Mijn eigen legende, deel 1

“… Je eigen legende waarmaken is de enige verplichting van de mens. Alles is één. En als je iets wilt, spant het hele universum samen om ervoor te zorgen dat je je droom verwezenlijkt….”

Dit is een citaat uit een boek wat ik lang geleden heb gelezen, van een schrijver waar ik vele boeken van heb. En de verhuizing heeft me er eens op gewezen, dus ben ik hem opnieuw aan het lezen.
De Alchemist van Paulo Coelho.

En ja, misschien klopt het wel voor mijn leven, dat ik mijn eigen legende waar maak. Zo heb ik me nooit laten weerhouden om te gaan reizen, als de mogelijkheid zich voordeed, zo zette ik dingen op, zo heb ik alles gehaald op mijn weg. Nee M.E. heb ik niet gekozen, maar wel brengt het me zoveel! Hoe bizar dit ook klinken mag… En misschien niet te begrijpen voor sommigen.
Ik denk dat ik nu steeds meer begrijp wat ik wil, wie ik ben, welke weg mijn hart mij wijst, welke (innerlijke) signalen de richtingaanwijzers in mijn leven zijn.
En tegelijk, weet ik zo weinig! Ik weet totáál niet waar ik over een jaar ben, of sta, letterlijk en figuurlijk. Mijn leven is een groot avontuur en ik vaar mee. Soms een ruwe zee, soms kabbelend, maar meestal wel met een vaart ;-).

En werkelijk, in dit avontuur staat mij een avontuur te wachten! En ik kan niet wachten…
Een gevoel wat mij zó enorm blij maakt, het overstemt alles en de gedachte aan dit avontuur raakt elke cel in mijn lijf. Daarom ook weet ik dat het zó goed is voor mij! Het komt van diep van binnen.

Een half jaar terug ongeveer, ontstond de gedachte aan een reis, een plek. Al veel langer, was de wens van mij om mij in de natuur te begeven. En dan niet die natuur als je net de stad uit loopt. Ook niet die van het park om de hoek. Nee. De ‘échte’ natuur noem ik het. De rust, de zuiverheid, de ruimte, de ongereptheid, de schoonheid, de puurheid en onaangeraaktheid. Moeder Aarde in haar pure vorm en enorme vrijheid en ruimte.
Ik wil daar ervaren, wat het met mijn gezondheid doet. Ik wil ervaren hoe ik hierop reageer. Ik wil me er helemaal aan over kunnen geven en langer dan een paar weken er zijn.
Maar ja, dat was de gedachte, waar hoe wat en wanneer was een groot vraagteken. En mijn gezondheid was toch wel een hekel punt…voor reizen en afhankelijkheid.

Maar een half jaar geleden veranderde er wat. En begin dit jaar zei ik, ‘ik ga op reis! Ik voel het! Ik weet totaal niet waarheen of wanneer exact maar dit jaar ga ik op reis!’
Mogelijkheden van ecodorpen kwamen langs, her en der etc, maar niks nog beroerde mijn ziel zodanig dat ik het wist. Dat ik wist, híer moet ik heen.

Ook ergens in mij was al een tijd langer het verlangen om naar Siberië te gaan. Nooit gehad! Nooit wilde ik die kanten op. Tot vorig jaar. Ineens, voelde ik me getrokken door Siberië, door Mongolië, door die regionen. En ja, de ongereptheid en uitgestrektheid der natuur is daar wel te vinden nog! Dus ik snap het wel.
En sjamanisme, trekt me ook heel erg.
Een tijdje terug stuitte ik op het Siberisch sjamanisme. En ja, dat resoneerde met mij van binnen. Maar verder, had ik er niks mee gedaan. Ik wist alleen. En zocht wat op.
En vorige week, zocht ik zonder dat ik nog weet waarom, spontaan weer een sjamaan op die ik eerder was ‘tegengekomen’. En ik nam contact op, was iets vrijblijvends aan aanbod en ik dacht, ‘waarom niet!’.
En toen bleek deze man op hetzelfde moment in Nederland te zijn!
Uhh, oke…!? En ik mocht langskomen als ik wilde, hij nodigde me uit.
Dus een dag later maakte ik de autoreis van mijn huidige leven qua tijdsduur, allemaal om deze afspraak. Ik wist gewoon alleen dat ik moest gaan, totaal niet waarom. Had hem wel verteld dat ik het liefst naar Siberië zou gaan o.a.

Ik kwam daar en eigenlijk was het allemaal verwarrend, een beetje een onsamenhangende afspraak, maar later werd me duidelijk dat er juist wel veel naar voren is gekomen.
Hij heeft ook naar mijn gezondheid gekeken en zijn visie gedeeld.
En mijn wens om beter te worden, is weer enorm getriggerd, sinds vorige week. Dat was ook de reden dat ik hem in de eerste plaats contact-te, voor iets simpels.

Maar ook, ontstond de mogelijkheid om daadwerkelijk naar Siberië te gaan! De natuur in!

wordt vervolg… Mijn lijf raakt te moe nu 😉 .
Wil je dit volgen? Geef dan je email op, of let op Facebook, als je het daar leest.
Fijne avond!

Manipulaties door emotie

Ja, zo kom ik erachter, op mijn weg van het hart en zuiverheid, dat ik op weg ben en nog niet daar! Want ik ben erachter gekomen dat ik mezelf heb gemanipuleerd, met mijn emoties… En dat ik mijn intuïtie en verstand even niet heb gebruikt en deels genegeerd.
Het is iets, wat vele zullen herkennen. Ten minste, deze aanname baseer ik op gesprekken om mij heen.

Ik heb een woning, vanaf komende week. Na jaren samenwonen, kamerwonen, thuiswonen, heb ik weer een woning voor mezelf! Het was echt de bedoeling, om uit huis te gaan en weer op mezelf. Het kon weer, en thuis wonen is leuk en fijn, maar niet meer zo lang bedoeld als je eenmaal 31 bent 😉 . Ik voelde het zo sterk! En dan roept alles en het hele universum en beweeg ik ernaar.
En deze woning, kwam vlak voor mijn vakantie, 2 dagen maar en daardoor nogal een haast. Hij valt qua prijs binnen de huurtoeslag en daar ging ik dan ook meteen vanuit. Wist ik veel wat de exacte regels waren! Ik zei nog, bij het aanbetalen de dag voor mijn vakantie, dat ik wel huursubsidie moest krijgen. En toen begon een balletje te rollen. Ja, waarschijnlijk wel hoor, werd me gezegd. Maar zekerheid werd me niet gegeven. Toen sloeg de paniek toe even. Alles wees erop..toch? Dit, mijn nieuwe plek..? Er werd aangepast dat ik er geen jaar aan vast zat maar een half jaar. En nog wat onderhandeld. Ik wist niet wat ik moest doen verder, nadat ik de beslissing al had genomen hier te gaan wonen. Vervolgens….blokkeerde hun pinautomaat. Die wilde niet meer werken. En voor mij, was dat zoiets als oh nee…misschien is het niet de bedoeling, kan ik er nu nog onderuit… De pinautomaat werkt niet, de weg naar vastleggen wordt geblokkeerd dus zou het dit betekenen? Nu de twijfel van de toeslag boven is komen drijven?
En toen kwam die andere stem “nee joh, het is de bedoeling, en je moet weg, op jezelf gaan wonen. Alles is steeds te duur, geen woning is geschikt, woningbouw lukt niet want te kort ingeschreven, straks zit je nog 2 jaar thuis??” Dus ik liep naar de pinautomaat buiten ergens, moest iets betalen. Onderweg overpeinzend, vriendin gebeld, compleet gestrest mijn verhaal gedaan. What to do??
Ja…what to do.. Maar ik wil zo graag….!
Dus ik heb mezelf toegesproken, en wijs gemaakt met de woorden van derden, dat het wel zou lukken en anders is 6 maanden niet zo erg. Ben ik in ieder geval weer op mezelf!
En toen ging ik op vakantie. Alles vergeten! Lekker brainstormen over de inrichting.

En eenmaal terug, een week later zou ik definitief tekenen. En de avond ervoor weer gewezen op toeslag moeilijkheden wellicht. Emotie nam de overhand, ‘paniek’ en uiteindelijk in goed overleg zou ik toch tekenen (had ook al een deel betaald). Het zou wel goed komen!
En steeds weer, kwam er een stress opzetten. Ook vanwege oude woontrauma’s en angst om verkeerde woonkeus te hebben gemaakt.
Tot ik van de week eens even heel eerlijk ging kijken…. En ja, toen besefte ik me wat ik had gedaan. In feite heb ik een ‘fout’ gemaakt. Een fout door niet te luisteren naar de signalen, mijn intuïtie te negeren en verstand. En allemaal omdat ik zo graag iets wilde! Toch?

Hoe vaak doen we dat niet? Iets goedpraten voor onszelf, ons zuivere gevoel negeren, of dat deze verbloemd wordt door emotie als angst en verlangen? Ik wil de weg naar complete zuiverheid, vanuit complete zuiverheid leven en handelen en creëren. En daar hoorde dit besef bij… Dat ik mezelf voor de gek heb gehouden, deels onbewust, maar deels ook bewust. Ik was het kind in mij dat graag wilde en in feite met mijn emotie de weg manipuleerde. Dit besef, dat dit een onderdeel is en hier bewust van mag worden. Van dit handelen, omdat het me in de toekomst zal helpen, op mijn weg in zuiverheid.

En nu? Zit er een aannemelijke kans in dat ik over 6 maanden weer moet verhuizen. Omdat de kans bestaat dat ik toch geen toeslag ontvangen zal waardoor de woning te duur gaat zijn. Daar zit ík mee, maar ook anderen die me helpen helaas.
Het is een les in zuiverheid voor mij. Iets achterlaten wat tot het verleden behoort. Helder en schoon in het leven staan. Eerlijk en open en in volle verantwoordelijkheid.

Uiteindelijk kun je zeggen, het was de bedoeling, dat ik deze stappen zette. Want zo heb ik weer een sluier mogen optillen en mezelf een stukje verder mogen ont-dekken. Een foute keuze in die zin bestaat in feite niet natuurlijk… Maar goedpraten kan, en vooral wil, ik net zo min.
Sinds dit besef, samen met mijn gevoel en weten vannacht, is er een rust over me heen gedaald. Voelt het als een licht in mezelf en ben ik dankbaar, naar mezelf, dat ik mezelf durf te ont-pellen en open sta om te leren.
Ik ben leerling en meester tegelijk, meester leert leerling en die op zijn beurt weer leert aan meester. Een cirkel in beweging.

Namasté lieve mensen. Het is een werkelijk prachtige dag!

Herfst, en het naar binnen keren.

Naar binnen keren. Dat is wat de herfst je voorspiegelt. Zichtbaar aan de planten en bomen, welke afsterven nadat ze hun zaad verspreid hebben, of onder de grond door blijven leven met hun wortels, onzichtbaar voor de bovenwereld, maar gekoesterd in de aarde. Bomen die hun blad laten vallen, de sapstromen naar binnen halen, zich klaar maken voor het seizoen van overleven van binnenuit.
Het heeft iets mystieks, dit aardse seizoen. De kleuren die tevoorschijn komen. Soms mistige velden. Vele hebben het vaak over de lente, met zijn bloemen en vele geuren en kleuren. Ik merk dat de herfst echt mijn seizoen is… Het blad, de kleuren, de geuren, de wind die de kleuren verspreid, de geuren naar mijn neus brengt en mij vervoert als ik in het bos loop. De bomen die zo duidelijk transformeren. Blij met de lange herfst, waarin zijn blaadjes geleidelijk verdwijnen, en ik elke wandeling die ik maken mag weer opnieuw verrast wordt door schoonheid en pracht.
En deze week, wordt het voor mij duidelijk dat het nu even een tijd van naar binnen keren is voor mezelf ook. Niet alleen de rust opzoeken, maar ook mijn innerlijk en zijn. Reflecteren aan mezelf, spiegels bekijken, voelen wat er gebeurt en dieper kijken dan alleen ervaren. Er zijn weer boodschappen, die gegeven worden, aan mijn wezen. Soms is het nodig in gesprek te gaan met mezelf. Om te evalueren, om plannen te maken, om te doorvoelen, of om gewoon stil te staan bij.
Naar binnen keren zoals de natuur doet, om over een tijdje, wanneer de natuur zich van hernieuwde energie heeft gevuld weer herboren wordt. Tevreden met hoe het gaat, soms verbetert omdat het geleerd heeft van het jaar ervoor…
Langzaam nadert het einde van het jaar. Normaal sta ik er helemaal niet bij stil, vind ik het toewerken naar oud en nieuw ‘overrated’ en nietszeggend, gewoon weer een dag. Datums zeggen mij sowieso niet zoveel. Nu voel ik, los van de datums, een periode van reflectie. Waar kom ik vandaan? Dit jaar, eigenlijk ben ik halverwege als ik van mijn geboortedatum uitga, mijn seizoensjaren, is het mooie binnengeslopen. Na jaren van zwaarte en strijd heb ik gaandeweg in 2013 mogen loslaten, en meer leren loslaten. Letterlijk door afscheid te nemen van werkgever, ziektewet 2 jaar, tijdelijk van instanties, woonomgeving veranderen, op krachten mogen komen, ziek-zijn loslaten en transformeren naar zijn, want onze taal doet gekke dingen… Ik ben niet ziek, ik ben, en draag iets met me mee.
Identificeren met mijn zijn, en niet met ziekte. Een wezenlijk verschil, zichtbaar en onzichtbaar tot uiting gekomen.
Gevoel, een factor zo belangrijk. Mechanismen van de ziel.

Deze periode is van bezinning, mijn lichaam vraagt erom, is met van alles bezig, en mijn geest, nou die maakt altijd van alles mee ;-). Tijd om samen te komen, in het bad van licht en duisternis, stilte en onrust, in eenheid bezinnen…

Namasté

Wat was dat plan van mij nou? “Walk your dream while you dream your walk”

Wat was mijn grote plan nou eigenlijk? Eentje die een beetje vorm van een droom begon aan te nemen? 😉

Ik kreeg al een paar keer de vraag wat ik nou wilde gaan doen en wat mijn plan was, dus leg ik het bij deze uit.

Al een aantal jaar is mijn woonsituatie niet ideaal en ‘onzeker’. Eerst met partner, toen zonder, daarna naar ouderlijk huis verhuizen. En een heel sterk gevoel erbij…wat was dat ik niet wist wat ik nou graag wilde, waar ik wilde wonen, hoe etc. Ook lastig omdat ik op een gegeven moment zoveel hulp nodig had dat ik niet eens wist hoe ik alles moest doen… Toen ik een woning nodig had werd de optie ouderlijk huis klein jaar terug besloten.

Langzaam maar zeker knapte ik op, volgde ik de dingen en onderwerpen waar ik echt van genoot en die bij me paste en ontdekte ik steeds meer mijn connectie met de natuur. Letterlijk en figuurlijk.
Een van mijn jeugd wensen is om te leren survivallen. Écht survivallen, weten hoe te overleven in de natuur. Ik houd van avontuur en reizen, en adrenaline en uitdaging op zijn tijd. Dus o.a. een survivalweek wilde ik ook nog steeds een keer ;). Nu is dat er niet van gekomen.
Maar ben ik ondertussen wel begonnen met leren van de natuur, en over de natuur. Een minimoestuintje, tot momenteel een kruidengeneeskunde opleiding. Ondertussen lerend en lezend over permacultuur, mogelijkheden over duurzaam ecologisch wonen, earth ships, strobalen huizen, hempcrete, watersystemen, composttoiletten, zelfvoorzienendheid.
En het was alsof er een superfijn lichtje aanging van binnen. Van hè hè, dít is het, dít is leven. In tegenstelling tot wat er land in land uit besloten en gedaan wordt, ten koste van de aarde… De aarde juist niet uitbuiten, maar compleet in balans met haar leven. In een kringloop. Met duurzaamheid, ecologie etc ben ik al veel langer bezig. O.a. vanwege mijn aangepaste voedingspatroon sinds ruim 2 jaar, steeds meer biologisch, puur, 100% suikervrij, gistvrij enzovoorts. Het maakte me meer en meer bewust. Van onze wereld, het leven, het hoe en waarom.
En de drang, of behoefte eigenlijk, om vanuit puurheid te leven werd steeds groter. Wordt steeds groter. Ik sta nog maar aan het begin van het leren hierin, maar ik vind het zo leuk! De waarde in het leven hangt voor mij aan het échte leven, het pure leven, dit te herontdekken en uit te voeren. Niets prehistorisch en ongewassen etcetera, gewoon nog steeds mezelf, alleen op een nieuwe oude manier.

Mijn motivatie is de aarde, is de natuur, is mezelf, is hoe ik me voel in deze natuur, in de beweging van zorgen voor waar wij op leven, zorgen voor mijn lijf ook. Het besef dat ik zonder helemaal nergens ben. En dat ik ervaar dat ik me het beste voel wanneer ik daar goed voor zorg en een balans heb. Ik ben in 5,5 jaar tijd ineens vooruit aan het gaan in mijn gezondheid, ipv steeds verder achteruit, ik leef weer echt, ik voel me echt. Ik wil de wereld een betere plek maken, altijd al gehad, ik wil mensen helpen, altijd al gehad, ik wil de natuur koesteren, altijd al gehad. En een besef dat dit niet kan als ik niet voor de basis zorg, mezelf, mijn lijf, maar ook de planeet waarop we leven. En ik wil een manier om autonoom te kunnen leven creëren, ook als het betekent dat ik geen 20u kan werken in de week. Goedkoop, duurzaam, echt. Niet afhankelijk van instanties, nee, puur van mezelf en mijn omgeving.

Ik kreeg het idee om een stuk land te kopen, daar een earth ship achtige woning op te zetten, permacultuur te creëren, een geneeskrachtige kruidentuin, een plek voor de samenleving, een leerschool voor kinderen om in contact te komen met de aarde, een soort openbare tuin, een voorbeeld qua wonen in de omgeving met eigen energie, eigen water via de regen, eigen riolering, centrum van te maken waar ik mijn werk kon doen, aan huis. Alles wat haalbaar was. Uiteraard niet alleen, dat zou beetje maf zijn van mezelf te denken, in mijn situatie. Maar stap voor stap, acties op touw zetten, hele ideeën om het uitvoerbaar te maken. Waarin ik geloof in de kracht van verbinding.
Stap 1 was mogelijkheden onderzoeken. Droom graag, maar moest het dan wel kunnen realiseren natuurlijk :-), anders kun je dromen wat je wilt…
Liet mezelf eerst maanden weerhouden vanwege het feit, je hebt ME en bent alleen, how on earth… Tot ik mezelf zei, het is makkelijk meteen uit te gaan van iets dat niet lukt, en te stoppen, maar leuker om te kijken hoe ver je komt. Wat heb je te verliezen? Niks dus, en plezier had ik er alleen al in te brainstormen erover! Was ook wel nieuwsgierig naar het proces, en leergierig ook. Ik dacht aan mijn vader, mijn motivator, iemand die ooit iets uit de grond heeft opgebouwd, zonder een opleiding te hebben afgemaakt, en met succes. Heel veel succes. Mijn verantwoordelijkheid, wil ik dat ik iets neerzet en creëer en waarmaak, dan zal ik stappen moeten nemen om uberhaupt op weg te geraken, durven doen! Dus besloot ik gewoon te doen. En wel te zien.

Dus nam ik contact op met de gemeente, met matig succes. Enthousiasme maar toch nog geen afspraak.
Kwam ik meer en meer mensen tegen die mijn idee enthousiast steunden. Waardoor mijn enthousiasme nog wat groter werd.
Vond een stuk grond wat ik zou kunnen kopen, vlakbij een bos, perfecte locatie, in mijn ogen.
Sprak een adviesbureau over de mogelijkheden.
En finally, maakte een afspraak bij de gemeente. Om wat enthousiasme te creëren daar en hopelijk ze mee te krijgen. Gezien dat deze gemeente een bepaald keurmerk heeft als een van de weinige in het land, leek het me een mogelijke ingang. Een hele kleine kans, gezien bestemmingsplannen e.d., maar geen onmogelijkheid. Wie weet, net die ene procent die het wel lukt ;). Niet geschoten, is altijd mis.

Uiteindelijk, was het gesprek op niks uitgelopen, deze droom op deze plek in de prullenbak, en kon ik herordenen vorige week. Gelukkig wist ik realistisch te blijven tijdens het dromen 😊.
En het is prima. Ik heb geleerd en gezien. Mijn droom, in zijn kern, bestaat nog steeds, is mogelijk om te vervormen naar een ander jasje en ga gewoon creatief verder. Het zaadje is gepland van binnen, en voor die ontkiemen zal, zijn er nog wat grond- en voedingsstoffen nodig, zodat het als de tijd rijp is zal gaan bloeien. Hoe de bloem er precies uit zal zien is een verrassing, dat weet ik niet, en is prima, flexibiliteit hierin. Dat het mooi is is zeker. Alleen al de weg is mooi, vind ik. En vruchtbaar, daar geloof ik heilig in.

Soms heb je een doel voor ogen, en is rigide vasthouden aan dat doel niet de beste weg, ten eerste mis je de weg ernaartoe, en misschien is het juist de weg die je leert wat je nodig hebt, en zal het doel iets heel anders worden gaandeweg… Anders, maar niet minder mooi. Wat soms een hobbel en blokkade lijkt op de weg, een bocht naar een andere richting, waarop je doel onzichtbaar lijkt, blijkt ineens de poort naar een prachtig landschap te openen als je je laat leiden.

Mijn droom leeft dus voort, zonder vaste vorm, maar in de flexibiliteit van weten dat ik nog steeds op het pad begeef van mijn leven. Het wordt vanzelf duidelijk. Vertrouwen en geduld zijn mijn sleutels.

On a mission. Verantwoordelijkheid en échtheid…

Dieper in de kern…
Soms is het de wens van je hele wezen, zonder dat je het zelf door hebt…
Mijn lichaam is zo’n lichaam, die dat aangeeft dan. En soms, heb ik een tijdje nodig voor ik haar taal begrijp.
Ik kom erachter, of heb in ieder geval een vermoeden, dat mijn lichaam mijn gids is en mijn leven in het teken staat van mijn persoonlijke missie. Dat klinkt nog logisch, ergens.
Ik heb het gevoel, dat het voor mij niet bestemd is af te wijken, geen greintje, op het zijpad waar ik me te goed kan doen aan verlangens en plezier, allemaal korte termijn en dus tijdelijk, en zeker wel leuk, daar niet van! Het zijn die verlangens gestuurd vanuit het ego, de gewone pleziertjes die we in onze huidige wereld blijkbaar zo geleerd hebben nodig te hebben. Voor sommigen bestaat het zelfs alleen nog maar daaruit.
Het zijn die ‘even dit want dat vind ik zo leuk’ en die ‘even dat, dat gun ik mezelf gewoon even’, de ‘ja maar een keer moet kunnen’ en ‘ja maar jezelf ook een keer verwennen (schijnbaar)’ uitstapjes die af-wijken van een missie, die ‘ont-spanning’ geven en de boel schijnbaar relativeren. Maar die ook constant nodig zijn om dat gevoel wat je ervan krijgt te vervullen, aan te vullen, te ervaren. Als een soort verslaving. Het zijn de snoepjes voor iemand die een dieet volgt en vindt dat een snoepje heus wel moet kunnen. Of dat ene wijntje, ach, dat is vast zo erg niet.

En ja, misschien is het zo. ‘Moet’ dat ook gewoon kunnen.
Alleen kijk ik er anders tegenaan… Is het een levensstijl. Of beter gezegd, ben ik er anders tegenaan gaan kijken in de loop der jaren. Deels vanwege ‘moeten’, maar ook vanwege kiezen. Het zijn de excuses die we onszelf maken, waarmee we handelingen goedpraten om zo onder de verantwoordelijkheid, eventjes, van het leven uit te komen. Om ons niet te verbinden met consequenties, ze in ieder geval te bevriezen, het gevoel daarin.
En ik, wil volledige verantwoordelijkheid voor mijn leven. Iets wat ik nóg eng vind af en toe om uit te spreken! Verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven… Pffff, dat klinkt… zo… groots…
En ja, ik heb al een hele tijd terug dit besloten, dat ik mijn leven met een doel leven wil, met een missie. Ook al weet ik niet een eindpunt, het is wel voelbaar, door het luisteren naar mezelf en de kern weet ik welke stappen ik maken mag, en kan. De weg van het hart, de ziel, het universum. Voor mij is het ondertussen voelbaar.

Vandaag, heb ik even heel sterk het gevoel dat ik zo’n leven heb waarbij ik recht op mijn pad zal blijven lopen, dat ik de meeste verleidingen van de zijlijn beter kan laten staan. Voor een groter doel. Voor de lange termijn. En anders, helpt mijn lichaam me wel herinneren… Ik kan mokken als een klein kind hierom in mijn binnenste, wat ik ook heus weleens doe ;-), maar tegelijk voel ik ook bij zo’n besef weer een hele grote rust over me heen dalen. In me neersijpelen. Van dat het goed is, en erg fijn ook. Ik hóef niet meer, meer ernaast, want het is al genoeg.
En gelukkig, of helaas (afhankelijk van hoe je er naar kijkt), maakt mijn situatie dat ik moet kiezen tussen ervaringen, ik heb niet de luxe ze allebei te doen. Ik moet kiezen, tussen wat ik wil en wat ik écht wil. En als ik daar goed in zak, over denk, dan is het antwoord duidelijk. Ik wil namelijk écht! Het pure, de kern, de zuiverheid, hierin zit alles.

Dat deze dag me weer wat heeft geschonken, een hernieuwd besef, her-ontdekt en weer ervaren. Het lijkt me een mooi plan om deze zachte wetenschap te laten zijn, in mij, waar ze op dit moment weer is binnen gekomen.

Namasté

Ken je dat?

Ken je dat?
Die twijfel aan jezelf?
Die ‘gedacht-was-ver-weg-verdreven-te-zijn-geweest’ onzekerheid om te zijn wie je bent die weer even de kop op komt steken?
Zo om de hoek, en dan net die hoek die je net om wilde gaan… Gegrepen en je uit dagend, met een valse grijns. Haah! Nu heb ik je hè, gnaa, gnaa, gnaa 😈.
En je aankijkt met een blik, van en wat ga je nu doen, hè? Nu heb ik je!

Wat doe je dan… Loop je terug? Draai je om? Om er vanaf te zijn?
Of loop je ertegen aan? Of misschien wil je eromheen? Wat niet lukt uiteraard, want dat duiveltje beweegt gewoon met je mee als je eromheen wilt lopen, ‘die kant op? Ghèhe, ik loop wel mee’. Dan kom je hem tegen…en hij wijkt niet, blijft de weg versperren.

Ik ben niet zo van omdraaien, niet om zo’n reden, wat wel betekent dat ik spanning voel, die nog niet wegebt… De uitdaging zit hem dus hierin. De uitdaging van die valse grijns, van het twijfel zaaien in je zijn, hoe pak je die aan…

Dus ga ik maar even zitten, voor hem, op de stoep, om te observeren. Hoe beweegt ie? Wat zijn zijn trekken? Wanneer schiet hij omhoog?
Langzaam verzamel ik mijn kracht, observeer ik en leer ik, vastberaden om mijn weg te vervolgen als ik de hoek om ben gegaan… Ik laat me toch zeker niet tegenhouden door zo’n sukkeltje onzekerheid die me twijfel aan mezelf toe strooit?
No way.

Ik blijf gewoon zitten. En hoe ik er voorbij kom? Eerder ook gelukt, en ik ben dit keer alweer goed op weg. ❤️

Mocht je hem ook tegenkomen, zeg dan maar dat ie af zal druipen, sooner or later, het zál gebeuren!

Namasté

Verbinding met jóu, als mens

Wat een heerlijkheid.
Mooie dingen die langskomen. Mooie mensen waar ik contact mee heb. Mooie muziek staat op.
Ik voel me verbonden…

Namasté

Alweer 2 weken, bijna, terug van een mooie reis. En er is ook hier weer, in 2 weken tijd, veel gebeurt. Precies in de lijn van mijn leven, veel gebeuren…

Zojuist kreeg ik van een goede vriendin een kaartje, met o.a. deze woorden:
‘…Ik herken steeds meer je echte “ik” in de dingen die je nu doet en de weg die je inslaat….’ En dat ze bewondering heeft voor mij als mens e.d.
Ik ken haar sinds mijn ziekteperiode begon, ze woonde in dezelfde flat en door een afgeleverd pakketje van haar bij mij zijn we uiteindelijk een mooie vriendschap ingerold. Zij was destijds ook langdurig ziek en we konden heerlijk bij elkaar op de thee.
Zo kan het gaan, zo kan het ontstaan dus!
Het is zo mooi, om met mensen zo’n diepgang en eerlijkheid te kunnen delen, waarin je verder gaat dan bijvoorbeeld het weer ;-). Haar woorden laten een warmte naar binnen stromen, van dankbaarheid en liefde, van het leven.
Zo zijn er de laatste tijd meer mensen op mijn pad gekomen, via verschillende wegen, welke mij raken, in mijn ziel. Op een mooie manier, op verschillende manieren. Ik heb nog nooit zoveel post gehad bijvoorbeeld als dit jaar! Ontsteld blij wordt ik ervan.
Soms lijkt het of ik een aantal al jaren ken… Het zal ook vast zo zijn, vanuit een ander perspectief gekeken. Een herkenning in de ziel. Een aantal van díe ‘familie’, van daarboven, zullen ze zijn…

Ik voel me met de dag bijna, gevoeliger worden, helderder, in positieve zin van het woord. Duidelijkere zichtbaarheden van binnen… Langzaam maar zeker lijkt het leven voor mezelf wat bekender te worden, de richting, de puzzelstukjes die ik opdoe gaandeweg.
Mijn droomreizen die ik via klankhelingen maak, mijn eigen meditaties, via verbinding, mijn inzichten, er komt aardig wat uit en ze helpen mij enorm hierbij.
En het voelt bekend en vertrouwd, op deze manier.

De kunst is, om balans te bewaren tussen aarden en gronden en al die energieën. Een hele uitdaging op zich. Maar dat lukt wel, geloof ik. Ook al klink ik waarschijnlijk lekker zweverig :-p .

Ik heb ook zin in een muziekoptreden, gewoon, van een bandje in een zaal in de stad hier. Lekker aards toch? 😉 haha.
En heb afspraken met instanties e.d., ook lekker aards! Vorige week een bezwaar gesprek gehad bij het UWV. Ik was bewust een keer alleen gegaan, geen opnames gemaakt, ik voelde om dit zo te doen dus niet lang getwijfeld erover maar laten gebeuren. En zowaar, er was een aardige vrouw, arts, een zeer prettig gesprek. Ik had niks te verliezen en ging er in met het idee, we zien het wel, ik zeg wat ik te zeggen heb en ga gewoon in gesprek, geen verzet, geen verwijten, wel vragen, en oprechtheid. En ze gaat me proberen te helpen, om mijn ziekteperiode vanaf 2008 in te laten gaan daar, ipv 2011 waar het nu op staat. Want ik ben in 2008 ziek geworden, maar wegens contractaanpassingen na paar maanden niet zichtbaar meer ziek geweest tot 2011 toen ik uitviel.
Dus een verademing, zo’n gesprek. En alleen maar mooi meegenomen als er eindelijk iets meer uit mag komen.

En ik heb voor het eerst langere stukken autogereden! Ruim 45min 4x al. En het ging, redelijk.
Het gaat dus vrij goed.
Mindere dagen blijven, slapen in de middag ook, maar er zit écht vooruitgang in. Ik sta gewoon weinig stil bij het feit dat ik nog steeds een beperking met me meedraag, blijkbaar leid ik mijn leven steeds meer vanuit mezelf, dan vanuit mijn beperking. En blijkbaar kán het ook, nu.

En de mensen? Blij met een ieder die mijn pad kruist, op welke manier dan ook.
Dank je wel, dat je er bent ❤

Namasté
(Ik eer de plek in jou waar het hele universum samenkomt. Ik eer de plek in jou waar liefde, waarheid, licht en vrede heerst. Wanneer jij in die plek bent in jou en ik in die plek in mij, dan zijn we één.)

Twee weken Ardennen en onder mijn steen willen blijven ;-)

Wauw.
Zoiets geeft wel weer waar ik afgelopen 2 weken ben geweest. En dit kun je letterlijk en figuurlijk opvatten. Mooie omgeving, mooie plek, mooie reis van binnen en van buiten…

Ik zat in de prachtige regio Durbuy (wat trouwens ook een heel leuk plaatsje heeft Durbuy genaamd), in de heuvelen.
Ik zat tevens veel op een meditatiekussen, met een yogamatje. Of in het gras, in het zonnetje, op een kamer in de hoeve, week no.2 in een caravan, lopend door bossen, weilanden, samenkomen bij steencirkels, krachtplekken, onder de sterren. Boeken lezend, veel gelachen.
Klankhelingen, een kruidenstempelmassage, Sjamanistische trancereizen, de zonnegroet om 8u ’s ochtends, een yogareeks van 10-12u (voor mij niet dagelijks nog), lekker vegetarisch eten.

Veel verdieping, veel contact, rijke waarnemingen en ervaringen.
2 nachten in een tipi geslapen, een échte tipi 🙂 .
Cadeautjes ontvangen, zo ook letterlijk en figuurlijk. Gevraagd worden om nog een week te blijven, fijne klik hebben met prachtige mensen, een vrouw die voor mij haar caravannetje wilde laten staan terwijl zij 300km naar huis reed en hem een week later weer op kwam halen! Gewoon, omdat het me gegund was… Zo geraakt worden… Me thuis voelen, en een thuis die ver voorbij een locatiegebonden plek strijkt. Het échte thuis, de oorsprong.

Al met al een ervaring die gewoon niet een twee drie zo te vertellen is.
Ik heb nog tijd nodig, om te bezinnen, en bezinken, om te zijn en een plek te geven, te voelen en ervaren, en trachten mee te nemen naar hier, waar ik nu half geland ben.

De ervaring mogen hebben, onder zielsgenoten te zijn, gelijkgestemden, open harten en diepgang, enorm veel lol. Tevens het te mogen meemaken, na jaren onder een andere steen (een zware beperkende steen) te hebben gelegen dan waar ik nu nog even onder lig, deze steen is er namelijk een van licht en leven, van hoge energieën, een die me nog even daar houdt, zodat ik het hier kan integreren, en voortzetten.
Ik voel me zo rijk! Ik voel me goed. Steeds meer is mogelijk, energieën hebben zoveel invloed… In een half jaar tijd van nauwelijks de deur uit, hulp overal bij, naar 2 weken meedoen waar kon op een yoga mediatie en deels Sjamanistische week waar ik gewandeld heb, in de heuvelen, elke ochtend yoga heb gedaan en zelfs een paar keer 2 uur gedeeltelijk (met ruim half uur meditatie). Koken werd gedaan, gelukkig, ik hoefde alleen maar aanwezig te zijn, en voor mezelf gewoon te laten wat er was, mee te doen waar kon en ik heb me heerlijk gevoeld. ME is niet meer, leidt me niet meer, laat ik achter me. Ook al is het symbolisch, mijn lijf komt er wel achteraan.

Het is nog even zoeken, naar mijn weg nu hier, nu ik weer terug ben. Ik merk dat ik nog niet voor anderen er kan zijn… Ten minste, niet op de oude manier. Ik wil nog even in mijn bubbel blijven. Vinden hoe ik dit kan voortzetten, met alle dagelijkse dingen in het leven, het dagelijkse leven.
Als je gelooft in stappen in je leven, en groei, en een pad, dan zit ik er regelrecht op en heb ik weer een flinke stap in groei mogen maken. Ik voel me er vertrouwder mee dan ooit. De gêne om anders te zijn dan anderen laat ik steeds meer los… Ik mag zijn wie ik ben.
Licht en liefde zijn mijn leiders, en ze komen uit het Universum en moeder Aarde.

Eigenlijk wil ik nog veel meer schrijven…. maar voor nu, is het dit, en dit, is voor nu, genoeg 🙂 .

❤ Namasté ❤

Emotie, want ik mis mijn spiri-cocktailfeestjes! ;-)

3 yoga ochtendsessies verder, niet allemaal om 7u ;-), vele slechte nachten, een shiatsubehandeling vandaag, en nu in afwachting van een logeerbezoekje van goede vriendin!

De shiatsubehandeling dit keer, ik was supermoe want om 8u yoga gedaan en niet meer in bed kunnen kruipen om om 11u bij mw shiatsu te verschijnen. Welke net afgestudeerd was en wel!
En verwonderlijk, eíndelijk, deze keer weer iets anders gedaan gedeeltelijk en voelde me toch lekker erna! Ben vanmiddag wel mijn bed in gekropen maar heb nagenoeg niet geslapen. Wilde weer opstaan! Met het oog op vanavond toch maar even rustig gehouden ;-).

Maar wat ontzettend fijn is het om weer zo’n goed gevoel te ervaren zeg! Door alle slechte nachten de afgelopen maand, functioneer ik nog redelijk gelukkig, maar wel continu zo’n waas van…tja…van wat eigenlijk!?..over me heen.

Ik had ook even een emotiemomentje vanmorgen voor we begonnen, ineens een kort zinnetje maakte me bewust van een gevoel en emotie. Van verdriet en ontlading. Van besef dat het inderdaad niet altijd meevalt nee… En ja, dat ik óok daar best wel eventjes van mocht tranen laten. Het mocht laten zijn.
In een klap een besef dat ik zo heerlijk mijn weg aan het bewandelen ben, op mijn manier mijn mogelijkheden zoek én ze benut, en hoe gewoon het is dat ik leef op deze manier. Wel met een megavette beperking vooralsnog… En gek genoeg, sta ik daar nauwelijks nog bij stil!? Dat brengt ook een besef dat het dus eigenlijk heel goed met me gaat als mens, dat ik leef en geniet en blij ben, mogelijkheden zie en ernaartoe werk, dat ik ben.
En ja, dan is zo’n moment als vanochtend wel erg oké, welkom, fijn, nodig en ontladend. Want ik zou zo maar even blijven hollen en niet meer stilstaan ;-).
Geduld, is namelijk niet mijn sterkste kant en daarom ook een misbruikte motivator het ‘geen-geduld’ met als risico door te walsen en vooral niet stil te staan en te voelen als ik zo lekker in de flow zit :).
Dus ik vond het een fijn kadootje, van mijn ziel, om even te beseffen en voelen dat het ook af en toe best zwaar is en niet leuk, hè lieverd? zeg ik dan. Het is goed, het is oké. En nee, het is ook zeker niet normaal om 31 te zijn en niet de hele wereld te kunnen verkennen op je blote voeten en tigduizend opleidingen en cursussen te doen en spirituele cocktailfeestje te geven ;-). Haha.
En dan ben ik toch even trots, op mezelf, dat ik het zo doe. Dat ik heerlijk genieten kan en me blijkbaar niet in een leven vol lijden laat vallen maar leiden en zijn heel hartelijk tot me neem.
En dan geniet ik van de tranen van ontlading, van de ruimte van mijn ziel, van besef dat ook ik weleens een paar armen om me heen geslagen nodig heb. Gewoon heel eventjes maar natuurlijk ;), dat is mens-zijn. Dat ik mens-ben.