De dag dat ik… Dan zou ik:

De dag dat ik mag meemaken dat ik ineens 100% energie heb…

Dat ik wakker word en weet…

Deze dag droom ik…

Hoe zou het zijn? Wat zou ik doen?
De dag dat ik ineens energie overhoud en tijd.
Dat ik denken mag, zo, en nu heb ik welverdiende rust na mijn harde werken en alles is af.
Deze dag barst ik in tranen uit.
Van vreugde.
En van al die jaren onmogelijk verdriet.
Van bevrijding en verlossing.
Een ruimte waarvoor ik op mijn knieen zakken zal.
Ik zal de aarde kussen en de hemel groeten.
Alle mogelijkheden en deuren staan open en ik zal doorgaan op de weg waar ik op zit. En dan met volledig fysieke kunnen en overgave voor 100%.
Ik weet nu dat fulltime werken niet de norm is.
Dat ik met heel weinig leven kan.
Dat werken in dienst voor moeder aarde en het universum de beste en enige werkgever is die ik wil.
Dat ik alles zal doen om vrij te leven op de manier dat leven waarde geeft en er (r)echt toe doet. En van daaruit de cirkels om me heen creëren en voeden voor hetzelfde.
Dat ik zal gaan sporten en mezelf enorm fit maak.
Ik zal jou en mij en jou omhelzen.
Ik zal stralen van geluk. En wellicht even vertwijfeld om me heen kijken.

Ik zal denken, dit is het beste kado wat me ooit is overkomen…
Op mijn knieen van geluk…

❤

Het bos induiken voor zonsopgang…

Kan je blij en onrustig en verdrietig en opgelucht en gefrustreerd en compleet verbonden tegelijk zijn??
Het lijkt er bij mij af en toe nu wel op! Het wisselt snel en veel deze dagen… Van momenten van vertrouwen, naar angst, naar vertrouwen naar machteloosheid, naar vertrouwen naar blijdschap, naar frustratie naar weer vertrouwen!
Het lijkt wel een pinballautomaat van binnen. En het enige wat ik kan doen is me mee laten voeren op mijn stroom en vertrouwen hebben. Steeds maar weer terug komen op dat vertrouwen. Welke gepaard gaat met een ongelooflijke rust en vrijheid en bezinning. Gelukkig, heb ik dat vertrouwen.
Maar momenteel vliegen er regelmatig momenten tussendoor van de compleet andere kant. En voor ik weer op dat vertrouwen uitkom zijn er een paar de revue gepasseerd!
Ik heb te kampen met uitputtingsklachten sinds lange tijd, slechtere nachten, spierpijnen en noem maar op. Emotioneel word ik getriggerd. En ergens weet ik, is het goed, want blijkbaar heb ik dit nodig. En is het aan mij, hoe ik ermee omga.
Mijn lijf gooit iets in de strijd om me bewust te maken en te behoeden voor. Of het nou geoorloofd is of niet, dat doet er niet zoveel toe want het is er. En ik, doe mijn best om steeds weer te vertrouwen, dat innerlijke grote universele vertrouwen. En steeds weer bevestigt het mij in mijn zijn, mijn deel, mijn weten. De rust die over me heen valt. Nadat ik weer alle gedachten en verleidingen van het gevangen leven heb bekeken en weerstaan. Dan voel ik me weer helemaal vrij, als wezen op deze aarde.

Vanochtend was er weer een moment. Na al vanaf 4u wakker te liggen. Meestal duurt het dan 2u en val ik weer in slaap. Dit keer, niet, en sloeg de wanhoop en frustratie toe! Met oog gericht op de verhuizing over 2 dagen en al mijn plannen die on hold staan.
Ik vloog mijn bed uit en belandde huilend in mijn huiskamertje, wat nog twee dagen mijn huiskamertje is. Een hele lading kwam eruit. Waarom lukt het me nou niet? Waarom? Waarom krijg ik geen controle over mijn gezondheid en fysieke lichaam? Waarom?
Wetende dat het die controle is die ik los mag laten…
Ik keek naar boven en zag een ster, zo helder. En ik bleef alleen maar staren. Me langzaam weer bewust wordend van het universum. Van de schoonheid. Van het al.
En toen besloot ik te gaan wandelen, in het bos. De zon zou zo opkomen, of in ieder geval zou het snel licht worden. En de drang naar de natuur, naar ‘mijn’ bos was zo groot! Het riep me… Dus ik reed naar het bos en begon te wandelen in schemering. HEERLIJK. En ik had het zo gemist… Door alles deze dagen komt de natuur en bewegen er niet zo van. Maar ik had me kwaad gemaakt en alleen het bos was iets wat me trok en bevoelde.
Ik kwam bij een veldje, met mijn laarzen, en keek naar de rand en zag een hertje. Dit mooie schepsel had mij gezien maar bleef roerloos staan. Net als ik. En mijn hart vulde zich van dankbaarheid. Een paar minuten ervoor wilde ik graag een hertje zien, en meteen bedacht ik me laat het los, geniet gewoon en vul jezelf met de natuur en zijn schoonheid. Dat hertje komt vanzelf.
En ja hoor, daar was ze. Een minuut staarden we elkaar aan, voor deze schone weghuppelde.
Wat restte, was ik op het veld. En de mooiste kleuren van de dageraad welke door de bomen schenen. Vervuld van geluk, besloot ik te gaan liggen op het gras. Gewoon, omdat ik dat wilde en in achterhoofd dacht dat mensen me vast een maffe zouden vinden nu! Haha. Maar ik lag daar mooi wel, en ik genoot intens van het deel uitmaken van deze natuur! Alleen, in het bos, met de zon die opkwam.
Ik voelde me herladen, en zo liep ik langzaam verder, om weer bij de auto uit te komen.

Het is allemaal niet zo zwaar, alleen, je moet het wel zien…alles wat er al is…en het zelf zijn…
Namasté en een mooie dag
🍀

“STOP! In the name of your health…” Zucht

Ik ben weer op zo’n punt gekomen… Zo eentje waar ik mezelf had gezegd niet meer op te willen zitten. Want na al die tijd, wil ik geleerd hebben, om te voorkomen… Geleerd om voor te blijven.
En weet ik dat dit juist lessen zijn. Lessen om me alert te houden, me scherp te houden, me op het juiste pad te houden, te zorgen dat ik bewust blijf en blijf zorgen voor mezelf…
Ergens is het goed wat er gebeurt, want echt waar, in jaren kan ik niet zoveel als nu. Ik geniet intens van alle momenten die ik momenteel heb en meemaak. Ik ben met een vriendin een weekend weg geweest, ik ben een avondje uit geweest naar een optreden, een avond welke eindigde op een manier die nog steeds verder gaat nu, ik doe een opleiding, en ik probeer ook mijn toekomstige, nee huidige, woondroom te realiseren, ik app, bel, spreek af. Alles tussen slapen en eten en rusten door.
Ik doe, voor mij, in jaren, ontzettend veel. En ik ben dan ook ontzettend dankbaar!

Deze maand is voor mij ontzettend druk, zo’n woord wat ik ook al in geen jaren heb gebruikt. Maar echt, de tijd die ik heb, en de energie, daarin ben ik ontzettend druk ;-). Ik wil ook, zo ontzettend veel! Iets wat ik altijd al heb gehad, ik vind ontzettend veel leuk… En kiezen is niet mijn sterkste kant. Dan komt de valkuil.
1+1+1.. Ik kan meer, ik doe meer, ik wil meer en doe uiteindelijk teveel…

Zoals nu, wanneer ik al eerdere signalen wel voelde en opmerkte maar gewoonweg geen ruimte maakte. Ik zag nog niet in hoe. Ik haat dingen afzeggen. Ik weet wel dat het erbij hoort, bij mijn leven, maar nu voelde ik dat ik er geen recht meer op had… Afzeggen…. Het gaat immers beter toch? En ik wil iedereen zien, ik wil niemand afzeggen.
Dus na deze aanloop, en twee dagen rust van tevoren waarin ik wat af had gezegd, kon ik gisteren naar een lang gepland jaarlijks uitje. EOFT, Europian Outdoor Filming Tour. Iets met extreme sporten, 9gave filmpjes, in 3u tijd gestopt met pauze, een kick en adrenaline. Merkzaam makkelijker bij te wonen voor me dan voorgaande 2 jaren! Alleen, dit keer moest ik eerst in de ochtend een klein uur autorijden…daarna in bed kruipen bij die vriendin met wie ik zou gaan, toen buiten mijn gewende tijden om opstaan en met haar nog 35min naar Utrecht waar het was en om 5u begon, uitloop van het programma en om half 9 nog eten halen om vervolgens om half 10 op de bank te ploffen, met wat eten. Dan slechter slapen erbij, klein uur terug naar huis met de auto, en je komt bijna uit op: SYSTEM FAILURE 😉

Dus moest ik vandaag, vanavond, een besluit nemen. Morgen, ga ik niet naar de opleiding toe… 3u daar zitten en zwaar cognitief alert zijn zou ik niet trekken, vertelt (lees: schreeuwt want anders hoor ik het niet…) mijn lijf me.
En wandelen, yoga, routine voor mijn gezondheid gebeurt deze maand maar mondjesmaat. Gewoon geen tijd!
Dat betekent, ik zet langzaam mijn gezondheid weer ondergeschikt. Iets wat ik geleerd heb, wat NOOIT meer ondergeschikt mag staan bij mij met mijn lijf. Or else…

Dat dus.
Geen drama nu, want ben nog wel ‘op tijd’, wel even gas terug. En ja, er is zó ontzettend veel leuks in deze wereld te ontdekken, ik stop er zeker niet mee… Maar nu, nu is het even Anouk-tijd, quality time, zen, rust en mezelf voeden vanuit die stabiele pure kern. De verleidingen van het leven, sommige dan ;-), weerstaan.
Terug naar de kern!
Dus als je me zoekt, hier ben ik, in mijn kern gedoken, van waaruit ik hoor te leven.
En beter nog, van waaruit ik wíl leven.
Dat is, volgens mij, iets met vanuit liefde leven.. ❤️.

La France en een retourtje terug naar mij! :)

Dag 2 in de avond, onder de warmtelamp. Bewolkte en een vrij frisse ochtend gehad na regenachtige momenten gisteren. Gelukkig uiteindelijk weer zon, toen ik inmiddels in bed lag… 😉 De slaap liet op zich wachten dus trok mijn bed uit en warempel, de zon! Meteen bikini aan en nog uur op ligbed van de zon genoten voor ik weer m’n bed in kroop.
Later weer opgestaan en zag nog zon uit het raam dus zelfde stappen meteen herhaald. Met 5 min in de zon was de zon weg…!?!
Wandelen dan maar. En oh….wat een plaatje, mooie huisjes, op de heuvel, uitzicht over uitgestrekte vergezichten vol idealistische denkbeelden en romantiek. Hoe prachtig.
Deze dagen, in deze contreien, doen allerlei herinneringen naar boven halen, van reizen en vakanties welke ik heb gemaakt. Van Australische boerderij levens naar kusten in Mexico en binnenlanden van Canada. Tussendoor nog Portugese avonturen gemengd met Ecuadoriaanse en Peruaanse enzovoorts…
Wat een rijkdom, wat een luxe, zulke mooie omgevingen al mogen aanschouwen. Voor altijd in mijn geheugen gegrift, dat weet ik zeker. Avonturen, dromen, wensen kwamen samen.
En nu, met deze vakantie in Zuid Frankrijk in de heuvelen van Frejus, raak ik enthousiast. Om weer te reizen. Ik voel weer hoe het is, ‘buitenland’, waar alles natuurlijk fijner is ;-). Mijn laatste alleen-avontuur is alweer 4,5 jaar geleden. Het zal niet mijn laatste zijn, dat weet ik zeker.

Net genoot ik van een zonsondergang, over de lagen van moeder natuur, lagen van bebossing en heuvelen in de verte. Elke laag zijn eigen kleurnuance en gloed… Met de zon, die steeds warmer kleurde. De lucht die in zijn sporen volgde, met zachte strelende wolkformaties, als een waaier, vanuit de plek waar de zon gedag ging zeggen verspreid. Werkelijk prachtig!
En krachtig, toen ik op de pilaar voor het huis toeschouwer mocht zijn, een deelgenoot. Letterlijk voelen stromen…
Nu zit ik onder de luifel, de kikkers hebben hun concert gehouden, de krekels zijn in volle gang, thee staat naast me, de kaarsjes branden, de lucht maakt zich op voor complete duisternis, helder donkerblauw, waar straks de eerste sterren verschijnen mogen.

In stilte, ben ik, aanschouw ik, geniet ik.
Van het fenomeen genaamd leven.

Ja, ik ben me zeer bewust, mijn gezondheid is op zijn retour. En dan wel op zijn retour terug naar mij!!!

Ps. Mijn voeten hebben vandaag de middellandse zee weer eens aangeraakt! 😉