Reiziger…lief lichaam reis je wel met me mee?

Ik voel mij ergens diep van binnen, bij het lezen van een mooi boek, over ja…wederom het land Mongolië…echt dat land! Dat heeft zo’n gigantische aantrekkingskracht op mij sinds een jaar en blijft spontaan als ik er niet meer aan denk op mijn pad komen… Maar goed, ik voel mij dus een reiziger in hart en nieren. Daar ergens diep van binnen. Als een thuishaven. Best gek eigenlijk.
Ik lees over avonturen, en herinner mijn eigen.
Ik voel de reis, en herinner mijn eigen reizen… Mijn overgave aan alles op dat moment. Mijn moed en durf en relaxedheid vaak. Mijn ik-kan-de-hele-wereld-aan-gevoel.
Ik voel mij die reiziger, wat enorm aangewakkerd wordt het laatste jaar.

En tegelijk, voel ik de andere kant. De wetenschap. Sinds ik ziek raakte bijna 6,5 jaar terug.
Ik ga naar Siberië, voel de vrijheid. Voel me dichtbij Mongolië 😉! (Wie weet wanneer ik daar kom) En nu, weet ik ook, ik kan niet zomaar alles. Ik denk na over tijden, over plekken, over vliegreizen en hotels, over nachten, over het zorgen voor mijn fysieke huishouding met die al 6 jaar durende (in dit geval toch echt een) last.
Ik maak me zorgen, over of ik wel genoeg rust kan krijgen, of ik de reis wel aankan, zeker nu het ineens sinds een paar weken, na een jaar stabiel en stapjes omhoog, even een stuk slechter gaat met me.., of men wel begrip zal hebben daar van de mensen die er ook zullen zijn als ik niet kan, of dat ik continu moet gaan uitleggen hoe het zit om de snapfactor te creëeren.
Of ik mezelf een marteling gegeven heb met deze reis of een prachtcadeau…

En dan, in dit besef, vervloek ik mijn beperking.
Ik kan niet meer zomaar op reis, gewoon alleen een ticket boeken en gaan. Ter plekke wel zien en alles regelen en op me af laten komen.
Ik moet nu zoveel mogelijk proberen te regelen, en loslaten, dat ik fysiek het minste last zal hebben om niet in een drama te geraken en uitputting… Ik heb angsten te overwinnen. Zorgen. En een momenteel verdomd lijf dat me in de steek laat de laatste weken en vrij weinig kan ineens. Iets wat al deze zorgen en angsten heeft aangewakkerd. Hiervoor was ik namelijk ervan overtuigd dat alles goed zou komen. Ik maakte me geen zorgen.
Nu vraag ik me heel soms af, kan ik nog wel gaan straks…? Gaat het gauw beter? Alsjeblieft…..
Ik wil zo graag op reis. Zo ontzettend graag! Het is bijna iets wat ik heel hard nodig heb. Zo’n gevoel.

Angsten zijn verraderlijk… Lichamelijke beperkingen ook… Ze slokken zo als je niet uitkijkt je plezier op. En in dit geval van zoiets iets bijzonders waar ik alleen maar van wil genieten!
Van dat ik ondanks beperking wél kan gaan. Me opnieuw avonturier voel en reiziger. Een nieuwe reis van mijn leven meemaak. Mijn gezondheid verbetert en me ondersteunt. Een deel van mijn pad… ❤️
En weten doe ik wel, diep van binnen, dat ik zal gaan. Gelukkig. Alleen even moeite met vertrouwen en dat weten te vinden en voelen,

Ik zal alles accepteren wat gebeurt. Snel of uiteindelijk eens.
En ook, duim ik nu twintigduizend duimen tegelijk, dat ik heel gauw weer opkrabbel en al het vertrouwen 100% terug voel en vol goede moed en met plezier naar mijn reis toe kan leven. En de reis kan gaan beleven.
Want eigenlijk, heb ik er zoveel zin in! En ben ik dolblij hiermee van binnen :-).

Soms, is alles onduidelijk…
Het leven.

Namasté

Keuringsdienst van waarde: UW..V ;-)

Morgenochtend heb ik een afspraak bij het UW..V met de verzekeringsarts, welke mij gaat ‘keuren’ voor de WIA.
Wat een woord hè? Keuren… Alsof je bij een beautycontest met je hond bent, of paard, of je auto door de apk haalt ;-). Allemaal associaties die in me op komen.

Deze krachtsmantra, mijn ‘elixer’ voor nu, gemaakt voor vanavond en morgenochtend. Geloven in het goede, inspelen op de universele energie. Alles is energie, dus ook gedachten. En aangezien ik net even beïnvloed werd door alle verhalen van onrecht, voorgaande keuringen van deze aard, voelt dit heel goed. De keus om beïnvloedt te raken of mijn eigen realiteit te creëren!

“Positiviteit, ga uit van het succes, visualiseer je kracht en het universum en ga er vanuit dat alles op zijn plek valt waar hij vallen moet. Geloof in de balans en heb vertrouwen.”

Namasté

Een deur naar een nieuw begin

Nog 2 nachten….
Dan verhuis ik. Weg van de stad waar ik 3,5 jaar geleden met een reden kwam wonen. Deze reden is er al even niet meer. Een stad waarvan ik dacht nóoit te willen gaan wonen, maar waar ik toch wel een beetje van gaan houden ben. Ook al heb ik bij lange na gezien van de stad wat ik had kúnnen zien, doordat ik nou eenmaal niet kan, toch heeft deze stad mij verwonderd. Tussen alle hardheid in uitstraling, rommelige bouw als je het mij vraagt, liggen pareltjes verborgen, en voelt het fijn om er te zijn. Dit had ik alleen kunnen ontdekken door er werkelijk te wonen!
Echt zo’n mooi staaltje van: Niet alles lijkt, zoals je denkt ;-).

Dit is wel de pittigste verhuizing die ik ooit heb gehad… Ik ben al een paar keer verhuisd, maar om totaal andere redenen dan nu. Ik merk dat ik heen en weer geslingerd word door van alles, gedachten, gevoelens, het ene moment blij en zin in de verandering, vol vertrouwen, het andere moment voel ik toch wat pijn en verdriet, voor wat was, en soms angst omdat ik niet weet wat komen gaat… Elke andere verhuizing had een eigen gekozen doel. Deze verhuizing is meer iets wat me overkomt. Niet écht een eigen keus ergens. Dat maakt blijkbaar alle verschil. Waar ik normaal alle uitdagingen aanga met een heerlijk, soms voorzichtig, avonturistisch gevoel, is deze ietwat beladen…en verwarrend.

Maar goed, ik geloof erin dat dit deurtje wat dichtgaat, weer een andere deur doet openen!
Mijn vriendinnen zijn overtuigd dat het goed voor me is dat ik verhuis naar waar ik verhuis dus hoe kan ik dan nog twijfelen!?! 😉
En ik trok een paar dagen terug een mooie kaart die niet mooier had kunnen zijn:
“Er vindt een gelukkige verandering, naar een nieuw huis of nieuwe werkplek, plaats. Deze verhuizing is de voorbode van nieuwe positieve energie!”

Nou, dat zijn toch mooie woorden, vol vertrouwen.

Dus nog 2 dagen en 2 nachten, leef en slaap ik hier, werk ik toe naar afsluiting, vraag ik mezelf om de deur dicht te mogen doen, komen nog wat herinneringen boven, vul ik mezelf met vertrouwen dat er nieuwe mooie dingen langs zullen komen daar, dat het onbekende ook zijn avontuur meedraagt…en dat ik zal genieten.
Ik word geleid…
Zo voelt het.

Ter afsluiting een haiku, gemaakt nadat ik gisteren via lieve mensen op Facebook de uitleg kreeg wat het is, een soort gedichtje…

Ik denk na
Over mooie velden van
Mijn zijn

Alle liefs en warmte voor een mooie dag vandaag!