Siberie verslag 3: my journey can now really begin

Sja, dat zal het zijn geweest… Een kwetsbaar makende ervaring om vervolgens als een malle van alles te leren en open te staan. Ofzo…

Ik werd wakker, die bewuste volgende morgen. Er was geen hectiek, de rust was er, de lucht helder, de mist verdwenen… Was er nou iets gebeurd vannacht? Of, is het een vage schim van een droom?
Alsof er niks aan de hand was geweest, wat vaker zo is als het licht zijn intrede weer heeft gedaan en de dag weer gewoon dag is geworden, stond ik op. En banjerde naar het kamp, naar de soort-van-keuken en mengde me onder de mensen.
Wat bleek, de sjamaan was gisteravond in het donker gearriveerd, maar niet alleen, nee, met vrouw en twee kinderen. En blijkbaar kan de oudste een behoorlijke aanval (? Mag ik dat zo noemen..?) hebben en schreeuwen alsof er gemoord en verbrand wordt, aangevallen en gedood, het einde van de wereld gekomen is… Meestal getriggerd door verandering en extreme vermoeidheid.
Wist je dat niet dan? Nee… Maar dat was toch een kind en hoorde je ze buiten niet erna? Nee…voor mij niet hoorbaar…alleen het geschreeuw… Ik lag een paar honderd/honderd meter verder. Ik werd dus níet gerust gesteld door pratende mensen. Mede waarschijnlijk door de mist die als een mystieke geluidsdempende deken over en om me heen lag en alleen oordverdovend geschreeuw losliet…

Bedankt. Siberië. Het begin is me duidelijk… 😉

En zo besloot ik, nadat de goede gesprekken teniet waren gedaan door die nacht, en ik blijkbaar niet zo makkelijk er vanaf kwam en mijn systeem en het universum me veel meer te leren had nog, toch maar even in een wat grotere tent ietsje dichterbij het kamp te gaan slapen. Even. En mezelf langzaam, een soort graded activity therapy ;-), te leren wennen en overgeven.
Misschien, eiste ik wel teveel van mij, en moest ik koste wat kost stoer en sterk zijn. Dát loslaten, was eigenlijk toch ook wel heel stoer van mij.
Vond ik.
Dus ging ik zachter en milder raken naar mezelf. Aftasten en ontdekken. Accepteren en ervaren. Aankijken en leren.

‘My journey can now really begin’, was het toen.
Overgave aan wat is, ipv hevig verzetten met wat je niet wilt. Alleen dan, kan verandering en groei écht tot stand komen.
Wijze lessen, van het leven zelf.
Voor mij was het een reis van vele lagen van zelf-bewustwording en zo ook levensbewustwording. Groei in de wijsheid van zijn.

Dus ipv meteen in mijn eentje in de bossen of ver op de velden te moeten kunnen slapen, in mijn eentje alle wandelpaden in de omgeving afstruinen moeten, vision quests op aanvraag doen want dat moet ik ook kunnen.
Besloot ik anders.
Ik wandelde eerst tot het einde van het veld, met ons kamp nog zichtbaar.
Ik vroeg iemand mee om verder te wandelen in de omgeving.
Ik sliep in een ruimere tent waarbij ik mijn kont kon keren dichter bij het kamp.
En van lieverlee, liep ik verder. Ont-dekte ik mijn angsten en overwon ze.
Ik bleef een fractie kijken, naar de sterren en maakte me bewust van de eenheid in ons universum, toen ik gauw in het gras was wezen plassen ’s nachts.
Ik verplaatste naar mijn kleine tentje, na anderhalve week ofzo.
Ik bewoog mezelf bewust, als ik me angstig voelde, zodat ik mezelf niet liet freezen en dat niet toestond, om angst te doorbreken.
Geluid maken, hoorde daar ook bij. Iemand roepen, ipv zo stil mogelijk blijven, voor alle mogelijke gevaar.

Uiteindelijk, liep ik in mijn eentje naar een strobalen lemen huis op 10min a kwartier lopen door de omgeving. Met spanning en alertheid, voor alle wolven en beren die er nooit te zien waren, en waarschijnlijk niet eens kwamen ;-). En het Universum hielp me altijd.
Want dat ik terug lopen erna wel wat naar vond, het idee alleen al, oh nee, ook nog terug. Na heel fijn onthaald te zijn bij prachtige mensen, met een thee en lekkers. Kwamen daar plots twee kampgenoten ook toevallig langs.
En dus hoefde ik niet alleen terug.
Hoe stom ik het ook vond van mezelf, soms, ergens, ook moest ik mezelf de ruimte laten te ervaren.

Deze angst was natuurlijk een diepere angst, met een hele andere onderlaag dan het feitelijke wat ik ervaarde. Het was iets oerouds, van mijn ziel die zich beroerde om wat als herinnering was opgeslagen. Ik móest hier doorheen om tot een opening van kennis te komen, wat oeroud is…
Moeilijk uit te leggen. Maar het hoort bij mijn pad.

Ik voelde me het jonkie, het meisje, het kleine kind, in het begin. Tot frustratie toe in eerste instantie. Wat moest men wel niet denken ;-). Ook al was ik dat helemaal niet, wist mijn weten en ziel. Het was nu wat ik doormaakte. De kwetsbaarheid bepaalde voor mij deze ervaring.
Ik ben vertrokken uit Siberië als gegroeid, geleerd, ervaren en overwonnen. In en volledig met mijn kracht, een rijkdom en een ommezwaai. Een van de vele, maar nu deze. Verder op mijn pad.

Ik heb gewandeld en gelopen, gezwommen in alle naaktheid tussen de bomen, ik heb ruim een week geslapen met mijn kleine tentje, weg van iedereen tussen de jonge bomen en erna even nog op het veld helemaal achterin, ik heb genoten van de prachtige sterrenhemelen in de nacht, ik heb een poort van verdieping in de verbinding van ons Universum mogen ontdekken en doorheen gaan, ik heb ontrafeld een stuk van gedachten versus lichamelijk welbevinden, ik bovenal volledig buiten geleefd, letterlijk en figuurlijk out in the open. Geweldig, om zo te leven.
Ik heb gelachen en gehuild, gebeefd en genoten, gepraat en stilte ervaren, gevochten en overgegeven, conflict gehad en bij mezelf gekomen.
Ik ben in rauwe kwetsbaarheid vebleven, verward en verwonderd.

Deze reis, heeft mij gegrepen, en zal me bijblijven als nieuw startpunt.
Ik heb geleefd. Opnieuw.
En ik ben niet van plan om te stoppen.
Leven, is mijn keuze.
Het échte pure zuivere leven van de ziel…

Namasté

Manipulaties door emotie

Ja, zo kom ik erachter, op mijn weg van het hart en zuiverheid, dat ik op weg ben en nog niet daar! Want ik ben erachter gekomen dat ik mezelf heb gemanipuleerd, met mijn emoties… En dat ik mijn intuïtie en verstand even niet heb gebruikt en deels genegeerd.
Het is iets, wat vele zullen herkennen. Ten minste, deze aanname baseer ik op gesprekken om mij heen.

Ik heb een woning, vanaf komende week. Na jaren samenwonen, kamerwonen, thuiswonen, heb ik weer een woning voor mezelf! Het was echt de bedoeling, om uit huis te gaan en weer op mezelf. Het kon weer, en thuis wonen is leuk en fijn, maar niet meer zo lang bedoeld als je eenmaal 31 bent 😉 . Ik voelde het zo sterk! En dan roept alles en het hele universum en beweeg ik ernaar.
En deze woning, kwam vlak voor mijn vakantie, 2 dagen maar en daardoor nogal een haast. Hij valt qua prijs binnen de huurtoeslag en daar ging ik dan ook meteen vanuit. Wist ik veel wat de exacte regels waren! Ik zei nog, bij het aanbetalen de dag voor mijn vakantie, dat ik wel huursubsidie moest krijgen. En toen begon een balletje te rollen. Ja, waarschijnlijk wel hoor, werd me gezegd. Maar zekerheid werd me niet gegeven. Toen sloeg de paniek toe even. Alles wees erop..toch? Dit, mijn nieuwe plek..? Er werd aangepast dat ik er geen jaar aan vast zat maar een half jaar. En nog wat onderhandeld. Ik wist niet wat ik moest doen verder, nadat ik de beslissing al had genomen hier te gaan wonen. Vervolgens….blokkeerde hun pinautomaat. Die wilde niet meer werken. En voor mij, was dat zoiets als oh nee…misschien is het niet de bedoeling, kan ik er nu nog onderuit… De pinautomaat werkt niet, de weg naar vastleggen wordt geblokkeerd dus zou het dit betekenen? Nu de twijfel van de toeslag boven is komen drijven?
En toen kwam die andere stem “nee joh, het is de bedoeling, en je moet weg, op jezelf gaan wonen. Alles is steeds te duur, geen woning is geschikt, woningbouw lukt niet want te kort ingeschreven, straks zit je nog 2 jaar thuis??” Dus ik liep naar de pinautomaat buiten ergens, moest iets betalen. Onderweg overpeinzend, vriendin gebeld, compleet gestrest mijn verhaal gedaan. What to do??
Ja…what to do.. Maar ik wil zo graag….!
Dus ik heb mezelf toegesproken, en wijs gemaakt met de woorden van derden, dat het wel zou lukken en anders is 6 maanden niet zo erg. Ben ik in ieder geval weer op mezelf!
En toen ging ik op vakantie. Alles vergeten! Lekker brainstormen over de inrichting.

En eenmaal terug, een week later zou ik definitief tekenen. En de avond ervoor weer gewezen op toeslag moeilijkheden wellicht. Emotie nam de overhand, ‘paniek’ en uiteindelijk in goed overleg zou ik toch tekenen (had ook al een deel betaald). Het zou wel goed komen!
En steeds weer, kwam er een stress opzetten. Ook vanwege oude woontrauma’s en angst om verkeerde woonkeus te hebben gemaakt.
Tot ik van de week eens even heel eerlijk ging kijken…. En ja, toen besefte ik me wat ik had gedaan. In feite heb ik een ‘fout’ gemaakt. Een fout door niet te luisteren naar de signalen, mijn intuïtie te negeren en verstand. En allemaal omdat ik zo graag iets wilde! Toch?

Hoe vaak doen we dat niet? Iets goedpraten voor onszelf, ons zuivere gevoel negeren, of dat deze verbloemd wordt door emotie als angst en verlangen? Ik wil de weg naar complete zuiverheid, vanuit complete zuiverheid leven en handelen en creëren. En daar hoorde dit besef bij… Dat ik mezelf voor de gek heb gehouden, deels onbewust, maar deels ook bewust. Ik was het kind in mij dat graag wilde en in feite met mijn emotie de weg manipuleerde. Dit besef, dat dit een onderdeel is en hier bewust van mag worden. Van dit handelen, omdat het me in de toekomst zal helpen, op mijn weg in zuiverheid.

En nu? Zit er een aannemelijke kans in dat ik over 6 maanden weer moet verhuizen. Omdat de kans bestaat dat ik toch geen toeslag ontvangen zal waardoor de woning te duur gaat zijn. Daar zit ík mee, maar ook anderen die me helpen helaas.
Het is een les in zuiverheid voor mij. Iets achterlaten wat tot het verleden behoort. Helder en schoon in het leven staan. Eerlijk en open en in volle verantwoordelijkheid.

Uiteindelijk kun je zeggen, het was de bedoeling, dat ik deze stappen zette. Want zo heb ik weer een sluier mogen optillen en mezelf een stukje verder mogen ont-dekken. Een foute keuze in die zin bestaat in feite niet natuurlijk… Maar goedpraten kan, en vooral wil, ik net zo min.
Sinds dit besef, samen met mijn gevoel en weten vannacht, is er een rust over me heen gedaald. Voelt het als een licht in mezelf en ben ik dankbaar, naar mezelf, dat ik mezelf durf te ont-pellen en open sta om te leren.
Ik ben leerling en meester tegelijk, meester leert leerling en die op zijn beurt weer leert aan meester. Een cirkel in beweging.

Namasté lieve mensen. Het is een werkelijk prachtige dag!

Wens voor nu, 2014, en altijd:

Kerst,
Wat is kerst,
Voor wie is kerst….
De tijd van de feestdagen, het einde van het jaar.
Misschien ben ik niet meer van het kerstprincipe, of de kerst an sich. Wel het elkaar het beste wensen, liefdevol zijn, soort van allemaal goed en elkaar helpen. Maar dat, wil ik eigenlijk het hele jaar door. Het is alsof we moeten knallen de rest van het jaar, vooral naar niemand omkijken want ‘we moeten knallen’. Soort van ‘disconnected’ verder leven de rest van het jaar. En we zitten zo ‘vol’ dat we dat ook het liefste willen. Geen gedoe, zo min mogelijk, van anderen.

Mijn wens voor nu, voor komend jaar, voor altijd, is dat we van ‘disconnected’, weer volledig ‘connected’ raken. Dat we wakker worden, de liefde her-ont-dekken, onze missie, samen leven, harmonieus, dat de machtssystemen in elkaar donderen, dat we onszelf weer gaan leiden, onze kracht ont-dekken, de passie en puurheid, het respect, de verbinding!
Dat iedereen weet wie hij/zij is, waarvoor we er zijn, dat we het pure nastreven, het echte, dat we durven, weer gaan zien, weer voelen, ervaren, zoals het echt is. Vrij.

Fijne feestdagen.
Namasté

mooie film, the green beautiful klik deze link om te zien.