Herfst, en het naar binnen keren.

Naar binnen keren. Dat is wat de herfst je voorspiegelt. Zichtbaar aan de planten en bomen, welke afsterven nadat ze hun zaad verspreid hebben, of onder de grond door blijven leven met hun wortels, onzichtbaar voor de bovenwereld, maar gekoesterd in de aarde. Bomen die hun blad laten vallen, de sapstromen naar binnen halen, zich klaar maken voor het seizoen van overleven van binnenuit.
Het heeft iets mystieks, dit aardse seizoen. De kleuren die tevoorschijn komen. Soms mistige velden. Vele hebben het vaak over de lente, met zijn bloemen en vele geuren en kleuren. Ik merk dat de herfst echt mijn seizoen is… Het blad, de kleuren, de geuren, de wind die de kleuren verspreid, de geuren naar mijn neus brengt en mij vervoert als ik in het bos loop. De bomen die zo duidelijk transformeren. Blij met de lange herfst, waarin zijn blaadjes geleidelijk verdwijnen, en ik elke wandeling die ik maken mag weer opnieuw verrast wordt door schoonheid en pracht.
En deze week, wordt het voor mij duidelijk dat het nu even een tijd van naar binnen keren is voor mezelf ook. Niet alleen de rust opzoeken, maar ook mijn innerlijk en zijn. Reflecteren aan mezelf, spiegels bekijken, voelen wat er gebeurt en dieper kijken dan alleen ervaren. Er zijn weer boodschappen, die gegeven worden, aan mijn wezen. Soms is het nodig in gesprek te gaan met mezelf. Om te evalueren, om plannen te maken, om te doorvoelen, of om gewoon stil te staan bij.
Naar binnen keren zoals de natuur doet, om over een tijdje, wanneer de natuur zich van hernieuwde energie heeft gevuld weer herboren wordt. Tevreden met hoe het gaat, soms verbetert omdat het geleerd heeft van het jaar ervoor…
Langzaam nadert het einde van het jaar. Normaal sta ik er helemaal niet bij stil, vind ik het toewerken naar oud en nieuw ‘overrated’ en nietszeggend, gewoon weer een dag. Datums zeggen mij sowieso niet zoveel. Nu voel ik, los van de datums, een periode van reflectie. Waar kom ik vandaan? Dit jaar, eigenlijk ben ik halverwege als ik van mijn geboortedatum uitga, mijn seizoensjaren, is het mooie binnengeslopen. Na jaren van zwaarte en strijd heb ik gaandeweg in 2013 mogen loslaten, en meer leren loslaten. Letterlijk door afscheid te nemen van werkgever, ziektewet 2 jaar, tijdelijk van instanties, woonomgeving veranderen, op krachten mogen komen, ziek-zijn loslaten en transformeren naar zijn, want onze taal doet gekke dingen… Ik ben niet ziek, ik ben, en draag iets met me mee.
Identificeren met mijn zijn, en niet met ziekte. Een wezenlijk verschil, zichtbaar en onzichtbaar tot uiting gekomen.
Gevoel, een factor zo belangrijk. Mechanismen van de ziel.

Deze periode is van bezinning, mijn lichaam vraagt erom, is met van alles bezig, en mijn geest, nou die maakt altijd van alles mee ;-). Tijd om samen te komen, in het bad van licht en duisternis, stilte en onrust, in eenheid bezinnen…

Namasté

On a mission. Verantwoordelijkheid en échtheid…

Dieper in de kern…
Soms is het de wens van je hele wezen, zonder dat je het zelf door hebt…
Mijn lichaam is zo’n lichaam, die dat aangeeft dan. En soms, heb ik een tijdje nodig voor ik haar taal begrijp.
Ik kom erachter, of heb in ieder geval een vermoeden, dat mijn lichaam mijn gids is en mijn leven in het teken staat van mijn persoonlijke missie. Dat klinkt nog logisch, ergens.
Ik heb het gevoel, dat het voor mij niet bestemd is af te wijken, geen greintje, op het zijpad waar ik me te goed kan doen aan verlangens en plezier, allemaal korte termijn en dus tijdelijk, en zeker wel leuk, daar niet van! Het zijn die verlangens gestuurd vanuit het ego, de gewone pleziertjes die we in onze huidige wereld blijkbaar zo geleerd hebben nodig te hebben. Voor sommigen bestaat het zelfs alleen nog maar daaruit.
Het zijn die ‘even dit want dat vind ik zo leuk’ en die ‘even dat, dat gun ik mezelf gewoon even’, de ‘ja maar een keer moet kunnen’ en ‘ja maar jezelf ook een keer verwennen (schijnbaar)’ uitstapjes die af-wijken van een missie, die ‘ont-spanning’ geven en de boel schijnbaar relativeren. Maar die ook constant nodig zijn om dat gevoel wat je ervan krijgt te vervullen, aan te vullen, te ervaren. Als een soort verslaving. Het zijn de snoepjes voor iemand die een dieet volgt en vindt dat een snoepje heus wel moet kunnen. Of dat ene wijntje, ach, dat is vast zo erg niet.

En ja, misschien is het zo. ‘Moet’ dat ook gewoon kunnen.
Alleen kijk ik er anders tegenaan… Is het een levensstijl. Of beter gezegd, ben ik er anders tegenaan gaan kijken in de loop der jaren. Deels vanwege ‘moeten’, maar ook vanwege kiezen. Het zijn de excuses die we onszelf maken, waarmee we handelingen goedpraten om zo onder de verantwoordelijkheid, eventjes, van het leven uit te komen. Om ons niet te verbinden met consequenties, ze in ieder geval te bevriezen, het gevoel daarin.
En ik, wil volledige verantwoordelijkheid voor mijn leven. Iets wat ik nóg eng vind af en toe om uit te spreken! Verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven… Pffff, dat klinkt… zo… groots…
En ja, ik heb al een hele tijd terug dit besloten, dat ik mijn leven met een doel leven wil, met een missie. Ook al weet ik niet een eindpunt, het is wel voelbaar, door het luisteren naar mezelf en de kern weet ik welke stappen ik maken mag, en kan. De weg van het hart, de ziel, het universum. Voor mij is het ondertussen voelbaar.

Vandaag, heb ik even heel sterk het gevoel dat ik zo’n leven heb waarbij ik recht op mijn pad zal blijven lopen, dat ik de meeste verleidingen van de zijlijn beter kan laten staan. Voor een groter doel. Voor de lange termijn. En anders, helpt mijn lichaam me wel herinneren… Ik kan mokken als een klein kind hierom in mijn binnenste, wat ik ook heus weleens doe ;-), maar tegelijk voel ik ook bij zo’n besef weer een hele grote rust over me heen dalen. In me neersijpelen. Van dat het goed is, en erg fijn ook. Ik hóef niet meer, meer ernaast, want het is al genoeg.
En gelukkig, of helaas (afhankelijk van hoe je er naar kijkt), maakt mijn situatie dat ik moet kiezen tussen ervaringen, ik heb niet de luxe ze allebei te doen. Ik moet kiezen, tussen wat ik wil en wat ik écht wil. En als ik daar goed in zak, over denk, dan is het antwoord duidelijk. Ik wil namelijk écht! Het pure, de kern, de zuiverheid, hierin zit alles.

Dat deze dag me weer wat heeft geschonken, een hernieuwd besef, her-ontdekt en weer ervaren. Het lijkt me een mooi plan om deze zachte wetenschap te laten zijn, in mij, waar ze op dit moment weer is binnen gekomen.

Namasté

Ken je dat?

Ken je dat?
Die twijfel aan jezelf?
Die ‘gedacht-was-ver-weg-verdreven-te-zijn-geweest’ onzekerheid om te zijn wie je bent die weer even de kop op komt steken?
Zo om de hoek, en dan net die hoek die je net om wilde gaan… Gegrepen en je uit dagend, met een valse grijns. Haah! Nu heb ik je hè, gnaa, gnaa, gnaa 😈.
En je aankijkt met een blik, van en wat ga je nu doen, hè? Nu heb ik je!

Wat doe je dan… Loop je terug? Draai je om? Om er vanaf te zijn?
Of loop je ertegen aan? Of misschien wil je eromheen? Wat niet lukt uiteraard, want dat duiveltje beweegt gewoon met je mee als je eromheen wilt lopen, ‘die kant op? Ghèhe, ik loop wel mee’. Dan kom je hem tegen…en hij wijkt niet, blijft de weg versperren.

Ik ben niet zo van omdraaien, niet om zo’n reden, wat wel betekent dat ik spanning voel, die nog niet wegebt… De uitdaging zit hem dus hierin. De uitdaging van die valse grijns, van het twijfel zaaien in je zijn, hoe pak je die aan…

Dus ga ik maar even zitten, voor hem, op de stoep, om te observeren. Hoe beweegt ie? Wat zijn zijn trekken? Wanneer schiet hij omhoog?
Langzaam verzamel ik mijn kracht, observeer ik en leer ik, vastberaden om mijn weg te vervolgen als ik de hoek om ben gegaan… Ik laat me toch zeker niet tegenhouden door zo’n sukkeltje onzekerheid die me twijfel aan mezelf toe strooit?
No way.

Ik blijf gewoon zitten. En hoe ik er voorbij kom? Eerder ook gelukt, en ik ben dit keer alweer goed op weg. ❤️

Mocht je hem ook tegenkomen, zeg dan maar dat ie af zal druipen, sooner or later, het zál gebeuren!

Namasté

Herinnering van zijn, de essentie.

Herkenning, herinnering.

What if healing means, remembering who we really are. What we really are. Remembering our souls and essence.

Deze gedachten komen in me op. Gisteren heb ik een workshop gevolgd, van de Tzolkin. Hij heette “zelfverwezenlijking en creëren vanuit essentie”.
Dit was alles wat ik wist, en dat ik, zonder de titel, er al naar getrokken werd. Een paar maanden terug al contact gezocht, maar besefte, nee, dit is niet te doen voor mij. Een dag houd ik niet vol. Nu, een paar maanden later, is er veel veranderd. Want ik voel me klaar om dingen te ondernemen, ik laat het over me heen komen. Houd ik het vol of niet. Ik voel, ervaar, ga op mijn kern af en wat ze aangeeft. Vertrouw, op de energie, op het universum.
En ditmaal, liet ik me compleet leiden door mijn intuïtie. Hier ga ik naartoe.
En het was precies goed voor mij, alleen al de manier van opzet, niet vastomlijnd, los, de energie van de dag zou ons leiden. Hier houd ik van…
En wat bracht het mij? Herinnering, inzicht, herkenning, bevestiging. Van wie ik was, wie ik ben, waar ik vandaan kom, wat mijn ‘doel’ is. Een soort samenvallen, thuiskomen, net als vele andere keren eerder. Een stukje puzzel wat op zijn plek valt.
In een bewustzijn.
Een hoger bewustzijn dat verder opent.
In zijn.
Pure essentie.
Leiden, in en vanuit zijn.

Wat als mijn lichaam mij is gaan leiden, maar dan met de ‘ij’, lijden dus. Om mij te leren herinneren, wie ik was, wie ik ben. Om thuis te kunnen komen. Om weer te kunnen leiden, met de korte ‘ei’.
Het zoeken, buiten mezelf, heb ik lang gedaan, en heeft nooit de voldoening gegeven als vinden in mezelf. Ook nooit hetzelfde resultaat.
Dat is wat er gebeurt de laatste tijd, ik vind, beetje bij beetje, steeds meer terug, van mijn eigen kern en zijn en essentie. Waar alles is.
Hoe verwoordt je deze energieën? Deze ervaringen? Woorden kunnen teniet doen, aan ervaring… Woorden geven beperking, en randen. En toch, wil ik het opschrijven…

Vanavond zag ik een documentaire, van een naamgenootje doorgestuurd gekregen, “Hersenonderzoeker professor Davidson leidt een ongewoon experiment: kan meditatie en yoga de pijn van Amerikaanse oorlogsveteranen en kinderen met ADHD verlichten? ” Het heet, Free the Mind. Onderaan zal ik de link zetten.
Eigenlijk wil ik niet veel zeggen hiermee, behalve dat het mij geen verbazing meer geeft dat je je hersenen letterlijk kunt beïnvloeden met beoefening van meditatie. Dit is namelijk een klein procentje van wat er nog meer kan.
Energieën zijn zo sterk en krachtig. En als je je weer herinnert, je langzaam maar zeker steeds meer hiermee kan, en voelt, en doet, en ervaart, en, en, en, het misschien wel het meest natuurlijke voelt wat er is!?!

Dit is een gedicht wat eruit kwam, bij de documentaire, op het laatst, en weet je, laat ik het eens delen.

“Love After Love

The time will come
when, with elation
you will greet yourself arriving
at your own door, in your own mirror
and each will smile at the other’s welcome,

and say, sit here. Eat.
You will love again the stranger who was your self.
Give wine. Give bread. Give back your heart
to itself, to the stranger who has loved you

all your life, whom you ignored
for another, who knows you by heart.
Take down the love letters from the bookshelf,

the photographs, the desperate notes,
peel your own image from the mirror.
Sit. Feast on your life.”
Derek Walcott

Namasté

http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1338221