Even…

Ik schrijf momenteel niet zoveel… Er gebeurt wel echt heel veel! Misschien daarom, is het wat stiller…

Lichamelijk voel ik me al ruim een week behoorlijk belabberd, qua energie. Ik heb het, maar de downsides zijn er even veel meer. Dat ik met een uitgeput hoofd en lijf toch even opsta, om te koken, en vervolgens weer instort, op de bank.
Er is van alles aan de gang, in mijn leven, in andermans leven, in het universum, in de wereld.
Persoonlijk zijn de deze eerste 3+ maanden van dit jaar een rollercoaster geweest. Wanneer niet 😉 .
Inschrijven eigen bedrijf, vakantie plots, nieuwe woning, verhuizen dus ook, studie nog altijd, overlijden van mensen, uwv keuring. En nu, uit noodzaak wéér een verhuizing… 2 dus binnen 3 maanden tijd.
Ik ga naar een hele fijne plek, een echte thuisplek, eigen huisje, schattig en lief, met tuin. Waar ik me eindelijk met de aarde kan verbinden, geneeskruiden kan laten groeien, groenten en mooie bloemen, om de bijen te ‘blijen’.

En ik…voel me even helemaal op. Op dit moment. Het is een uitdaging, mentaal, om alles los te laten. Dat is het altijd, en nu even anders toch. Ik ben momenteel bezig om te overleven lijkt het soms, zo voelt het, op m’n energie. Mijn paar uurtjes voor mijn werk, eigen werk, schieten er veel bij in… Ik houd gewoon niks over…even… Daar ga ik vanuit, even.
Want het is een proces, en ik merk dat ik me, even, niet meer uit, naar buiten toe… Nauwelijks. Want wie zit er te wachten? Op een oh ze is weer moe verhaal…en kan even niet? Na 6 jaar weten we het wel…

Dus ja, dan doe ik mezelf wat geweld aan, door op te kroppen. 😉
Want ik weet, ik voel me dírect beter als ik me uit. Zo werkt het, bij mij. Het is veel, in mijn leven, en ik vul in dat mensen om me heen er zo ondertussen wel genoeg van hebben. Dat doe ik, zo heel soms. Misschien omdat ik er zelf wel moe van word, op die momenten, dat riedeltje….
Niemand ziet het, onzichtbaar ziek heet het ook wel, en ook ik laat het soms ver weg, van zichtbaar. Bewust en onbewust. Ik doe heel hard mijn best, altijd, en ben al ver gekomen! In mijn wereld heel ver. In de wereld van iemand die de hele dag energie heeft, muizenstapjes. En door al mijn verhalen, op FB bijvoorbeeld, lijkt het volgens mij soms alsof ik gewoon normaal meedraai. Fijn ergens, maar niet de realiteit.
Want de realiteit, zeker nu even ten opzichte van de laatste maanden, is naast de ‘moetjes’ veel liggen, veel moe en weer uitgeput en weer moe (is een verschil).
En even, wil ik er vandaan….
Net als van mijn hoofd…ook even…
Even niks… Even rust… Even liefde… Even zijn… In stilte, in rust, in overgave aan….

En dan, kom ik weer op, als een bloem in het voorjaar, die zijn hoofdje naar de zon draait, en zegt:” ik straal zon, ik straal! En ik heb heel veel plannen en heel veel dromen. En ik ga ze állemaal waarmaken! Állemaal!” Waarop de zon als antwoord terug straalt, en met een liefdevolle glimlach, mijn lichaam vult met licht.

Namasté ❤

Lieve opa, eindelijk heb je rust

Lieve opa,
Eindelijk heb je rust, je bent weer thuisgekomen,
Daar waar je los bent van je lijf, en je weer ademhalen mag.
Het was een zware tijd…voor jou om alles te bevatten, te accepteren, te ondergaan, de weg voor je sterven zou…
Oud worden, oud zijn, is niet altijd even prettig…en dat heb jij wel ondervonden de laatste maanden.
Nu ben je vertrokken. En wens ik je licht. Heel veel licht!
Dat je rust hebt mogen vinden. Je hebt oma los mogen laten, je lieve vrouw wie je niet alleen wilde laten. Zoveel jaren samen, voor mij een eeuwigheid.
Voor oma zullen wij zorgen! Dat is een zekerheid, gegeven.
Onverwachts in verwachte momenten, zo ben je gegaan.
Lieve opa, rust zacht. Voeg je bij de sterren, die je leren te stralen vanaf die andere kant.
Al mijn liefs,
Je kleindochter

En al mijn liefs naar mijn goede vriendin, die nog geen kleine week terug plotseling haar moeder verloor. Sterkte liefie!! Xxxxx ❤️

“Mensen laat me nooit alleen!…”

“Langzaam sluipt het er weer in… Mijn keel wordt dichtgeknepen…
Ontspannen lukt me zelf niet goed… Ik wordt door uitputting gegrepen…

Waar kan ik snijden? Hoe haal ik de belasting nu omlaag?
Het lijkt wel onmogelijk met alles op mijn pad… En allerlei klachten spelen op, zoals in mijn maag…

‘Nog even volhouden, ga nog even door…’
Speelt een oud bandje…..waarmee ik destijds toch echt verloor…

Als ik dit gevecht aanga zal ik verliezen, dit is me bekend, dus daar pas ik nu wel voor…
Ook al duurde het even, voor ik dit bewustzijnsgaatje vond met die ene inzicht-boor…

Al wil ik het heel graag, alles zelf kunnen rooien,
‘Maar pas toch op, en laat je niet door je angsten en ego kooien!’

De wijze tip waarmee ik eindelijk mocht loslaten,
Kwam van moederlief met wie ik gelukkig hierover kon praten…

En meteen kwamen de tranen, die vrijelijk konden gaan stromen..
Als een bevrijding en ontlading, dankbaar, en ik laat ze maar komen…

Wat kan het soms verdomde moeilijk zijn! Om goed voor jezelf te zorgen…
En toch nu zo simpel, ik ga een weekje naar huis, vanaf morgen…”

Mensen laat me nooit alleen! Roept een stemmetje dan spontaan van binnen. Soms heb ik je heel hard nodig alleen zeg ik het niet… Of weet ik niet hoe, want de wereld is hard, ook mijn wereld is hard…
Het gaat vaak gelukkig heel goed met mij nu, en dan vergeet ik het zelfs over die arm, tot ik weer een keer teruggefloten word en besef hoe ontzettend fijn en steunend en helpend en nodig die arm ineens kan zijn.
Grotendeels red ik me prima, maar soms, al is het maar een kwartier voor ik vermoedelijk fluitend opsta, dan wens ik even die arm, gewoon zachtjes om me heen. Zoals vanavond kon, en me weer heeft geholpen. Het helpt mij bijvoorbeeld ont-laden. Als een lichtje waarbij ik even op adem mag komen. Een stukje empathie en begrip, die mij van binnen verwarmen. Waarmee ik weer kracht opdoe, en mijn lichtje weer oppakken kan.
We zijn allemaal samen. En ook ík zal waar ik kan mijn arm voor je ophouden. Op afstand, dichtbij, met gedachten of een paar woorden. Ik weet namelijk zelf hoe fijn die arm van begrip en empathie en warmte kan zijn, en met alle liefde maak ik er een cirkel van.

Namasté ❤️

Dank je wel lieve vriend(inn)en.
Dank je wel lieve familie.
Dank je wel lieve mensen wie ik nog nooit ontmoet heb maar wel deel uitmaken van mijn wereld.
Dank je wel vreemde, die een stukje pad verwarmd.
Dank je wel jij, wie zich durft te openen voor mij.
En dank je wel jij, bij wie ik me mag openen.
Dank je wel.

Manipulaties door emotie

Ja, zo kom ik erachter, op mijn weg van het hart en zuiverheid, dat ik op weg ben en nog niet daar! Want ik ben erachter gekomen dat ik mezelf heb gemanipuleerd, met mijn emoties… En dat ik mijn intuïtie en verstand even niet heb gebruikt en deels genegeerd.
Het is iets, wat vele zullen herkennen. Ten minste, deze aanname baseer ik op gesprekken om mij heen.

Ik heb een woning, vanaf komende week. Na jaren samenwonen, kamerwonen, thuiswonen, heb ik weer een woning voor mezelf! Het was echt de bedoeling, om uit huis te gaan en weer op mezelf. Het kon weer, en thuis wonen is leuk en fijn, maar niet meer zo lang bedoeld als je eenmaal 31 bent 😉 . Ik voelde het zo sterk! En dan roept alles en het hele universum en beweeg ik ernaar.
En deze woning, kwam vlak voor mijn vakantie, 2 dagen maar en daardoor nogal een haast. Hij valt qua prijs binnen de huurtoeslag en daar ging ik dan ook meteen vanuit. Wist ik veel wat de exacte regels waren! Ik zei nog, bij het aanbetalen de dag voor mijn vakantie, dat ik wel huursubsidie moest krijgen. En toen begon een balletje te rollen. Ja, waarschijnlijk wel hoor, werd me gezegd. Maar zekerheid werd me niet gegeven. Toen sloeg de paniek toe even. Alles wees erop..toch? Dit, mijn nieuwe plek..? Er werd aangepast dat ik er geen jaar aan vast zat maar een half jaar. En nog wat onderhandeld. Ik wist niet wat ik moest doen verder, nadat ik de beslissing al had genomen hier te gaan wonen. Vervolgens….blokkeerde hun pinautomaat. Die wilde niet meer werken. En voor mij, was dat zoiets als oh nee…misschien is het niet de bedoeling, kan ik er nu nog onderuit… De pinautomaat werkt niet, de weg naar vastleggen wordt geblokkeerd dus zou het dit betekenen? Nu de twijfel van de toeslag boven is komen drijven?
En toen kwam die andere stem “nee joh, het is de bedoeling, en je moet weg, op jezelf gaan wonen. Alles is steeds te duur, geen woning is geschikt, woningbouw lukt niet want te kort ingeschreven, straks zit je nog 2 jaar thuis??” Dus ik liep naar de pinautomaat buiten ergens, moest iets betalen. Onderweg overpeinzend, vriendin gebeld, compleet gestrest mijn verhaal gedaan. What to do??
Ja…what to do.. Maar ik wil zo graag….!
Dus ik heb mezelf toegesproken, en wijs gemaakt met de woorden van derden, dat het wel zou lukken en anders is 6 maanden niet zo erg. Ben ik in ieder geval weer op mezelf!
En toen ging ik op vakantie. Alles vergeten! Lekker brainstormen over de inrichting.

En eenmaal terug, een week later zou ik definitief tekenen. En de avond ervoor weer gewezen op toeslag moeilijkheden wellicht. Emotie nam de overhand, ‘paniek’ en uiteindelijk in goed overleg zou ik toch tekenen (had ook al een deel betaald). Het zou wel goed komen!
En steeds weer, kwam er een stress opzetten. Ook vanwege oude woontrauma’s en angst om verkeerde woonkeus te hebben gemaakt.
Tot ik van de week eens even heel eerlijk ging kijken…. En ja, toen besefte ik me wat ik had gedaan. In feite heb ik een ‘fout’ gemaakt. Een fout door niet te luisteren naar de signalen, mijn intuïtie te negeren en verstand. En allemaal omdat ik zo graag iets wilde! Toch?

Hoe vaak doen we dat niet? Iets goedpraten voor onszelf, ons zuivere gevoel negeren, of dat deze verbloemd wordt door emotie als angst en verlangen? Ik wil de weg naar complete zuiverheid, vanuit complete zuiverheid leven en handelen en creëren. En daar hoorde dit besef bij… Dat ik mezelf voor de gek heb gehouden, deels onbewust, maar deels ook bewust. Ik was het kind in mij dat graag wilde en in feite met mijn emotie de weg manipuleerde. Dit besef, dat dit een onderdeel is en hier bewust van mag worden. Van dit handelen, omdat het me in de toekomst zal helpen, op mijn weg in zuiverheid.

En nu? Zit er een aannemelijke kans in dat ik over 6 maanden weer moet verhuizen. Omdat de kans bestaat dat ik toch geen toeslag ontvangen zal waardoor de woning te duur gaat zijn. Daar zit ík mee, maar ook anderen die me helpen helaas.
Het is een les in zuiverheid voor mij. Iets achterlaten wat tot het verleden behoort. Helder en schoon in het leven staan. Eerlijk en open en in volle verantwoordelijkheid.

Uiteindelijk kun je zeggen, het was de bedoeling, dat ik deze stappen zette. Want zo heb ik weer een sluier mogen optillen en mezelf een stukje verder mogen ont-dekken. Een foute keuze in die zin bestaat in feite niet natuurlijk… Maar goedpraten kan, en vooral wil, ik net zo min.
Sinds dit besef, samen met mijn gevoel en weten vannacht, is er een rust over me heen gedaald. Voelt het als een licht in mezelf en ben ik dankbaar, naar mezelf, dat ik mezelf durf te ont-pellen en open sta om te leren.
Ik ben leerling en meester tegelijk, meester leert leerling en die op zijn beurt weer leert aan meester. Een cirkel in beweging.

Namasté lieve mensen. Het is een werkelijk prachtige dag!

Wens voor nu, 2014, en altijd:

Kerst,
Wat is kerst,
Voor wie is kerst….
De tijd van de feestdagen, het einde van het jaar.
Misschien ben ik niet meer van het kerstprincipe, of de kerst an sich. Wel het elkaar het beste wensen, liefdevol zijn, soort van allemaal goed en elkaar helpen. Maar dat, wil ik eigenlijk het hele jaar door. Het is alsof we moeten knallen de rest van het jaar, vooral naar niemand omkijken want ‘we moeten knallen’. Soort van ‘disconnected’ verder leven de rest van het jaar. En we zitten zo ‘vol’ dat we dat ook het liefste willen. Geen gedoe, zo min mogelijk, van anderen.

Mijn wens voor nu, voor komend jaar, voor altijd, is dat we van ‘disconnected’, weer volledig ‘connected’ raken. Dat we wakker worden, de liefde her-ont-dekken, onze missie, samen leven, harmonieus, dat de machtssystemen in elkaar donderen, dat we onszelf weer gaan leiden, onze kracht ont-dekken, de passie en puurheid, het respect, de verbinding!
Dat iedereen weet wie hij/zij is, waarvoor we er zijn, dat we het pure nastreven, het echte, dat we durven, weer gaan zien, weer voelen, ervaren, zoals het echt is. Vrij.

Fijne feestdagen.
Namasté

mooie film, the green beautiful klik deze link om te zien.

On a mission. Verantwoordelijkheid en échtheid…

Dieper in de kern…
Soms is het de wens van je hele wezen, zonder dat je het zelf door hebt…
Mijn lichaam is zo’n lichaam, die dat aangeeft dan. En soms, heb ik een tijdje nodig voor ik haar taal begrijp.
Ik kom erachter, of heb in ieder geval een vermoeden, dat mijn lichaam mijn gids is en mijn leven in het teken staat van mijn persoonlijke missie. Dat klinkt nog logisch, ergens.
Ik heb het gevoel, dat het voor mij niet bestemd is af te wijken, geen greintje, op het zijpad waar ik me te goed kan doen aan verlangens en plezier, allemaal korte termijn en dus tijdelijk, en zeker wel leuk, daar niet van! Het zijn die verlangens gestuurd vanuit het ego, de gewone pleziertjes die we in onze huidige wereld blijkbaar zo geleerd hebben nodig te hebben. Voor sommigen bestaat het zelfs alleen nog maar daaruit.
Het zijn die ‘even dit want dat vind ik zo leuk’ en die ‘even dat, dat gun ik mezelf gewoon even’, de ‘ja maar een keer moet kunnen’ en ‘ja maar jezelf ook een keer verwennen (schijnbaar)’ uitstapjes die af-wijken van een missie, die ‘ont-spanning’ geven en de boel schijnbaar relativeren. Maar die ook constant nodig zijn om dat gevoel wat je ervan krijgt te vervullen, aan te vullen, te ervaren. Als een soort verslaving. Het zijn de snoepjes voor iemand die een dieet volgt en vindt dat een snoepje heus wel moet kunnen. Of dat ene wijntje, ach, dat is vast zo erg niet.

En ja, misschien is het zo. ‘Moet’ dat ook gewoon kunnen.
Alleen kijk ik er anders tegenaan… Is het een levensstijl. Of beter gezegd, ben ik er anders tegenaan gaan kijken in de loop der jaren. Deels vanwege ‘moeten’, maar ook vanwege kiezen. Het zijn de excuses die we onszelf maken, waarmee we handelingen goedpraten om zo onder de verantwoordelijkheid, eventjes, van het leven uit te komen. Om ons niet te verbinden met consequenties, ze in ieder geval te bevriezen, het gevoel daarin.
En ik, wil volledige verantwoordelijkheid voor mijn leven. Iets wat ik nóg eng vind af en toe om uit te spreken! Verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven… Pffff, dat klinkt… zo… groots…
En ja, ik heb al een hele tijd terug dit besloten, dat ik mijn leven met een doel leven wil, met een missie. Ook al weet ik niet een eindpunt, het is wel voelbaar, door het luisteren naar mezelf en de kern weet ik welke stappen ik maken mag, en kan. De weg van het hart, de ziel, het universum. Voor mij is het ondertussen voelbaar.

Vandaag, heb ik even heel sterk het gevoel dat ik zo’n leven heb waarbij ik recht op mijn pad zal blijven lopen, dat ik de meeste verleidingen van de zijlijn beter kan laten staan. Voor een groter doel. Voor de lange termijn. En anders, helpt mijn lichaam me wel herinneren… Ik kan mokken als een klein kind hierom in mijn binnenste, wat ik ook heus weleens doe ;-), maar tegelijk voel ik ook bij zo’n besef weer een hele grote rust over me heen dalen. In me neersijpelen. Van dat het goed is, en erg fijn ook. Ik hóef niet meer, meer ernaast, want het is al genoeg.
En gelukkig, of helaas (afhankelijk van hoe je er naar kijkt), maakt mijn situatie dat ik moet kiezen tussen ervaringen, ik heb niet de luxe ze allebei te doen. Ik moet kiezen, tussen wat ik wil en wat ik écht wil. En als ik daar goed in zak, over denk, dan is het antwoord duidelijk. Ik wil namelijk écht! Het pure, de kern, de zuiverheid, hierin zit alles.

Dat deze dag me weer wat heeft geschonken, een hernieuwd besef, her-ontdekt en weer ervaren. Het lijkt me een mooi plan om deze zachte wetenschap te laten zijn, in mij, waar ze op dit moment weer is binnen gekomen.

Namasté

Een bewogen dag…

Nou, dit was nou wat je zegt een bewogen dag…
Met meer dan ‘alleen’ een uitvaart. Van oma.
Ik ben trots, op mijn broer. Trots op zijn keuze voor wie hij is en dát te respecteren, zich niet uit het veld te laten slaan. Trots op hoe hij gaat staan, zijn moed, welke hij niet als moed zal omschrijven denk ik, trots dat ik zijn zusje ben, en hij mijn grote broer. Voor mij, was hij vandaag écht mijn grote broer! En dat voelt heerlijk.

Families, zullen velen beamen, zijn bijzondere ‘constructies’… Ik ben dan ineens blij met mijn gezin, mijn broer, zusje en moeder.
Ik ben ook blij, dat ik mijn familie weer heb gezien, en gesproken. De meesten na 14 jaar pas weer… Dat is dan weer familie, je kent elkaar nog gewoon, het is bekend en ‘vertrouwd’.

Bijzonder, was het ook. Om in dezelfde kerk te zitten als waar ik ruim 14 jaar eerder ook zat, maar dan echt helemaal vooraan. Toen heb ik zelfs nog gesproken, vooraan gestaan, voor een volle kerk.. Als meisje, voor haar vader…
Nu zat ik er weer, en moest denken aan hem, mijn lieve vader, die nu toekeek, hoe zijn moeder zich bij hem voegde.
Ik geloof dat hij even moest lachen, om de toestand, een ‘oud deuntje’, om hoe het ging. Zo voelde het. Ik zag voor het eerst ook heel duidelijk mijn vader in mijn broer…
Eigengereid? Eigenzinnig? Eigen 😉.

Een dag met emoties, verscheurdheid (bij een mededeling), keuzes, hardheid en hart-heid, liefdevol en thuis voelen, overwinning en tranen, hereniging…
Een bewogen dag, met een mooie afronding.

We zien elkaar, wel, of niet, we zien elkaar.

Namasté

‘Welkom, wees welkom.’

“Oma vaart omhoog
Naar daarboven de wolken
Kom thuis, heerlijk thuis 💙”

“Opa blijft nog hier
Heeft afscheid moeten nemen
Opa, het komt goed… 💜”

Volle maan, zal ze vannacht gaan? Oma…

Vannacht is het volle maan… Zal ze dan gaan?
Dan komt mijn vader haar halen, vast wel. Hij zal je meenemen naar het licht oma, of zal je op staan wachten.

Dag lieve oma, nog steeds glimlachend om opa zag ik vandaag. Een liefde van ontelbare jaren, een droom voor velen, voor jullie werkelijkheid.

Al 10 dagen niets gegeten en gedronken, en nog wil je niet gaan. Er wordt goed voor je gezorgd, hier op aarde, maar wees niet bang, want ook hierboven zal je in een warm bad komen.
Je zal weer thuiskomen…
Bedankt dat ik je nog een knuffel mocht komen geven,
Bedankt dat je iedereen nog steeds herkent en dat dát stukje niet mee is genomen tijdens de jaren van steeds meer die andere wereld in zitten.
Bedankt dat door jou en opa, ik mijn vader heb gekregen en daardoor zelf ter wereld ben gekomen, en bestaan mag.
Dank je wel, dat jij bestaat <3.

Namasté

Cadeautjes, zichtbare en onzichtbare

Soms ontvang je ineens cadeautjes, ze kunnen zichtbaar en tastbaar zijn, maar ook onzichtbaar en ontastbaar zoals een bijzondere ontmoeting met iemand, beide hebben een energie die doet creëren en stralen. Harten geopend en warmte gecreëerd.

Van de week ontving ik een superleuk pakketje, van iemand die ik eigenlijk niet echt ken, alleen een beetje, via de post. Ze zou me wat opsturen, ik dacht cakemail, en ontving uiteindelijk allerlei leuke cadeautjes gevuld met lekkers en begeleid met kaartjes met inspirerende teksten. Ik vond dit zo speciaal dat ik me even heel bescheiden afvroeg, waar heb ik zoiets leuks nou aan te danken?! Met blijdschap in mijn hart maakte ik ze open en las een paar kaartjes:
‘Wie zijn eigen tuintje wiedt, ziet het onkruid van de ander niet.’ (Ja ik heb een moestuintje sinds kort en geniet er intens van! 😀 )
‘Een hart dat geeft, ontvangt’ en deze is zo mooi!
‘Alles wat je aandacht geeft, groeit.’
‘Liefde is de enige zinnige en bevredigende oplossing voor het probleem van het menselijk bestaan’

Dat is misschien nog wel de meest mooie en sprekende voor mij, iets waar ik volledig naar probeer te leven.
Liefde, dat uit je hart komt, gevormd wordt en onuitputtelijk aanwezig als je je hart altijd open kan laten zijn, je hart kan laten zijn.
Iets wat nog helemaal niet zo makkelijk, en zeker niet vanzelfsprekend is! Door allerlei gebeurtenissen in het leven, sluit een hart zich, soms volledig met 20(000) sloten…, soms tijdelijk of af en toe.
Ook mijn hart, sluit zich af en toe, en ik ben me er tegenwoordig van bewust. Vaak heeft het te maken met angst, of eigenlijk wel altijd. Het is liefde of angst…dus angst kan de liefde uit/in het hart doen sluiten, en liefde kan angst doen verdwijnen. Waarom lijken we dan toch vaak te blijven varen op angst als duidelijk is dat liefde zoveel mooier is? Daar komt dan weer een angst om de hoek, angst om pijn, angst om verwachtingen, angst om etc etc etc.
Terwijl als je kijkt naar die allesomvattende liefde, deze voelen kan, dan is niks anders, geen angst, meer belangrijk, die doet er simpelweg niet toe!
Dan staat angst voor ego, en liefde voor de ziel.
Zoiets dus.

Namasté

Ik omarm de liefde en voed mijn hart en kom mijn angsten onder ogen, erken en verken en laat gebeuren wat zijn mag.
“Rustig zitten, niets doen, de lente komt en het gras groeit vanzelf”
🙂

De aarde roept mij! :-)

Oh jee oh jee… 😉
Waar brengt het volgen van mijn hart mij naartoe?

Nou, daar waar ik wezen moet! Of mag ;-).
En in dit geval bij de aarde. Aardser dan dit kan bijna niet. Blijkbaar roept de aarde me om mijn handen erin te stoppen, om ervan te leren, om energie te mogen opdoen van de aardse krachten. In mijn handen. Ja…deze handen…

Mijn roep naar de natuur was al groot maar lijkt tegenwoordig ‘unstoppable’! Kruiden en planten in de natuur, die eetbaar zijn, genezend werken, moestuinen, permacultuur. Allemaal termen en onderwerpen waar mijn hart heel veel sneller van gaat kloppen! Zó ontzéttend interessant!
Dus bestelde ik wat boekjes, en nog wat meer, tot een cursusje over permacultuur die ik net binnenkreeg. Na het kijken van de documentare op Youtube over Farmers of the Future (zie link onderaan deze blog) was ik helemaal verkocht! Dát, op kleine schaal, lijkt me zo ontzettend gaaf.
Ik heb altijd al willen leren survivallen. Dan vooral dat stoere in de wilde natuur expedities doen. Aan de Camel Trophy mee willen doen etc. Stoere ik ;-). En ook altijd interesse gehad in de natuur in combi met culturen, remote bevolkingsgroepen e.d.
Maar ook al flink wat jaren heb ik een droom, om ecologisch en zelfvoorzienend te kunnen leven. Die droom was voor over 20 jaar een keer. Als er genoeg geld is binnengehaald haha. Nou gaat ons huidige geldsysteem toch wel een keer op de klippen lopen en veranderd er veel, dus bedenk me niks meer voor over 20 jaar.
Nu blijkt die droom sowieso ook te vervroegen volgens mij, in ieder geval de voorbereiding en bepaalde aspecten. Want nú krijg ik een enorme onverklaarbare(niet ‘gewoon’ verklaarbaar iig 😉 ) drang om me met de aarde bezig te houden.
En dat doe ik met liefde!
Ik weet bijna niet waar te beginnen, maar heb al wel door dat het met verbouwen en wilde planten te maken heeft. Leren-leven-van-de-natuur-stap-1 noem ik het maar!

Dus zit ik hier met een papierwerkje Permacultuur-ontwerpen met de natuur, tuinen van overvloed, geneeskrachtige planten en kruiden, etc voor mijn neus. Loop ik sinds kort niet meer zomaar in het bos, maar heb ik een extra paar ogen gekregen voor de ‘on-kruiden’ die er groeien en maak ik fotootjes om ze thuis (nog niet van gekomen..) te kunnen opzoeken. Kijken wat het is. Ben ik al weken op zoek naar daslook in het bos, maar lijk het maar niet te kunnen vinden hier… Waarschijnlijk omdat ik hier in een overvloedig naaldbomenbos loop en geen loofbomen, wellicht. Maar goed, ik sta op scherp!

Nog maar net begonnen, en durven was er nog niet helemaal…stel nou dat ik iets verkeerds pluk en giftig is? Maar vandaag, kwam ik overduidelijk brandnetel en ineens in volle getale hoeveelheden zevenblad tegen en dacht ja!! Nu ga ik iets ervan maken. Meteen bedenkend, sjips, geen schaartje, zakje, handschoentjes bij me… Straks maar terug dan! 😀
Eenmaal thuis, stuit ik ineens op een recept van zevenblad en brandnetel en knolselderij terwijl ik nooooit spontaan recepten tegenkom.
Het moest dus zo zijn. Een spreekwoordelijke schop onder mijn kont! Moi gaat koken met de natuur. Vanavond, als ik wakker word van mijn schoonheidsslaapje ga ik op zoek naar brandnetel, gewapend met zakje en schaar en handschoenen, voor een brandnetelsoep a la moeder natuur!
En dan morgen, of overmorgen, een ovenschotel van zevenblad, brandnetel en knolselderij.
De aftrap dus ;-).

En weet je, ik geloof dat het zó belangrijk is, leren van de natuur. Hoe meer deze maatschappij, vooral natuurlijk de farmacie en lobbyisten en grote industrieën, zich afzetten tegen de pure natuur en haar wonderen, hoe meer ik getrokken word ervan te leren en hopelijk het ooit weer door te mogen geven.
Want in mijn ogen mist deze wereld veel te veel aan puurheid en visie op hoe wonderlijk de planeet is waar we op leven, hoeveel ze geeft, en hoe mooi het is om er mee in harmonie te leven.
Dit is een onderdeel van mijn levensplan blijkbaar, hier word ik naar getrokken.

Volgen zonder een vast weten waarnaartoe…