Ontmoeting met dit 11-jarige jongetje en luisteren

Ik denk aan mijn uurtjes in het bos vandaag. Want ondanks gisteravond, en mijn mega uitdaging van het Universum 😉, was ik vroeg wakker, en besloot ik niet de dag hierdoor te laten weerhouden van stralen.
Ik ben na een fijne uitlaatklep en mogen laten zijn van emotie bij een vriendin, mezelf naar buiten gaan brengen.
Laarzen die structureel onder mijn jassen hangen, om het bos in te kunnen wat op nog geen minuut van mij vandaan ligt!🍃
Mijn kruidenboek voor de opleiding mee, water, en wat lekkers in mijn biostoftasje over mijn schouder.

Eenmaal buiten liep ik op gevoel naar plekken, en koos de rand langs het weiland. Mooi gekozen, want heerlijk rustig ondanks de zondag. En daar, na een stukje, lag een boomstronk waar ik op neerdaalde en genoot van de zonnestralen, een aardige mevrouw met hondjes, de takken, de temperatuur en het buiten zijn in de natuur.

Ik sprak met een vriend, en toen ik ophing stond er een jongetje van 11 vlak naast me stil, al een tijdje, met zijn mountainbike. Dus ik zei vrolijk: ‘ Hoi!’
En hij zei hoi terug. Vervolgens, ik zag dat hij uitrustte, dus vroeg ik hem of hij lekker aan t fietsen was?
Ja.
En toen….kwamen de verhalen. Al zijn avonturen, die dit jongetje van 11 had meegemaakt met zijn mountainbike. Van gps volgen, youtube filmpjes waar zijn benen op te zien waren, het uitleven op zn fiets, zijn vroege jeugd waar hij al op zijn 4e kon mountainbiken, zijn moeder, hoe hij woonde, wat verwacht werd van hem als hij 1 keer gebeld werd, en twee keer ook…
Al met al, deze spraakwaterval vertelde me alles wat er op dat moment in hem opkwam.
En alles wat ik deed was luisteren, en af en toe een vraag stellen. Hij ging helemaal op in zijn beelden.

Ik vroeg me even vluchtig af, moet ik hier nu iets mee doen? Toevoegen?
En nee, luisteren, gewoon luisteren was zeker genoeg, en misschien alles wat hij nodig had.
Het veroorzaakte een glimlach op mijn gezicht, deze spraakwatervallende jongen van 11.

Vooral, ook, omdat ik niet lang daarvoor, terwijl ik wandelde naar het bos, mezelf in gedachten zei dat ik het ineens fijn zou vinden om mijn verhaal te kunnen doen. Zoals ooit weleens gebeurt in een leven. Bij een vreemde. Die gewoon vraagt en luistert. En dat ik gewoon zonder voorkennis mijn verhaal kon doen…

En prompt, komt daar dit jongetje, toen ik eenmaal mijn plekje had gevonden. Dat duidelijk zijn verhaal deed en wilde doen. En ik glimlachte, ik hoefde het blijkbaar niet, ik kon het nu zelf geven. En luisteren was genoeg. De neiging als mens om toe te voegen of ‘wijs’ te zijn was simpelweg veel te veel en dat ene fragment verdween dan ook direct. Waardoor ik luisterde. Precies wat ik zelf had gezegd in gedachten ervoor.

Life is simple, it’s joys are in so many small things. A listening stranger, if you are the stranger or the storyteller doesn’t matter, can be one such thing…
It is the light, being brought to the day.

Na een minuut of twintig, zoiets, zei hij, ik moet nu weer weg. Daag!
Daag, 11 jarig jongetje!

Zijn naam weet ik niet. Maar ik heb hem gezien! Namasté

Schieten in een angstspiraal, oude patronen.

Soms ontstaan er ineens van die momenten, die het even heel moeilijk maken. Mentaal en fysiek…
De slechte nachten, daar is het nog zo zo en kan ik redelijk mee omgaan (op een enkele keer na).
Alle andere gebeurtenissen in en rond mensen om mij heen ook.
Nu, morgen, een bruiloft van een hele goede vriendin van mij, een van de hele weinige plannen waar ik écht voor geen goud onderuit wil dus! Wat overigens ook niet gaat gebeuren.
Maar even voel ik stress…
Want ja, ik zit sinds gisteravond echt, met keelpijn en grieperig gevoel… En loslaten en vertrouwen dat het wel goed komt laat me ook even in de steek nu. I can stretch untill this far.. Of zoiets 😉 .
Vanbinnen vloek ik, lekker on-zen, en tier ik en vind ik het zo g…vergeten oneerlijk en ben ik er klaar mee! En ik durfde me er even niet aan over te geven omdat ik dan denk dat ik het fysiek alleen maar erger maak. Overtuiging waarvan ik ook weet dat deze niet klopt.
Angstspiraal… Erg onhandig hiervoor.
Wil hem doorbreken, allerlei trucjes, niks werkt, schiet steeds weer terug in de spanning en stress. Daar zit t m natuurlijk, overgeven aan het nu, loslaten, vertrouwen…
Niks proberen, niks afdwingen van mezelf, geen trucjes.
Iets met gewoon zijn.

Ik ga as vrijdag, als het goed is, onverwachts een weekje naar de Ardennen! Gisteren besloten. Een bijzondere week :-), vakantie maar vrij om mee te doen aan yoga, mediatie, trancereizen (sjamanisme), vegetarisch gezond eten wat er is. Ik moet er alleen nog zien te komen en weer thuis geraken. Treinen kan, zeer pittig, een tocht met 3 keer overstappen. En misschien kan ik heen met iemand meerijden, véél beter voor me!
Dus ja, dat speelt ook mee. Had ik eerst alleen de bruiloft deze week, nu ook een reis naar de Ardennen en dit zijn 2 flinke inspanningen voor mij!
Het voelt goed, daar niet van, het voelt heel goed zelfs. Daarom ook, begrijp ik het niet dat ik me fysiek nu zo moet voelen en word ik boos… Ik wil namelijk genieten, van beide activiteiten!

Doordat de vakantie erbij komt schiet ik weer even in een stuk, een oud stuk.., van stress en angst om het niet kunnen, teveel zijn tov wat ik fysiek aankan, word ik weer even geconfronteerd, met mezelf, met een mechanisme van mij, wat belemmerd en krampachtig van binnen laat zijn… Het is niet voor niks dat na dat besluit, de keelpijn en grieperigheid zich op me los laten. Even extra druk uitoefenen zodat ik écht ga kijken…
Ik zie het, want ik weet dat het goed is en dat het klopt, maar door me zo te voelen zoals ik me nu voel ga ik twijfelen en schiet ik in de angst.
Angst om ziek te worden nu ivm keelpijn (die niet voor niets op komt zetten.. 😉 ).
Angst voor het slapen met anderen op een kamer daar die week, “toch geen snurker hè..?” De lichte slaper die ik ben.
De grootste angst van alles, dat ik mezelf achteruit laat gaan door teveel op mn bordje te nemen of teveel te doen.

En die spiraal, is er één waar ik uit wil. Uiteraard realistisch blijven, maar ik heb gezien en ervaren dat het niet zo slecht meer gaat met me, dat ik veel meer speling heb dan zeg een half jaar terug, dat ik momenten heb waarop ik langer volhoud en weer kracht ervaar. Ik zou dus vertrouwen mogen hebben, dat deze dingen die op mijn pad komen, er zijn met een reden en dat ik ze ondertussen aankan. Niet dagelijks, maar zeker als het uitzonderingen zijn.

Ik zie het, ik voel het, ik weet het…. Dit laat me even wat zien, de angst waar ik in schiet.

En mee dat ik dit schrijf, en mee dat ik er even over praat, en mee dat ik laat zijn wat er is en er naar kijk in plaats van voor wegloop of verschuil, zakt er een heleboel en voel ik mij rustiger.
Ik had kunnen kiezen om mijn angst te blijven voeden, om te blijven verkrampen, angstvallig vast te grijpen en proberen controle uit te oefenen enzovoorts, maar ik voelde ook aan alles dat dit me niet helpen zal. Het heeft me iets te zeggen, beter onder ogen komen, en dan éerlijk onder ogen komen. Het is mijn eigen gecreëerde mechanisme en waarheid, wil ik er iets mee dan zal ik dáar naar mogen kijken. 😉

Vandaag de dag word er dus weer een van bezinning, niet eindeloos mijmeren en analyseren, maar ondergaan en laten zijn.
Uitdagingen van het leven, zitten hem soms (juist) in de ogenschijnlijk kleine zaken en diep van binnen, onzichtbaar voor buiten.

Namasté

Emotie, want ik mis mijn spiri-cocktailfeestjes! ;-)

3 yoga ochtendsessies verder, niet allemaal om 7u ;-), vele slechte nachten, een shiatsubehandeling vandaag, en nu in afwachting van een logeerbezoekje van goede vriendin!

De shiatsubehandeling dit keer, ik was supermoe want om 8u yoga gedaan en niet meer in bed kunnen kruipen om om 11u bij mw shiatsu te verschijnen. Welke net afgestudeerd was en wel!
En verwonderlijk, eíndelijk, deze keer weer iets anders gedaan gedeeltelijk en voelde me toch lekker erna! Ben vanmiddag wel mijn bed in gekropen maar heb nagenoeg niet geslapen. Wilde weer opstaan! Met het oog op vanavond toch maar even rustig gehouden ;-).

Maar wat ontzettend fijn is het om weer zo’n goed gevoel te ervaren zeg! Door alle slechte nachten de afgelopen maand, functioneer ik nog redelijk gelukkig, maar wel continu zo’n waas van…tja…van wat eigenlijk!?..over me heen.

Ik had ook even een emotiemomentje vanmorgen voor we begonnen, ineens een kort zinnetje maakte me bewust van een gevoel en emotie. Van verdriet en ontlading. Van besef dat het inderdaad niet altijd meevalt nee… En ja, dat ik óok daar best wel eventjes van mocht tranen laten. Het mocht laten zijn.
In een klap een besef dat ik zo heerlijk mijn weg aan het bewandelen ben, op mijn manier mijn mogelijkheden zoek én ze benut, en hoe gewoon het is dat ik leef op deze manier. Wel met een megavette beperking vooralsnog… En gek genoeg, sta ik daar nauwelijks nog bij stil!? Dat brengt ook een besef dat het dus eigenlijk heel goed met me gaat als mens, dat ik leef en geniet en blij ben, mogelijkheden zie en ernaartoe werk, dat ik ben.
En ja, dan is zo’n moment als vanochtend wel erg oké, welkom, fijn, nodig en ontladend. Want ik zou zo maar even blijven hollen en niet meer stilstaan ;-).
Geduld, is namelijk niet mijn sterkste kant en daarom ook een misbruikte motivator het ‘geen-geduld’ met als risico door te walsen en vooral niet stil te staan en te voelen als ik zo lekker in de flow zit :).
Dus ik vond het een fijn kadootje, van mijn ziel, om even te beseffen en voelen dat het ook af en toe best zwaar is en niet leuk, hè lieverd? zeg ik dan. Het is goed, het is oké. En nee, het is ook zeker niet normaal om 31 te zijn en niet de hele wereld te kunnen verkennen op je blote voeten en tigduizend opleidingen en cursussen te doen en spirituele cocktailfeestje te geven ;-). Haha.
En dan ben ik toch even trots, op mezelf, dat ik het zo doe. Dat ik heerlijk genieten kan en me blijkbaar niet in een leven vol lijden laat vallen maar leiden en zijn heel hartelijk tot me neem.
En dan geniet ik van de tranen van ontlading, van de ruimte van mijn ziel, van besef dat ook ik weleens een paar armen om me heen geslagen nodig heb. Gewoon heel eventjes maar natuurlijk ;), dat is mens-zijn. Dat ik mens-ben.

De vreugde van een stukje aarde

Dat ik zó enorm ervaar! Met mijn handen in de aarde en/of met een stukje aarde bezig zijn. Dit kun je op vele niveaus verder trekken…
Maar net, zojuist, heb ik mijn frame gemaakt om een zeil overheen te kunnen plaatsen, erg simpel, maar oh zo leuk! Knutselen, graven, bekijken, oplossingen bedenken, mogelijkheden, verwonderen. En vooral ook, een stukje aarden.
Mijn tomaatplantjes geplant van de week, daarvoor is de bescherming/overkapping straks, zo ook courgette, paprika óf peper, dat zal nog wel duidelijk worden ;-). Salie staat er al, aardbeienplanten ook, pompoen, kropsla, peultjes, rucola.
Als ik het zo opschrijf denk ik, wauw! Dat is écht al veel!!
En het allerleukste, ik word er zó ontzettend blij van. Voor mij geen stadswonen meer hoor. Echt, die ruimte, buiten zijn, rust, natuur. Ik wil álles leren, van, en met de natuur. Ik ben helemaal los… 😉 Op mijn eigen tempo, uiteraard wordt hierin ook mijn geduld op de proef gesteld. Want…alles leren lukt niet eens in een jaar tijd…iets wat ik graag zou willen. Ik maak er maar een levensopdracht van.
Ik geniet ervan. Heel erg. En wat is fijner dan ergens zo intens van genieten?
Er liggen zakjes zaden (bio-logisch dynamische) op me te wachten, voor nu, of volgend jaar. Met eetbare bloemen, theeën, moestuin-groenten… Dat er iets bestaat als een dropplant! Ík wist het niet in ieder geval. Je kunt er thee van zetten, maar ook de bloemen kun je eten.

Dit is een deel van mijn reis, eetbare planten en kruiden, en ook geneeskrachtige planten en kruiden. Altijd al wel in mijn hoofd gehad, die interesse voor de natuur en zijn heling, in het begin vooral in mijn achterhoofd. Maar sinds dit jaar, BAM!, op de voorgrond ermee! 😉
Het is zó verschrikkelijk interessant. Een wereld gaat open, nog verder open. De basis van het leven, begint hier. Of misschien is het wel de kern.
Al met al, hier zitten vele krachten, energieën, heling, liefde, ongelooflijk gecompliceerde en toch ook weer simpele perfectheid en eenheid en balans.

“Nature is my religion,
Earth is my temple”

Nog een mooie tekst die een vriendin vandaag plaatste:

‘We shall not cease from exploration
And the end of all our exploring
Will be to arrive where we started
And know the place for the first time..’
T.S. Elliot