Het bos induiken voor zonsopgang…

Kan je blij en onrustig en verdrietig en opgelucht en gefrustreerd en compleet verbonden tegelijk zijn??
Het lijkt er bij mij af en toe nu wel op! Het wisselt snel en veel deze dagen… Van momenten van vertrouwen, naar angst, naar vertrouwen naar machteloosheid, naar vertrouwen naar blijdschap, naar frustratie naar weer vertrouwen!
Het lijkt wel een pinballautomaat van binnen. En het enige wat ik kan doen is me mee laten voeren op mijn stroom en vertrouwen hebben. Steeds maar weer terug komen op dat vertrouwen. Welke gepaard gaat met een ongelooflijke rust en vrijheid en bezinning. Gelukkig, heb ik dat vertrouwen.
Maar momenteel vliegen er regelmatig momenten tussendoor van de compleet andere kant. En voor ik weer op dat vertrouwen uitkom zijn er een paar de revue gepasseerd!
Ik heb te kampen met uitputtingsklachten sinds lange tijd, slechtere nachten, spierpijnen en noem maar op. Emotioneel word ik getriggerd. En ergens weet ik, is het goed, want blijkbaar heb ik dit nodig. En is het aan mij, hoe ik ermee omga.
Mijn lijf gooit iets in de strijd om me bewust te maken en te behoeden voor. Of het nou geoorloofd is of niet, dat doet er niet zoveel toe want het is er. En ik, doe mijn best om steeds weer te vertrouwen, dat innerlijke grote universele vertrouwen. En steeds weer bevestigt het mij in mijn zijn, mijn deel, mijn weten. De rust die over me heen valt. Nadat ik weer alle gedachten en verleidingen van het gevangen leven heb bekeken en weerstaan. Dan voel ik me weer helemaal vrij, als wezen op deze aarde.

Vanochtend was er weer een moment. Na al vanaf 4u wakker te liggen. Meestal duurt het dan 2u en val ik weer in slaap. Dit keer, niet, en sloeg de wanhoop en frustratie toe! Met oog gericht op de verhuizing over 2 dagen en al mijn plannen die on hold staan.
Ik vloog mijn bed uit en belandde huilend in mijn huiskamertje, wat nog twee dagen mijn huiskamertje is. Een hele lading kwam eruit. Waarom lukt het me nou niet? Waarom? Waarom krijg ik geen controle over mijn gezondheid en fysieke lichaam? Waarom?
Wetende dat het die controle is die ik los mag laten…
Ik keek naar boven en zag een ster, zo helder. En ik bleef alleen maar staren. Me langzaam weer bewust wordend van het universum. Van de schoonheid. Van het al.
En toen besloot ik te gaan wandelen, in het bos. De zon zou zo opkomen, of in ieder geval zou het snel licht worden. En de drang naar de natuur, naar ‘mijn’ bos was zo groot! Het riep me… Dus ik reed naar het bos en begon te wandelen in schemering. HEERLIJK. En ik had het zo gemist… Door alles deze dagen komt de natuur en bewegen er niet zo van. Maar ik had me kwaad gemaakt en alleen het bos was iets wat me trok en bevoelde.
Ik kwam bij een veldje, met mijn laarzen, en keek naar de rand en zag een hertje. Dit mooie schepsel had mij gezien maar bleef roerloos staan. Net als ik. En mijn hart vulde zich van dankbaarheid. Een paar minuten ervoor wilde ik graag een hertje zien, en meteen bedacht ik me laat het los, geniet gewoon en vul jezelf met de natuur en zijn schoonheid. Dat hertje komt vanzelf.
En ja hoor, daar was ze. Een minuut staarden we elkaar aan, voor deze schone weghuppelde.
Wat restte, was ik op het veld. En de mooiste kleuren van de dageraad welke door de bomen schenen. Vervuld van geluk, besloot ik te gaan liggen op het gras. Gewoon, omdat ik dat wilde en in achterhoofd dacht dat mensen me vast een maffe zouden vinden nu! Haha. Maar ik lag daar mooi wel, en ik genoot intens van het deel uitmaken van deze natuur! Alleen, in het bos, met de zon die opkwam.
Ik voelde me herladen, en zo liep ik langzaam verder, om weer bij de auto uit te komen.

Het is allemaal niet zo zwaar, alleen, je moet het wel zien…alles wat er al is…en het zelf zijn…
Namasté en een mooie dag
🍀

Verbinding met jóu, als mens

Wat een heerlijkheid.
Mooie dingen die langskomen. Mooie mensen waar ik contact mee heb. Mooie muziek staat op.
Ik voel me verbonden…

Namasté

Alweer 2 weken, bijna, terug van een mooie reis. En er is ook hier weer, in 2 weken tijd, veel gebeurt. Precies in de lijn van mijn leven, veel gebeuren…

Zojuist kreeg ik van een goede vriendin een kaartje, met o.a. deze woorden:
‘…Ik herken steeds meer je echte “ik” in de dingen die je nu doet en de weg die je inslaat….’ En dat ze bewondering heeft voor mij als mens e.d.
Ik ken haar sinds mijn ziekteperiode begon, ze woonde in dezelfde flat en door een afgeleverd pakketje van haar bij mij zijn we uiteindelijk een mooie vriendschap ingerold. Zij was destijds ook langdurig ziek en we konden heerlijk bij elkaar op de thee.
Zo kan het gaan, zo kan het ontstaan dus!
Het is zo mooi, om met mensen zo’n diepgang en eerlijkheid te kunnen delen, waarin je verder gaat dan bijvoorbeeld het weer ;-). Haar woorden laten een warmte naar binnen stromen, van dankbaarheid en liefde, van het leven.
Zo zijn er de laatste tijd meer mensen op mijn pad gekomen, via verschillende wegen, welke mij raken, in mijn ziel. Op een mooie manier, op verschillende manieren. Ik heb nog nooit zoveel post gehad bijvoorbeeld als dit jaar! Ontsteld blij wordt ik ervan.
Soms lijkt het of ik een aantal al jaren ken… Het zal ook vast zo zijn, vanuit een ander perspectief gekeken. Een herkenning in de ziel. Een aantal van díe ‘familie’, van daarboven, zullen ze zijn…

Ik voel me met de dag bijna, gevoeliger worden, helderder, in positieve zin van het woord. Duidelijkere zichtbaarheden van binnen… Langzaam maar zeker lijkt het leven voor mezelf wat bekender te worden, de richting, de puzzelstukjes die ik opdoe gaandeweg.
Mijn droomreizen die ik via klankhelingen maak, mijn eigen meditaties, via verbinding, mijn inzichten, er komt aardig wat uit en ze helpen mij enorm hierbij.
En het voelt bekend en vertrouwd, op deze manier.

De kunst is, om balans te bewaren tussen aarden en gronden en al die energieën. Een hele uitdaging op zich. Maar dat lukt wel, geloof ik. Ook al klink ik waarschijnlijk lekker zweverig :-p .

Ik heb ook zin in een muziekoptreden, gewoon, van een bandje in een zaal in de stad hier. Lekker aards toch? 😉 haha.
En heb afspraken met instanties e.d., ook lekker aards! Vorige week een bezwaar gesprek gehad bij het UWV. Ik was bewust een keer alleen gegaan, geen opnames gemaakt, ik voelde om dit zo te doen dus niet lang getwijfeld erover maar laten gebeuren. En zowaar, er was een aardige vrouw, arts, een zeer prettig gesprek. Ik had niks te verliezen en ging er in met het idee, we zien het wel, ik zeg wat ik te zeggen heb en ga gewoon in gesprek, geen verzet, geen verwijten, wel vragen, en oprechtheid. En ze gaat me proberen te helpen, om mijn ziekteperiode vanaf 2008 in te laten gaan daar, ipv 2011 waar het nu op staat. Want ik ben in 2008 ziek geworden, maar wegens contractaanpassingen na paar maanden niet zichtbaar meer ziek geweest tot 2011 toen ik uitviel.
Dus een verademing, zo’n gesprek. En alleen maar mooi meegenomen als er eindelijk iets meer uit mag komen.

En ik heb voor het eerst langere stukken autogereden! Ruim 45min 4x al. En het ging, redelijk.
Het gaat dus vrij goed.
Mindere dagen blijven, slapen in de middag ook, maar er zit écht vooruitgang in. Ik sta gewoon weinig stil bij het feit dat ik nog steeds een beperking met me meedraag, blijkbaar leid ik mijn leven steeds meer vanuit mezelf, dan vanuit mijn beperking. En blijkbaar kán het ook, nu.

En de mensen? Blij met een ieder die mijn pad kruist, op welke manier dan ook.
Dank je wel, dat je er bent ❤

Namasté
(Ik eer de plek in jou waar het hele universum samenkomt. Ik eer de plek in jou waar liefde, waarheid, licht en vrede heerst. Wanneer jij in die plek bent in jou en ik in die plek in mij, dan zijn we één.)

Emotie, want ik mis mijn spiri-cocktailfeestjes! ;-)

3 yoga ochtendsessies verder, niet allemaal om 7u ;-), vele slechte nachten, een shiatsubehandeling vandaag, en nu in afwachting van een logeerbezoekje van goede vriendin!

De shiatsubehandeling dit keer, ik was supermoe want om 8u yoga gedaan en niet meer in bed kunnen kruipen om om 11u bij mw shiatsu te verschijnen. Welke net afgestudeerd was en wel!
En verwonderlijk, eíndelijk, deze keer weer iets anders gedaan gedeeltelijk en voelde me toch lekker erna! Ben vanmiddag wel mijn bed in gekropen maar heb nagenoeg niet geslapen. Wilde weer opstaan! Met het oog op vanavond toch maar even rustig gehouden ;-).

Maar wat ontzettend fijn is het om weer zo’n goed gevoel te ervaren zeg! Door alle slechte nachten de afgelopen maand, functioneer ik nog redelijk gelukkig, maar wel continu zo’n waas van…tja…van wat eigenlijk!?..over me heen.

Ik had ook even een emotiemomentje vanmorgen voor we begonnen, ineens een kort zinnetje maakte me bewust van een gevoel en emotie. Van verdriet en ontlading. Van besef dat het inderdaad niet altijd meevalt nee… En ja, dat ik óok daar best wel eventjes van mocht tranen laten. Het mocht laten zijn.
In een klap een besef dat ik zo heerlijk mijn weg aan het bewandelen ben, op mijn manier mijn mogelijkheden zoek én ze benut, en hoe gewoon het is dat ik leef op deze manier. Wel met een megavette beperking vooralsnog… En gek genoeg, sta ik daar nauwelijks nog bij stil!? Dat brengt ook een besef dat het dus eigenlijk heel goed met me gaat als mens, dat ik leef en geniet en blij ben, mogelijkheden zie en ernaartoe werk, dat ik ben.
En ja, dan is zo’n moment als vanochtend wel erg oké, welkom, fijn, nodig en ontladend. Want ik zou zo maar even blijven hollen en niet meer stilstaan ;-).
Geduld, is namelijk niet mijn sterkste kant en daarom ook een misbruikte motivator het ‘geen-geduld’ met als risico door te walsen en vooral niet stil te staan en te voelen als ik zo lekker in de flow zit :).
Dus ik vond het een fijn kadootje, van mijn ziel, om even te beseffen en voelen dat het ook af en toe best zwaar is en niet leuk, hè lieverd? zeg ik dan. Het is goed, het is oké. En nee, het is ook zeker niet normaal om 31 te zijn en niet de hele wereld te kunnen verkennen op je blote voeten en tigduizend opleidingen en cursussen te doen en spirituele cocktailfeestje te geven ;-). Haha.
En dan ben ik toch even trots, op mezelf, dat ik het zo doe. Dat ik heerlijk genieten kan en me blijkbaar niet in een leven vol lijden laat vallen maar leiden en zijn heel hartelijk tot me neem.
En dan geniet ik van de tranen van ontlading, van de ruimte van mijn ziel, van besef dat ook ik weleens een paar armen om me heen geslagen nodig heb. Gewoon heel eventjes maar natuurlijk ;), dat is mens-zijn. Dat ik mens-ben.