Siberie…

Siberie

Van onmogelijk genieten
Van onmetelijk ver kijken
Van hitte en koude
En van muggen, horzels, slangen, krekels, salamanders.
En natuurlijk de pracht van roofvogels,
Van arend tot buizerd tot kiekendief? Ik weet het niet, maar ik heb de roep van één van ze in mijn geheugen gegrift.
De vreugde van de termieken. Alsof ik er zelf in meevloog.

Oh Siberië, wat ervaar jij mij, wat ervoer ik jou, wat een reis heb jij me gegeven.
Van overleven tot intens genieten.
Van angsten tot complete overgave.
Van uitproberen en testen,
Van meevaren op je adem.
Van een maand wat wel maanden hebben geleken.
Van binnen en van buiten, zo heb ik ervaren. Geleerd en geleefd. En hopelijk wat meegenomen.

Een kantelpunt, een nieuw begin, en toch doorgaan op dezelfde weg. Zoeken hoe ik hier, met jou in gedachten weer verder ga.
4 salamanders zijn per ongeluk meegekomen. De eerste was versuft maar levend. De andere drie vond ik vandaag…. Ik heb ze licht gegeven en een plekje. Moeder Aarde heeft zich over ze ontfermd.
Salamander staat voor transformatie.
Symbool, voor die mij?

Hoe ga ik hier leven? Ga ik hier wel leven? Ik wil alles loslaten… De maatschappij te ingewikkeld en vol met moetjes… Toch leef ik hier en ben ik hier. Dus vind ik een weg, tussen rat-race en drukte, waarin ik de pracht van de aarde mag leven en geven. Datgene, waar leven echt om draait. Op deze planeet, moeder Aarde, Umai. Dankbaar en blij. Als ik dan ook echt met haar leven mag… Ik creëer de weg, hier, op deze plek. En ben nieuwsgierig, waar ik uiteindelijk landen mag. Ik voel me ontspannen en zacht, lukt mij die overgave mee te nemen?

We gaan ervoor, ik en mijn aardse lichaam. We gaan sterken en versterken, dromen en verder zijn, toewerken naar en slagen. Samen leven. Dit is de nieuwe stap. Ik heb nog altijd tijd nodig. En wens de oeroude tijden. De ruimte en de steun.
Leven, steun je mij? Dat ik kan slagen en bereiken? Kan helen en mag klimmen.
Geef mij de tijd zonder tijd.

Anders dan dit kan ik nog niet schrijven. Alles heeft nog een plekje nodig volgens mij. Ik zit nu op mijn gras, een tuin vol groen en vlinders. Wanneer zal ik landen? En hoe?
Misschien is een plan maken, niet eens zo’n slecht idee…

Namasté

Tranen en de wereld

Soms heb ik van die momenten, dat ik overweldigd word door een gevoel. Zó intens en zó aanwezig. Zó…heftig wil ik bijna zeggen.

Het zijn die pieken, net als dalen. Mijn leven kent geen kabbelende structureel kleine golfjes. Mijn persóonlijkheid kent ze gewoon niet. Ik beleef veel dingen heel intens. En dat zeg ik met een glimlach :-).
Ik noem het namelijk rijkdom.
Mijn ervaring kent grote hoogtes, ultiem geluk, gierende blijdschap, verliefdheid, op het leven en de wereld, adrenaline kicks.
Daarbij ken ik ook de wat diepere lagen, dalen, intens verdriet, van verlies en pijn.
Door diepe dalen heb ik ook intens leren genieten van (grote) pieken. Ik heb verliefdheid gekend op top 😉 niveau, terwijl sommigen nooit verliefdheid zeggen te hebben gekend. Enorm plezier, lol, lachbuien tot de tranen over mijn wangen rolden.
Het is een feit voor mij, zonder te weten wat donker is weet je niet wat licht is, zonder je ongelukkig gevoeld te hebben, wat geluk inhoudt en hoe dat voelt, zonder oppervlakkigheid te kennen weet je niet wat diepgang is, de tegenstelling klein en groot. Zonder angst, geen liefde. Een soort wet van wat is, de wet van de ervaring noem ik het maar even ;-).
Ik ben pas 30, maar soms denk ik wel eens dat ik al een leven geleefd heb… Op beide vlakken.
Het verdriet wat ik gezien heb, het verdriet wat ik zelf ervaren heb, het verdriet om me heen… Soms, dan wordt ik me hiervan (pijnlijk) bewust.

Nu zit ik in een periode, dat af en toe, alles me weer raken kan. Binnen no time rollen de tranen over mijn wangen ;-). Wereldse dingen, andermans pijn, ontroerend mooie verhalen, liefde, van alles, pijnlijk én mooie zaken.

Vandaag bij mijn opa en oma geweest, mijn oma ontroerde me, ook mijn opa met zijn liefde voor oma, en ook zijn pijn van hoe het met haar gaat. Je geliefde oud zien worden is niet altijd leuk… Ik hoop later, ik geloof nog in sprookjes ;-), op een lang gelukkig leven samen en dan tegelijk inslapen daarna!
De ervaring van mijn vader, die alweer bijna 14 jaar zich bij de sterren heeft gevoegd…
Een verlies van liefde, en pijn van verder gaan.
Rouwen om eigen leven zodra je ziek wordt.
Een film zoals de Bucket List, net op tv ;-). Perfect om gewoon je eigen tranen even de vrije loop te laten!
Wat er allemaal in de wereld gebeurt…

Tranen dus, in en van de wereld, die míjn tranen dan soms oproepen. En ook soms niet eens wetend waarom.
Ach, ik ben gewoon een gevoelsmens, mede-levend en mede-mens, een romanticus, een idealist, een dromer, die houdt van het leven en daarom intens ervaren kan! 🙂
Zolang het me niet overheerst noem ik het pure rijkdom, zo het leven kunnen ervaren.
Ik heb geleerd dat er na regen zonneschijn komt, deze is altijd te vinden, soms een hele hemel vol, soms een klein straaltje. Genoeg om een glimlach op mijn gezicht te toveren, vrijwel elke dag weer.

En tranen? Ach, die spoelen de olie uit het vat over de rand weg, die het leven gegarandeerd achterlaat. Die spoelen je dus schoon! Na tranen, ontstaat er weer ruimte :-). Geen angst voor tranen.
Angst en liefde, 2 tegenpolen.
Ik kies voor liefde!
❤