Sja, dat zal het zijn geweest… Een kwetsbaar makende ervaring om vervolgens als een malle van alles te leren en open te staan. Ofzo…
Ik werd wakker, die bewuste volgende morgen. Er was geen hectiek, de rust was er, de lucht helder, de mist verdwenen… Was er nou iets gebeurd vannacht? Of, is het een vage schim van een droom?
Alsof er niks aan de hand was geweest, wat vaker zo is als het licht zijn intrede weer heeft gedaan en de dag weer gewoon dag is geworden, stond ik op. En banjerde naar het kamp, naar de soort-van-keuken en mengde me onder de mensen.
Wat bleek, de sjamaan was gisteravond in het donker gearriveerd, maar niet alleen, nee, met vrouw en twee kinderen. En blijkbaar kan de oudste een behoorlijke aanval (? Mag ik dat zo noemen..?) hebben en schreeuwen alsof er gemoord en verbrand wordt, aangevallen en gedood, het einde van de wereld gekomen is… Meestal getriggerd door verandering en extreme vermoeidheid.
Wist je dat niet dan? Nee… Maar dat was toch een kind en hoorde je ze buiten niet erna? Nee…voor mij niet hoorbaar…alleen het geschreeuw… Ik lag een paar honderd/honderd meter verder. Ik werd dus níet gerust gesteld door pratende mensen. Mede waarschijnlijk door de mist die als een mystieke geluidsdempende deken over en om me heen lag en alleen oordverdovend geschreeuw losliet…
Bedankt. Siberië. Het begin is me duidelijk… 😉
En zo besloot ik, nadat de goede gesprekken teniet waren gedaan door die nacht, en ik blijkbaar niet zo makkelijk er vanaf kwam en mijn systeem en het universum me veel meer te leren had nog, toch maar even in een wat grotere tent ietsje dichterbij het kamp te gaan slapen. Even. En mezelf langzaam, een soort graded activity therapy ;-), te leren wennen en overgeven.
Misschien, eiste ik wel teveel van mij, en moest ik koste wat kost stoer en sterk zijn. Dát loslaten, was eigenlijk toch ook wel heel stoer van mij.
Vond ik.
Dus ging ik zachter en milder raken naar mezelf. Aftasten en ontdekken. Accepteren en ervaren. Aankijken en leren.
‘My journey can now really begin’, was het toen.
Overgave aan wat is, ipv hevig verzetten met wat je niet wilt. Alleen dan, kan verandering en groei écht tot stand komen.
Wijze lessen, van het leven zelf.
Voor mij was het een reis van vele lagen van zelf-bewustwording en zo ook levensbewustwording. Groei in de wijsheid van zijn.
Dus ipv meteen in mijn eentje in de bossen of ver op de velden te moeten kunnen slapen, in mijn eentje alle wandelpaden in de omgeving afstruinen moeten, vision quests op aanvraag doen want dat moet ik ook kunnen.
Besloot ik anders.
Ik wandelde eerst tot het einde van het veld, met ons kamp nog zichtbaar.
Ik vroeg iemand mee om verder te wandelen in de omgeving.
Ik sliep in een ruimere tent waarbij ik mijn kont kon keren dichter bij het kamp.
En van lieverlee, liep ik verder. Ont-dekte ik mijn angsten en overwon ze.
Ik bleef een fractie kijken, naar de sterren en maakte me bewust van de eenheid in ons universum, toen ik gauw in het gras was wezen plassen ’s nachts.
Ik verplaatste naar mijn kleine tentje, na anderhalve week ofzo.
Ik bewoog mezelf bewust, als ik me angstig voelde, zodat ik mezelf niet liet freezen en dat niet toestond, om angst te doorbreken.
Geluid maken, hoorde daar ook bij. Iemand roepen, ipv zo stil mogelijk blijven, voor alle mogelijke gevaar.
Uiteindelijk, liep ik in mijn eentje naar een strobalen lemen huis op 10min a kwartier lopen door de omgeving. Met spanning en alertheid, voor alle wolven en beren die er nooit te zien waren, en waarschijnlijk niet eens kwamen ;-). En het Universum hielp me altijd.
Want dat ik terug lopen erna wel wat naar vond, het idee alleen al, oh nee, ook nog terug. Na heel fijn onthaald te zijn bij prachtige mensen, met een thee en lekkers. Kwamen daar plots twee kampgenoten ook toevallig langs.
En dus hoefde ik niet alleen terug.
Hoe stom ik het ook vond van mezelf, soms, ergens, ook moest ik mezelf de ruimte laten te ervaren.
Deze angst was natuurlijk een diepere angst, met een hele andere onderlaag dan het feitelijke wat ik ervaarde. Het was iets oerouds, van mijn ziel die zich beroerde om wat als herinnering was opgeslagen. Ik móest hier doorheen om tot een opening van kennis te komen, wat oeroud is…
Moeilijk uit te leggen. Maar het hoort bij mijn pad.
Ik voelde me het jonkie, het meisje, het kleine kind, in het begin. Tot frustratie toe in eerste instantie. Wat moest men wel niet denken ;-). Ook al was ik dat helemaal niet, wist mijn weten en ziel. Het was nu wat ik doormaakte. De kwetsbaarheid bepaalde voor mij deze ervaring.
Ik ben vertrokken uit Siberië als gegroeid, geleerd, ervaren en overwonnen. In en volledig met mijn kracht, een rijkdom en een ommezwaai. Een van de vele, maar nu deze. Verder op mijn pad.
Ik heb gewandeld en gelopen, gezwommen in alle naaktheid tussen de bomen, ik heb ruim een week geslapen met mijn kleine tentje, weg van iedereen tussen de jonge bomen en erna even nog op het veld helemaal achterin, ik heb genoten van de prachtige sterrenhemelen in de nacht, ik heb een poort van verdieping in de verbinding van ons Universum mogen ontdekken en doorheen gaan, ik heb ontrafeld een stuk van gedachten versus lichamelijk welbevinden, ik bovenal volledig buiten geleefd, letterlijk en figuurlijk out in the open. Geweldig, om zo te leven.
Ik heb gelachen en gehuild, gebeefd en genoten, gepraat en stilte ervaren, gevochten en overgegeven, conflict gehad en bij mezelf gekomen.
Ik ben in rauwe kwetsbaarheid vebleven, verward en verwonderd.
Deze reis, heeft mij gegrepen, en zal me bijblijven als nieuw startpunt.
Ik heb geleefd. Opnieuw.
En ik ben niet van plan om te stoppen.
Leven, is mijn keuze.
Het échte pure zuivere leven van de ziel…
Namasté
Het leven, ik, en ME 