Everything changes, zo ook schrijven op mijn blog…

It has been a while…

Ja, blijkbaar zit ik in een periode, waarin ik niet echt op mijn schrijversstoel zit. Waar ik voorheen ‘echt iets móest schrijven!’ is dat nu ver te zoeken.

En eigenlijk weet ik wel waardoor het komt. Ik zit in een grote transformatiefase. Niet zichtbaar, niet tastbaar, maar wel ‘voorspeld’ door mijn weten…
Met als omslagpunt Siberië afgelopen zomer.

Twee jaar, zo ver ben ik bijna, met deze blog, Leven ik en ME. Een uitlaatklep. Een start om te gaan schrijven, wat ik graag al een tijd wilde. Een laagdrempelige manier, ergens. Een blog! Omdat ik zo graag deel. Wat ik meemaak. Een interne stimulans.

Ik kom van ver, mijn eerste blogs, vooral over ME en mijn beleven en struggles, op zoek naar verlossing, ergens. (blog 1: ME voor mij is is van 2 februari 2013). Van zware periodes, fysiek voortslepen, onmacht, verdriet, frustratie. Alles, wat een chronische aandoening met zich meebrengt. En dan extra het onzichtbare erin, de strijd die dan erbovenop komt.
Van plezier, genieten, ervaren, kleine momenten en soms grotere. Van zielenroersels en zijn en natuur en ontwikkelen.

Ik kan oprecht zeggen, ik ben enorm blij en dankbaar met waar ik nu sta!
In twee jaar, is er veel gebeurd. En veel veranderd.
En om bij ME te blijven, mijn lijf, mijn gestel, echt heel veel….

Ik kon alleen maar dromen van de plek waar ik nu sta. Ik ben nog niet terug op de plek waar ik was toen ik net ziek was, maar ik ben al ontzettend ver. Ik wandel, en mogelijk best wat op zn tijd, ik kan op pad, ik zit en lig bijna alleen nog om te slapen/rusten ipv bijna de hele dag, ik rust minder lang overdag, ik werk ondertussen weer wat, in mijn eigen bedrijf, ik heb op reis kunnen gaan enz.
Alleen maar liggen, slapen, ademen, donkerte en stilte, korte beweging buiten, dat ligt achter me.

En ik laat, zo zal het zijn, ME achter me. Het is er niet meer. In mijn systeem, gevoelsmatig, voel ik geen verbinding meer ermee. Ook niet ongewild toch. Alsof ik het voorbij ben.
Een aantal zullen zeggen, dat kan niet, ME kom je niet voorbij. Of misschien, dan heb je vast geen ME (gehad).
En dat maakt ook niet uit.
Ik weet alleen, dat ik alle identificatie met ME heb losgelaten. Voor mezelf. Van binnen. Het is geen oogkleppen op doen, niet willen zien, nee, oprecht voel ik het niet meer.
Nog altijd beperkt, nog altijd slapen overdag, nog altijd minder dan kunnen.
Maar, ME? Daar zit ik niet meer in.
Ik ben op weg. Buiten ME dit keer.
Buiten dit.

Ik heb mezelf gevonden. In hoever dat iets zeggen kan. F*** wat is dat een pittige weg, en nog altijd. Maar het is exact waardoor ik nu hier sta.
5 jaar lang heb ik elke nacht met oordoppen geslapen, ik kon weinig verdragen. Adviezen kon ik niks mee, ik kón gewoon niet, prikkelovergevoeligheid kon ik niet uitzetten of beïnvloeden door er mentaal anders over te denken. Ik ben er zelfs door moeten verhuizen een keer, om mijn gezondheid niet nog verder te laten afzakken…
En, sinds 2 a 3 maanden, ik draag ze niet meer…. Een wonder! Dat ik in slaap val zonder die stoppen in mijn oren. Echt, voor mij, een wonder.

Ik zei rúim een half jaar terug. Ik wil ze niet meer. Die oordoppen. Als er iets is wat ik graag wil, is het dat ik leer overal te slapen, en geen oordoppen meer (structureel) nodig te hebben. Nou overal is het niet, maar thuis heb ik ze niet meer nodig. Het was een echte diepe wens (die ik o.a. maar meenam naar Siberië, waar ik volle maand mét ze geslapen heb…).
Mijn op maat gemaakte oordoppen moesten vervangen worden en ik zei in mezelf, “als het mag dan wil ik geen nieuwe. Ik wil het afsluiten, laat dit het moment zijn dat ik er vanaf kom. En zo niet, dan zal ik nieuwe laten aanmaken…”  Ook dacht ik al een aantal keer, als ik hem verlies, dan zal het vast de bedoeling zijn…

De sjamaan gaf me het meest simpele antwoord op de avond voor vertrek, die op dat moment die hele maand van toepassing was geweest. En ik geloof, dat ik er toen klaar voor was.
Geluid, was niet langer mijn vijand. Ik was veilig. Ik kon ermee leven.
Dat, gebeurde pas toen ik een tijdje terug was. Ik dacht na. Even. Diep. Kort. En ineens. Ik deed het gewoon.
En prompt, niet lang daarna, was ik ze kwijt… Weg, foetsie en nog altijd niet gevonden!?

Je denkt, wat een verhaal over oordoppen. Maar ze staan symbool. Voor een ommezwaai in mijn zijn. Ik ben echt veranderd. En ik zit op een inspirerende, spannende en gezondmakende persoonlijke weg!

Alle wegen zijn persoonlijk. En ik geloof dat ieder zijn eigen weg naar heling mag ontdekken omdat er geen één hetzelfde zal zijn. Leren voelen en ervaren en luisteren en varen op je eigen ziel. Dat is de enige weg.
Voor mij wel.

En Leven ik en ME?
Deze zal veranderen. Ik wil absoluut doorgaan met schrijven. Maar het voelt niet goed, onder deze naam verder te gaan. Het is tijd voor verandering!
Alles is energie. En hier, ben ik klaar.

Namasté mooie lieve mensen! Als ik zover ben laat ik het weten. Uiteraard superleuk als je me blijft volgen! Ik ben nog altijd ik en niet anders ;-).

Liefs.

 

Mijn bedrijf is Umaya – leer de taal van je gevoel
www.umaya.nl

Middag slaapuurtjes veranderen… Teken van transitie?

Slapen slapen slapen…
Er veranderd wat, in mijn slapen. Nu doet het dat wel vaker, in de vorm van niet slapen, onrustig slapen, niet uitrustend slapen, tot ineens weer doorslapen (wat heeeeerlijk is, als het er is…).
Maar de middagen veranderen…

Sinds 5,5 jaar slaap ik ’s middags. Gewoonweg omdat ik de dag niet volhoud. Dat was ook het grootste euvel altijd…’ik houd de dag simpelweg niet vol, hij is in tweeën gesplitst, anders trek ik niks meer.’ En met de vraag ‘wat heb ik?’, geregeld destijds. Of heb ik wel ME. Ook zo eentje.
Maar goed, ik begon met een uur in de middag, of twee uur, ik weet het niet zo goed meer. Wel dat ik ook op gegeven moment in het begin maar een half uur nodig had, en dan ‘gewoon’ functioneerde erna! Gouden tijden, als ik ze met daarna vergelijk…
Dat is dan ook mijn streven, weer terug te komen naar dat ene halve uurtje liggen, of uurtje, en de rest redelijk kunnen functioneren. Beetje kunnen werken, en sociaal leven hebben, deelnemen aan. Dan weet ik echt, nu ben ik ver vooruit gekomen!

Tijdens dat momentje hoefde ik ook niet eens te slapen, half doezelen was al genoeg.
Dat werd uiteindelijk 3u lang liggen, en soms 4 of 5u, in de middag. Ik kón gewoon niet meer… Maximaal 4u ‘op’ zijn, om vervolgens weer te slapen. En zónder die slaap, als het om wat voor reden dan ook niet lukte, functioneerde ik in de avond niet meer. En voelde ik me erg beroerd, erg naar.
Slapen dus, iets wat heel lang dominerend in mijn gedachten is geweest. Van o.a. ‘Ik moet slapen, want anders…’ Dat is niet leuk, kan ik je zeggen. En velen hebben dan wijze adviezen…, van je moet er niet zo op focussen, en mentaal ben je er teveel mee bezig, en en en. Goed bedoeld, maar oh zo niet te behappen. Als je afhankelijk bent van je rust, je prikkelovergevoeligheid ervaart waar je geen reet aan kan doen (symptoom ME), licht slaapt. Ik had een periode ook nog geluidsoverlast dagelijks van de buren met een spring-in-het-veld lief mannetje wat het hele huis door rende, dagelijks, wat onze rieten en houten plafonds niet tegenhield en ik geen ruimte had waar ik eraan kon ontsnappen.
Wat weer stress gaf. En ik me er “natúúrlijk veel te druk om maakte waardoor ik niet slapen kon”…. Ik ben erom verhuisd, voor mijn gezondheid. Beste keus ever!

Ik wijk af :-), dat was ooit, toen, tot 2 jaar terug! En nu al lang niet meer dus!
Slapen gaat al klein tijdje beter, in de zin dat ik geen extreem goede nachten heb steeds, maar minder nodig heb. Ik probeer al een tijd mijn ochtendritme te verplaatsen van 9u op naar 8u op. Wat soms lukt, soms ook niet.
En de middagen!
Sinds 2 weken ofzo, of 3, slaap ik nauwelijks nog in ’s middags. Ik wil wel, maar het lukt me niet meer… En dat doet de vraag rijzen, heb ik het niet meer nodig misschien? 😀 Want de avonden, niet alle, ze gaan soms redelijk oké, ondanks geen slaapmoment in de middag. Wel moet ik de uren nog liggen, in rust, in donker vaak, even alle prikkels uit.
Een andere uitdaging nu, want niet slapen, betekent hoofd blijft wakker, betekent ratel ratel ratel. Bij mij dan ;-). Nu leren zen te worden in die periode in rust, zonder dat ik wegzakken hoef… Uitdaging!

Ik hoop, van harte, dat dit mijn transitiefase is!!! Van niet meer hoeven slapen in de middag, naar wie weet uiteindelijk weer alleen nog maar dat half uurtje op de bank liggen met ogen gesloten en weg van alles en iedereen, om op te laden.
Het lijkt me zoooo geweldig!

Elke verandering brengt een verschuiving met zich mee. Zowel letterlijk als figuurlijk. Voor mij een verschuiving in omgang met. Mezelf. En even door een ongemakkelijke appel heen, want allerprettigst voel ik me niet per se nog, op deze momenten en/of erna. waarin de balans geen balans is maar toch weer naar een balans lijkt te zoeken…
En geduld en afwachten waar het me brengt en wat het betekent. Want dat weet ik nu nog niet.
Ik heb alleen wel hoop :).

Kom je in zicht? Dat ene halve uurtje?? 🙂 I hope so…

Schieten in een angstspiraal, oude patronen.

Soms ontstaan er ineens van die momenten, die het even heel moeilijk maken. Mentaal en fysiek…
De slechte nachten, daar is het nog zo zo en kan ik redelijk mee omgaan (op een enkele keer na).
Alle andere gebeurtenissen in en rond mensen om mij heen ook.
Nu, morgen, een bruiloft van een hele goede vriendin van mij, een van de hele weinige plannen waar ik écht voor geen goud onderuit wil dus! Wat overigens ook niet gaat gebeuren.
Maar even voel ik stress…
Want ja, ik zit sinds gisteravond echt, met keelpijn en grieperig gevoel… En loslaten en vertrouwen dat het wel goed komt laat me ook even in de steek nu. I can stretch untill this far.. Of zoiets 😉 .
Vanbinnen vloek ik, lekker on-zen, en tier ik en vind ik het zo g…vergeten oneerlijk en ben ik er klaar mee! En ik durfde me er even niet aan over te geven omdat ik dan denk dat ik het fysiek alleen maar erger maak. Overtuiging waarvan ik ook weet dat deze niet klopt.
Angstspiraal… Erg onhandig hiervoor.
Wil hem doorbreken, allerlei trucjes, niks werkt, schiet steeds weer terug in de spanning en stress. Daar zit t m natuurlijk, overgeven aan het nu, loslaten, vertrouwen…
Niks proberen, niks afdwingen van mezelf, geen trucjes.
Iets met gewoon zijn.

Ik ga as vrijdag, als het goed is, onverwachts een weekje naar de Ardennen! Gisteren besloten. Een bijzondere week :-), vakantie maar vrij om mee te doen aan yoga, mediatie, trancereizen (sjamanisme), vegetarisch gezond eten wat er is. Ik moet er alleen nog zien te komen en weer thuis geraken. Treinen kan, zeer pittig, een tocht met 3 keer overstappen. En misschien kan ik heen met iemand meerijden, véél beter voor me!
Dus ja, dat speelt ook mee. Had ik eerst alleen de bruiloft deze week, nu ook een reis naar de Ardennen en dit zijn 2 flinke inspanningen voor mij!
Het voelt goed, daar niet van, het voelt heel goed zelfs. Daarom ook, begrijp ik het niet dat ik me fysiek nu zo moet voelen en word ik boos… Ik wil namelijk genieten, van beide activiteiten!

Doordat de vakantie erbij komt schiet ik weer even in een stuk, een oud stuk.., van stress en angst om het niet kunnen, teveel zijn tov wat ik fysiek aankan, word ik weer even geconfronteerd, met mezelf, met een mechanisme van mij, wat belemmerd en krampachtig van binnen laat zijn… Het is niet voor niks dat na dat besluit, de keelpijn en grieperigheid zich op me los laten. Even extra druk uitoefenen zodat ik écht ga kijken…
Ik zie het, want ik weet dat het goed is en dat het klopt, maar door me zo te voelen zoals ik me nu voel ga ik twijfelen en schiet ik in de angst.
Angst om ziek te worden nu ivm keelpijn (die niet voor niets op komt zetten.. 😉 ).
Angst voor het slapen met anderen op een kamer daar die week, “toch geen snurker hè..?” De lichte slaper die ik ben.
De grootste angst van alles, dat ik mezelf achteruit laat gaan door teveel op mn bordje te nemen of teveel te doen.

En die spiraal, is er één waar ik uit wil. Uiteraard realistisch blijven, maar ik heb gezien en ervaren dat het niet zo slecht meer gaat met me, dat ik veel meer speling heb dan zeg een half jaar terug, dat ik momenten heb waarop ik langer volhoud en weer kracht ervaar. Ik zou dus vertrouwen mogen hebben, dat deze dingen die op mijn pad komen, er zijn met een reden en dat ik ze ondertussen aankan. Niet dagelijks, maar zeker als het uitzonderingen zijn.

Ik zie het, ik voel het, ik weet het…. Dit laat me even wat zien, de angst waar ik in schiet.

En mee dat ik dit schrijf, en mee dat ik er even over praat, en mee dat ik laat zijn wat er is en er naar kijk in plaats van voor wegloop of verschuil, zakt er een heleboel en voel ik mij rustiger.
Ik had kunnen kiezen om mijn angst te blijven voeden, om te blijven verkrampen, angstvallig vast te grijpen en proberen controle uit te oefenen enzovoorts, maar ik voelde ook aan alles dat dit me niet helpen zal. Het heeft me iets te zeggen, beter onder ogen komen, en dan éerlijk onder ogen komen. Het is mijn eigen gecreëerde mechanisme en waarheid, wil ik er iets mee dan zal ik dáar naar mogen kijken. 😉

Vandaag de dag word er dus weer een van bezinning, niet eindeloos mijmeren en analyseren, maar ondergaan en laten zijn.
Uitdagingen van het leven, zitten hem soms (juist) in de ogenschijnlijk kleine zaken en diep van binnen, onzichtbaar voor buiten.

Namasté

Vroege vogel…solidair aan opkomende zon

Daar stond ik dan, om 7u naast mijn bed… Al weken word ik geregeld bij zonsopgang (voor 6u dus..) wakker, om het grootste deel nauwelijks nog te slapen. En als ik dan weer in slaap val op gegeven moment en de wekker gaat voel ik me zoo beroerd en niet klaar om uit bed te komen.
Dus op gegeven moment dacht ik, wat moet ik hier nou mee!?!
If you can’t fight it, go with it?…
Opstaan…?
Nou, ik dacht, dan maar opstaan proberen vanaf nu, zie ik wel wat de dag voor me in petto heeft op deze manier. Ik word niet voor niks wakker denk ik…!?
Vervolgens werd ik niet meer wakker-wakker rond die tijd ;-). Zul je altijd zien!
Tot vanochtend, weer… Na niet zulke beste slaapnachten. Inslapen moeite mee etc. Deze week is sowieso qua klachten niet echt mijn beste energieweek… Maar goed, ik lag wakker en dacht, zal ik mijn voornemen eens serieus nemen en opstaan? Ik zag het wel zitten :-). Opstaan, en yoga in de serre doen!

Ik in mijn halve slaapkloffie door de tuin met muziek in handen, mooie cd opgezet en oefeningen voor mijn neus.
Dat ik zo stijf als een hark ben, leuke confrontatie steeds hiermee ;-).
Maar,
Het was,
…..
Heerlijk! Echt, heerlijk.
Het tijdstip zo vroeg in de ochtend vind ik sowieso heerlijk. Vroeger was ik al een vroege vogel, een echt ochtendmens. Dat is nu voor een ‘ME-er’ nog steeds zo met mijn 9u opstaan geloof ik ;-). Maar het allerlekkerste is de energie als de zon opkomt en iedereen nog ligt te slapen… Het liefste zou ik dan opstaan en wandelen door het bos, of yoga doen kwam ik vandaag achter.
Nu nog even een berg energie dagelijks hebben om niet daarna een moeie/uitgeputte dag te hebben…
Na de yoga in bed gekropen, ontspannen en viel weer in slaap. Maar had maar 3 kwartier omdat ik had afgesproken even mee naar een winkel te gaan…
Ja, dan lag ik er na 13u dit keer weer in, en erg fit niet geweest.

Maar toch, die yoga in de ochtend…., het deed me goed.
Zou mooi zijn, als ik daarmee mezelf zou kunnen versterken, en dat het steeds makkelijker gaat en ik steeds een beetje langer de dag vol kan houden!
Stap voor stap…
Hoe gaat dat ook al weer? Stap voor stap? :-p

De dagen zijn mooi, deze dagen zijn bijzonder, een ontdekkingstocht vol nieuwe wegen die verkenning vragen, aftasting, leren en zien en ervaren.
Ik houd het niet meer bij, wat komt dat komt. Ik verwonder me dagelijks. Ik irriteer me ook dagelijks voor het eerst weer, aan dat ik nog steeds tegen beperkingen aan loop, en vervolgens heb (en zoek) ik weer alle vertrouwen. Een week van vallen en opstaan, net als de zon opkomt en onder gaat… En altijd weer opkomt!