Terugkijken op je leven.
Terugkijken op mijn leven.
Ik heb vandaag in één ruk een boek van bijna 400 pagina’s uitgelezen. Gewoon, een roman, niks spectaculairs. Maar wel een die me tussentijds en naderhand een blik liet werpen op mijn leven. En dan mijn gehele leven, in chronologie en niet-chronologie. Alsof ik op een punt sta waarop je ook gewoon even terug kijkt. Ik ben nu 32 en, alsof het logisch is, terugkijken is gewoon… Ofzo.
Waar sta ík nu eigenlijk?
Hoe zijn mijn jaren verlopen?
Hoe is het mij vergaan en vergaat het mij?
Hoe beschrijf ik mijn leven?
Doe ik het goed, slecht, teleurstellend, blij, gelukkig, zwaar, ongelukkig, uitdagend?
Mezelf als klein meisje op de basisschool, zoekend naar de eerste herinnering op school. Hoe ver gaan mijn herinneringen terug? Wat herinner ik me zoal?
En het besef, dat ik vanuit verschillende invalshoeken naar mijn verleden kan kijken. Ik kan er wel vijf verschillende ladingen aan geven, afhankelijk van waaruit en welke hoek ik me op focus.
Van toen naar nu, gekeken in alle zwaarte en levenservaringen, van pesten, dood, gedumpt, angst, naar ‘huisloos’, werkloos, ziek en nooit een carriere hebben kunnen maken en alleenstaand kindloos. Om maar even in het schrijversoeuvre dramatiek te pennen 😜.
Maar ook van dorpsmeisje en onzekerheid en vele lachstuipen en deuken, naar werelduitvliegend en ondernemend en ontdekkend en avontuurlijk, van pienter en studerend, en zelfstandig, naar diepgaand en spiritueel onderzoekend, zelf onderzoekend en ont-dekkend, werelds en idealistisch. Van open en eerlijk en vol passie en hartstocht voor het leven.
Het is maar net, hoe ik het bekijk. En het besef, dat ik daar zelf een keuze in heb. Ja ik heb drama meegemaakt, en nog kan ik mijn dramatische dagen hebben. Ik heb ondertussen een leven geleefd. Zonder dat nog echt íedereen knikkebollend naar zo’n uitspraak kijkt omdat ze ‘pas ….. is’..(op uiteraard nog een paar na 😉) Jong. Maar ook niet tè.
Voor het eerst sta ik stil, bij waar ik sta en waar ik ben gekomen. En probeer ik te kijken naar mijn oordelen en niet oordelen, en gewoon, te zien, waar ik ben. Wat vind ik van mezelf? Vind ik het goed of fout? Of is het grijs en oké?
Vanochtend dacht ik even, al 6,5 jaar…en nooit de kans gehad carriere te maken (ja geen idee waarom dit me ineens belangrijk in de oren klinkt..?!) vanwege mijn gezondheid, alleen, en sja…is dit het nou?
En nu, kan ik zien, dat ik zelf beslis hoe ik kijk naar mezelf. En als ik eerlijk ben? Kan ik verdomde trots zijn op mezelf!
Totaal niet standaard, mijn leven, nee. Dat huisje boompje beestje (wat ik trouwens nooit voor ogen zag zo…toch?) en die uitstekende baan, dat is niet mijn leven. Maar alles wat ik leef en geleefd heb, heb ik toch mooi geleefd!
En ik ben nog niet op de helft, wat me enerzijds angst inboezemd (nog zoveel meer…?) en anderzijds waanzinnig avontuurlijk maakt en enthousiast (nog zoveel te ‘ont-dekken’ en ‘er-varen’_op aarde_), en waar ik voor zover er plannen gemaakt kunnen worden.., ik mezelf steeds puurder en zuiverder en liefdevoller en mooier wil laten wandelen. Vooral echt, waar alles mag zijn. En gewoon, omdat licht heel fijn is, en lichtgevend, en prettig, en lichter maakt.
Mijn leven was, is , en zal zijn.
In deze wetenschap, verblijf ik…
Namasté
Het leven, ik, en ME 