Een bewogen dag…

Nou, dit was nou wat je zegt een bewogen dag…
Met meer dan ‘alleen’ een uitvaart. Van oma.
Ik ben trots, op mijn broer. Trots op zijn keuze voor wie hij is en dát te respecteren, zich niet uit het veld te laten slaan. Trots op hoe hij gaat staan, zijn moed, welke hij niet als moed zal omschrijven denk ik, trots dat ik zijn zusje ben, en hij mijn grote broer. Voor mij, was hij vandaag écht mijn grote broer! En dat voelt heerlijk.

Families, zullen velen beamen, zijn bijzondere ‘constructies’… Ik ben dan ineens blij met mijn gezin, mijn broer, zusje en moeder.
Ik ben ook blij, dat ik mijn familie weer heb gezien, en gesproken. De meesten na 14 jaar pas weer… Dat is dan weer familie, je kent elkaar nog gewoon, het is bekend en ‘vertrouwd’.

Bijzonder, was het ook. Om in dezelfde kerk te zitten als waar ik ruim 14 jaar eerder ook zat, maar dan echt helemaal vooraan. Toen heb ik zelfs nog gesproken, vooraan gestaan, voor een volle kerk.. Als meisje, voor haar vader…
Nu zat ik er weer, en moest denken aan hem, mijn lieve vader, die nu toekeek, hoe zijn moeder zich bij hem voegde.
Ik geloof dat hij even moest lachen, om de toestand, een ‘oud deuntje’, om hoe het ging. Zo voelde het. Ik zag voor het eerst ook heel duidelijk mijn vader in mijn broer…
Eigengereid? Eigenzinnig? Eigen 😉.

Een dag met emoties, verscheurdheid (bij een mededeling), keuzes, hardheid en hart-heid, liefdevol en thuis voelen, overwinning en tranen, hereniging…
Een bewogen dag, met een mooie afronding.

We zien elkaar, wel, of niet, we zien elkaar.

Namasté

‘Welkom, wees welkom.’

“Oma vaart omhoog
Naar daarboven de wolken
Kom thuis, heerlijk thuis 💙”

“Opa blijft nog hier
Heeft afscheid moeten nemen
Opa, het komt goed… 💜”