Wat was dat plan van mij nou? “Walk your dream while you dream your walk”

Wat was mijn grote plan nou eigenlijk? Eentje die een beetje vorm van een droom begon aan te nemen? 😉

Ik kreeg al een paar keer de vraag wat ik nou wilde gaan doen en wat mijn plan was, dus leg ik het bij deze uit.

Al een aantal jaar is mijn woonsituatie niet ideaal en ‘onzeker’. Eerst met partner, toen zonder, daarna naar ouderlijk huis verhuizen. En een heel sterk gevoel erbij…wat was dat ik niet wist wat ik nou graag wilde, waar ik wilde wonen, hoe etc. Ook lastig omdat ik op een gegeven moment zoveel hulp nodig had dat ik niet eens wist hoe ik alles moest doen… Toen ik een woning nodig had werd de optie ouderlijk huis klein jaar terug besloten.

Langzaam maar zeker knapte ik op, volgde ik de dingen en onderwerpen waar ik echt van genoot en die bij me paste en ontdekte ik steeds meer mijn connectie met de natuur. Letterlijk en figuurlijk.
Een van mijn jeugd wensen is om te leren survivallen. Écht survivallen, weten hoe te overleven in de natuur. Ik houd van avontuur en reizen, en adrenaline en uitdaging op zijn tijd. Dus o.a. een survivalweek wilde ik ook nog steeds een keer ;). Nu is dat er niet van gekomen.
Maar ben ik ondertussen wel begonnen met leren van de natuur, en over de natuur. Een minimoestuintje, tot momenteel een kruidengeneeskunde opleiding. Ondertussen lerend en lezend over permacultuur, mogelijkheden over duurzaam ecologisch wonen, earth ships, strobalen huizen, hempcrete, watersystemen, composttoiletten, zelfvoorzienendheid.
En het was alsof er een superfijn lichtje aanging van binnen. Van hè hè, dít is het, dít is leven. In tegenstelling tot wat er land in land uit besloten en gedaan wordt, ten koste van de aarde… De aarde juist niet uitbuiten, maar compleet in balans met haar leven. In een kringloop. Met duurzaamheid, ecologie etc ben ik al veel langer bezig. O.a. vanwege mijn aangepaste voedingspatroon sinds ruim 2 jaar, steeds meer biologisch, puur, 100% suikervrij, gistvrij enzovoorts. Het maakte me meer en meer bewust. Van onze wereld, het leven, het hoe en waarom.
En de drang, of behoefte eigenlijk, om vanuit puurheid te leven werd steeds groter. Wordt steeds groter. Ik sta nog maar aan het begin van het leren hierin, maar ik vind het zo leuk! De waarde in het leven hangt voor mij aan het échte leven, het pure leven, dit te herontdekken en uit te voeren. Niets prehistorisch en ongewassen etcetera, gewoon nog steeds mezelf, alleen op een nieuwe oude manier.

Mijn motivatie is de aarde, is de natuur, is mezelf, is hoe ik me voel in deze natuur, in de beweging van zorgen voor waar wij op leven, zorgen voor mijn lijf ook. Het besef dat ik zonder helemaal nergens ben. En dat ik ervaar dat ik me het beste voel wanneer ik daar goed voor zorg en een balans heb. Ik ben in 5,5 jaar tijd ineens vooruit aan het gaan in mijn gezondheid, ipv steeds verder achteruit, ik leef weer echt, ik voel me echt. Ik wil de wereld een betere plek maken, altijd al gehad, ik wil mensen helpen, altijd al gehad, ik wil de natuur koesteren, altijd al gehad. En een besef dat dit niet kan als ik niet voor de basis zorg, mezelf, mijn lijf, maar ook de planeet waarop we leven. En ik wil een manier om autonoom te kunnen leven creëren, ook als het betekent dat ik geen 20u kan werken in de week. Goedkoop, duurzaam, echt. Niet afhankelijk van instanties, nee, puur van mezelf en mijn omgeving.

Ik kreeg het idee om een stuk land te kopen, daar een earth ship achtige woning op te zetten, permacultuur te creëren, een geneeskrachtige kruidentuin, een plek voor de samenleving, een leerschool voor kinderen om in contact te komen met de aarde, een soort openbare tuin, een voorbeeld qua wonen in de omgeving met eigen energie, eigen water via de regen, eigen riolering, centrum van te maken waar ik mijn werk kon doen, aan huis. Alles wat haalbaar was. Uiteraard niet alleen, dat zou beetje maf zijn van mezelf te denken, in mijn situatie. Maar stap voor stap, acties op touw zetten, hele ideeën om het uitvoerbaar te maken. Waarin ik geloof in de kracht van verbinding.
Stap 1 was mogelijkheden onderzoeken. Droom graag, maar moest het dan wel kunnen realiseren natuurlijk :-), anders kun je dromen wat je wilt…
Liet mezelf eerst maanden weerhouden vanwege het feit, je hebt ME en bent alleen, how on earth… Tot ik mezelf zei, het is makkelijk meteen uit te gaan van iets dat niet lukt, en te stoppen, maar leuker om te kijken hoe ver je komt. Wat heb je te verliezen? Niks dus, en plezier had ik er alleen al in te brainstormen erover! Was ook wel nieuwsgierig naar het proces, en leergierig ook. Ik dacht aan mijn vader, mijn motivator, iemand die ooit iets uit de grond heeft opgebouwd, zonder een opleiding te hebben afgemaakt, en met succes. Heel veel succes. Mijn verantwoordelijkheid, wil ik dat ik iets neerzet en creëer en waarmaak, dan zal ik stappen moeten nemen om uberhaupt op weg te geraken, durven doen! Dus besloot ik gewoon te doen. En wel te zien.

Dus nam ik contact op met de gemeente, met matig succes. Enthousiasme maar toch nog geen afspraak.
Kwam ik meer en meer mensen tegen die mijn idee enthousiast steunden. Waardoor mijn enthousiasme nog wat groter werd.
Vond een stuk grond wat ik zou kunnen kopen, vlakbij een bos, perfecte locatie, in mijn ogen.
Sprak een adviesbureau over de mogelijkheden.
En finally, maakte een afspraak bij de gemeente. Om wat enthousiasme te creëren daar en hopelijk ze mee te krijgen. Gezien dat deze gemeente een bepaald keurmerk heeft als een van de weinige in het land, leek het me een mogelijke ingang. Een hele kleine kans, gezien bestemmingsplannen e.d., maar geen onmogelijkheid. Wie weet, net die ene procent die het wel lukt ;). Niet geschoten, is altijd mis.

Uiteindelijk, was het gesprek op niks uitgelopen, deze droom op deze plek in de prullenbak, en kon ik herordenen vorige week. Gelukkig wist ik realistisch te blijven tijdens het dromen 😊.
En het is prima. Ik heb geleerd en gezien. Mijn droom, in zijn kern, bestaat nog steeds, is mogelijk om te vervormen naar een ander jasje en ga gewoon creatief verder. Het zaadje is gepland van binnen, en voor die ontkiemen zal, zijn er nog wat grond- en voedingsstoffen nodig, zodat het als de tijd rijp is zal gaan bloeien. Hoe de bloem er precies uit zal zien is een verrassing, dat weet ik niet, en is prima, flexibiliteit hierin. Dat het mooi is is zeker. Alleen al de weg is mooi, vind ik. En vruchtbaar, daar geloof ik heilig in.

Soms heb je een doel voor ogen, en is rigide vasthouden aan dat doel niet de beste weg, ten eerste mis je de weg ernaartoe, en misschien is het juist de weg die je leert wat je nodig hebt, en zal het doel iets heel anders worden gaandeweg… Anders, maar niet minder mooi. Wat soms een hobbel en blokkade lijkt op de weg, een bocht naar een andere richting, waarop je doel onzichtbaar lijkt, blijkt ineens de poort naar een prachtig landschap te openen als je je laat leiden.

Mijn droom leeft dus voort, zonder vaste vorm, maar in de flexibiliteit van weten dat ik nog steeds op het pad begeef van mijn leven. Het wordt vanzelf duidelijk. Vertrouwen en geduld zijn mijn sleutels.

Innerlijke belletjes, voor verandering

Vaak is het besef van verandering willen, de eerste stap in de trein naar verandering. Het niet wegwuiven en naast je neer leggen, doen alsof je het niet van je ziel gevoeld/gezien/gehoord hebt, maar er open in zijn en staan zorgt vaak voor nieuwe dingen op je pad. Ideeën, mensen, voorvallen, hints van het universum. Uiteraard is het de keus van ieder om er iets mee te doen, luisteren naar die innerlijke belletjes, die ergens bij gaan rinkelen en je een gevoel bezorgen…en daarmee een richting aanwijzen wellicht…?

Zelf zit ik heel erg met het idee te stoeien voor míjn droom, om deze na te jagen en te realiseren. Eerst met allerlei gedachten over de vele haken en ogen. Maar, ik ben al van ver gekomen wat een tijd lang onmogelijk leek en was, dus wat als het me gewoon wél stoer lukken gaat!? Die optie is er wel degelijk en kan ik natuurlijk óók creëren in mijn gedachten. Zo ga ik er dus voor, benutten van die kans, in ieder geval me erin verdiepen, mogelijkheden onderzoeken, kennis erover opdoen, soort ‘veldonderzoek’ vanuit huis, waar kan. Ik wil niet meer uitgaan van dat iets niet kan, bij voorbaat, maar dat het wél kan of zou kunnen! En dat ik mogelijk met teleurstelling moet dealen, dat mag ik dan maar leren 😉, als het nodig is want dat is helemaal niet zeker dus! Hier ga ik dan ook niet gelijk van uit.
En een groot voorbeeld is een heel belangrijk persoon in mijn leven geweest, welke er al een tijdje niet meer is, maar van wie ik wel de genen draag. Zichtbaar en onzichtbaar. Híj deed het ook gewoon, híj had het lef, híj durfde ergens voor te gaan, zonder te weten hoe het uitpakken zal. Dus ík kan dat ook, heb dat ook in me…ergens toch? ☺ Ja, dat zit er. Ik kan me nog wel wat herinneren, iets heb ik eerder gedaan, in het klein.
“Niet geschoten is altijd mis”.

De weg is de weg, en je vóelt wanneer je op je weg zit. Of je uiteindelijk op het doel uitkomt wat je voor ogen had toen je begon weet je niet, maar de weg leidt je wel waar je naartoe moet, en kom je dus ook uit op een punt, met wellicht een ander doel dan eerst. Maar dat eerste idee van een doel wat voor ogen lag maakte dat je stappen zette in de juiste richting… Het maakt dus niet uit, of je uitkomt op de plek waar je dacht, ik geloof erin dat als je ‘de weg’ volgt, er precies langskomt wat je nodig hebt. Zij het in mensen, in middelen, in gebeurtenissen, in leringen, in processen. Een verrijking en groei, dat zeker.

“Hold your vision, trust the process” zoiets.
Mooie woorden, die me hieraan doen denken. Het onbekende najagen in een beeld, gevoel, weten, ergens kom ik uit… Trust the process… The process of life, if you choose for it…

Namasté

Waarom loop ik de weg die ik loop?..richting droom

Waarom loop ik de weg die ik loop?
Vele vragen komen langs, en antwoorden ook welke ik niet altijd in woorden kan uitdrukken, maar die in mijn gevoel en beleving nestelen. Een weten…
Dit is zo’n bijzondere tijd. Voor de wereld, voor individuen. Er is veel aan de hand, in beweging.
En ik? Ik voel heel veel…

Ik maak keuzes, welke ik vroeger baseerde op wat hoort, en wat verwacht wordt, en hoe ik zou moeten leven. Alles op het externe beeld gefocussed.
Tegenwoordig, lijk ik mezelf te leiden vanuit een andere beweging, mijn hart. Zo noem ik het.
Ik herinner me de eerste stappen, en de vragen, en de onduidelijkheden. Want immers, ik wist niet meer waar ik heen ging, in figuurlijke zin. Geen vast plan, alleen gevoel en zielendrang…, van daar moet ik naartoe. Die moet ik opzoeken. Dit voelt wel als iets goeds. Allemaal ‘vage’ hints een bepaalde richting uit, die ik nooit had gevolgd, als ik niet mezelf was gaan leren te voelen, en te luisteren, naar die binnenkant. Naar net dat beetje meer.

Zo ben ik gestopt, voor zover dat lukt..😉, met de ‘ja maar als ik dat doe dan…toch?’, of de ‘wat zullen anderen wel niet denken..’, en de ‘dat kan toch niet, hoe moet ik dan…?’, ‘dat kan ik toch niet? Met mijn lijf..? Alleen?’
Enzovoorts enzovoorts. Allemaal denken gecreëerd vanuit angst en beperking, geleerd door opgroeien en de samenleving. Het gemiddelde plaatje wat hoort, want anders ben je raar. En raar zijn is niet goed. Nee. Rare mensen zijn niet goed en moet je mijden, of belachelijk maken, uitstoten…
Terwijl ik er al lang achter ben, dat ‘raar’ zijn misschien wel hele interessante mensen kunnen zijn! Niet alledaags, denken voor zichzelf ipv volgen van de massa, andere visies hebben waar ik mezelf voor open zet tegenwoordig, ipv ze meteen bij het grof vuil te zetten. Nee, tegenwoordig ga ik af op mijn gevoel, wat ík goed vind voelen, wat bij mij past, wat resoneert met mijn ziel en zijn.
Er kunnen nog steeds genoeg langskomen welke ik raar vind.., maar ik oordeel niet meer dat het dan belachelijk is, of niet klopt, want dat ík me er niet in kan vinden, betekent nog niet dat ik almachtig ben en dat dat dus niet kloppen kan. Ík resoneer er niet mee, maar probeer er lering uit te halen, of laat het links liggen, als het niet verenigbaar is met mijn zijn.

Mijn droom, al jaren in iets minder bewuste zin, maar steeds sterker naar de voorgrond, is om uiteindelijk zelfvoorzienend en ecologisch te wonen. Een huis, gemaakt van natuurlijke materialen, waar kan, isolerend, met de krachten van de natuur mee. Een watervoorziening door een put, regenwater, stroom door de zon, waterfilteringssysteem, groenten en kruiden, kleinvee evt, geneeskracht uit de natuur, permacultuurprincipes.
Helemaal in balans, zoveel mogelijk, met de aarde en natuur.

En nee! Geen geitenwollensokken en Jezus-sandalen en ongewassen en al die cliché beelden. Je zou aan mij nu ook niet zien dat ik zo een iemand ben (je weet wel, die weer in dat hokje past 😉).
Maar ik zou wel willen leven, zoveel mogelijk in balans met de natuurlijke omgeving, en er zit een extra voordeel in voor mij.
Ik verwacht namelijk niet 40u te kunnen werken óoit… 20u waarschijnlijk ook niet. Als ik slim ben, dan zorg ik voor zo min mogelijk vaste lasten, en zo goedkoop mogelijk wonen. Dat ik vrij ben, en maar een klein beetje kost moet verdienen ernaast wellicht. En uit vrije wil mijn werk verder mag uitvoeren, omdat ik mensen wil helpen, niet omdat ik geld moet verdienen om brood te kunnen kopen. Dat is mijn droom dus, en wens.

En ik begin, met een kruidenvaklopleiding, binnenkort. Geen idee echt waarom ik die ‘moest’ doen buiten dat het me gewoon ontzettend interesseert en ik liefst álles wil weten, maar het zal me steeds meer duidelijk worden. Nadat ik dit jaar ineens wilde moestuinieren, me met de aarde wilde verbinden, een korte kruidencursus doen, me verbinden met de krachten der natuur, een Ardennen week doen, naar een Sjamane gaan omdat het in me opkwam en blijkt een grote lering voor me te zijn, net dat zijweggetje pak ipv de standaard weg in het bos en dan…, geleid, vanuit binnen.

En weet je, het gaat me gewoon lukken!
Die droom, die komt er, of hoe het uiteindelijk er ook uit komt te zien. Hoe raar, hoe gek, hoe afwijkend van de norm het ook moge zijn in de ogen van velen, ik lach straks, hartelijk, wanneer het mij gelukt is en ik gelukkig in mijn tuin zit ☺.
Mijn motto tegenwoordig is o.a. ‘ik zie wel waar het schip strand’ (en dan hoeft het niet te stranden omdat het vast zit, maar gewoon gearriveerd is op bestemming 💜).

En waarom loop ik dus de weg die ik loop? Daarom dus… Omdat de weg me daar naartoe leidt… Puzzelstukjes vallen op zijn plek. Het is de bedoeling.

Vanzelf, wordt alles duidelijk, geniet maar gewoon van de weg!

Namasté

Nou, en deze verschijnt nu ineens, en welke ik delen wil met jullie!:
“Als we onze ideeën over hoe het leven zou moeten zijn
los kunnen laten, dan begint het leven
zijn magische eigenschappen te openbaren.
Adyashanti”

En één waar ik volledig achter sta…: