wat ik deed was luisteren, en af en toe een vraag stellen. Hij ging helemaal op in zijn beelden.

Ik vroeg me even vluchtig af, moet ik hier nu iets mee doen? Toevoegen?
En nee, luisteren, gewoon luisteren was zeker genoeg, en misschien alles wat hij nodig had.
Het veroorzaakte een glimlach op mijn gezicht, deze spraakwatervallende jongen van 11.

Vooral, ook, omdat ik niet lang daarvoor, terwijl ik wandelde naar het bos, mezelf in gedachten zei dat ik het ineens fijn zou vinden om mijn verhaal te kunnen doen. Zoals ooit weleens gebeurt in een leven. Bij een vreemde. Die gewoon vraagt en luistert. En dat ik gewoon zonder voorkennis mijn verhaal kon doen…

En prompt, komt daar dit jongetje, toen ik eenmaal mijn plekje had gevonden. Dat duidelijk zijn verhaal deed en wilde doen. En ik glimlachte, ik hoefde het blijkbaar niet, ik kon het nu zelf geven. En luisteren was genoeg. De neiging als mens om toe te voegen of ‘wijs’ te zijn was simpelweg veel te veel en dat ene fragment verdween dan ook direct. Waardoor ik luisterde. Precies wat ik zelf had gezegd in gedachten ervoor.

Life is simple, it’s joys are in so many small things. A listening stranger, if you are the stranger or the storyteller doesn’t matter, can be one such thing…
It is the light, being brought to the day.

Na een minuut of twintig, zoiets, zei hij, ik moet nu weer weg. Daag!
Daag, 11 jarig jongetje!

Zijn naam weet ik niet. Maar ik heb hem gezien! Namasté

Het bos induiken voor zonsopgang…

Kan je blij en onrustig en verdrietig en opgelucht en gefrustreerd en compleet verbonden tegelijk zijn??
Het lijkt er bij mij af en toe nu wel op! Het wisselt snel en veel deze dagen… Van momenten van vertrouwen, naar angst, naar vertrouwen naar machteloosheid, naar vertrouwen naar blijdschap, naar frustratie naar weer vertrouwen!
Het lijkt wel een pinballautomaat van binnen. En het enige wat ik kan doen is me mee laten voeren op mijn stroom en vertrouwen hebben. Steeds maar weer terug komen op dat vertrouwen. Welke gepaard gaat met een ongelooflijke rust en vrijheid en bezinning. Gelukkig, heb ik dat vertrouwen.
Maar momenteel vliegen er regelmatig momenten tussendoor van de compleet andere kant. En voor ik weer op dat vertrouwen uitkom zijn er een paar de revue gepasseerd!
Ik heb te kampen met uitputtingsklachten sinds lange tijd, slechtere nachten, spierpijnen en noem maar op. Emotioneel word ik getriggerd. En ergens weet ik, is het goed, want blijkbaar heb ik dit nodig. En is het aan mij, hoe ik ermee omga.
Mijn lijf gooit iets in de strijd om me bewust te maken en te behoeden voor. Of het nou geoorloofd is of niet, dat doet er niet zoveel toe want het is er. En ik, doe mijn best om steeds weer te vertrouwen, dat innerlijke grote universele vertrouwen. En steeds weer bevestigt het mij in mijn zijn, mijn deel, mijn weten. De rust die over me heen valt. Nadat ik weer alle gedachten en verleidingen van het gevangen leven heb bekeken en weerstaan. Dan voel ik me weer helemaal vrij, als wezen op deze aarde.

Vanochtend was er weer een moment. Na al vanaf 4u wakker te liggen. Meestal duurt het dan 2u en val ik weer in slaap. Dit keer, niet, en sloeg de wanhoop en frustratie toe! Met oog gericht op de verhuizing over 2 dagen en al mijn plannen die on hold staan.
Ik vloog mijn bed uit en belandde huilend in mijn huiskamertje, wat nog twee dagen mijn huiskamertje is. Een hele lading kwam eruit. Waarom lukt het me nou niet? Waarom? Waarom krijg ik geen controle over mijn gezondheid en fysieke lichaam? Waarom?
Wetende dat het die controle is die ik los mag laten…
Ik keek naar boven en zag een ster, zo helder. En ik bleef alleen maar staren. Me langzaam weer bewust wordend van het universum. Van de schoonheid. Van het al.
En toen besloot ik te gaan wandelen, in het bos. De zon zou zo opkomen, of in ieder geval zou het snel licht worden. En de drang naar de natuur, naar ‘mijn’ bos was zo groot! Het riep me… Dus ik reed naar het bos en begon te wandelen in schemering. HEERLIJK. En ik had het zo gemist… Door alles deze dagen komt de natuur en bewegen er niet zo van. Maar ik had me kwaad gemaakt en alleen het bos was iets wat me trok en bevoelde.
Ik kwam bij een veldje, met mijn laarzen, en keek naar de rand en zag een hertje. Dit mooie schepsel had mij gezien maar bleef roerloos staan. Net als ik. En mijn hart vulde zich van dankbaarheid. Een paar minuten ervoor wilde ik graag een hertje zien, en meteen bedacht ik me laat het los, geniet gewoon en vul jezelf met de natuur en zijn schoonheid. Dat hertje komt vanzelf.
En ja hoor, daar was ze. Een minuut staarden we elkaar aan, voor deze schone weghuppelde.
Wat restte, was ik op het veld. En de mooiste kleuren van de dageraad welke door de bomen schenen. Vervuld van geluk, besloot ik te gaan liggen op het gras. Gewoon, omdat ik dat wilde en in achterhoofd dacht dat mensen me vast een maffe zouden vinden nu! Haha. Maar ik lag daar mooi wel, en ik genoot intens van het deel uitmaken van deze natuur! Alleen, in het bos, met de zon die opkwam.
Ik voelde me herladen, en zo liep ik langzaam verder, om weer bij de auto uit te komen.

Het is allemaal niet zo zwaar, alleen, je moet het wel zien…alles wat er al is…en het zelf zijn…
Namasté en een mooie dag
🍀