Ken je dat?

Ken je dat?
Die twijfel aan jezelf?
Die ‘gedacht-was-ver-weg-verdreven-te-zijn-geweest’ onzekerheid om te zijn wie je bent die weer even de kop op komt steken?
Zo om de hoek, en dan net die hoek die je net om wilde gaan… Gegrepen en je uit dagend, met een valse grijns. Haah! Nu heb ik je hè, gnaa, gnaa, gnaa 😈.
En je aankijkt met een blik, van en wat ga je nu doen, hè? Nu heb ik je!

Wat doe je dan… Loop je terug? Draai je om? Om er vanaf te zijn?
Of loop je ertegen aan? Of misschien wil je eromheen? Wat niet lukt uiteraard, want dat duiveltje beweegt gewoon met je mee als je eromheen wilt lopen, ‘die kant op? Ghèhe, ik loop wel mee’. Dan kom je hem tegen…en hij wijkt niet, blijft de weg versperren.

Ik ben niet zo van omdraaien, niet om zo’n reden, wat wel betekent dat ik spanning voel, die nog niet wegebt… De uitdaging zit hem dus hierin. De uitdaging van die valse grijns, van het twijfel zaaien in je zijn, hoe pak je die aan…

Dus ga ik maar even zitten, voor hem, op de stoep, om te observeren. Hoe beweegt ie? Wat zijn zijn trekken? Wanneer schiet hij omhoog?
Langzaam verzamel ik mijn kracht, observeer ik en leer ik, vastberaden om mijn weg te vervolgen als ik de hoek om ben gegaan… Ik laat me toch zeker niet tegenhouden door zo’n sukkeltje onzekerheid die me twijfel aan mezelf toe strooit?
No way.

Ik blijf gewoon zitten. En hoe ik er voorbij kom? Eerder ook gelukt, en ik ben dit keer alweer goed op weg. ❤️

Mocht je hem ook tegenkomen, zeg dan maar dat ie af zal druipen, sooner or later, het zál gebeuren!

Namasté