Dankbaarheid, net zoiets als positiviteit…

Ik heb eens zitten nadenken. Over dankbaarheid, nav een klein opdrachtje wat iemand me gaf op FB voor drie dagen dankbaarheid.
Ik heb zitten nadenken erover, een beetje analyseren, want er komt bij dankbaarheid gelijk een zinnetje boven bij me van, ‘je moet wel dankbaar zijn’. Voor bijvoorbeeld alles wat je hebt, wat je kan, nog kan, etc. Wat me dan weer doet denken aan echt zo’n ding. Zo’n ding, net als positiviteit. Want ‘je moet wel positief zijn’.
En in deze contexten kan het een insinuatie creëren. Een insinuatie van dat als je niet dankbaar, of positief, ‘bent’, dat dat slecht is, en je per definitie ondankbaar of negatief bent.
En dit kwam dus langs in mijn gedachten. En het besef, dat klopt niet! Want dit is die rare dualiteit, of het zwart witte, of het niet groot en dan maar klein etc.
Ik kwam erachter bijvoorbeeld, dat ik moeite had even om die allesoverheerlijkende gevoelens van dankbaarheid en geluk te ervaren, te voelen. Dat zegt niks over of ik het al dan niet bén of niet.
Want ik ben enorm dankbaar, voor heel veel in mijn leven. Ik voel mij ook heel vaak gezegend.
Maar soms, kán je gewoon even niet goed hierbij, deze dingen, ze voelen. Omdat er wat andere, wederom dingen, van binnen wellicht, je aandacht vragen, eisen, slurpen, wat dan ook.
En is dat erg? Nee!
Ik voelde me een beetje rot, over het feit dat ik even niks échts kon melden aan dankbare gewaarwordingen.
Totdat ik dit besefte.
Totdat ik besefte dat ik gewoon mocht zijn.
En dat ik momenteel gewoon even niet goed bij dankbare gevoelens kon komen. Echt deze voelen. Naast een verstandelijk weten.

Soms, is het niet mogelijk om je een staat van beleven en gewaarworden op te dringen, omdat het simpelweg even niet het moment is daarvoor. Misschien heb je nog wat te doorvoelen, te beleven, te verwerken, of wil je simpelweg gewoon even zonder, óok goed genoeg zijn.

Dus ik mag zijn nu, precies waar ik me nu begeef, precies hoe ik me nu voel, precies wie ik ben en alles is oké.
Daar ben ik ik dan weer dankbaar voor!
😊

Ik kan je wel vertellen waar ik blij van werd de afgelopen dagen.
Twee vlinders die druk doende in mijn tuin kwamen en steeds rond blaadjes dwartelden. Ik begreep hun gedrag niet zo. Hij zat erop stil een tijdje, dwartelde weer druk rond, vond een ander blaadje, dan daar stil, en zo maar door. En ook echt, niet alle planten waren geschikt. Soms landde hij op de smeerwortel, of op een viooltje, maar dan fladderde hij gauw weer weg. Bijna landde hij op mij nog, maar bedacht zich op tijd dat ik geen groen blaadje mee ben 😉.
Nee, mijn grootbloemige lavatera bladeren in de groei nog, waren favoriet. Maar ook de rucola scheen goed te doen. Ik ging eens dichterbij kijken, en ja, hij kromde steeds zijn lijfde. En prompt, onder op de blaadjes legde hij dan een eitje. Deze werd ‘uitgepoept’ en eraan vastgeplakt.
Ik was verrast, en werd vrolijk van mijn bevinding en observering der natuur.
Dank je vlinders, voor onze meet-cute in mijn tuin. En ik ben weer wat wijzer geworden.
❤️

Verbinding met jóu, als mens

Wat een heerlijkheid.
Mooie dingen die langskomen. Mooie mensen waar ik contact mee heb. Mooie muziek staat op.
Ik voel me verbonden…

Namasté

Alweer 2 weken, bijna, terug van een mooie reis. En er is ook hier weer, in 2 weken tijd, veel gebeurt. Precies in de lijn van mijn leven, veel gebeuren…

Zojuist kreeg ik van een goede vriendin een kaartje, met o.a. deze woorden:
‘…Ik herken steeds meer je echte “ik” in de dingen die je nu doet en de weg die je inslaat….’ En dat ze bewondering heeft voor mij als mens e.d.
Ik ken haar sinds mijn ziekteperiode begon, ze woonde in dezelfde flat en door een afgeleverd pakketje van haar bij mij zijn we uiteindelijk een mooie vriendschap ingerold. Zij was destijds ook langdurig ziek en we konden heerlijk bij elkaar op de thee.
Zo kan het gaan, zo kan het ontstaan dus!
Het is zo mooi, om met mensen zo’n diepgang en eerlijkheid te kunnen delen, waarin je verder gaat dan bijvoorbeeld het weer ;-). Haar woorden laten een warmte naar binnen stromen, van dankbaarheid en liefde, van het leven.
Zo zijn er de laatste tijd meer mensen op mijn pad gekomen, via verschillende wegen, welke mij raken, in mijn ziel. Op een mooie manier, op verschillende manieren. Ik heb nog nooit zoveel post gehad bijvoorbeeld als dit jaar! Ontsteld blij wordt ik ervan.
Soms lijkt het of ik een aantal al jaren ken… Het zal ook vast zo zijn, vanuit een ander perspectief gekeken. Een herkenning in de ziel. Een aantal van díe ‘familie’, van daarboven, zullen ze zijn…

Ik voel me met de dag bijna, gevoeliger worden, helderder, in positieve zin van het woord. Duidelijkere zichtbaarheden van binnen… Langzaam maar zeker lijkt het leven voor mezelf wat bekender te worden, de richting, de puzzelstukjes die ik opdoe gaandeweg.
Mijn droomreizen die ik via klankhelingen maak, mijn eigen meditaties, via verbinding, mijn inzichten, er komt aardig wat uit en ze helpen mij enorm hierbij.
En het voelt bekend en vertrouwd, op deze manier.

De kunst is, om balans te bewaren tussen aarden en gronden en al die energieën. Een hele uitdaging op zich. Maar dat lukt wel, geloof ik. Ook al klink ik waarschijnlijk lekker zweverig :-p .

Ik heb ook zin in een muziekoptreden, gewoon, van een bandje in een zaal in de stad hier. Lekker aards toch? 😉 haha.
En heb afspraken met instanties e.d., ook lekker aards! Vorige week een bezwaar gesprek gehad bij het UWV. Ik was bewust een keer alleen gegaan, geen opnames gemaakt, ik voelde om dit zo te doen dus niet lang getwijfeld erover maar laten gebeuren. En zowaar, er was een aardige vrouw, arts, een zeer prettig gesprek. Ik had niks te verliezen en ging er in met het idee, we zien het wel, ik zeg wat ik te zeggen heb en ga gewoon in gesprek, geen verzet, geen verwijten, wel vragen, en oprechtheid. En ze gaat me proberen te helpen, om mijn ziekteperiode vanaf 2008 in te laten gaan daar, ipv 2011 waar het nu op staat. Want ik ben in 2008 ziek geworden, maar wegens contractaanpassingen na paar maanden niet zichtbaar meer ziek geweest tot 2011 toen ik uitviel.
Dus een verademing, zo’n gesprek. En alleen maar mooi meegenomen als er eindelijk iets meer uit mag komen.

En ik heb voor het eerst langere stukken autogereden! Ruim 45min 4x al. En het ging, redelijk.
Het gaat dus vrij goed.
Mindere dagen blijven, slapen in de middag ook, maar er zit écht vooruitgang in. Ik sta gewoon weinig stil bij het feit dat ik nog steeds een beperking met me meedraag, blijkbaar leid ik mijn leven steeds meer vanuit mezelf, dan vanuit mijn beperking. En blijkbaar kán het ook, nu.

En de mensen? Blij met een ieder die mijn pad kruist, op welke manier dan ook.
Dank je wel, dat je er bent ❤

Namasté
(Ik eer de plek in jou waar het hele universum samenkomt. Ik eer de plek in jou waar liefde, waarheid, licht en vrede heerst. Wanneer jij in die plek bent in jou en ik in die plek in mij, dan zijn we één.)