Manipulaties door emotie

Ja, zo kom ik erachter, op mijn weg van het hart en zuiverheid, dat ik op weg ben en nog niet daar! Want ik ben erachter gekomen dat ik mezelf heb gemanipuleerd, met mijn emoties… En dat ik mijn intuïtie en verstand even niet heb gebruikt en deels genegeerd.
Het is iets, wat vele zullen herkennen. Ten minste, deze aanname baseer ik op gesprekken om mij heen.

Ik heb een woning, vanaf komende week. Na jaren samenwonen, kamerwonen, thuiswonen, heb ik weer een woning voor mezelf! Het was echt de bedoeling, om uit huis te gaan en weer op mezelf. Het kon weer, en thuis wonen is leuk en fijn, maar niet meer zo lang bedoeld als je eenmaal 31 bent 😉 . Ik voelde het zo sterk! En dan roept alles en het hele universum en beweeg ik ernaar.
En deze woning, kwam vlak voor mijn vakantie, 2 dagen maar en daardoor nogal een haast. Hij valt qua prijs binnen de huurtoeslag en daar ging ik dan ook meteen vanuit. Wist ik veel wat de exacte regels waren! Ik zei nog, bij het aanbetalen de dag voor mijn vakantie, dat ik wel huursubsidie moest krijgen. En toen begon een balletje te rollen. Ja, waarschijnlijk wel hoor, werd me gezegd. Maar zekerheid werd me niet gegeven. Toen sloeg de paniek toe even. Alles wees erop..toch? Dit, mijn nieuwe plek..? Er werd aangepast dat ik er geen jaar aan vast zat maar een half jaar. En nog wat onderhandeld. Ik wist niet wat ik moest doen verder, nadat ik de beslissing al had genomen hier te gaan wonen. Vervolgens….blokkeerde hun pinautomaat. Die wilde niet meer werken. En voor mij, was dat zoiets als oh nee…misschien is het niet de bedoeling, kan ik er nu nog onderuit… De pinautomaat werkt niet, de weg naar vastleggen wordt geblokkeerd dus zou het dit betekenen? Nu de twijfel van de toeslag boven is komen drijven?
En toen kwam die andere stem “nee joh, het is de bedoeling, en je moet weg, op jezelf gaan wonen. Alles is steeds te duur, geen woning is geschikt, woningbouw lukt niet want te kort ingeschreven, straks zit je nog 2 jaar thuis??” Dus ik liep naar de pinautomaat buiten ergens, moest iets betalen. Onderweg overpeinzend, vriendin gebeld, compleet gestrest mijn verhaal gedaan. What to do??
Ja…what to do.. Maar ik wil zo graag….!
Dus ik heb mezelf toegesproken, en wijs gemaakt met de woorden van derden, dat het wel zou lukken en anders is 6 maanden niet zo erg. Ben ik in ieder geval weer op mezelf!
En toen ging ik op vakantie. Alles vergeten! Lekker brainstormen over de inrichting.

En eenmaal terug, een week later zou ik definitief tekenen. En de avond ervoor weer gewezen op toeslag moeilijkheden wellicht. Emotie nam de overhand, ‘paniek’ en uiteindelijk in goed overleg zou ik toch tekenen (had ook al een deel betaald). Het zou wel goed komen!
En steeds weer, kwam er een stress opzetten. Ook vanwege oude woontrauma’s en angst om verkeerde woonkeus te hebben gemaakt.
Tot ik van de week eens even heel eerlijk ging kijken…. En ja, toen besefte ik me wat ik had gedaan. In feite heb ik een ‘fout’ gemaakt. Een fout door niet te luisteren naar de signalen, mijn intuïtie te negeren en verstand. En allemaal omdat ik zo graag iets wilde! Toch?

Hoe vaak doen we dat niet? Iets goedpraten voor onszelf, ons zuivere gevoel negeren, of dat deze verbloemd wordt door emotie als angst en verlangen? Ik wil de weg naar complete zuiverheid, vanuit complete zuiverheid leven en handelen en creëren. En daar hoorde dit besef bij… Dat ik mezelf voor de gek heb gehouden, deels onbewust, maar deels ook bewust. Ik was het kind in mij dat graag wilde en in feite met mijn emotie de weg manipuleerde. Dit besef, dat dit een onderdeel is en hier bewust van mag worden. Van dit handelen, omdat het me in de toekomst zal helpen, op mijn weg in zuiverheid.

En nu? Zit er een aannemelijke kans in dat ik over 6 maanden weer moet verhuizen. Omdat de kans bestaat dat ik toch geen toeslag ontvangen zal waardoor de woning te duur gaat zijn. Daar zit ík mee, maar ook anderen die me helpen helaas.
Het is een les in zuiverheid voor mij. Iets achterlaten wat tot het verleden behoort. Helder en schoon in het leven staan. Eerlijk en open en in volle verantwoordelijkheid.

Uiteindelijk kun je zeggen, het was de bedoeling, dat ik deze stappen zette. Want zo heb ik weer een sluier mogen optillen en mezelf een stukje verder mogen ont-dekken. Een foute keuze in die zin bestaat in feite niet natuurlijk… Maar goedpraten kan, en vooral wil, ik net zo min.
Sinds dit besef, samen met mijn gevoel en weten vannacht, is er een rust over me heen gedaald. Voelt het als een licht in mezelf en ben ik dankbaar, naar mezelf, dat ik mezelf durf te ont-pellen en open sta om te leren.
Ik ben leerling en meester tegelijk, meester leert leerling en die op zijn beurt weer leert aan meester. Een cirkel in beweging.

Namasté lieve mensen. Het is een werkelijk prachtige dag!

Innerlijke belletjes, voor verandering

Vaak is het besef van verandering willen, de eerste stap in de trein naar verandering. Het niet wegwuiven en naast je neer leggen, doen alsof je het niet van je ziel gevoeld/gezien/gehoord hebt, maar er open in zijn en staan zorgt vaak voor nieuwe dingen op je pad. Ideeën, mensen, voorvallen, hints van het universum. Uiteraard is het de keus van ieder om er iets mee te doen, luisteren naar die innerlijke belletjes, die ergens bij gaan rinkelen en je een gevoel bezorgen…en daarmee een richting aanwijzen wellicht…?

Zelf zit ik heel erg met het idee te stoeien voor míjn droom, om deze na te jagen en te realiseren. Eerst met allerlei gedachten over de vele haken en ogen. Maar, ik ben al van ver gekomen wat een tijd lang onmogelijk leek en was, dus wat als het me gewoon wél stoer lukken gaat!? Die optie is er wel degelijk en kan ik natuurlijk óók creëren in mijn gedachten. Zo ga ik er dus voor, benutten van die kans, in ieder geval me erin verdiepen, mogelijkheden onderzoeken, kennis erover opdoen, soort ‘veldonderzoek’ vanuit huis, waar kan. Ik wil niet meer uitgaan van dat iets niet kan, bij voorbaat, maar dat het wél kan of zou kunnen! En dat ik mogelijk met teleurstelling moet dealen, dat mag ik dan maar leren 😉, als het nodig is want dat is helemaal niet zeker dus! Hier ga ik dan ook niet gelijk van uit.
En een groot voorbeeld is een heel belangrijk persoon in mijn leven geweest, welke er al een tijdje niet meer is, maar van wie ik wel de genen draag. Zichtbaar en onzichtbaar. Híj deed het ook gewoon, híj had het lef, híj durfde ergens voor te gaan, zonder te weten hoe het uitpakken zal. Dus ík kan dat ook, heb dat ook in me…ergens toch? ☺ Ja, dat zit er. Ik kan me nog wel wat herinneren, iets heb ik eerder gedaan, in het klein.
“Niet geschoten is altijd mis”.

De weg is de weg, en je vóelt wanneer je op je weg zit. Of je uiteindelijk op het doel uitkomt wat je voor ogen had toen je begon weet je niet, maar de weg leidt je wel waar je naartoe moet, en kom je dus ook uit op een punt, met wellicht een ander doel dan eerst. Maar dat eerste idee van een doel wat voor ogen lag maakte dat je stappen zette in de juiste richting… Het maakt dus niet uit, of je uitkomt op de plek waar je dacht, ik geloof erin dat als je ‘de weg’ volgt, er precies langskomt wat je nodig hebt. Zij het in mensen, in middelen, in gebeurtenissen, in leringen, in processen. Een verrijking en groei, dat zeker.

“Hold your vision, trust the process” zoiets.
Mooie woorden, die me hieraan doen denken. Het onbekende najagen in een beeld, gevoel, weten, ergens kom ik uit… Trust the process… The process of life, if you choose for it…

Namasté