Dieper in de kern…
Soms is het de wens van je hele wezen, zonder dat je het zelf door hebt…
Mijn lichaam is zo’n lichaam, die dat aangeeft dan. En soms, heb ik een tijdje nodig voor ik haar taal begrijp.
Ik kom erachter, of heb in ieder geval een vermoeden, dat mijn lichaam mijn gids is en mijn leven in het teken staat van mijn persoonlijke missie. Dat klinkt nog logisch, ergens.
Ik heb het gevoel, dat het voor mij niet bestemd is af te wijken, geen greintje, op het zijpad waar ik me te goed kan doen aan verlangens en plezier, allemaal korte termijn en dus tijdelijk, en zeker wel leuk, daar niet van! Het zijn die verlangens gestuurd vanuit het ego, de gewone pleziertjes die we in onze huidige wereld blijkbaar zo geleerd hebben nodig te hebben. Voor sommigen bestaat het zelfs alleen nog maar daaruit.
Het zijn die ‘even dit want dat vind ik zo leuk’ en die ‘even dat, dat gun ik mezelf gewoon even’, de ‘ja maar een keer moet kunnen’ en ‘ja maar jezelf ook een keer verwennen (schijnbaar)’ uitstapjes die af-wijken van een missie, die ‘ont-spanning’ geven en de boel schijnbaar relativeren. Maar die ook constant nodig zijn om dat gevoel wat je ervan krijgt te vervullen, aan te vullen, te ervaren. Als een soort verslaving. Het zijn de snoepjes voor iemand die een dieet volgt en vindt dat een snoepje heus wel moet kunnen. Of dat ene wijntje, ach, dat is vast zo erg niet.
En ja, misschien is het zo. ‘Moet’ dat ook gewoon kunnen.
Alleen kijk ik er anders tegenaan… Is het een levensstijl. Of beter gezegd, ben ik er anders tegenaan gaan kijken in de loop der jaren. Deels vanwege ‘moeten’, maar ook vanwege kiezen. Het zijn de excuses die we onszelf maken, waarmee we handelingen goedpraten om zo onder de verantwoordelijkheid, eventjes, van het leven uit te komen. Om ons niet te verbinden met consequenties, ze in ieder geval te bevriezen, het gevoel daarin.
En ik, wil volledige verantwoordelijkheid voor mijn leven. Iets wat ik nóg eng vind af en toe om uit te spreken! Verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven… Pffff, dat klinkt… zo… groots…
En ja, ik heb al een hele tijd terug dit besloten, dat ik mijn leven met een doel leven wil, met een missie. Ook al weet ik niet een eindpunt, het is wel voelbaar, door het luisteren naar mezelf en de kern weet ik welke stappen ik maken mag, en kan. De weg van het hart, de ziel, het universum. Voor mij is het ondertussen voelbaar.
Vandaag, heb ik even heel sterk het gevoel dat ik zo’n leven heb waarbij ik recht op mijn pad zal blijven lopen, dat ik de meeste verleidingen van de zijlijn beter kan laten staan. Voor een groter doel. Voor de lange termijn. En anders, helpt mijn lichaam me wel herinneren… Ik kan mokken als een klein kind hierom in mijn binnenste, wat ik ook heus weleens doe ;-), maar tegelijk voel ik ook bij zo’n besef weer een hele grote rust over me heen dalen. In me neersijpelen. Van dat het goed is, en erg fijn ook. Ik hóef niet meer, meer ernaast, want het is al genoeg.
En gelukkig, of helaas (afhankelijk van hoe je er naar kijkt), maakt mijn situatie dat ik moet kiezen tussen ervaringen, ik heb niet de luxe ze allebei te doen. Ik moet kiezen, tussen wat ik wil en wat ik écht wil. En als ik daar goed in zak, over denk, dan is het antwoord duidelijk. Ik wil namelijk écht! Het pure, de kern, de zuiverheid, hierin zit alles.
Dat deze dag me weer wat heeft geschonken, een hernieuwd besef, her-ontdekt en weer ervaren. Het lijkt me een mooi plan om deze zachte wetenschap te laten zijn, in mij, waar ze op dit moment weer is binnen gekomen.
Namasté
Het leven, ik, en ME 