Twee weken Ardennen en onder mijn steen willen blijven ;-)

Wauw.
Zoiets geeft wel weer waar ik afgelopen 2 weken ben geweest. En dit kun je letterlijk en figuurlijk opvatten. Mooie omgeving, mooie plek, mooie reis van binnen en van buiten…

Ik zat in de prachtige regio Durbuy (wat trouwens ook een heel leuk plaatsje heeft Durbuy genaamd), in de heuvelen.
Ik zat tevens veel op een meditatiekussen, met een yogamatje. Of in het gras, in het zonnetje, op een kamer in de hoeve, week no.2 in een caravan, lopend door bossen, weilanden, samenkomen bij steencirkels, krachtplekken, onder de sterren. Boeken lezend, veel gelachen.
Klankhelingen, een kruidenstempelmassage, Sjamanistische trancereizen, de zonnegroet om 8u ’s ochtends, een yogareeks van 10-12u (voor mij niet dagelijks nog), lekker vegetarisch eten.

Veel verdieping, veel contact, rijke waarnemingen en ervaringen.
2 nachten in een tipi geslapen, een échte tipi 🙂 .
Cadeautjes ontvangen, zo ook letterlijk en figuurlijk. Gevraagd worden om nog een week te blijven, fijne klik hebben met prachtige mensen, een vrouw die voor mij haar caravannetje wilde laten staan terwijl zij 300km naar huis reed en hem een week later weer op kwam halen! Gewoon, omdat het me gegund was… Zo geraakt worden… Me thuis voelen, en een thuis die ver voorbij een locatiegebonden plek strijkt. Het échte thuis, de oorsprong.

Al met al een ervaring die gewoon niet een twee drie zo te vertellen is.
Ik heb nog tijd nodig, om te bezinnen, en bezinken, om te zijn en een plek te geven, te voelen en ervaren, en trachten mee te nemen naar hier, waar ik nu half geland ben.

De ervaring mogen hebben, onder zielsgenoten te zijn, gelijkgestemden, open harten en diepgang, enorm veel lol. Tevens het te mogen meemaken, na jaren onder een andere steen (een zware beperkende steen) te hebben gelegen dan waar ik nu nog even onder lig, deze steen is er namelijk een van licht en leven, van hoge energieën, een die me nog even daar houdt, zodat ik het hier kan integreren, en voortzetten.
Ik voel me zo rijk! Ik voel me goed. Steeds meer is mogelijk, energieën hebben zoveel invloed… In een half jaar tijd van nauwelijks de deur uit, hulp overal bij, naar 2 weken meedoen waar kon op een yoga mediatie en deels Sjamanistische week waar ik gewandeld heb, in de heuvelen, elke ochtend yoga heb gedaan en zelfs een paar keer 2 uur gedeeltelijk (met ruim half uur meditatie). Koken werd gedaan, gelukkig, ik hoefde alleen maar aanwezig te zijn, en voor mezelf gewoon te laten wat er was, mee te doen waar kon en ik heb me heerlijk gevoeld. ME is niet meer, leidt me niet meer, laat ik achter me. Ook al is het symbolisch, mijn lijf komt er wel achteraan.

Het is nog even zoeken, naar mijn weg nu hier, nu ik weer terug ben. Ik merk dat ik nog niet voor anderen er kan zijn… Ten minste, niet op de oude manier. Ik wil nog even in mijn bubbel blijven. Vinden hoe ik dit kan voortzetten, met alle dagelijkse dingen in het leven, het dagelijkse leven.
Als je gelooft in stappen in je leven, en groei, en een pad, dan zit ik er regelrecht op en heb ik weer een flinke stap in groei mogen maken. Ik voel me er vertrouwder mee dan ooit. De gêne om anders te zijn dan anderen laat ik steeds meer los… Ik mag zijn wie ik ben.
Licht en liefde zijn mijn leiders, en ze komen uit het Universum en moeder Aarde.

Eigenlijk wil ik nog veel meer schrijven…. maar voor nu, is het dit, en dit, is voor nu, genoeg 🙂 .

❤ Namasté ❤

Schieten in een angstspiraal, oude patronen.

Soms ontstaan er ineens van die momenten, die het even heel moeilijk maken. Mentaal en fysiek…
De slechte nachten, daar is het nog zo zo en kan ik redelijk mee omgaan (op een enkele keer na).
Alle andere gebeurtenissen in en rond mensen om mij heen ook.
Nu, morgen, een bruiloft van een hele goede vriendin van mij, een van de hele weinige plannen waar ik écht voor geen goud onderuit wil dus! Wat overigens ook niet gaat gebeuren.
Maar even voel ik stress…
Want ja, ik zit sinds gisteravond echt, met keelpijn en grieperig gevoel… En loslaten en vertrouwen dat het wel goed komt laat me ook even in de steek nu. I can stretch untill this far.. Of zoiets 😉 .
Vanbinnen vloek ik, lekker on-zen, en tier ik en vind ik het zo g…vergeten oneerlijk en ben ik er klaar mee! En ik durfde me er even niet aan over te geven omdat ik dan denk dat ik het fysiek alleen maar erger maak. Overtuiging waarvan ik ook weet dat deze niet klopt.
Angstspiraal… Erg onhandig hiervoor.
Wil hem doorbreken, allerlei trucjes, niks werkt, schiet steeds weer terug in de spanning en stress. Daar zit t m natuurlijk, overgeven aan het nu, loslaten, vertrouwen…
Niks proberen, niks afdwingen van mezelf, geen trucjes.
Iets met gewoon zijn.

Ik ga as vrijdag, als het goed is, onverwachts een weekje naar de Ardennen! Gisteren besloten. Een bijzondere week :-), vakantie maar vrij om mee te doen aan yoga, mediatie, trancereizen (sjamanisme), vegetarisch gezond eten wat er is. Ik moet er alleen nog zien te komen en weer thuis geraken. Treinen kan, zeer pittig, een tocht met 3 keer overstappen. En misschien kan ik heen met iemand meerijden, véél beter voor me!
Dus ja, dat speelt ook mee. Had ik eerst alleen de bruiloft deze week, nu ook een reis naar de Ardennen en dit zijn 2 flinke inspanningen voor mij!
Het voelt goed, daar niet van, het voelt heel goed zelfs. Daarom ook, begrijp ik het niet dat ik me fysiek nu zo moet voelen en word ik boos… Ik wil namelijk genieten, van beide activiteiten!

Doordat de vakantie erbij komt schiet ik weer even in een stuk, een oud stuk.., van stress en angst om het niet kunnen, teveel zijn tov wat ik fysiek aankan, word ik weer even geconfronteerd, met mezelf, met een mechanisme van mij, wat belemmerd en krampachtig van binnen laat zijn… Het is niet voor niks dat na dat besluit, de keelpijn en grieperigheid zich op me los laten. Even extra druk uitoefenen zodat ik écht ga kijken…
Ik zie het, want ik weet dat het goed is en dat het klopt, maar door me zo te voelen zoals ik me nu voel ga ik twijfelen en schiet ik in de angst.
Angst om ziek te worden nu ivm keelpijn (die niet voor niets op komt zetten.. 😉 ).
Angst voor het slapen met anderen op een kamer daar die week, “toch geen snurker hè..?” De lichte slaper die ik ben.
De grootste angst van alles, dat ik mezelf achteruit laat gaan door teveel op mn bordje te nemen of teveel te doen.

En die spiraal, is er één waar ik uit wil. Uiteraard realistisch blijven, maar ik heb gezien en ervaren dat het niet zo slecht meer gaat met me, dat ik veel meer speling heb dan zeg een half jaar terug, dat ik momenten heb waarop ik langer volhoud en weer kracht ervaar. Ik zou dus vertrouwen mogen hebben, dat deze dingen die op mijn pad komen, er zijn met een reden en dat ik ze ondertussen aankan. Niet dagelijks, maar zeker als het uitzonderingen zijn.

Ik zie het, ik voel het, ik weet het…. Dit laat me even wat zien, de angst waar ik in schiet.

En mee dat ik dit schrijf, en mee dat ik er even over praat, en mee dat ik laat zijn wat er is en er naar kijk in plaats van voor wegloop of verschuil, zakt er een heleboel en voel ik mij rustiger.
Ik had kunnen kiezen om mijn angst te blijven voeden, om te blijven verkrampen, angstvallig vast te grijpen en proberen controle uit te oefenen enzovoorts, maar ik voelde ook aan alles dat dit me niet helpen zal. Het heeft me iets te zeggen, beter onder ogen komen, en dan éerlijk onder ogen komen. Het is mijn eigen gecreëerde mechanisme en waarheid, wil ik er iets mee dan zal ik dáar naar mogen kijken. 😉

Vandaag de dag word er dus weer een van bezinning, niet eindeloos mijmeren en analyseren, maar ondergaan en laten zijn.
Uitdagingen van het leven, zitten hem soms (juist) in de ogenschijnlijk kleine zaken en diep van binnen, onzichtbaar voor buiten.

Namasté

Tapenades, zon, en geschikte functies nog onbekend

Mijn vakantie zit er alweer op!
Ik heb overheerlijk genoten van een weldaad aan mooie omgeving, rust, bloemen en kruiden in bloei in uitgestrekte velden van ongerepte natuur, zonsondergangen, zwemmen, natuurwonderen in alle ruigheid met rotsen en kliffen, zeewater aan mijn voeten, biologische superwinkel om de hoek, tapenades en geitenkaasjes, Franse haperende met roest aangetaste zinnen 😉 , etcetera, etcetera.
Al met al, een genot dus! En mijn zongebruinde huid laat het me dagelijks nog zien, in de spiegel.

Ondertussen teruggekeerd, in alle volledigheid. Ik heb mogen ervaren dat het fysiek duidelijk beter gaat dan een klein jaar terug. Toen ging ik een weekje in de buurt hier in een huisje, ik ging nagenoeg nergens heen, alleen maar rust en voelde me vaak knap beroerd. En nu, ik heb een vliegreis gemaakt (zonder klamme handen dit keer 😉 ) en de dag erna nauwelijks last van. Ik heb een tocht gemaakt in auto 1,5u heen en 1,5u terug, als bijrijder wel, naar gorges, daar getoerd, uitgestapt en verwonderd gekeken, mini klauterroutetjes naar uitkijkpunten, picknick (en lig-rustmoment) aan de oever, om in totaal 6,5u weg te zijn geweest! Ik ben uit eten geweest, korte zit. Een marktje bezocht, terrasje gepakt, snuisterijen gekocht.
Ergens gaat er hier iets heel erg goed vind je ook niet??
Het bevestigt eens te meer dat ik mijn juiste weg wandel, de ontwikkelingen doorga die erbij horen en dat deze zaken zijn vruchten afwerpen. Alle geduld mag ik hebben want gestaag vooruit gaan is vooruit gaan.
Ik kom er wel.

En zéker zonder het UWV. Waar ik vandaag weer was bij de arbeidsdeskundige, die ging beoordelen en onderzoeken en kijken wat ik zou kunnen doen. Duidelijk aangevend dat hij alleen het advies van de verzekeringsarts middels de door hem opgestelde FML (functionele mogelijkheden lijst) volgt. Dat ik problemen ervaar met reizen (nee mensen, niet vliegreizen een keer per jaar 😉 ) zelfstandig, gaf hij aan, ‘de verzekeringsarts denkt vast dat hier geen probleem mee is’.
Mijn broer was mee, en gaf ook aan dat het bijzonder slecht in elkaar zit zo. Zeker met zo’n aandoening als de mijne. En nog even dat die artsen dan blijkbaar zeer incapabel zijn in juist beoordelen wat iemand kan. Terecht. Dat was natuurlijk ‘uw mening’. 🙂
Het verwonderd me, en raakt me ook wel emotioneel als ik daar ben, hoe er geredeneerd wordt. Hoe onmenselijk er met je omgegaan wordt, en eigenlijk hoe er met je gerekend wordt. En dan te bedenken dat ik iemand ‘ken’ die jaar in jaar uit afgekeurd word op rugklachten en vervolgens doodleuk her en der schoonmaakwerk doet… Dan breekt je klomp wel even. Van die persoon, en van hoe ze bij het UWV handelen. Mijn geschikte functies zijn trouwens nog niet bekend, dat volgt later nog, voor de nieuwsgierigen.

Ik heb behoorlijk geluk, in zekere zin, dat ik niet per se hiervan afhankelijk ben. Dat ik een keus heb. Dat ik niet tot in het einde der tijden hoef te strijden voor mijn menselijk recht en eerlijkheid en oprechtheid.
Ik heb mijn weg gevonden, en zal deze bewandelen. Komend jaar ontdek ik nog veel meer, in mijn 31e levensjaar. Mijn groei zal ver(der) gaan. Krachtig zijn. Daarom, zijn dit de laatste staartjes van mijn ervaring met deze instanties. Omdat ik dit er niet bij kan gebruiken. Mijn kostbare energieke momenten in de week zal ik besteden aan mijn ontwikkeling, daarmee en tegelijkertijd mijn herstel, en het gaan van mijn weg. Om tevens uiteindelijk weer in eigen onderhoud te kunnen voorzien, en dan als zeer rijk mens, ‘in hart en nieren’!

(Grootmoeders tropische tip van de week nog even: Voor ik wegging heb ik een prachttip gelezen via een FB genootje. Kokosolie! Een bijna vergeten natuurlijke zonnebrand. En laat ik dat nou in de kast hebben staan. Extra vierge, ruikt nog lekker ook. En zowaar, het ging super hiermee! (Uiteraard geen bakuren maken in de volle Zuid Franse zon en tijdig schaduw pakken en het lot niet tarten qua verbranding 😉 ). Ik heb nog nooit zo’n mooi egaal kleurtje gekregen! Kokosolie houdt uv-straling tegen. Voor mij geen kankerverwekkende zonnebrandcrèmes meer.)

La France en een retourtje terug naar mij! :)

Dag 2 in de avond, onder de warmtelamp. Bewolkte en een vrij frisse ochtend gehad na regenachtige momenten gisteren. Gelukkig uiteindelijk weer zon, toen ik inmiddels in bed lag… 😉 De slaap liet op zich wachten dus trok mijn bed uit en warempel, de zon! Meteen bikini aan en nog uur op ligbed van de zon genoten voor ik weer m’n bed in kroop.
Later weer opgestaan en zag nog zon uit het raam dus zelfde stappen meteen herhaald. Met 5 min in de zon was de zon weg…!?!
Wandelen dan maar. En oh….wat een plaatje, mooie huisjes, op de heuvel, uitzicht over uitgestrekte vergezichten vol idealistische denkbeelden en romantiek. Hoe prachtig.
Deze dagen, in deze contreien, doen allerlei herinneringen naar boven halen, van reizen en vakanties welke ik heb gemaakt. Van Australische boerderij levens naar kusten in Mexico en binnenlanden van Canada. Tussendoor nog Portugese avonturen gemengd met Ecuadoriaanse en Peruaanse enzovoorts…
Wat een rijkdom, wat een luxe, zulke mooie omgevingen al mogen aanschouwen. Voor altijd in mijn geheugen gegrift, dat weet ik zeker. Avonturen, dromen, wensen kwamen samen.
En nu, met deze vakantie in Zuid Frankrijk in de heuvelen van Frejus, raak ik enthousiast. Om weer te reizen. Ik voel weer hoe het is, ‘buitenland’, waar alles natuurlijk fijner is ;-). Mijn laatste alleen-avontuur is alweer 4,5 jaar geleden. Het zal niet mijn laatste zijn, dat weet ik zeker.

Net genoot ik van een zonsondergang, over de lagen van moeder natuur, lagen van bebossing en heuvelen in de verte. Elke laag zijn eigen kleurnuance en gloed… Met de zon, die steeds warmer kleurde. De lucht die in zijn sporen volgde, met zachte strelende wolkformaties, als een waaier, vanuit de plek waar de zon gedag ging zeggen verspreid. Werkelijk prachtig!
En krachtig, toen ik op de pilaar voor het huis toeschouwer mocht zijn, een deelgenoot. Letterlijk voelen stromen…
Nu zit ik onder de luifel, de kikkers hebben hun concert gehouden, de krekels zijn in volle gang, thee staat naast me, de kaarsjes branden, de lucht maakt zich op voor complete duisternis, helder donkerblauw, waar straks de eerste sterren verschijnen mogen.

In stilte, ben ik, aanschouw ik, geniet ik.
Van het fenomeen genaamd leven.

Ja, ik ben me zeer bewust, mijn gezondheid is op zijn retour. En dan wel op zijn retour terug naar mij!!!

Ps. Mijn voeten hebben vandaag de middellandse zee weer eens aangeraakt! 😉